Sunday, June 27, 2010

నన్నయ ఆదికవేనా?

తమిళ భాషకు "క్లాసికల్ భాష" హొదా కట్టబెట్టినప్పుడు చాలా మంది తెలుగు భాషాభిమానుల గుండెలు మండాయి.
‘తమిళానికి ఉన్నదేమిటి? తెలుగుకు లేనిదేమిటి?’ అని చాలా చర్చలు జరిగాయి.

ఈ చర్చల్లో చాలావరకూ తమిళులు ఎలా తమ రాజకీయ influence ను ఉపయోగించి మార్గదర్శకాల్ని తమకు అనువుగా ఏర్పరుచుకుని లాభం పొందారో చర్చించడం జరిగిందేతప్ప, కొన్ని మూలప్రశ్నల్ని మనవాళ్ళు చాలా కన్వీనియంట్ గా అడగలేదు. కనీసం మనల్ని మనం ప్రశ్నించుకోలేదు. ఆ తరువాత ఎలాగూ ఆ గైడ్ లైన్స్ మారి తెలుగు, కన్నడ, మళయాళాల్ని చేర్చడంతో సమస్య తీరింది. కానీ ఆ అడగని ప్రశ్నలు మళ్ళీ ఎవరూ అడగలేదు.

 "ఆదికవి" నన్నయ్య 11 శతాబ్ధం వాడుకాబట్టి తెలుగు qualify కాలేదు  మొదట్లో,
కానీ అసలు ప్రశ్న ఏమంటే నిజంగా మన ఆది కవి ఆదికవేనా?
అంతకు మునుపు తెలుగులో సాహిత్యం లేదా?
బౌద్దజైనమతాలు బ్రహ్మాండగా విలసిల్లిన తెలుగునేలలో వీరు తెలుగు సాహిత్యాన్ని సృష్టించలేదా?
తమిళం తరువాత కన్నడం అత్యంత ప్రాచీనం అని గుర్తించిన మనకు కన్నడ కవులందరి పుట్టుకలో లేదా సాహిత్య సృజనో తెలుగునేల మీద జరిగిందనేది సత్యంకాదా?
మరలాంటప్పుడు, వాళ్ళు తెలుగు సాహిత్యం సృష్టించలేదా? ఒకవేళ సృష్టించి ఉన్నా దాన్ని మనం పట్టించుకోలేదా?

లభ్యతలో ఉన్నది బహుశా నన్నయ రాసిన ఆధ్రహాభారతం కావచ్చుగాక, అంత మాత్రానికి మనం సరిపెట్టుకుని ఆదికవి అని ఆయన్ను, ఆదికావ్యం అని ఆంధ్రమహాభారతాన్నీ కీర్తించి మన (భాషా)గొయ్యి మనమే తవ్వుకోవడం నిజంగా అవసరమా? లేక మనకు చేతనైన భాషా పరిశోధన అంతేనా?!
కన్నడ భాషా పండితులు చక్కగా ‘లభ్యమైన గ్రంథాల్లో కవిరాజామార్గ మొదటిది’ అని చాలా diplomatic గా రాసుకుంటే, మనమే బోరచాపుకుని ఆిదివి, ఆదికావ్యం అనే fixation లో ఉండిపోయి అసలుకి ఎసరు పెడుతున్నామేమో!

****

Friday, June 25, 2010

ఆర్య- ద్రవిడ సిద్ధ్జాంతము : కొన్ని చర్చలు

Senior CCMB scientist Kumarasamy Thangarajan said there was no truth to the Aryan-Dravidian theory as they came hundreds or thousands of years after the ancestral north and south Indians had settled in India.

The study analysed 500,000 genetic markers across the genomes of 132 individuals from 25 diverse groups from 13 states. All the individuals were from six-language families and traditionally “upper” and “lower” castes and tribal groups. “The genetics proves that castes grew directly out of tribe-like organizations during the formation of the Indian society,” the study said. Thangarajan noted that it was impossible to distinguish between castes and tribes since their genetics proved they were not systematically different.

The study was conducted by CCMB scientists in collaboration with researchers at Harvard Medical School,

ఉత్తర(UP,Bihar)-దక్షిణ(Tamilandu,Kerala)-తూర్పు (West Bengal,Orissa)-పశ్చిమ(Pujab,Haryana)-ఇంకా north east వైపుకు కువెళితే భారతీయుల మధ్య, శరీరనిర్మాణం, సాంస్కృతిక విధానాల్లో తేడాలు కొట్టొచ్చినట్లు కనిపిస్తాయి.కాబట్టి మనది mixed race అనేది కాదనలేని సత్యం.

1947 కు మునుపు భారతదేశం అనేది ఒక దేశంకూడా కాదు. It was a "great idea" and it still is. రాజకీయంగా,భౌగోళికంగా ఒకటైనంత మాత్రానా, ‘అందరూ ఒకటే’ అనే సిద్ధాంతం కూడా చెల్లదు.కాబట్టి ఆర్య-ద్రవిడులే కాదు, నానా జాతుల సమాహారం భారతదేశం. అదే భిన్నత్వంలో ఏకత్వం.

ఈ భావనని అర్థం చేసుకోకుండా, ఎవడో కుట్ర చేసాడనికి మనం కుట్రలు అల్లుకుంటూ వామపక్ష చరిత్రకారులమీదా, మ్యాక్స్ ముల్లర్ మీదా పడి ఏడిస్తే ఏంలాభం?

"బయట" "లోపల" అనేవి చారిత్రాత్మకంగా సమస్యాత్మకమైన నిర్వచనాలు.ఆప్ఘనిస్తాన్ అవతలినుంచీ బర్మాలోని చిట్టగాంగ్ వరకూ, వీలైతే ధాయిలాండ్ వరకూ, హిమాలయాలనుంచీ శ్రీలంకవరకూ "అఖంఢ భారతం"గా కొన్ని సిద్ధాంతాల ఆధారంగా వాదించొచ్చు, కొంత వరకూ నిరూపించొచ్చుకూడా.

ఇక శరీరాల్లో తేడాలంటారా,ఒక సారి మణిపూర్ వెళ్ళి తరువాత బీహార్ రండి. లేకపోతే పంజాబ్ నుంచీ తమిళనాడుకి ప్రయాణం కట్టండి. తేడాలు మీకు కొట్టొచ్చినట్టు కనబడతాయి.

మనకంటూ హిస్టరీ ఉన్నట్టా లేనట్టా అనే బాధ అసంబద్ధం."మనదంటూ" ఒకప్పుడు ఏమీలేదు. ఎందుకంటే ఒక definitive దేశంగా మనం మారిందే 1947 లో, అంతవరకూ ఒదొక notionally unified culture అంతే!

Recorded history కన్నా ముందు, ఎవరు ఎక్కడికి ఖండాంతరాల వలస వచ్చారు అన్నదానికి ఒకదానుకొకటి పొంతనలేకుండా వంద సిద్ధాంతాలు ప్రతిపాదించొచ్చు. కాని దానివల్ల మన వర్తమానానికొచ్చే నష్టంగానీ, విరగ్గాసే లాభంగానీ లేదనే నా ఉద్దేశం.

తమిళనాడు neo-political-cultural nationalism ఒక ప్రత్యేకమైన case దాని గురించి చర్చించాలంటే అదొక పెద్ద కథ అవుతుంది.

1857-1947 వరకూ జరిగిన స్వాతంత్రోద్యమ కాలంలో ఏకీకృతమైన "భారతీయ భావన" కల్పించడానికి చాలా ప్రయత్నాలు జరిగాయి. ఉమ్మడి శతృవు బ్రిటిష్ వాళ్ళు గనక, ఆ దమనపాలనకు వ్యతిరేకంగా ఒకటిగా పోరాడే ప్రయత్నం జరిగిందేతప్ప స్వాభావికంగా ఒకరమన్న స్పృహ అప్పటికీ ఇప్పటికీ లేదు. అంతేకాకుండా,విస్తీర్ణంలో మిక్కిలైనవీ, జనాభా రీత్యాకూడా బాహుళ్యమైనవీ అయిన లెక్కకు మించి రాజ్యాలూ, సంస్థానాలూ వారి పనుల్లో వారున్నారేతప్ప స్వాంతంత్ర్యోద్యమ స్పూర్తికూడా వీరిని అంటలేదు.

మైసూర్, ట్రావెంకూర్, హైదరాబాద్, కాశ్మీర్, జునాగడ్, జైపూర్,బార్మేర్,ఉదైపూర్,బికానేర్,జోధ్పుర్,north-east రాజ్యాలూ, భోపాల్ మరియు ఇతర మధ్యభారతంలోని పలు విశాలమైన సంస్థానాలు ప్రత్యేకరాజ్యాలుగా స్వాతంత్ర్యానంతరం వరకూ మిగిలాయి.

బ్రిటిష్ పాలనలో, మిగతా భారతదేశంకూడా ప్రెసిడేంసీల మయమేతప్ప ఒక సంఘటిత పాలనా యూనిట్ కూడా కాదు.గోవా,యానాం,పాండిచ్చేరి వంటి భాగాల్లో ఫ్రెంచ్ వారు, పోర్చుగీసువారుకూడా పరిపాలించే వారు.ఈ భాగాల్నన్నింటినీ ఒక రాజకీయపటంగా మార్చడానికి దాదాపు 1975(సిక్కిం భారతదేశంలో కలిసే)వరకూ పరిశ్రమించాల్సివచ్చింది.

నిజానికి 1947 లో స్వతంత్ర్యం వచ్చినప్పుడు భారతదేశం ఒక దేశంగా మనగలుగుతుందనే ఆశ ప్రపంచదేశాల్లో ఎవరికీ లేదు. ఎందుకంటే ,భారతదేశం అనేది అప్పటికి కేవలం ఒక గొప్ప ఆలోచన మాత్రమే. ఇప్పటికీ అది మన ఆలోచనల్లో స్థిరపడిందేతప్ప, నిజమై ఆవిష్కరింపబడలేదు. కాకపోతే, ఈ దేశం ఇంకా రాజకీయంగా, భౌతికంగా ఒకటిగా ఉందంతే.మానసికంగా we are a fragmented country still.

ప్రస్తుతం ద్రవిడ-ఆర్య సిద్ధాంతాలను కుట్రలంటున్నవాళ్ళ discourses లో "అనుకుంటున్న" భారతీయత సాంస్కృతికపరమైన భారతీయత(cultural nationalism)కానీ, స్వాతంత్ర్యోద్యమ సమయంలో వచ్చిన చైతన్యం రాజకీయ భారతీయత(political nationalism)కు చెందిన సృహ. కేవలం rhetoric కోసం ఈ రెంటినీ కలగాపులగం చేసి వాడుకుని, ఒక emotional issue చేస్తున్నారుగానీ అవి రెండూ వేరు.

భారతీయరాజకీయ భావనకూడా భారతదేశం మొత్తం ఏకస్థాయిలో లేదు. ఉదాహరణకు కాశ్మీర్ లో ఉండే భారతీయ భావన యొక్క తీవ్రత,definition వేరుగా ఉంటే, గోవా లో దాని స్వరూపం విభిన్నంగా ఉంటుంది.సిక్కింలో దాని రూపం వేరుగా ఉంటే పంజాబ్ లో పరిస్థితి మారుతుంది.

అందుకే మనలో భిన్నత్వంలో ఏకత్వం ఎంతో ఏకత్వంలో భిన్నత్వమూ ఇప్పటికీ అంతేకాబట్టి India as one nation with ONE PEOPLE అనే అపోహనుంచీ దూరమవ్వాలని నా అభిప్రాయం.

కాలానుగుణంగా లభ్యతలోఉన్న ఆధారాలూ,ఆలోచనల ప్రాతిపదికన సిద్ధాంతాలు ప్రతిపాదించబడతాయి, తుంగలోతొక్కివేయబడతాయి.అంగీకరించబడతాయి, వ్యతిరేకించబడతాయి.

అదే విధంగా అనుకూల సిద్ధాంతాలను నెత్తికెక్కించుకోవడం,ప్రతికూలంగా అనిపించినదాన్ని పట్టించుకోకపోవడం సమాజాలూ,interest groups చేసే పని. వాటిని context of time లో చూసి అర్థం చేసుకోవాలేతప్ప వాటి ఆధారంగా వర్తమానాన్ని నిర్ణయిస్తామంటే కొంచెం ఆలోచించాల్సిందే!


ఉదాహరణకు ఆర్య-ద్రవిడ అనుకూల సిద్దాంతాన్ని సాంస్కృతిక-రాజకీయ లబ్ధికోసం తమిళులు ఎలా ఉపయోగించుకున్నారో, దాని ప్రతికూల సిద్ధాంతాల్ని బీజేపీ తన హిందుత్వ అజెండాకోసం ఉపయోగించుకుంటోంది. కానీ ఈ సిద్ధాంతాలను గుడ్డిగా నమ్మి మనం మనవర్తమానాన్ని సమస్యాత్మకం చేసుకోవడం అర్థరహితం. మన బాధ్యత వాటి నేపధ్యం ఆధారంగా అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించి "రాజకీయాలకు" దూరంగా ఉండటానికి ప్రయత్నించడం ఒక్కటే.

ఇతరుల లాభానికి మనం తెలిసీతెలియకుండా పావులవకుండా ఉండటం మరియూ విషయాన్ని కూలంకషంగా తెలుసుకుని, విజ్ఞత ఉపయోగించి విచక్షణతో వ్యవహరించడాన్ని ఫలాయనమని నేను అనుకోను.

ఆ discretion మనకొచ్చే చర్చలు లాభదాయకమేతప్ప, playing in to those politics to jeopardizes our present is always useless. అందుకే, dispassionate గా విషయం తెలుసుకోవడానికి చర్చలు కావాలిగానీ, ఏదో ఒక తరఫున emotional rhetoric లో భాగమవ్వడానికి కాదు.

****

Thursday, June 24, 2010

విస్మృత సామ్రాజ్యపు ఆనవాళ్ళు - హంపి


Wednesday, June 23, 2010

‘రావణా’యణం – సమీక్ష

సామాజిక-రాజకీయ అంశాల్ని వ్యక్తిగత నేపధ్యాల్లో మలిచి ఎపిక్ (epic) స్థాయి సినిమాల్ని తీసే దర్శకుడు మణిరత్నం. ‘రోజా’ మొదలు ‘దిల్ సే’ వరకూ అలా జరిగిన ప్రయాణంలో మనందరం మణిరత్నం సినీతిహాసాల్లో భాగమయ్యాము. వ్యక్తిగత సమస్యల్ని ఒక సామాజిక కోణంలోంచీ చూపడమూ మణిరత్నంకున్న మరో పార్శ్వం. ‘మౌనరాగం’ నుంచీ ‘సఖి(అలైపాయుదే)’ వరకూ అదీ మనం చూసి మురిసిపోయాము. అలాంటిది ఏకంగా రామయణం లాంటి ఒక ఎపిక్ ని తీసుకుని ముగ్గురు మనుషుల మధ్యనున్న సంబంధాలు, అనుబంధాలూ, ఘర్షణ నేపధ్యంలో ఒక కొత్త కోణాన్ని ‘రావణ్’ ద్వారా ఆవిష్కరిస్తాడని అందరూ ఆశించడం సహజం.
ఈ ఆసక్తిని, అనురక్తిని రావణ్ ద్వారా మణిరత్నం నిలుపుకున్నాడా, లేదా అనేది పెద్ద ప్రశ్న.

‘వీరా’ అనే దళిత నాయకుడు ప్రతీకారం కోసం ‘దేవ్’ అనే పోలీస్ ఆఫీసర్ భార్య ‘రాగిణి శర్మ’ని కిడ్నాప్ చెయ్యడంతో సినిమా ప్రారంభమౌతుంది. ఆ తరువాత వీరా రాగిణితో ఏలా ప్రవర్తించాడు? దేవ్ రాగిణిని రక్షించుకోగలిగాడా? చివరికి వాళ్ళ ముగ్గురి కథ ఏమయ్యింది అనేది రావణ్ చిత్ర కథాంశం.

రామాయణాన్ని వ్యక్తుల కథగా చూస్తే అందులోనూ చెప్పుకోవడానికి ఏమీ ఉండదు. ముఖ్యంగా భార్యనెత్తుకెళ్ళిపోయిన రాక్షసుడ్ని చంపే రాజు కథగా చూస్తే అందులో మహత్తరంగా అనిపించే విషయమూ ఉండదు. అందుకే మంచీ – చెడుల మధ్య పోరాటంగా దాన్ని కీర్తించి, సమాజంలో విలువల స్థాపనకు ఉపయోగించుకుని ఇతిహాసంగా మార్చేశాం. అయితే, మంచీ చెడుల మధ్య గీతలు మసకబారుతున్న ఈ కాలంలో రాముడిలో దైవత్వం ఎంత మిగిలుంటుంది? రావణుడిలో రాక్షసత్వానికి సహేతుకమైన కారణం ఉండదా? వంటి ప్రశ్నలు ఉదయించడం చాలా సాధారణం. అసలే రావణుడిని హీరోగా ఎప్పుడో నిర్ణయించేసిన ద్రవిడ సంస్కృతి, సాహిత్యాల నేపధ్యమున్న మణిరత్నం ఈ ఆధునిక రామాయణాన్ని, రావణాయణంగా ఎలా మలిచాడో చూడాలనే ఆసక్తితో రావణ్ సినిమా చూస్తే నిరాశ తప్పదు.

సాంకేతికపరంగా ఉన్నతంగా ఉన్నా, హృదయం లేని అందమైన గాజుబొమ్మ తరహాగా మాత్రమే రావణ్ మిగిలిపోయింది. చెప్పాలనుకున్న కథలోని లోపం, కథావిస్తరణలోని బహీనతలూ, స్క్రిప్టులోని బలహీనతల్ని భారంగా మోస్తూ, కేవలం నటనతో సినిమాను నిలబెట్టలేని నటీనటుల నటన వెరసి రావణ్ ఒక ఎపిక్ సైజ్ డిసాస్టర్ అని చెప్పొచ్చు.

కాల్పనిక లోకంలో జరుగుతున్నకథా లేక భౌతిక లోకంలోనా అనే విషయంకూడా అర్థంకాకుండా కథావిస్తరణ క్రమం కనిపిస్తుంది. అది వ్యక్తుల కథా లేక వ్యక్తిత్వాలు-సిద్దాంతాల ఘర్షణా అనే విషయంలో క్లారిటీ లేక సినిమా తడబడుతుంది. వీరా౦- దేవ్ – రాగిణిల కథకు ఒక బలమైన సామాజిక-రాజకీయ-సైద్ధాంతిక నేపధ్యం ఇవ్వగలిగుంటే వాళ్ళ అస్తిత్వాలతో పాటూ సినిమాకూ ఒక ఆర్థం ఉండేది. ఆఖరి 20 నిమిషాల్లో కథ కొంచెం పుంజుకున్నట్లు అనిపించినా, ప్రస్తుతం  over indulgent idea గా మాత్రం మిగిలిపోయింది.


బలహీనమైన స్క్రిప్టుని, బలం లేని డైలాగుల్ని అభిషేక్ బచ్చన్, ఐశ్వర్య రాయ్, విక్రం లు తమ శాయశక్తులా ఒక వీశమెత్తు పైకి లేవదీయడానికి ప్రయత్నించి విఫలమయ్యారు. కొన్ని సీన్లు చూస్తుంటే వీరా పాత్ర ప్రవర్తనకూ, తన histrionics కూ, ఫిలాసఫీకీ సినిమాలో అసలు స్థానమే లేనప్పుడు అభిషేక్ ఎంత గింజుకుంటే మాత్రం ఏమిటి అనిపిస్తుంది. ఐశ్వర్యా రాయ్ చాలా సినిమాలకన్నా ఈ సినిమాలోని కొన్ని సీన్లలో అందంగా ఉంది. ఆ అందమూ నోరుమూసుకున్నంతరకే. వాచకం లేని తన నటన నోరు తెరిచి డైలాగ్ చెప్పినపుడు పంటికిందరాయే. ఉన్నంతలో విక్రం సహజంగా నటించాడు. ఉపపాత్రల్లో రవికిశన్, గోవిందా బాగాచేస్తే,  ప్రియమణి ఫరవాలేదనిపించింది.

సంతోష్ శివన్ ఛాయాగ్రహణం, శ్రీకర్ ప్రసాద్ ఎడిటింగ్, రెహమాన్ సంగీతాలు బాగున్నా, సినిమాకు పెద్దగా ఉపయోగకరం కాలేదు. దర్శకత్వపరంగా చాలా ఛాలెంజింగ్  ఫిల్మ్ అనిపించినా, మణిరత్నం నుంచీ ఏ conceptual integrity, subtext ఆశిస్తామో అది ఏమాత్రం ఈ సినిమాలో కనిపించకపోవడం ఆశ్చర్యంతో పాటూ ఆవేదనను కలిగిస్తుంది.

****

Friday, June 18, 2010

అవి నా వ్యాఖ్యలు కాదు


గత రెండ్రోజులుగా నా మెయిల్ ఐడి బ్లాగ్ ప్రొఫైల్ ఉపయోగించుకుని కొందరు వ్యాఖ్యలు చేస్తున్నారు.
నా శైలిని కూడా imitate చేసి రాస్తున్న ఈ వ్యాఖ్యలు నావి కావు.

****

Monday, June 14, 2010

ఆఫ్గనిస్తాన్ పై అమెరికా ఎందుకు దాడి చేసిందో తెలిసిపోయిందోచ్ !

దీర్ఘకాలిక ప్రయోజనం లేకుండా అమెరికా ఏమీ చెయ్యదనే సత్యం మళ్ళీ నిజమయ్యింది.

సద్దాం హుస్సేన్ ను చంపాలన్నా, బిల్ లాడెన్ కోసం వెతకాలన్నా అది అన్యాయాలు చేశాడనో లేక అమెరికాను బాంబులుపెట్టి పేల్చాడనో కాదు. మూలకారణం అమెరికా ఆధిపత్యాన్ని సవాలు చేశారని. మరొ కారణం...సహజ వనరులు. ‘సద్ధాం విషయంలో పెట్రోల్ అయితే లాడెన్ విషయంలో ...ఏమిటి?’ అనే ప్రశ్నకు ఇప్పుడే సమాధానం దొరికింది.

అమెరికా ఆఫ్ఘనిస్తాన్ లో ట్రిలియన్ డాలర్ల విలువచేసే ఖనిజనిక్షేపాల్ని కనుగొనింది. ఇనుము, రాగి, కోబాల్ట్, బంగారంతో పాటూ ల్యాప్ టాపులు, బ్యాటరీలు వంటి వాటిని తయారుచెయ్యడానికి వాడే లిథినియం లాంటి ఖనిజాలు ఈ లిస్టులో ఉన్నాయి. వీటిని కనుగొనడంతో ఆఫ్ఘనిస్తాన్ పరిశ్రమ భవిషత్తేమోగానీ అమెరికా పంటమాత్రం పండిందనే చెప్పుకోవాలి.

http://www.nytimes.com/2010/06/14/world/asia/14minerals.html?hp=&pagewanted=all

**** 

Sunday, June 13, 2010

చేతబడి నేర్చుకుందాం - సంస్కృతిని ఉద్దరిద్ధాం

భారతీయ ‘చేతబడి శాస్త్రం’ అద్భుతమైనది. కారణం అది దేవుడి పేరుతో జరిగే ఆధిపత్యానికి వ్యతిరేకంగా ఉద్యమంచిన మహనీయులు తయారుచేసిన తంత్రపద్దతి కావడమే.

భారతీయ చేతబడి శాస్త్రం నిజంగా అద్బుతమైనది అనడానికి ఎన్నో ఋజువులు అడుగడుగునా కనిపిస్తాయి. చూచే దృష్టి మనకు ఉండాలి. ఇటువంటి మహోన్నత జ్ఞానాన్ని మనకిచ్చిన ఉద్యమకారులకు నిజంగా మనం ఋణపడి ఉన్నాం. హేళనాత్మక దృష్టివల్లా,గర్వం వల్లా, తెలిసినా తెలియకపోయినా ప్రతిదాన్నీ ఎగతాళి చెయ్యడం అలవాటు అయినందువల్లా ఇటువంటి దెయ్యవిద్యలను ఉపయోగించుకోలేక మనమే నష్టపోతున్నాం.

మనవైన చేతబడిని ‘విచ్ క్రాఫ్ట్’ పేరుతో పాశ్చాత్యులు నేర్చుకుని మనకే తిరిగి నేర్పే స్థాయిలో ఉన్నారు.
చైనీయులూ జపనీయులూ కూడా ‘వూడూ’ అనే పేరుతో ఇలాంటి విద్యల్ని సంరక్షించుకుంటున్నారు. తమ ప్రాచీన విద్యలనూ సంస్కృతినీ అమితంగా అబిమానిస్తూ గౌరవిస్తూ ఆచరిస్తూ ఎంత అభివృద్ది చెందారు.
 

రండి...మనమూ మన చేతబడిని నేర్చుకుని సంస్కృతిని ఉద్దరిద్దాం !


****


P.S. This post is a total Bullshit. ఇదొక చెత్త పోస్టు. ఎవరూ నమ్మకండి.


***

Friday, June 11, 2010

మహాభారతానికి ఆధారాలు

నేను నిజంగా ఏదో ఆధారాలు సంపాదించానని అనుకున్నారా !
అబ్బే అలాంటిదేమీ లేదు.

ఈ దేశంలో నిజాలని నిరూపించడానికన్నా, నమ్మకాల్ని అపోహలని నిరూపించడానికి ఆధారాలు కావాలి.
మానవాళికి పనికొచ్చే  ప్రయోగాలకన్నా, మతం నుంచీ మనుషుల్ని రక్షించే పరిశోధనలకు ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇవ్వాలి. లేకపోతే ఈ దేశం ఇలాగే ఉంటుంది.


మహాభారతం యొక్క చారిత్రకత సందేహాస్పదం అంటూ JNU ప్రొఫెసర్ S.S.N. మూర్తి రాసిన ఒక పరిశోధనా పత్రం మీ కోసం ఇక్కడ. 

proof of Mahabharata

****

మనుషుల్ని మూర్ఖుల్ని చెయ్యడానికి వెధవలు వాడే అస్త్రం పూజలూ, యాగాలు

****

Thursday, June 10, 2010

దళిత ఉద్యమానికి ‘కమ్మ మోడల్’ కావాలా !

ఈ మధ్య ఒక మిత్రుడితో దళిత ఉద్యమాలలో నిండుకున్న నిబద్ధత గురించి. విజన్ లేమిని గురించి. వ్యూహరచనలోని వైఫల్యం గురించి చర్చిస్తుంటే ఒక విలువైన చారిత్రక సమాచారం చెప్పారు.

స్వాతంత్ర్య పూర్వం జరిగిన ద్రవిడ ఉద్యమానికి తెలుగు జాతి  వెన్నుపోటు పొడిచినా, ఆ ఉద్యమం పుణ్యమా అని బ్రాహ్మణేతర మధ్యకులాల్లో రాజకీయ ఆశయాల స్పృహమాత్రం చాలా మెండుగా వచ్చింది. స్వాతంత్ర్యానంతరం  కూడా చాలావరకూ బ్రాహ్మణ కుల ఆధిపత్యంలో ఉన్న కాంగ్రెస్ పార్టీపై పట్టుసాధించడానికి కమ్మ కులం ఒక వ్యూహాత్మక నిర్ణయం తీసుకుంది.

అది 1952 (58 ఏళ్ళనాటి మాట)
వేదిక: ఆంధ్రరత్నభవన్, బెజవాడ
సందర్భం: ఆంధ్ర పిసిసి అధ్యక్షుని ఎన్నిక
పోటీదారులు: ఆంధ్రకేసరి ప్రకాశం పంతులు గారు బలపరిచిన నీలం సంజీవరెడ్డి, కులబలమే దన్నుగా నిలబడిన ఆచార్య రంగా (గోగినేని రంగ నాయకులు).

అదొక సం’కుల’ సమరం. నువ్వు – నేనా అన్నట్టు ప్రతిష్టాత్మకంగా సాగిన పోటి. ఆంధ్ర ప్రాంతంలో రాజకీయ ప్రాబల్యాన్ని నిరూపించే, నిర్దేశించే అతి కీలకమైన పోటి. ప్రకాశం పంతులు చాణక్యంతో సంజీవరెడ్డి గెలిచారు.

రంగా వర్గం (వర్ణం) ఈ ఘోర ‘అవమా’నాన్ని సహించలేకపోయింది. ధనబలం, స్థానబలం, బలగం ఉండి, ఒక విధంగా తమ రాజ్యంగా చెప్పబడే బెజవాడలో తమ అభ్యర్థి ఓటమి వారికి మింగుడు పడలేదు. పిసిసి డెలిగేట్లు ఎవరి దారిన వారు వెళ్ళిపోతున్నప్పుడు, రంగా వర్గాలలో ప్రముఖులైన పిన్నిమనేని సోదరులు (కోటేశ్వరరావు, శ్రీనివాసరావు). తమ కుల సమావేశానికి తక్షణ పిలుపునిచ్చారు. జమిందార్లయిన చర్లపల్లి రాజా వారి తర్వాత, ప్రాంతంలో అత్యంత పెద్ద భూస్వాములు పిన్నమనేని వారే (1600 ఎకరాలు). పార్టీలతో సంబంధం లేకుండా కమ్మ ప్రముఖలందరూ బెజవాడ గోపాలరెడ్డి చౌల్ట్రిలో సమావేశమయ్యారు. ఇంత అంగబలం, ధనబలం ఉండి కూడా ప్రకాశం పంతులు అనే బ్రాహ్మణుడి వ్యూహానికి చిత్తవడం మీదే చర్చ ప్రధానంగా సాగింది. బ్రాహ్మణాధిక్యత మీద వారు అప్పటికి అర్థ శతాబ్ది పైగా చేస్తున్న సాంస్కృతిక యుద్ధాన్ని భూమార్గం పట్టించి, పోరు ప్రత్యక్షం చేయవలసిన అవసరాన్ని ఆ సభ నొక్కి చెప్పింది. తత్ఫలితంగా సభ ఏకగ్రీవంగా ఆమోదించిన తీర్మానాలలో కొన్ని.

1. ఆడపిల్లైనా, మగపిల్లాడైనా తమ సంతానాన్ని చదివించడానికి విద్యావకాశాలున్న పట్టణాలకి తల్లి లేదా, తండ్రి వలసరావాలి.
2. ప్రొఫేసర్లు, డాక్తర్లు, ఇంజనీర్లు, సివిల్ సర్వెంట్లు, బ్యాంకు మేనేజర్లు….. ఇలా దాదాపు అన్ని ఉన్నతోద్యోగాలను ఆక్రమించిన బ్రాహ్మణుల స్థానాన్ని తమ వారసులు సాధించాలి. అందుకుగాను అవసరమైన ఎంతటి త్యాగానికైనా సిద్ధపడాలి. ఎటువంటి శ్రమనైనా తీసుకోవాలి.
3. బ్రాహ్మణుల ఆస్తుల్ని (మాన్యాల్ని) ఎలాగైనా కొనుగోలు చేయడం ద్వారా వారికి గ్రామాలతో ఉన్న లింకుల్ని తెంచేయాలి.

ఇవన్ని ధీర్ఘకాలపు ప్రణాళికలు కాబట్టి, ఇక తక్షణం అమలు చేయడానికి వ్యాపార రంగాన్ని ఆశ్రయించాలని, ఆ వ్యాపారులు కచ్చితంగా ‘క్యాష్ ఓరియంటెడ్’ గా మాత్రమే ఉండాలని సభ తీర్మానించింది. అంటే, కస్టమర్లు ముందే డబ్బు చెల్లించే వ్యాపారులు: హోటళ్లు, లాడ్జీలు, బస్సు సర్వీసులు, సినిమా హాళ్లు…. వంటి ‘అప్పు’పెట్టే రిస్కులేని వ్యాపారులు మాత్రమే చేయాలన్నిది తీర్మాన సారాంశం.


సభ ఆమొదించిన తీర్మానాలు కులానికి శిరోధార్యాలయ్యాయి. తు.చ తప్పకుండా అమలవడంతో గురి తప్పలేదు; అక్ష్యం నెరవేరింది, నెరవేరుతూనే ఉంది. ఇదే ‘కమ్మ మోడల్’.


ఈ విధంగా శతాబ్దాల బ్రాహ్మణాధిక్యతన ప్రశ్నించి, ఆత్మగౌరవ ప్రకటన చేసిన ప్రత్యామ్నాయ సాంస్కృతిక సారధులు గుంటూరు, కృష్ణ (అప్పటి కృష్ణ మాత్రమే) కమ్మవారు.  జీవితాన్నే ప్రతిఘటనోద్యమంగా మార్చుకున్న పునరుజ్జీవనోద్యమకారుడు త్రిపురనేని రామస్వామి చౌదరి వంటి వారి త్యాగాల ఫలితమే వారికి సామాజిక, ఆర్థిక, రాజకీయ హోదాని కట్టబెట్టింది. ఎన్.టి. రామారావు రాకతో అది పతాస్థాయిని చేరింది.


ఈ పరిణామక్రమంలో కమ్మవారు మరో ఆధిపత్య వర్గంగా మారడం దురదృష్టకరమైన పరిణామం. ఈ ఉత్థాన చరిత్రలో వారూ ఒక దాష్టిక వర్గమైనారు. ఈ పరిణామం దురదృష్టకరమే అయినా పంథామాత్రం అనుసరణీయంగానే అనిపిస్తుంది. ప్రస్తుతం ఉన్న మధ్యకుల ఆధిపత్యాల్ని సమగ్రంగా ఎదుర్కోవాలంటే దళితులకు ఇలాంటి మార్గం ఒకటి ఖచ్చితంగా అవసరమే కావొచ్చు. కాకపోతే ఇలాంటి వ్యూహత్మక పరిణామాన్ని లీడ్ చెయ్యగల నాయకులు, వ్యూహం యొక్క అమలుకి కావలసిన సరంజామా సమకూర్చుకోగలరా అన్నదే పెద్ద ప్రశ్న.

****

Wednesday, June 9, 2010

టైం వేస్ట్ కెలుకుడు బ్యాచ్

పనికొచ్చే విషయాలు మాట్లాడితే "మేధావులు" అంటూ ఎద్దేవాచేసే ఒక కెలుకుడు పెద్దమనిషి "చిరాకొచ్చి", "టైంపాస్" కి ఎంచుకున్న కెలుకుడు, ‘భారతీయ విలువలు’.

ఇక్కడున్న ఐరనీ ఏమిటంటే ఏ హిపోక్రసీ గురించి నేను కామెంటానో అదే హిపోక్రసీని ఈ మహానుభావుడు పీకిపాతరేస్తూ, తన పరమహిపోక్రసీని పళ్ళికిలించిమరీ బయటపెట్టుకోవడం. So, much for their integrity and భారతీయత.

ఆయన ఉద్దేశ ఫ్రకారం "భారత దేశానికి ఉన్నవీ, చాలా దేశాలకు లేనివి" ఈ క్రింది లిస్టు.
1. కుటుంబ వ్యవస్థ
2. వివాహ వ్యవస్థ
3. భిన్నత్వంలో ఏకత్వం
4. ఆప్యాయత
5. పెద్దల పట్ల గౌరవం

భారతీయత అంటూ మాట్లాడే ఈ మిడిల్ క్లాసు మోరలిస్టులకు కనిపించే immoral దేశాలు అమెరికా, యూరోప్ దేశాలు. కామెడీ విషయం ఏమిటంటే, వీళ్ళు ఎగేసుకెళ్ళేదీ అక్కడికే. అక్కడికి వెళ్ళి డాలర్లు సంపాదిస్తేగానీ  భారతీయత వీళ్ళకు బూతద్దంలో పెట్టినట్లు కనిపించదు.ఆ లిస్టు చూసి నేను ఎన్నిసార్లు పడీపడీ నవ్వుకున్నానో నాకే గుర్తులేదు. ఇవన్నీ భారతదేశంలో ఉంటే ఉండొచ్చుగాక, కానీ మిగతాదేశాల్లో లేవంటేనే వస్తుంది అసలు తంటా అంతా.

గుండెలమీద చెయ్యెసుకుని చెప్పండి...పై లక్షణాలు లేని దేశం ఏదో? ఒక్క పేరు చెప్పండి చాలు.

****

మనిషైన మహాత్ముడు

గాంధీ నాయకత్వంలో భారతదేశానికి స్వతంత్ర్యం వచ్చిందనేది ఎంత నిజమో, స్వాతంత్ర్యానంతరం గాంధీని "మహాత్ముణ్ణి" చెయ్యడానికి, భవిష్య రాజకీయ ఉద్దేశాలకు అనువైన ఐకాన్ గా మలుచుకోవడానికి కాంగ్రెస్ పార్టీ చేసిన ప్రయత్నాలూ నిజమే. వాటిల్లో భాగం గాంధీ పూర్ణవ్యక్తిత్వాన్ని ఆవిష్కరించే చాలా ఆధారాల్ని సమూలంగా నాశనం చెయ్యడంతో పాటూ గాంధీ చుట్టూ చాలా myths సృష్టించారనేది ఇప్పుడిప్పుడు మళ్ళీ వెలికి వస్తున్న ఆధారాలతో తేటతెల్లమవుతుంది.

అలాంటి పుస్తకమే జేడ్ ఆడమ్స్ రాసిన Gandhi: Naked Ambition.



ఈ పుస్తకంలోని  కొన్ని భాగాలు ఈ క్రింద ఉన్నాయి;

Gandhi was born in the Indian state of Gujarat and married at 13 in 1883; his wife Kasturba was 14, not early by the standards of Gujarat at that time. The young couple had a normal sex life, sharing a bed in a separate room in his family home, and Kasturba was soon pregnant.

Two years later, as his father lay dying, Gandhi left his bedside to have sex with Kasturba. Meanwhile, his father drew his last breath. The young man compounded his grief with guilt that he had not been present, and represented his subsequent revulsion towards "lustful love" as being related to his father's death.
However, Gandhi and Kasturba's last child wasn't born until fifteen years later, in 1900.

In fact, Gandhi did not develop his censorious attitude to sex (and certainly not to marital sex) until he was in his 30s, while a volunteer in the ambulance corps, assisting the British Empire in its wars in Southern Africa. On long marches in sparsely populated land in the Boer War and the Zulu uprisings, Gandhi considered how he could best "give service" to humanity and decided it must be by embracing poverty and chastity.
At the age of 38, in 1906, he took a vow of brahmacharya, which meant living a spiritual life but is normally referred to as chastity, without which such a life is deemed impossible by Hindus.

Gandhi found it easy to embrace poverty. It was chastity that eluded him. So he worked out a series of complex rules which meant he could say he was chaste while still engaging in the most explicit sexual conversation, letters and behaviour.

With the zeal of the convert, within a year of his vow, he told readers of his newspaper Indian Opinion: "It is the duty of every thoughtful Indian not to marry. In case he is helpless in regard to marriage, he should abstain from sexual intercourse with his wife."

Meanwhile, Gandhi was challenging that abstinence in his own way. He set up ashrams in which he began his first "experiments" with sex; boys and girls were to bathe and sleep together, chastely, but were punished for any sexual talk. Men and women were segregated, and Gandhi's advice was that husbands should not be alone with their wives, and, when they felt passion, should take a cold bath.

The rules did not, however, apply to him. Sushila Nayar, the attractive sister of Gandhi's secretary, also his personal physician, attended Gandhi from girlhood. She used to sleep and bathe with Gandhi. When challenged, he explained how he ensured decency was not offended. "While she is bathing I keep my eyes tightly shut," he said, "I do not know ... whether she bathes naked or with her underwear on. I can tell from the sound that she uses soap." The provision of such personal services to Gandhi was a much sought-after sign of his favour and aroused jealousy among the ashram inmates.

As he grew older (and following Kasturba's death) he was to have more women around him and would oblige women to sleep with him whom – according to his segregated ashram rules – were forbidden to sleep with their own husbands. Gandhi would have women in his bed, engaging in his "experiments" which seem to have been, from a reading of his letters, an exercise in strip-tease or other non-contact sexual activity. Much explicit material has been destroyed but tantalising remarks in Gandhi's letters remain such as: "Vina's sleeping with me might be called an accident. All that can be said is that she slept close to me." One might assume, then, that getting into the spirit of the Gandhian experiment meant something more than just sleeping close to him.

It can't, one imagines, can have helped with the "involuntary discharges" which Gandhi complained of experiencing more frequently since his return to India. He had an almost magical belief in the power of semen: "One who conserves his vital fluid acquires unfailing power," he said.

Meanwhile, it seemed that challenging times required greater efforts of spiritual fortitude, and for that, more attractive women were required: Sushila, who in 1947 was 33, was now due to be supplanted in the bed of the 77-year-old Gandhi by a woman almost half her age. While in Bengal to see what comfort he could offer in times of inter-communal violence in the run-up to independence, Gandhi called for his 18-year-old grandniece Manu to join him – and sleep with him. "We both may be killed by the Muslims," he told her, "and must put our purity to the ultimate test, so that we know that we are offering the purest of sacrifices, and we should now both start sleeping naked."

Such behaviour was no part of the accepted practice of bramacharya. He, by now, described his reinvented concept of a brahmachari as: "One who never has any lustful intention, who, by constant attendance upon God, has become proof against conscious or unconscious emissions, who is capable of lying naked with naked women, however beautiful, without being in any manner whatsoever sexually excited ... who is making daily and steady progress towards God and whose every act is done in pursuance of that end and no other." That is, he could do whatever he wished, so long as there was no apparent "lustful intention". He had effectively redefined the concept of chastity to fit his personal practices.

Thus far, his reasoning was spiritual, but in the maelstrom that was India approaching independence he took it upon himself to see his sex experiments as having national importance: "I hold that true service of the country demands this observance," he stated.

But while he was becoming bolder in his self-righteousness, Gandhi's behaviour was widely discussed and criticised by family members and leading politicians. Some members of his staff resigned, including two editors of his newspaper who left after refusing to print parts of Gandhi's sermons dealing with his sleeping arrangements.

But Gandhi found a way of regarding the objections as a further reason tocontinue. "If I don't let Manu sleep with me, though I regard it as essential that she should," he announced, "wouldn't that be a sign of weakness in me?"

Eighteen-year-old Abha, the wife of Gandhi's grandnephew Kanu Gandhi, rejoined Gandhi's entourage in the run-up to independence in 1947 and by the end of August he was sleeping with both Manu and Abha at the same time.

When he was assassinated in January 1948, it was with Manu and Abha by his side. Despite her having been his constant companion in his last years, family members, tellingly, removed Manu from the scene. Gandhi had written to his son: "I have asked her to write about her sharing the bed with me," but the protectors of his image were eager to eliminate this element of the great leader's life. Devdas, Gandhi's son, accompanied Manu to Delhi station where he took the opportunity of instructing her to keep quiet.

Questioned in the 1970s, Sushila revealingly placed the elevation of this lifestyle to a brahmacharya experiment was a response to criticism of this behaviour. "Later on, when people started asking questions about his physical contact with women – with Manu, with Abha, with me – the idea of brahmacharya experiments was developed ... in the early days, there was no question of calling this a brahmacharya experiment." It seems that Gandhi lived as he wished, and only when challenged did he turn his own preferences into a cosmic system of rewards and benefits. Like many great men, Gandhi made up the rules as he went along.

While it was commonly discussed as damaging his reputation when he was alive, Gandhi's sexual behaviour was ignored for a long time after his death. It is only now that we can piece together information for a rounded picture of Gandhi's excessive self-belief in the power of his own sexuality. Tragically for him, he was already being sidelined by the politicians at the time of independence. The preservation of his vital fluid did not keep India intact, and it was the power-brokers of the Congress Party who negotiated the terms of India's freedom. 

****

తెలుగు ప్రేక్షకుల స్థాయి ఎదగాలి

‘మీ గత రెండు సినిమాలూ ఎందుకు ఆడలేదూ?’ అని జగడం, ఆర్య-2 చిత్రాల దర్శకుడు సుకుమార్ ని అడిగితే,
"బాగా ఆడతాయనే ఆ సినిమాలు తీశా. వాటిని చూసి ఆదరించే స్థాయికి ప్రేక్షకులు ఎదగలేదు. వారి ప్రమాణాలు మారాలి" అన్నారట.
నిజమే...ప్రేక్షకుల స్థాయి ఎదగాలి.
మరి సినిమాల ప్రమాణాలూ, దర్శకుల స్థాయి మాటో !?!

****

Tuesday, June 8, 2010

అగోరా - చరిత్ర మర్చిపోలేని సత్యం

‘వ్యవస్థీకృతం మతం మానవజ్ఞానానికి ఎప్పుడూ ప్రమాదకరం’ అనే నానుడిని నిజమనిపించే ఘట్టాలేన్నో ఉన్నాయి చరిత్ర తిరగేస్తే. ముఖ్యంగా మధ్యయుగంలో పాశ్చాత్య, మధ్యప్రాచ్యంలో ఉదయించిన మతాలచరిత్ర అనునిత్యం రక్తసిక్తంగా, రాజకీయ అధికార పిపాసులుగా ఉండటం మనకు తెలిసిందే. కానీ కొన్ని వేల సంవత్సరాల జ్ఞానభాండారం ఈ మతాల పోరాటాలవల్ల నష్టపోయామనే నిజం ఎంతో బాధాకరం. ఆ చారిత్రాత్మక నిజాన్ని ఉన్నతమైన నటనా సాంకేతిక విలువతో తెరకెక్కించిన చిత్రం ‘అగోరా’ – AGORA.

క్రీస్తుశకం నాలుగో శతాబ్ధంలో రోమన్ పాలనలో ఉన్న అలెగ్జాండ్రియా విద్యకు, కళలకు, జ్ఞానానికీ కేంద్రంగా అవతరించింది. అప్పటివరకూ ప్రముఖ తత్వవేత్తలూ, సిద్దాంతకర్తలూ, శాస్త్రవేత్తలూ చెప్పిన అన్ని విషయాలూ ఒక లైబ్రరీ రూపంలో ఇక్కడే భద్రపరచబడి ఉన్నాయి. ఆ కాలానికి ముందు చెప్పబడిన,రాయబడిన మానవమేధకు అది కేంద్రం. సినిమా కథ ఆ grandeur తో ప్రారంభమై, పేగన్లు- క్రైస్తవులు- యూదుల మతాల చిచ్చులు, రాజీయపుటెత్తుల మధ్య ఆ గ్రంథాలయం- జ్ఞానం యొక్క నాశనంతో పూర్తవుతుంది.

ఈ కథంతా హైపేషియా (Hypatia) అనే మహిళాతత్వవేత్త, బోధకురాలు, అస్ట్రానమర్ చుట్టూఅల్లుకుని ఉంటుంది. ప్రముఖపాత్రలో అస్కార్ అవార్డునందుకున్న నటి రేచల్ వైజ్ నటించిన ఈ చిత్రానికి స్పానిష్ దర్శకుడు అల్జాన్డ్రో అమీనెబా దర్శకత్వం వహించాడు.




The film centers around the astronomer-philosopher Hypatia of Alexandria (Weisz) and several men whom she knows such as her slave, Davus (Minghella), and her pupils, Orestes (Oscar Isaac) and Synesius (Rupert Evans), all of whom become major players in the changing political social landscape.[6] The film begins with Alexandria under Roman pagan rule. Hypatia, daughter of a scholar, teaches at the Platonic school, where many future leaders are educated. She is wooed by her student Orestes, while her slave Davus keeps his love for her secret. Meanwhile, social unrest begins challenging the Roman rule of the city as pagans and Christians come into conflict. The pagans, including Orestes and Hypatia’s father, ambush the Christians to quash their rising influence, but find themselves unexpectedly outnumbered. Hypatia’s father is gravely injured and Hypatia and the pagans take refuge in the Library of Alexandria. The Christian siege of the library ends when an envoy of the Roman Emperor declares that the Christians shall be allowed to enter the library. Hypatia and the pagans flee, grabbing what scrolls and documents they can, before the Christians overtake the library and destroy its contents. Davus, torn by his love for his mistress and the possibility of gaining his freedom by joining the rising tide of Christianity, chooses to join the Christian forces.
The film continues several years later: Orestes (now converted to Christianity) is prefect of Alexandria. Hypatia continues to investigate the motions of the heavenly bodies, though she is forbidden from teaching at the school. The Christians and the Jews come into conflict, committing violent acts against each other, with the Christians ultimately wresting power from the only other religious group remaining. The leader of the Christians, Cyril (Sami Samir), views Hypatia as having too much influence over Orestes and stages a public ceremony intended to force Orestes to subjugate her. Hypatia’s former pupil, Synesius, now the Bishop of Cyrene, comes to her rescue as a religious authority counterweight, but says he cannot help her unless she accepts Christianity. She refuses. Cyril convinces a mob of Christians that Hypatia foments civil disobedience and they vow to kill her. Davus tries to run ahead to warn Hypatia, but she is captured by the mob. Davus secretly suffocates her while the mob gathers stone to stone her with.

చారిత్రాత్మక చిత్రాలు ఇష్టపడేవాళ్ళకు విపరీతంగా ఈ సినిమా ఖచ్చితంగా నచ్చుతుంది. ఒక బాధాకరమైన చారిత్రాత్మక సత్యంతో అవగతమయ్యే అవకాశమూ ఉంది.

2009, అక్టోబర్ లో రిలీజైన ఈ చిత్రం గ్లాడియేటర్ వంటి చిత్రాల స్థాయి సాంకేతిక విలువలున్నా అంత పాప్యులర్ కాకపోవడానికి కారణం anti- christian కథావస్తువే అని కొంతమంది విమర్శకులు భావించారు. భారతదేశంలో ఇంకా ఈ చిత్రం థియేటర్లలో విడుదల కాలేదు. కానీ అన్ని ప్రముఖ DVD షాపుల్లోనూ సినిమా దొరుకుతుంది.

*****

భక్తులు - హేతువాదులూ ఒప్పుకున్న ఓకే నిజం

హేతువాద బ్లాగులు వెబ్సైట్లు : 
http://bigotblog.wordpress.com/
http://nirmukta.com http://www.nirmukta.net http://pareidolia.in http://rationalthoughts.org http://scientificindians.com http://www.indianskeptic.com http://indianhumanist.org
 
"All thinking men are atheists" - Ernest Hemingway
 
****

Monday, June 7, 2010

పాతికేళ్ళ తరువాత భోపాల్ తీర్పు

భోపాల్ గ్యాస్ లీకేజీ కేసులో 26 ఏళ్ల తర్వాత స్థానిక కోర్టు సోమవారం తుది తీర్పు వెలువరించింది. ఈ కేసులో ఎనిమిది మందిని కోర్టు దోషులుగా నిర్ధారించింది. వారికి శిక్షలను ఖరారు చేయాల్సి ఉంది. రెండేళ్ల చొప్పున జైలు శిక్ష, భారీగా జరిమానా పడే అవకాశాలున్నాయి. తీవ్ర నిర్లక్ష్యానికి గాను ఎనిమిది నిందితులను కోర్టు దోషులుగా ప్రకటించింది. వారిలో పరారీలో ఉన్న యూనియన్ కార్బైడ్ కు చెందిన వారెన్ అండర్సన్ కూడా ఉన్నాడు.



1984 డిసెంబర్ 2వ తేదీన పెద్ద యెత్తున గ్యాస్ లీకైంది. రాత్రి పది గంటల సమయంలో ఈ దుర్ఘటన సంభవించింది. ఈ దుర్ఘటనలో 15 వేల మంది దాకా మరణించారు. ఐదు లక్షల మంది దాకా శ్వాసకోశ సంబంధమైన వ్యాధులకు గురయ్యారు. వేలాది మంది వికలాంగులయ్యారు.

****

Saturday, June 5, 2010

తిరుమలలో డ్రెస్ కోడ్...

 
బట్టలు హిందూ మత విశ్వాసాలను కించపరిచే స్థాయికి ఎదిగాయా లేక మతవిశ్వాసాలే పెళుసుగా మారాయా !
షార్ట్స్, స్కిన్ టైట్ నిక్కర్లు, టీ షర్ట్ స్లీవ్‌లెస్ ఏం పాపం చేశాయి తిరుమలేశా?

****

Wednesday, June 2, 2010

రామాయణ భారతాలు - Contextual thinking