యువతరం "న్యూ" మనోభావాలు

****

ప్రగతికోసం ఆంగ్లభాష - చేతన్ భగత్

ఈ ప్రపంచీకరణ యుగంలో ఇంగ్లీషు భాష ఒక ముఖ్యమైన అవసరం. అది ఒక వ్యక్తియొక్క సామాజిక-ఆర్థిక-మానసిక స్థితిని నిర్దేశించే స్థాయికి ఎదిగిపోయింది. అసంకల్పితమో, అప్రయత్నమో లేక ఒక చారిత్రాత్మక ప్రమాదమో తెలీదుగానీ, భారతీయ జీవితంలో ఇంగ్లీషు ప్రాధాన్యత అమూల్యం అయిపోయింది. ప్రగతికోసం ఆంగ్లభాష తప్పదు అనే స్థితికి మనం చేరుకున్నాం.

ఇంగ్లీషు భాషకు ప్రాధాన్యత పెరిగినంత మాత్రానా దేశభాషలు, దేశీయభాషలు తరిగిపోవడమో వాటి వాడకం కుంచించుకుపోవడమో జరగాల్సిన అవసరం లేదు. కానీ తెలుగుకి ఈ పరిస్థితి పడుతుందని కొందరు వాపోవడానికి కారణం మాత్రం ఒక్క ఇంగ్లీషు ఉపయోగమైతే కాదని నా నమ్మకం.

ఈ సందర్భంగా ఒక మిత్రుడు, Five Point Someone, One night @ The Call Center, The Three Mistake of my Life, 2 States- The Story of My Marriage వంటి నవలలు రాసిన చేతన్ భగత్,  బ్రిటిష్ కౌన్సిల్ వారు నిర్వహించిన "English for Progress conference" లో చేసిన ప్రసంగాన్ని పంపారు. ఆ ప్రసంగంతో నేను నూరుశాతం ఏకీభవిస్తాను. ఆ వ్యాసం మీకోసం ఈ క్రింద పొందుపరుస్తున్నాను.

British Council English Language Policy Dialogue
Speech by Chetan Bhagat
19 November 2009

Ladies and Gentlemen,

Thank you for inviting me today and giving me a chance to be part of the English Language Policy Dialogue Summit. The spread of English in India is an issue close to me – not only because I write in English, but I know the ability of this language to empower millions of young Indians and giving them access to opportunities in the globalized world.

The desire for English in the country is underestimated. English is not a trend, fad or an upmarket pursuit. English helps me face an interview, read the best academic books available and access the world offered by the Internet. Without English, progress for a middle class youth is heavily stunted. However, the state of English education and the attitude towards it leaves much to be desired.

Let me talk about the state first. There is a tiny minority of English speakers who are extraordinarily fluent in the language, probably more than most Britons. That tiny minority is also millions of people in a country as large as India, and is what will be visible to this group most of the time. These people had parents who spoke English, had access to good English medium schools – typically in big cities, and gained early proficiency, which enabled them to consume English products such as newspapers, books and films, thus increasing command over the language even further. I would say English is so instinctive to them that even some of their thought patterns are in English. These people, the E1s if I may call them, are much in demand. Irrespective of their graduation specialization, they can get a frontline job across various industries – hospitality, airlines, media, banking and marketing companies.

However, apart from the E1s, there are a large number of E2s, probably ten times the E1s, who are technically familiar with the language and even understand it. However, their skill in English communication is not at a professional level. If they sit in an interview conducted by E1s, they will come across as incompetent, even though they may be equally intelligent, creative or hardworking. They cannot comfortably read English newspapers, thus denied of a chance to keep upgrading their command of the language. English films and TV are not enjoyed by them and hence not consumed by them. English books are a non-starter. They know English but they have not been taught in a manner or are not in an environment that facilitates this virtuous cycle of continuous improvement through consumption of English products. Thus, while the difference in English level of an E1 and E2 may not be too different at age 10, by age 20 it is so stark that an E1 can get many jobs while an E2 won’t even be shortlisted. For lack of proper teaching, an entire world is closed to the E2s. After E2s, there are people who don’t have access to English at all. These people need to begin with basic learning. However, today I want you to focus on the E2s, as they are truly an amazing number of youth across the country that just need that extra push to take them to the next level and open opportunities for them.

Is this just a theory? Unfortunately no. I have given over fifty talks in the last eighteen months, at various colleges across the country. Many of these colleges are in smaller towns, places like Hisar, Raipur, Dehradun and Indore, to name a few recent ones. I’ve sat with the management of many of these colleges. I distinctly remember, an MBA college in Indore, which actually even has classes involving reading The Economist. The principal, an IIT graduate told me – “Chetan, my biggest concern, is that my students don’t know how to speak proper English. Sometimes I wonder, should I teach them Finance and Accounts, or should we just take basic English grammar classes. For come interview time, no matter how well they can analyze a company, they will not be comfortable putting a sentence together. What were their schools doing? And why should a postgraduate MBA college be doing this?”
That said, he hired ten teachers for his two hundred students for the sole job of teaching proper, MNC interview-ready English. My own books are simply written. One of the big uses of my books in small town India is that of using it as a tool to learn English. I was invited to a talk in Bastar, a backward area ten hours drive from the nearest airport of Raipur. I asked them who reads Chetan Bhagat in Bastar? They said tribal kids, they use your books to learn English. It shows you the hunger. For my recent book, we did a round of simplification editing, so that the book is more accessible to Indians. Of course, critics in India hate me for it. But that’s what critics do anyway, and if I am getting a chance to aid transforming a young person’s life, I am not going to pass up on that.

There is plenty of opportunity for BC here as well. There are sixty MBA colleges in Indore alone. There are a hundred and seventy five in the Delhi and NCR. A British Council program, to lift the E2s to E1s, not just teaching the ABCs will go a long way and the private MBA colleges will sign up for it in a heartbeat.

I talked about the state of English. I also talk about the second hindrance – the attitude to English. There are two kinds of attitudes again – there is of course some snobbery, something that comes with all things English. A section of people believe that English should be a high-class affair. Elitism and English are linked, and that has to be broken. I’ve tried to do that through my books, but have had to face a lot of heat because of it. You will too, especially if you do non-trendy activities like going out of Delhi, Mumbai and Bangalore. Programs will be harder to organize, and media coverage more difficult to get. However, that is where the action is. I don’t want to see British Council in the big cities. My wish is for British Council to percolate down to Tier II cities and towns, so that you can really make transformation happen. I know you are making change happen, and where ever you have touched local people, there has been a difference. Just do more of it. This is not Europe, where the British Council’s job is to spread English culture. No, you are not just spreading culture, you are transforming lives and changing them forever. And that’s way bigger than sponsoring Shakespeare’s plays. Push for grants, and people at the top, grant them.

The second attitude that causes difficulties is when English is seen as a threat to Hindi, or other local languages. I don’t think it is a threat at all. But that has to be communicated with sensitivity, and quite frankly going a little bit beyond the call of duty. Hindi and the local languages are neglected very badly in the country in terms of institutional support. There is no British Council equivalent to support them. When you go to a new place, you have to show you care for the people first, and care about English later. I am an English writer. However, the first newspaper column I started doing was in the biggest Hindi newspaper, and now I do it in an English newspaper as well. I was advised against it, as my image could take a beating. However, to reach my people and change their lives was far more important than my illusory image. The Hindi column started, it had a terrific response and the English newspapers automatically followed, and now I have a column with the Times of India as well. No harm to image. Similarly, British Council can help Hindi too. Who says you cannot? If you support Hindi, you will get a buy in from the cultural community in your cities. Don’t do debate competitions in English only, do them in Hindi as well. I’d say go as far as to have a Hindi cell. You know you are going to be in India, and to make a real difference, you need to be in touch with the Hindi speakers as well.

That’s all I have for now. I may have given too many suggestions, but I wanted to be specific and actionable in what I talk to you about. This is only because I really respect your organization, and if I may say it, treat it as my own. You guys are passionate, and get things done. And maybe that is why I feel you guys have it in you to make English reach across the country, and do what only this language can do in the world – make a difference.

—–

Aftereffect: Post the speech, several policymakers came up to me on their own. This included people from the NCERT, SCERTs and Education Department staff from Indian universities. They’ve invited me to come and give ideas on how our current teaching methods can be modified and updated to reflect modern times. I told them I will only come if people are open-minded and will be committed to change. Most agreed, and in the coming months, I will be sitting down with them to see what can be done. It will still be challenging given the rigid Indian system, but a start has to be made somewhere.

Love and Regards,
Chetan

PS: As always, your feedback is most welcome. Do let me know your thoughts. Will pass on any good suggestions to policymakers as well.

****

గొడ్డుమాంసం - ప్రజాస్వామిక స్థలాలు

ఇదివరకూ నేను హైదరాబాద్ సెంట్రల్ యూనివర్సిటీలో జరిగిన ఘటన గురించి "గొడ్డుమాంసం - ఒక సంస్కృతి" అనే టపా రాశాను. ఎప్పటిలాగే పవిత్రమైన మిత్రులు బాధపడి విబేధిస్తే, ప్రజాస్వామిక మిత్రులు చర్చించి అంగీకరించారు. అదే ఘటన గురించి గుడిమేడ సాంబయ్య గారు South Asia Research లో భాగంగా Democratisation of the Public Sphere: The Beef Stall Case in Hyderabad's Sukoon Festival" అంటూ ఒక కేస్ స్టడీ రాస్తే దాన్ని SAGE publications వారు ప్రచురించారు. 

ఆ పేపర్ను మీరు ఈ లంకె ద్వారా చదవొచ్చు. 

ఆ ఘటనకు ప్రతిస్పందిస్తూ మిత్రుడు దిగుమర్తి సురేష్ కుమార్ రాసిన కవితను కూడా ఇక్కడ పొందుపరుస్తున్నాను.

గొడ్డు మాంసం గొడ్డు మాంసం

బొడ్డు కోసినప్పటినుంచి తిన్న మాంసం
ఎముకలలో ఎముకై ఎగసిన మా మాంసం
రక్తంలో భాగమై దుమికిన మాంసం

ఊరికి దూరంగా నన్నుంచినపుడు
నా అడుగులే నీకంటరానివైనపుడు
మనిషినే మనిషిగా నువ్వు చూడలేనపుడు
నాకండగా ఉన్నది
నన్నీడికి చేర్చినది - గొడ్డు మాంసం

మా తాతాలు నేతులు తాగారని
ఏవేవో గొప్పలు చేశారని
నీ తరపున నువ్వేదో చెప్పుకుంటూ పోతుంటే
నా తరపున నిలబడ్డది
నాతోనే ఉన్నది - గొడ్డు మాంసం

రొమ్ము పిండి పాలు పిసికినపుడు
నీకు నెప్పంటే తెలియనే లేదు
చెప్పు కుట్టి తొక్కి నడచినపుడు
నీకు బాధంటే తెలియనే లేదు
నీ పెళ్ళికి... నీ చావుకి
డప్పై మోగినపుడు
దెబ్బంటే తగలనే లేదు
నా ఆకలిని తీర్చినపుడు
నీకు దేవతయ్యిందా గొడ్డు మాంసం?

****

భాష - భావం

మనసులోని భావాలు బయటకొచ్చి భాషరూపం సంతరించుకుంటేతప్ప అప్పుడప్పుడూ మనకే తెలియవు. ఒక్కోసారి సంభాషణల్లో, మరోసారి  రాతల్లో మనం మనకు ఎరుక అవుతుంటాం. అంతవరకూ మనలో ఉన్న చిత్రమైన ఆలోచనలూ,భావాలూ,స్పందనలూ,ప్రతిస్పందనలూ కొత్తగా మనకే పరిచయమౌతుంటాయి. 

****

వరద వార్త

పేపరు తడిగా ఉందెందుకో!

పేపరోడు నీళ్ళలో పారేసిపోయాడా?

లేదే!

వరదొచ్చి వందగ్రామాలు మునిగిపోయాయట

బహుశా ఆవార్తను మోసుకొచ్చిందేమో.

(గుల్జార్ కవితలోని కొన్ని పంక్తుల స్పూర్తితో) 

****

ఎవరికి ఏహక్కుంది: ఒక కుట్ర

మహిళల హక్కులకోసం పోరాడాలంటే మహిళే అయ్యుండఖ్ఖరలేదు. ఫెమినిస్టు అంతకన్నా అయ్యుండఖ్ఖరలేదు. మనిషైతే చాలు. దళితసమస్యని తీర్చడానికి పోరాటం దళితులే చెయ్యనఖ్ఖరలేదు. నిజానికి ఎందరో దళితేతరుల కృషి లేకపోతే దళిత ఉద్యమమే లేదు. కాబట్టి ఇక్కడా అది చెల్లదు. 

కానీ...తెలుగు భాషలో నిర్బంధ విద్య కావాలి అని కోరుకునేవాళ్ళు తమ పిల్లల్ని తెలుగు మీడియంలో చేర్పించకపోయినా, కనీసం చేర్పించిన స్కూళ్ళలో తెలుగు కోసం శ్రమించినవాళ్ళో,వాదించినవాళ్ళో లేక పేరెంట్స్ కమిటీలో ప్రస్తావించినవాళ్ళో ఉండాలనుకోవడంలో తప్పులేదని నా ఉద్దేశం. ఎందుకంటే, తమ పరిధిలోనే తెలుగు కోసం పోరాడని ఈ సాహసవంతులు ఉద్యమాలు చేసి ప్రభుత్వాల్ని మారుస్తామంటే నమ్మడానికి చెవిలోపూలు పెట్టుకున్నవాళ్ళు బ్లాగుల్లో కొందరున్నా, అందరూ అలా ఉండరని చెప్పడానికి ఆమాత్రం ప్రశ్నించక తప్పదు.

ప్రాధమిక విద్యలో తెలుగు తగ్గిపోతుందనడానికి శాస్త్రీయమైన ఆధారాలు ఎక్కడా లేవు. సంఖ్యాపరంగా ఈ వాదం ఎక్కడా నిలబడదు. 2005-06 లెక్కల ప్రకారం గ్రామీణ ప్రాంతాలలో మొత్తం 50,895 ప్రాధమిక పాఠశాలలున్నాయి.విధ్యార్థుల సంఖ్య 30,84,212. ప్రైవేటు పాఠశాలల్లో కేవలం 3,570. విద్యార్థలు 6,03,160. ప్రభుత్వపాఠశాలల్లో తెలుగులోనే బోధిస్తారనేది అందరికీ తెలిసిందే. ప్రాధమికోన్నత విద్యలో కూడా పరిస్థితిలో పెద్ద మార్పు లేదు. అలాంటప్పుడు ప్రభుత్వం ఏదో కుట్రచేసి తెలుగును చంపేస్తుందనటం తెలియనితనం. ప్రభుత్వం తన ముస్లిం appeasement కోసం తెలుగుని పట్టించుకోవటం లేదనడం మూర్ఖత్వం. ఉర్దూ చదివిన ముస్లింలు పాకీస్తానీలు అయిపోయి శతృవర్గంగా తయారవుతారనడం ఉన్మాదం.

తెలుగు భాష కోసం మొత్తుకుంటున్న మేధావుల పిల్లలెవరూ తెలుగు మీడియం చదువులు చదవటం లేదు. వీళ్ళు ప్రభుత్వం మీదపడి స్టేజిల్లోనూ,బ్లాగుల్లోనూ ఏడవటంతప్ప క్రియాశీలకంగా తెలుగును ఒక ప్రజాఉద్యమంగా ఎన్నడూ చెయ్యాలనుకోలేదు.ఎందుకంటే,ఒక్కసారి ప్రజల్లో పడితే వీళ్ళబ్రతుకులు కుక్కలుచింపిన విస్తరే. "మీకు మాత్రం ఇంగ్లీషు చదువులూ మాకు మాత్రం తెలుగు బ్రతుకులా" అని ప్రజలు అడిగితే వీళ్ళు మొఖం ఎక్కడబెట్టుకుంటారో వీళ్ళకే తెలీదు.

ప్రజాస్వామ్యంలో ప్రజాభిప్రాయం,ప్రజాఉద్యమాలకున్న ప్రాధాన్యత మీకు తెలియంది కాదు. సరిగ్గా ఈ పరిస్థితినే రాష్ట్రప్రభుత్వం తన ఆర్ధిక పరిస్థితిని చక్కబెట్టుకోవడానికి వాడుకుంటోంది. పాఠశాల విద్యను 6-12 వరకూ చేసి ఇంగ్లీషు-హిందీ చేస్తే కేంద్రప్రభుత్వం తేరగా నిధులిస్తుంది.రాష్ట్రప్రభుత్వం తన సొంత నిధులు విద్యాశాఖలు కేటాయించాల్సిన పనిలేదు. ప్రాధమిక విద్య ఎలాగూ SSA (సర్వశిక్షా అభియాన్) పుణ్యమా అని కేంద్రం నిధులతో గడిచిపోతోంది. పాఠశాల విద్యకూడా ఒదిలిపోతే ఒకపనైపోతుందనేది ప్రభుత్వ విధానం.

ఈ తెలుగు భాషా ‘బాధ’కులకు మిగిలింది మూడు options. ఒకటి భాషాబోధనను మార్చడం. అది వాళ్ళు చచ్చినా చెయ్యరు. ఎందుకంటే అదే "అచ్చతెలుగు" అనేది వీళ్ళ పిచ్చినమ్మకం. భాషా వారసత్వం వీరికి ముఖ్యం. భాష కాదు. వీరికి వర్తమానంకన్నా భూతకాలపు వైభవం ముఖ్యం.ప్రజల తెలుగుకన్నా, సారస్వతం ముఖ్యం.

రెండోది. ఏ ఆర్థిక కారణాల వల్లనైతే ప్రభుత్వం ఇంగ్లీషుమీడియం చదువులవైపు మొగ్గుచూపతోందో ఆ ఆర్ధిక కారణాన్ని రూపుమాపడం. స్వచ్చందంగా "భాషా సెస్" విధించమని ప్రభుత్వానికి చెప్పి,తెలుగు భాషా పరిరక్షణకోసం ట్యాక్స్ కట్టడానికి తయారవ్వడం. ఈ పని వీళ్ళు చేస్తారని నాకు అస్సలు నమ్మకం లేదు. ఏదో తెలుగు భాషకోసం lip service వరకూ చేస్తారుగానీ జేబులోంచీ డబ్బుతీసి తెలుగు భాషను రక్షించడమంటే..హమ్మో!

మూడొది. తెలుగు భాషను ఒక రాజకీయ ఉద్యమం చెయ్యడం. అన్ని రాజకీయపార్టీల మ్యానిఫెస్టోలోనూ తెలుగు భాషను "రక్షించే"(what ever it means to them)విధంగా చర్యలు ప్రతిపాదింపజెయ్యడం. అధికారంలోకి వచ్చిన తరువాత అమలు పరిచేలా ఒత్తిడి తేవడం. లోక్ సత్తా లాంటి స్థానిక పరిపాలన తెలుగులో జరగాలని కోరుకునే పార్టీల నెత్తిన తమ ఆభిజాత్యాల్ని రుద్ధకుండా, పరిపాలనా తెలుగును సర్వత్రా ఉపయోగించేలా చర్యలు తీసుకుంటూ స్వచ్చందంగా దానికోసం పాటుపడటం.

పైవేవీ ఈ పెద్దలు చెయ్యరు చెయ్యలేరు...ఎందుకంటే వీళ్ళ ముఖ్య ఉద్దేశం తెలుగు భాష బ్రతకడం కాదు, తెలుగుతప్ప మరేదీ చదువుకోలేని ఒక తరగతి ప్రజల్ని మరో యాభైసంవత్సరాలు ఈ గొప్పోళ్ళకు వాళ్ళవారసులకూ పోటీరాకుండా చెయ్యడం. అందుకే తెలుగు భాష గురించి emotional rhetoric మాట్లాడతారేగానీ,విద్యాప్రమాణాల గురించి మాట్లాడరు. ప్రభుత్వం తెలుగు కోసం ఏదో చెయ్యలంటారుగానీ, వీళ్ళు మాత్రం ప్రైవేటు విద్యకు మహారాజపోషకులు. అందరూ నిర్భంధ తెలుగు విద్య అభ్యసించాలంటారుగానీ,వీళ్ళ పిల్లలు మాత్రం కాన్వెంటుల్లో రాజ్యమేలుతుంటారు. They are the most dangerous people at this point in time. Beware of them.

భాష - మతం: దీనిభావమేమి తిరుమలేశా!

ఒక స్కూల్లో ఇంగ్లీషు పలక పిల్లల మెడలో వేసిన మరుక్షణం ఆ స్కూలు క్రిస్టియన్ మిషనరీలది కాబట్టి దీనికొక మతకోణం ఆపాదించబడుతుందని అనుకున్నాను. అటూఇటూగా అది జరిగినా, సహజంగా మన మతవాదుల గురి విషయం మీదకాక వారి "వాదాల" మీద ఉంటుంది కాబట్టి, అది కాస్తా ప్రభుత్వ మైనారిటీ విద్యా విధానం పై, ఉర్దూ మీడియంలపై, ముస్లింల పైకి వెళ్ళిపోయింది. "భాషకు మతం రంగేమిటయ్యా బాబూ!" అంటే,"వ్యాఖ్యలోని భావాన్ని వక్రీకరిస్తున్నారు" అంటున్నారు ‘పొద్దు’ వారు. కాబట్టి మీరే ఈ వ్యాఖ్యలకు అర్థాల్ని చెప్పండి. 

“మీరు ముస్లిములు, కాబట్టి మీరు ఉర్దూవాళ్లు” అని ఈ ప్రభుత్వమే వాళ్ళకి బళ్లు పెట్టి మఱీ ఉర్దూ నేర్పిస్తున్నది. అలా వాళ్ళని ఇండియాలో పాకిస్తానీలుగా మారుస్తున్నది. ఇలా ఉర్దూబళ్ళు పెట్టి జాతిలో ఇంకో ఉపజాతిని, చెవిలో జోఱీగలాంటి శత్రువర్గాన్ని తయారు చేసుకోవడం మనకి అర్జెంటా ?” దీని భావమేమి తిరుమలేశా????????

““తెలుగుని తప్పనిసరి చెయ్య” మని అడిగినప్పుడల్లా “అమ్మో ముస్లిములేనైనా అనుకుంటా”రంటూ ఎందుకు కుంటిసాకులు చెబుతుందో నాకు తెలియదు. కానీ ఈ కుట్ర ఇంకెంతకాలం ? ” దీని అర్థమేమి శ్రీనివాసా?????

ముస్లింలు తెలుగును ఎప్పుడు వ్యతిరేకించారు? ముస్లింలు ఉర్ధూనేర్చుకుంటే పాకిస్తానీలు అయిపోతారా? ప్రభుత్వం తెలుగుకన్నా ఉర్ధూకు ఎప్పుడు ప్రాధాన్యత ఇచ్చింది? తెలుగు మాధ్యమాన్ని ప్రమోట్ చెయ్యకపోవడానికి ముస్లింల నిరసన కారణం అని ప్రభుత్వం ఎప్పుడైనా చెప్పిందా? మరి ఏమిటీ విపరీతం!!! ఎవరిమీద ఈ కోపం!!! ఎందుకీ కుట్ర???

50,895 ప్రాధమిక పాఠశాలలు 30,84,212 తెలుగు మీడియం విద్యార్థులున్న ఈ రాష్ట్రంలో, పాఠశాలల్లో/ప్రాధమిక విద్యలో తెలుగు మృగ్యమయ్యే ప్రమాదం నిజంగా ఉందా?  తమ పిల్లల్ని మాత్రం ఇంగ్లీషు మీడియం పాఠశాలల్లో చేర్పించిన ఈ కుహానా మేధావులు పడుతున్న బాధ దేనిగురించి?

****