ది క్రిటిక్

అనగనగా ఇద్దరు స్నేహితులు.

చాలా సంవత్సరాల తరువాత పట్నంలో ఉంటున్న స్నేహితుడు పల్లెకొస్తే ఇద్దరూ కలిసారు.

చిన్ననాటి జ్ఞాపకాలు, పిండివంటల ఆహారాలు, పాతస్నేహితులతో సంబరాలూ అన్నీ అయ్యాయి.

అన్నీ అయ్యాక పల్లెలో ఉన్న స్నేహితుడికి తనదగ్గరున్న ఒక విచిత్రాన్ని పట్నం మిత్రుడికి చూపించాలనుకున్నాడు.

“చెరువులో బాతుల్ని వేటాడటానికి వెళ్దాం” అని పూర్వజుల మరతుపాకి ఒకచేత్తో మరోచేత్తో విశ్వాసపాత్రమైన కుక్కనూ తీసుకుని బయల్దేరమన్నాడు పల్లెమిత్రుడు.

ఇద్దరూ చెరువుగట్టుకొచ్చారు.

పల్లెమిత్రుడిలో ఒక ఎక్సైట్మెంట్, ఏదో చూపించాలనే తపన.

గురిపెట్టి ఒక బాతుని కాల్చి గర్వంగా పట్నం మిత్రుడి వైపు చూశాడు. పట్నం మిత్రుడి ముఖంలో ఎటువంటి రియాక్షనూ లేదు.

పల్లె మిత్రుడు చిన్నగా నవ్వుకున్నాడు. పక్కకు తిరిగి తన కుక్క వైపు చూసి ఒక సైగచేశాడు.

అంతే...కుక్క అమాంతం నీళ్ళలోకి దూకింది. విచిత్రం...కుక్క నీళ్ళలో ఒక అంగుళంకూడా మునగలేదు. దర్జాగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి బాతుని నోటితో కరుచుకుని ఒడ్డుకుతీసుకొచ్చి యజమాని చేతిలో పెట్టింది.
పల్లెమిత్రుడు, పట్నం మిత్రుడి ముఖంలో విచిత్రాన్ని చూసిన అనుభూతిని చూద్దామని తిరిగి చూశాడు.

ఆ స్నేహితుడి ముఖంలో ఎటువంటి స్పందనా లేదు. ఏ అధ్బుతాన్నీ చూసిన ఆనవాళ్ళు లేవు.

పల్లె మిత్రుడికి విచిత్రమనిపించింది. మళ్ళీ బాతుని కాల్చాడు. మళ్ళీ కుక్క నీళ్ళపై నడుచుకుంటూ బాతుని తీసుకుని యజమానికిచ్చింది. ఇలా ఇంకో నాలుగుసార్లు చేశాడు.

కనీసం స్నేహితుడు “ఎలా” అనైనా అడుగుతాడేమో అని ఆశగా చూశాడు.

స్పందన లేదు.

నిరాశగా, “ఇంటికి వెళ్దామా” అంటూ లేచాడు.

స్నేహితుడు అప్పటికే లేచి బయల్దేరాడు. పల్లె మిత్రుడు వడివడిగా బాతుల్ని బ్యాగ్ లో పెట్టుకుని స్నేహితుడి దగ్గరికి వచ్చి, ఇక తప్పదన్నట్టుగా “నీకేమీ తేడాగా అనిపించలేదా” అని క్యూరియస్గా అడిగాడు.

స్నేహితుడు ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి బాతుల బుట్టవైపు, మరతుపాకివైపు, కుక్కవైపూ చూసి,

“అనిపించిది. తెలిసొచ్చింది. నీ కుక్కకు ఈదడం రాదని” అంటూ వెళ్ళిపోయాడు.

అవాక్కయిన పల్లె స్నేహితుడు మరునిముషంలో తేరుకుని...”ఓరేయ్ ఇంతకీ నువ్వు పట్నంలో ఏంచేస్తుంటావూ” అన్నాడు.

“నేనా ! ఒక విమర్శకుడిని” అంటు చక్కాపోయాడు ఆ మిత్రుడు.

(మిత్రుడు ఆర్. కె. చెప్పిన పిట్టకథ ఆధారంగా)

కథకుని అంతరంగికం

కథ ఎలా పుడుతుంది? ఆ కథ పుట్టించే కథకుడి ప్రసవ వేదన ఏమిటి? ఆ కథకుడి అంతరంగం ఎట్లాంటిది? అనే ప్రశ్నలకు అంత సులభంగా సమాధానం దొరకదు. ఏ ఘటన స్ఫూర్తి నిచ్చిందో, ఏ సంఘటన ప్రభావితం చేసిందో కథరాసేసిన కథకుడి అంత:చేతనకు తప్ప కథకుడికే తెలీదు. అలాంటి కథకుడి మనోభావాల్ని ఆవిష్కరించిన బుచ్చిబాబు వ్యాసం "కథకుని అంతరంగికం" ఈ మధ్యనే దొరికింది. అదిక్కడ మీకోసం...


kathakuni-antarangam-కథకుని-ఆంతరంగికం-బుచ్చిబాబు

వేసవి రుచి

కాంపౌండ్ గోడ మీది వేడిగాలి ఎండమావిని తలపిస్తోంది. ఎండాకాలం మొదలైపోయింది.

ఈ వేసవి మధ్యాహ్నపు ఇబ్బందికరమైన నిశ్శబ్ధం. నిశ్శబ్దాన్నిభంగం చేస్తూ వేలితో కిటీకీ ఊచమీద నోటి వెంటొచ్చిన సన్నటి పాటకు అనుగుణంగా లయబద్దంగా ఒక చిన్న దరువు వేసాను. "తుమ్ ఆగయేహో నూర్ ఆగయాహై"అనే కిశోర్ కుమార్ పాత హిందీ పాట. నీకూ నాకూ అమితంగా నచ్చిన పాట.

కొన్నేళ్ళ క్రితం నీ కోసం ఈ పాట పాడినప్పుడు, ఇప్పుడున్న ఇనుపచువ్వల స్థానంలో నీ కాలి మువ్వలున్నాయి. ఆ మద్యాహ్నంలో కూడా ఇలాంటి నిశ్శబ్దమే. ముదురాకుపచ్చ చీర, మ్యాచింగ్ బ్లౌజుతో నువ్వు. చేతిని ఆసరా అడిగిన చుబుకం, మధురమైన నిద్రకొరిగినట్లుగా తల కొద్దిగా పక్కనపెట్టి, కళ్ళు మూసుకుని నా ఒడిలో నువ్వు. నీకు గుర్తుందా? ఆ మధ్యాహ్నం, నా గదిలో మనం. సీలింగ్ ఫ్యాన్ గాలికి నీ కురులు బుగ్గల్ని తడుముతుంటే, ఏదో నల్లమబ్బుల మాటునున్న నిజాన్ని తట్టిలేపుతున్న అనుభూతి. ఇంకా ఏదేదో!

పాటకు పరవశిస్తున్న నువ్వు, నా చెయ్యి నీ బ్లౌజు మీదున్న చెమట తడిని ముట్టుకున్నా కళ్ళు తెరవలేదు. నీ మెడనుంచీ చెమట మెల్లగా కుడి వక్షం వొంపు క్రిందకు నిదానంగా జారుతుంటే నేనందుకున్నాను. నువ్వుమాత్రం కళ్ళు మూసుకుని మెత్తగా నవ్వుకున్నావు. ఆ నీ చెమట బిందువు నా వేలికొసపై చిన్నగా, వెలుతురు సరిగా లేని గదిలో వెచ్చగా మెరిసింది. ఆ తడి వేలిని నా పెదాలు తాకాయి. ఆ క్షణంలో ఈ వేసవి రుచి నాకు అవగతమయ్యింది.

ఆ తరువాత...నా నుదుర్ని నీ ఒడి కాల్చినప్పుడుగానీ నేను కళ్ళు మూయలేదు. నా చేతులు నీ పాదాలు తాకిన తరువాత గానీ నువ్వు కళ్ళు తెరవలేదు.

ఆ కలయికే ఒక జీవితకాలం. ఆ అనుభవమే నా శాశ్వత ధ్యానం.

ఇప్పుడు నువ్వు లేవు. నేనున్నా నేను లేను. జ్ఞాపకం మాత్రం మిగిలే ఉంది. చీకటి గదిలో ఆ చెమటచుక్క ఇంకా మెరుస్తూనే ఉంది. వేసవి మధ్యాహ్నపు రుచి గుర్తొస్తూనే ఉంది.

*****

కథ వెనుక కత/సొద

గాల్లోంచీ పుట్టడానికి కథలు స్వాములోరి విభూధో, లింగాలో కాదు కదా! ఈ కథా గాల్లోంచే పుట్టలేదు. నా స్వీయానుభవాల్లోంచీ కాకపోయినా, నేను చూసిన ఘటనల్లోంచీ పుట్టింది. నాకు పరిచయమున్న మనుషుల్లోంచీ పుట్టింది. విడివిడి అనుభవాల్నీ, విభిన్నమైన ఘటనల్ని, వేరువేరు మనుషుల్ని ఒక్క తాటితో బంధించి ఒక్క కథగా చెబుతామన్న నా ఆలోచనలోంచీ వచ్చింది. అక్కడ్నించీ ప్రారంభమయ్యింది నా కథ వెనుక కథ.

కథ రాయాలి అనుకున్నాక, ‘కథే ఎందుకు’ అనే ప్రశ్నకాక ‘కథంటే ఏమిటి’ అనే అంతర్మధనం మొదలయ్యింది. ఈ మధ్యకాలంలో బ్లాగుల్లో రాసేది సాహిత్యమేనా! పేరున్న పత్రికలూ వాటి సంపాదకులూ "వాహ్ వాహ్" అనకుంటే ఆ కథకు అస్తిత్వం ఉంటుందా? అనే కొసరు ప్రశ్నలనుంచీ, అసలు కథంటే ఏమిటి అనే అసలు ప్రశ్న ఉదయించింది. అంటే నేను చిన్నప్పుడు చందమామా,బాలమిత్ర చదవలేదని కాదు. పెద్దయ్యాక కొడవటిగంటి, చిట్టిబాబు,మధురాంతకం రాజారాం, చలం కథలు ఎరగక కాదు. సమస్యల్లా అవి ఎరిగుండటమే అనిపించింది. ఎందుకంటే వాళ్ళెప్పుడూ కథను నిర్వచించలేదు. కథల్ని సృష్టించారు. కథన రీతుల్ని కవ్వించారు. కథాశైలిని నర్తింపజేసారు. ఏ ఒక్కరి కథాగమనం మరొకరితో పోల్చలేం. ఏ ఒకరి మూసనూ ఇదే కథ అని తేల్చలేము. అంతెందుకు, మధురాంతకం గారు స్వయంగా తెలుగు కథా చరిత్ర గురించి రాసిన ‘కథాయాత్ర’ లో తెలుగు కథ పరిణామం, పాత్ర చిత్రణల్ని గురించి చెప్పారేగానీ తెలుగు కథకు ఈ లక్షణాలే ఉండాలని శాసించలేదు. కానీ,ఇప్పుడు ఒక ‘కత’ చెబితే "అబ్బే ఇది కథలాగా లేదే" అనే నిర్ణయస్వరం బహుగాఠ్ఠిగా వినిపించేస్తున్నారు. ఇక మంచికథ, గొప్పకథ, ప్రమాణాల్లో తూగే కథ అని నానారకాల లేబుళ్ళు కూడా తయారయ్యాయి. అందుకే నేను రాసిన తరువాత "ఇది కథ కాదు. నాకు కథ అంటే ఏమిటో తెలీదు" అనే డిస్క్లైమరొకటి పడేద్దామనుకుని రాయడం మొదలెట్టాను.

నాకు తోచినట్లు, నేను అనుకున్నట్లు రాసేసాను. తీరా రాశాక, ఇప్పుడింకో తంటా. కొందరు మిత్రులకి రహస్యంగా చూపించాను. కొంచెం పరిణితి కనిపించిందన్నారు. కొంత ఎడిటింగ్ అవసరం అన్నారు. "నువ్వే కనిపిస్తున్నావ్ నీ పాత్రలెక్కడా?" అని ప్రశ్నించారు. కథా వస్తువు బాగుంది కానీ పాత్ర చిత్రీకరణ "ప్చ్" అని పెదవి విరిచారు. "డిటెయిల్స్ ఎక్కడా? వర్ణనలు ఏవి?" అని గద్ధించారు. "బ్లాగులో కావాలంటే పెట్టుకో పత్రికలకు పంపితే ఇంతే సంగతులు చిత్తగించవలెను" అన్నారు. కనీసం వెబ్ పత్రికలకు పంపించు వారి ఫీడ్ బ్యాక్ మంచి చేస్తుందేమో అన్నారు. కథలో ఉన్న లోటుపాట్లేమిటో ఇది కథగా ఎందుకు క్వాలిఫై కాదో తెలుసుకుందామని ప్రయత్నిస్తే ఒకరు సహృదయతతో "అసలు కథ ద్వారా ఏంచెప్పలనుకున్నావు?" అని అడిగారు. దిమ్మతిరిగిపోయిందంటే నమ్మండి. చచ్చీచెడీ చెప్పాలనుకున్నది కథరూపంలో చెప్పేస్తే, ఏంచెప్పాలనుకున్నావని అడిగితే ఎలా!

ఒక స్నేహితుడు శ్రమపడి వాక్య నిర్మాణాన్ని సరిదిద్ది ప్రవాహంలో అర్థాలు కోల్పోతున్న వాక్యాలకూ ఊతమిచ్చి ఒడ్డుకు చేర్చారు. మరో మిత్రుడు "నీ అభిప్రాయాలను పాత్రల చేత పలికించి, నీ భావాలను పాఠకులపై ఎందుకు రుద్ధాలనుకుంటున్నావు?" అని సూటిగా ప్రశ్నించాడు. "కథ రాసింది నేను. ఈ ఆలోచనలు పాత్రల రూపంలో అయితే బాగుంటాయని నిర్ధారించింది నేను. ఆ భావలకు భాషనందించి ఒక రూపుదిద్దింది నేను. అలాంటప్పుడు ఈ కథ ‘నా కథ’లాగా కాకుండా పాత్రల కథగా ఎందుకుండాలి?" అని ఎదురు ప్రశ్నిస్తే నీ తలరాత అని తప్పుకున్నాడు. అంతటితో ఆగుతానా, పాఠకులపై నేను రుద్ధడమేమిటి? అని ప్రశ్నించాను. తన దగ్గర నుంచీ సమాధానం లేదు. ఇక భావాల సంగతంటావా, ఎంత మంది తమ ప్రేమ రొదల్ని కవితలుగా అల్లటం లేదు. ఎంత మంది తమ విరహ వేదనల్ని కావ్యాలు చెయ్యటం లేదు. మరి నేను నా భావాలను కథగా రాస్తే తప్పేమిటి అనిపించింది. అంతగా అయితే దీన్ని అభిప్రాయాల కథ, ఆలోచనల కథ, సొంత భావాల కథ, మహేష్ భావజాలం కథ అని ఎన్నైనా అనుకో అని ఆ మిత్రుడికి వెసులుబాటు కల్పించేశాను. ఎవరో ఒకరు పుట్టిస్తేగానీ భాషలో పదాలు పుట్టనట్లు, కొందరు మనుషుల్ని కలగలిపితేగానీ ఒక కథాపాత్రవ్వదుకదా! కొన్ని ఆలోచనల్నీ, అభిప్రాయాల్నీ వారిలో నింపితేగానీ ఆ పాత్రలకు రూపం రాదుగా! మరి ఆ ఆలోచనలూ, అభిప్రాయాలూ రచయితవైతే వచ్చిన తప్పేమిటి? లేదా రచయిత ఆశించినవైతే వచ్చే నష్టమేమిటి అనేవి సమాధానం లేని ప్రశ్నలుగానే మిగిలిపోయాయి.

ఈ కథకాని కథకొస్తే... అసలు ‘దేవత’ అనే పదానికి నెగిటివ్ అర్థం వచ్చేలా చూడొచ్చనే ఆలోచన కలిగించిన మిత్రుడు హరీష్ కు శీర్షిక క్రెడిట్ ఇవ్వాలి. కాలేజిలో ప్రియ అని మధురై నుంచీ ఒక జూనియర్ ఉండేది. చాలా అందమైన పిల్ల. ఎంత అందమంటే...నిజంగా కల్పనల్లోని దేవతలాగా, రవివర్మ పెయింటింగ్ లోని దేవతలాగా ఉండేది. ఒకసారి ఆ అమ్మాయి అందాన్ని పొగుడుతూ ఉంటే హరీష్ అన్నాడు "నిజమే ఆ అమ్మాయి దేవత. నీకూ నాకూ ఇక్కడున్న అందరికీ పూజించి ఆరాధించడానికి తప్ప మరెందుకూ పనికిరాని దేవత" అని ఎత్తిపొడిచాడు. అప్పుడనిపించింది, what a way of looking at it అని. అద్వితీయమైన మంచితనాన్ని కూడా దేవతల లక్షణంగా చెబుతాం. కానీ, ఆ మంచితనాన్ని సాధారణమైన మనుషులు భరించలేరు. అలాంటిది, ఒక స్త్రీ మగాడితో సమానంగా వ్యవహరిస్తేనే భరించలేని వ్యక్తికి ఒక బలమైన వ్యక్తిత్వం కలిగిన స్త్రీ ప్రేమిస్తే ఆమెనుకూడా భరించలేడు అనే ఆలోచన ఎప్పటి నుండో ఉండేది. అలా ప్రారంభమయ్యింది ఈ దేవత కథ.

హేమంత్ పాత్ర కొంత నేను మరికొంత నాకు బాగా తెలిసిన కొందరు మగాళ్ళ మనసుకు, ఆలోచనకూ రూపం. చిన్నప్పటి నుంచీ నూరిపోయబడిన ‘మగతనం’, మారుతున్న ఆధునిక నగరీయ జీవితంలోని అంగీకరించలేని ‘లైంగిక సమానత్వం’ మధ్యన వ్యక్తిత్వాన్ని విశాల పరుచుకుంటున్నామో లేక కోల్పోతున్నామో తెలియని యువతకు ప్రతినిధి హేమంత్. పర్వర్టో, దుర్మారుడో కాదు. కేవలం గుర్తింపు రాహిత్యం (identity crisis)లో కొట్టుమిట్టాడుతున్న సాధారణమైన మగాడు. హేమంత్ ని విలన్ ని చెయ్యడం చాలా సులభం. తనలో ఒకే క్షణంలో ఉద్భవించే ఉన్నత భావాలు, లేకి అభిప్రాయాల మధ్యనున్న వైరుధ్యాల్ని ఆరా తియ్యడం మరీ సులభం. కానీ అంతకన్నా తన "ఉదాత్తమైన వెధవతనాన్ని" సహానుభూతితో అర్థం చేసుకోవడం చాలా అవసరం అనిపించింది.తన ఆలోచనల్లోని బలహీనతల్ని తన నమ్మకాలుగా చెప్పించడం ద్వారా, పాత్ర వెధవ అని తేలుతుంది. కానీ తన నమ్మకం పట్ల సానుభూతిని మిగులుస్తుంది అనిపించింది. అందుకే కథను ప్రధమ పురుషలో తన తరఫునుంచీ చెప్పించాలనిపించింది. ఎలాగూ హేమంత్ నాలో కొంత భాగం, నాకు తెలిసిన ఇతరుల ఆలోచనల రూపం కాబట్టి కథకుడిగా కథను ‘నడిపించడం’లో వెసులుబాటు ఉంటుందని అలా కానిచ్చేసాను.

నిజానికి నాదృష్టిలో హేమంత్ నిజమైన హీరో. తనకు సామాజిక సంక్రమణలుగా లభించిన బలహీనతల్ని నమ్మకాలుగా మలుచుకుని, ఆ నమ్మకాల కోసం సుప్రియ ప్రేమను త్యజించిన హీరో హేమంత్. సాధారణంగా హీరో అంటే మారాలి. తన బలహీనతల్ని అధిగమించి "మంచి"గా మారాలి. కానీ ఈ హీరో ట్రాజిక్ హీరో. తన బలహీనతల కోసం వెధవలాగా పాఠకుల మనసుల్లో మిగిలిపోయే నాయకుడు. అలా మిగిలిపోతూ కూడా మగపాఠకుల మనసుల్లో కొన్ని ప్రశ్నల్ని నిలిపే హీరో. కథ చదివిన మగపాఠకులు బయటకు ఒప్పుకోకపోయినా జీవితంలో ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ఇలాంటి ఆలోచనలు అసంకల్పితంగానే ఎప్పుడో ఒకసారి తమకూ వచ్చాయనే స్పృహ కలిగించే ధీరుడు. ఇక స్త్రీపాఠకులు ఖచ్చితంగా identify చేసుకోగలిగిన హీరో అని ప్రత్యేకంగా చెప్పనఖ్ఖరలేదనుకుంటాను.

సుప్రియ పాత్రలోని యాక్సిడెంట్ ఘట్టం. కుడిచేయి పోతే ఎడమచేత్తో మళ్ళీ వెనువెంఠనే జీవితాన్ని ప్రారంభించిన ఘట్టాలు నిజంగా నాకు తెలిసిన అమ్మాయి జీవితంలో జరిగిన విషయాలు. కలిసి పెట్టే ఖర్చును లెక్కేసి మరీ వెనక్కిచ్చేస్తే లక్షణమూ నాకు పరిచయమున్న కొందరు స్నేహితురాళ్ళకుంది. వాళ్ళ లాజిక్ సింపుల్ "కలిసి ఖర్చు పెట్టాం. కలిసి షేర్ చేసుకుందాం". ఇందులో అఫెండ్ అవడానికి ఏమీ లేకున్నా, కొందరు మగవాళ్ళు తమ మ్యాగ్నానిమిటీకి దెబ్బ అనుకుంటారు. ఈ లక్షణాలన్నింటినీ కలగలిపినా సుప్రియ పాత్ర సృష్టి కష్టమే అనిపించింది. ఎందుకంటే she is just a manifestation of insecurity in many of the men. కాబట్టి తన పాత్రకన్నా హేమంత్ ఆ పాత్రద్వారా పొందిన "ఆత్మన్యూనత" కథాంశమైతే బాగుంటుందనిపించింది. కాబట్టే ఎక్కడా సుప్రియ వర్ణన లేదు. తను అందంగా ఉంటుందా, పొడుగ్గా ఉంటుందా అనే ప్రశ్నలకు సమాధానం ఎక్కడా దొరకదు. తన బాహ్యసౌందర్యంకన్నా, తన బలమైన వ్యక్తిత్వంకన్నా తను హేమంత్ లో రేపే ఇన్సెక్యూరిటీ ఈ కథలో నేను చెప్పాలనుకున్న విషయానికి ముఖ్యం అనిపించింది. అందుకే సుప్రియ కథలో ఎక్కడా కనిపించదు.

ఇక "ప్రేమించడంలో" స్త్రీ యాక్టివ్ పాత్ర తీసుకుంటే తమ మగతనానికి ఛాలెంజ్ అనే విధంగా ప్రయత్నించేవాళ్ళే కాకుండా, తీవ్రమైన ఇన్సెక్యూరిటీ పాలయ్యేవాళ్ళు (చెప్పరుగానీ) చాలా మందే. ఈ లక్షణాలనన్నింటినీ కలగలిపి హేమంత్ ని తయారు చేశాను. He is the best hero I have created అని నాకైతే అనిపించింది. ఇంకెవరికైనా మరోలా అనిపించుంటే నేను చెయ్యడానికి ఏమీ లేదు.

కొసమెరుపు ఏమిటంటే, ఈ కథని ఒక వెబ్ పత్రికకి పంపించాను. వారి సమాధానం

"మహేష్ కుమార్ గారూ,

మీరు పంపిన "దేవత" కథ ---- నాణ్యతాప్రమాణాలకు అనుగుణంగా లేకపోవడం వల్ల ప్రచురించలేకపోతున్నాం. మీనుంచి మరింత ఉన్నత ప్రమాణాలతో కూడిన రచనలను ఆశిస్తూ

నెనరులతో
-----------"

అప్పుడనుకున్నాను. పత్రికా ప్రమాణాలను బట్టి నేను కథరాయాలా? నా నమ్మకాలే ప్రమాణాలుగా కథరాయాలా? అని. ఎందుకో రెండోదే బెటర్ అనిపించింది. ఈ మధ్య అబ్రదబ్రగారి చర్చల్లోకూడా దాదాపు ఇలాంటి యక్షప్రశ్నలే ఎదురయ్యాయి. I write because I want to write. Then its better I stick to my blog writing. అనుకుంటున్నాను. హేమిటో ఈ ప్రమాణాలూ, నాణ్యతలూ నాకైతే అర్థం కావు. రాసుకుంటూ పోవడమే మ తరహా!

(బ్లాగులున్నదే సొంత కతలు చెప్పుకోవడానికి. కాబట్టి నా స్వోత్కర్ష మీకు తప్పదు)

******

దేవత

బలమైన వ్యక్తిత్వంగల ఆడది మగాడ్ని ఆత్మన్యూనతకు గురిచేస్తుంది. మగ అహం, మగాలోచన,మగాహంకారం,మగభావాలు ప్రశ్నింపబడ్డాక మగటిమి ప్రశ్నార్థకమౌతుంది.కొన్ని వేల సంవత్సరాలుగా మగాడి నరనరాల్లో నిక్షిప్తమైన మగసంస్కృతి పతనమౌతుంది. సుప్రియ అలాంటి ఆడది. పరిచయమయినప్పటి నుంచీ అంతే. నేను మగాడినన్న స్పృహేనాకు కలిగించలేదు. మగాడన్న స్పృహే తడబడ్డాక ఆడామగా మధ్య ఉన్న బంధం నిలుస్తుందా? ఆ విషయం ఇప్పుడైనా అర్థం చేసుకుంటుందనుకున్నాను. ఎంతైనా, ‘తను ఆధారపడటం నేర్చుకునే సమయం వచ్చిందికదా!’

****

జీన్సు వేసుకునే ఆమ్మాయిల ఆప్రోచబిలిటీ గురించి నేను చేసే ప్రతిపాదనల్ని క్లాస్ రూంలో ఒకమూల సైలెంటుగా కూర్చుని వింటుండగా మొదటిసారి చూశాను. అప్పుడే సుప్రియ నన్ను చూసి కళ్ళతోనే ఫక్కున వెక్కిరించినట్టనిపించింది. ఆ తరువాత నెలపాటూ, మా పరిచయం మొదలయ్యేవరకూ ఆ వెక్కిరింపే నన్ను వెంటాడింది. బెంగుళూర్ అమ్మాయిలంటే నాక్కొంచెం చులక భావం. ముఖ్యంగా అప్పర్ మిడిల్ క్లాస్ అమ్మాయిలంటే మరీను. మేకప్పు, మార్కుల మీదున్న శ్రద్ధ వీరికి మనుషుల మీదుండదు. తమ వీకెండ్ ప్లాన్స్ మీదున్న ఆసక్తి వల్డ్ దిసి వీక్ (World This Week) మీదుండదు. హాలీవుడ్ సెలబ్రిటీలు ఫింగర్ టిప్స్ మీదుంటారుగానీ, కన్నడ కంఠీరవ రాజ్ కుమార్ సినిమాల గురించి తెలీదు. ప్రపంచమంతా బెంగుళూరు చుట్టే తిరుగుతుందనే బలమైన నమ్మకం వీళ్ళకి. అమెరికన్ యాక్సెంట్లో ఇంగ్లీషు మాట్లాడే అబ్బాయిలతో తప్ప బట్లరింగ్లీషుగాళ్ళు వీళ్ళలెక్కలో అసలు మగాళ్ళేకాదు.

సుప్రియది బెంగుళూరు.కానీ తెలుగమ్మాయి అని తరువాత తెలిసింది. అప్పటికీ "మా అమ్మానాన్నా తెలుగు. నేను బెంగుళూరమ్మాయిని" అనే చెప్పింది. అమెరికాలో గ్రీన్ కార్డ్ హోల్డర్ ని అని చెప్పినంత హుందాగా. అదేమిటోగానీ, నేను ‘హైద్రాబాదీని’ అని చెప్పుకుందామనుకున్నా దాంట్లోంచీ కూడా ఏదో ముతకవాసనే వస్తుంది. ఆ గుర్తింపులోంచీ మధ్యతరగతి అస్తిత్వపు అరుపు వినిపిస్తుందేతప్ప అర్బన్ పోష్ నెస్ అస్సలు కనిపించదు.

మా పరిచయంకూడా చాలా విచిత్రంగానే జరిగింది. యూనివర్సిటీలో చేరిన నెలకు మా సీనియర్లు ఫ్రెషర్స్ పార్టీ ఇచ్చారు. ఆ పార్టీలో జూనియర్స్ కూడా ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి. పాటలు పాడాలి కొన్ని గేమ్స్ డిజైన్ చెయ్యాలి అని ప్రతిపాదించారు. గ్రూప్ గేమ్స్ డిజైన్ చెయ్యడానికి కొందరు వాలంటీర్ చేసేస్తే, ఇక పాటలుపాడేవాళ్ళెవరనే దగ్గరకొచ్చి చర్చ ఆగింది. ఇబ్బందిగానే నేను పాడగలను అని చెప్పేసాను. సుప్రియకూడా పాడుతుందట. ఇద్దరూ ఒకొక సోలో సాంగ్ ఆ తరువాత కలిపి ఒక డ్యూయెట్ పాడాలని క్లాస్ వాళ్ళు నిర్ణయించేశారు. "హలో హేమంత్. యు సింగ్ టూ?" అంటూ దగ్గరకొచ్చింది. అప్పటివరకూ సుప్రియకు నా పేరు తెలుసనికూడా నాకెప్పుడూ అనిపించలేదు.

మా క్లాస్ లోని ఐదుమంది బెంగుళూర్ అమ్మాయిలదీ ఒక జట్టు. ఎవరితోనూ కలిసేవాళ్ళు కాదు. వాళ్ళ జోకులూ, మాటలూ,నవ్వులూ మనలోకానికి సంబంధించినవిగా అనిపించేవికావు. వేరే అమ్మాయిలతో సంబంధం లేనట్లు ప్రవర్తించేవాళ్ళు. అబ్బాయిల్నైతే అసలు గుర్తించేవాళ్ళే కాదు. వాళ్ళుతప్ప మిగతావాళ్ళెవరూ మనుషులు కారన్నట్లుగా ఉండేది ప్రవర్తన. అందుకే సుప్రియకు నాపేరు తెలుసంటే ఆశ్చర్యం.
"యెస్" అని ముక్తసరిగా సమాధానం చెప్పాను.
"వాటార్యూ ప్లానింగ్ టు సింగ్? ఎనీ తెలుగు సాంగ్!" అంది.
చులకన చేస్తోందేమో అనిపించింది.
"లేదు. నో. అయాం సింగింగ్ ఎ హిందీ సాంగ్" అన్నాను.
"హిందీ ఎందుకు? తెలుగులో చాలా మంచి పాటలున్నాయిగా!"
అప్పుడే సుప్రియ నోటివెంట తెలుగు మాటలు వినడం. "నువ్వు తెలుగా" అన్నాను ఆశ్చర్యంగా.
"కాదు. మా అమ్మానాన్నా తెలుగు. నేను బెంగుళూరమ్మాయిని" అంది. ఆ గొంతులో ఏదో ఆలోచన. తన గుర్తింపుని తనే నిర్దేశించుకునే తపన.
ఒక్క క్షణం ఆలోచించి "తెలుగులో ఏం మంచిపాటలున్నాయ్!" అనగలిగాను.
"కొత్తవి కాదు. పాత పాటలు. ముఖ్యంగా బాలసుబ్రమణ్యం లేతగొంతుతోపాడిన పాటలు ఎన్ని లేవు" అంది.

తరువాత సుప్రియ కొనసాగింపుగా "రాజన్ -నాగేంద్ర సంగీతంలో కన్నడ తెలుగు భాషల్లో వచ్చిన బోలెడన్నిపాటలున్నాయి. అన్నీ నాకిష్టమైన పాటలే" అంటూ నా సమాధానం కోసం ఎదురుచూసింది.
ఒక్కసారిగా షాక్ మీద షాక్. నాలోని తన ఊహాచిత్రం ఛిద్రమైన క్షణం. నా అభిప్రాయాల గోడ నామీదే కూలి నన్ను భూస్థాపితం చేసిన క్షణం. ఐ జస్ట్ హేటెడ్ హర్. నన్ను నా బలహీనతల సాక్షిగా కుదింపజేసిన సుప్రియని జీవితంలో క్షమించలేననుకున్నాను.

"మరి నువ్వుకూడా తెలుగు పాట పాడుతావా?"
"లేదులేదు. తెలుగు మాట్లాడటం వరకే. పాడటం నాకు రాదు. కాబట్టి హిందీ పాడతాను."
"మరి డ్యూయెట్ ఎలా? హిందీ పాడదామా!" అని అడిగాను. వెంఠనే "సరే" అంది.

క్లాసులైపోయిన తరువాత కలిసేవాళ్ళం.రెండ్రోజులు డ్యూయెట్ ప్రాక్టిస్ చేశాం. చష్మెబద్దూర్ అనే హిందీ సినిమాలోంచీ ‘కహాసే ఆయే బదరా...ఖిల్తా జాయే కజరా..’ అనే సెమీ క్లాసికల్ గీతం. నిజానికి ఏ కాంపిటీషన్లో పాడాల్సిన పాట. సుప్రియ "చాలా మంచిపాట కదా పాడుదాం" అంటే, ఫ్రెషర్స్ పార్టీ కోసం పాడటానికి ఒప్పుకున్నాను. ఎక్కడో ఒక మూల ఈ పాట విని నీరసంగా ఉందని సీనియర్లు వెక్కిరిస్తారని ఒక కోరిక. నేను పొందే అవమానంకన్నా, సుప్రియ ఆ అవమానంలో భాగవుతుందన్న ఆశ గొప్ప స్వాంతన కలిగించింది. దీక్షగా పాట ప్రాక్టిస్ చేశాను.

ఆరోజు సాయంత్రం. సుప్రియ ఉమ్రావ్ జాన్ సినిమాలోంచీ ‘దిల్ చీజ్ క్యాహై ఆప్ మెరే జాన్ లీజియే’ అనే ఘజల్ పాడింది. ఆ తరువాత కాస్సేపటికి ఇద్దరి డ్యూయెట్. చాలా కష్టమైన పాట పాడామని అందరూ అభినందించారు.చివరిగా నా వంతు.

నేను ‘పూజ’ సినిమా నుంచీ రాజన్-నాగేంద్ర స్వరపరిచిన ‘ఎన్నెన్నో జన్మల బంధం నీదీనాదీ’ అనే బాలసుబ్రమణ్యం పాట పాడాను. సుప్రియ కళ్ళలో మెరుపు. ఆ పాటపాడాలని నేనెందుకు నిర్ణయించుకున్నానో నాకు ఖచ్చితంగా తెలీదు. అంతగా ద్వేషించే సుప్రియని ఆకర్షించాలని నాలో అంతర్లీనంగా కోరికుందేమో. బహశా తనపై నా ఆధిపత్యాన్ని తనకిష్టమొచ్చింది చేసి సంపాదించుకోవావన్న కోరికనాలో కలిగిందేమో. ఇద్దరిమధ్యా పరిచయం పెరగడానికి ఆ పాట తోడ్పడింది. మరికొన్ని సాయంత్రాలు మామధ్య రాజన్-నాగేంద్ర రాజ్యమేలారు. బాలసుబ్రమణ్యం గాత్రం నా గొంతులోంచీ వినిపించేది. నా పాట మరుపుకు సుప్రియ కళ్ళలోని మెరుపు ఆరాధన అనిపించిన గర్వక్షణాల్ని, నా పాటకు బదులుగా తను పాడేపాటతో తునాతుకలు చేసేది. ఇక్కడా బదులు తీర్చుకునేది. నేనేదో "ఇచ్చానన్న" సంతృప్తినికూడా కలిగనిచ్చేది కాదు.

సినిమాలలో,షికార్లలో, హోటళ్ళలో తనవంతు ఖర్చు తాను క్రమం తప్పకుండా ఇచ్చేది. ఒకవేళ నేను కావాలని మర్చిపోయినా గుర్తుచేసి మరీ అప్పు తీర్చేది. ప్రేమించే మగాడిగా, సాధికారంగా సుప్రియ కోసం నేను చేయాలనుకున్న ఏ పనులూ తను చెయ్యనిచ్చేది కాదు. "కలిసి తిరుగుతున్నాం. కాబట్టి, కలసి చేసే ఖర్చు పంచుకుని చెయ్యాలి" అని నా విలువని శంకిస్తూ మాట్లాడేది.తనని "ఆదుకునే" అధికారం నాకు ఏమాత్రం లేదని ఎప్పుడూ గుర్తుచేసేది. నా చెయ్యి తన శరీరాన్ని తాకినపుడు సహజమైన సిగ్గుతో కుంచించికుపోకుండా, దయతో ప్రేమతో కోరికతో సహకరించేది. అనుభవాన్ని అధికారంతో పంచుకునేది. "ఇలాకాదు ఇలా" అని మార్గనిర్దేశన చేసి నన్నొక వస్తువులాగా, కీ ఇస్తే ఆడే బొమ్మలాగా వాడుకునేది. ఎన్ని అవమానాలు. ఎన్ని ఆక్షేపణలు. ఇలా నా అహాన్నీ,వ్యక్తిత్వాన్ని ఫణంగాపెట్టి సుప్రియ వ్యక్తిత్వాన్ని భరించాల్సి వచ్చేది.

ఏదోఒక స్థాయలో మనల్నిమనం మోసం చేసుకుంటేగానీ జీవితంలో ప్రేమించలేమేమో. "ఐ లైక్ యువర్ సింప్లిసిటీ అండ్ డౌన్ టూ ఎర్చ్ నేచర్" అని సుప్రియ అన్నప్పుడల్లా, నిజంగా నేనూ తనని మనస్ఫూర్తిగా ప్రేమిస్తున్నానేమో అనే అపోహ కలగేది. సుప్రియ నన్నంతగా అభిమానించడానికి నాలోని గుణాల్ని ఎంచిచూపించేదేకానీ తనకున్న కారణాలు చెప్పేది కాదు.సాధికారంగా జీవితాన్ని పంచుకునేదేగానీ, ఆధారపడుతూ నా ప్రాముఖ్యతను పెంచేది కాదు. నన్ను తన జీవితంలో ఒక ముఖ్యమైనవాడిగా చేస్తూ నన్నొక బానిసని చేసింది. తన జీవితంలో నన్నొక సమానమైన భాగం చేసి నా అహాన్ని కాలరాసింది.

ఇలా ఒక సంవత్సరం నన్ను నేను చంపుకుంటూ తన నిర్వచనాల్లో ఒంపుకుంటూ గడిచింది. వేసవి శెలవులకి సుప్రియ వారం రోజుల ముందే బయల్దేరింది. సుప్రియ వెళ్ళిన మరుసటి రోజు ఒక దారుణమైన వార్త తెలిసింది. సుప్రియ వెళ్ళే బస్సుకి కర్నూలు -అనంతపూర్ల మధ్యన యాక్సిడెంట్ అయ్యింది. విండో సీట్లోకూర్చున్న సుప్రియ కుడిచెయ్యి మోచేతివరకూ తెగిపోయింది. ఆపరేషన్ కోసం బెంగుళూరు చేరేసరికీ తెగిన చెయ్యిని ఐస్ బాక్సులో పెట్టి జాగ్రత చెయ్యకపోవడంతో సర్జరీ చేసి అతికించేందుకు వీలులేకుండా పోయింది. నా గుండె ఆగినంత పనయ్యింది. హుటాహుటిన బెంగుళూరు బయల్దేరాను.ఈ క్షణం లో నా స్నేహితురాలిపై సానుభూతి తప్ప వేరే ఏ భావమూ కలగలేదు. ఐతే ఒక పక్కన ఆమెని నేను నిజం గా ప్రేమిస్తున్నానేమో.

ప్రయాణంలో ఎన్నో ఆలోచనలు. హఠాత్తుగా అనిపించింది ‘ఇప్పుడు తను ఆధారపడటం నేర్చుకునే సమయం వచ్చిందికదా!’ అని. నావ్యక్తిత్వాన్ని తిరిగి దక్కించుకునే అవకాశం నాకు దక్కుతుందేమో. నా మగతనాన్ని తిరిగి సంపాదించుకునే ఛాన్స్ దొరుకుతుందేమో. గర్వంగా తనని ఈ కష్టం నుంచీ ఆదుకునే అదను లభిస్తుందేమో. ఎక్కడో ఆశ. మై పాస్ట్ గ్లోరీ విల్ రెటర్న్.

బాధలో,ఆలోచనల్లో,ఆశల్లో తేలుతూ హాస్పిటల్ చేరాను. సుప్రియ రూము బయటే తన తల్లిదండ్రుల్ని డాక్టర్ తో మాట్లాడుతుండగా కలిశాను. డాక్టర్ అంటున్నాడు "వాటే బ్రేవ్ గర్ల్ షి ఈజ్. స్పృహలోకొచ్చిన మరుక్షణమే, తన పరిస్థితి తెలిసి ఏడ్చి బాధపడకుండా, పక్కనే ఉన్న పెన్నూ, డైరీ తీసుకుని నాకు ఆపరేషన్ చేసిన డాక్టర్ పేరేమిటి అని తెలుసుకుని ఏడమచేత్తో రాయడం మొదలెట్టింది. యు షుడ్ బి ప్రౌడ్ ఆఫ్ హర్".

ఆమె పట్ల నాకేదైనా సాఫ్ట్ కార్నర్ /ప్రేమ అనే భావన ఉంటే ఆ క్షణమే పూర్తిగా తుడిచిపెట్టుకు పోయింది.తన కష్టాలకీ, నా కష్టాలకీ తనే నా గుండె పై వాలి "హేమూ, నువ్వు లేకపోతే నేనేమైపోయే దాన్ని" అని భరింపరాని కృతజ్నత తో నా పురుషత్వాన్ని కన్నీటితో ముంచేసే స్త్రీత్వం లేని సుప్రియ ని ఏ మగవాడైనా ఎలా ప్రేమించగలడో నాకర్ధం కాలేదు.

వెనక్కొచ్చేశాను. సుప్రియని కనీసం కలవకుండా వెనక్కొచ్చేశాను. సుప్రియ తల్లిదండ్రులు ఆగమని చెబుతున్నా వినకుండా వెనక్కొచ్చేశాను. సుప్రియను ఎప్పుడు కలుస్తానో, అసలు కలుస్తానో లేదో తెలీదు. కానీ ఒక లేఖ మాత్రం రాశాను. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తనకు ఇవ్వడానికి.

"సుప్రియా, నువ్వు దేవతవి. నువ్వు గొప్పదానివని నేను నిన్ను ‘దేవత’ అని పిలవటం లేదు. నువ్వు నాకూ, ఈ ప్రపంచానికీ పనికిరానిదానివి కాబట్టి దేవతగా భావిస్తున్నాను. పరిపూర్ణ వ్యక్తిత్వం కలిగిన మనుషులు మసలే సమానత్వమనే ఒక ఊహాలోకపు జీవివి నువ్వు. అందుకే నీకు ఈ లోకంలో అందరు మనుషుల్లా బ్రతికే హక్కులేదు. నీ ఉనికిని, వ్యక్తిత్వాన్నీ నేనూ,ఈ ప్రపంచం భరించలేము. అందుకే నేను దూరంగా ఉండాలనుకుంటున్నాను."

ఇట్లు
హేమంత్

*****
(ఇది కథో కాదో నాకు తెలీదు. అసలు కథంటే ఏమిటో తెలీకుండా పోయింది.
ఎందుకలా అంటున్నానో ‘కథవెనుక కథ’ లో చెబుతాను)

యాధృచ్చికం - ఒక ప్రేమకథ

"మనం తప్పు చేసామా?" అని అరమోడ్పు కళ్ళతో నా కనుల్లోకి చూసి తను అడిగితే ఏంచెప్పాలి? "నాకు మాత్రం అనిర్వచనీయమైన ఆనందానుభూతి కలిగింది" అని నిజాన్ని చెబితే, తను ఆశ్చర్యపడుతుందో ! అబ్బురపడుతుందో!! గర్వంతో నన్ను హత్తుకుంటుందో !!! తెలీదు.

౦౦౦

తనని కలిసి మూడురోజులే అయింది.

తను ఒక స్నేహితుడి స్నేహితురాలికి స్నేహితురాలు. కాస్త తికమకగావున్నా, చాలా వరకూ యూనివర్సిటీలో పరిచయాలూ, ప్రణయాలూ ఇలాగే మొదలవుతాయి. ఎవరో ఎవరికోసమో ఎవరిద్వారానో ఎలాగో పరిచయమవుతారు. కలవడం. విడిపోవడం. మళ్ళీమళ్ళీ కలవడం. కలుస్తూనేవుండటం. కలవలేకుండావుండటం. కలిస్తేగానీ వుండలేకుండావుండటం. కలిసిపోవడం. మళ్ళీకలవకపోవటం. జీవితాంతం కలిసుండటం లాంటి కబుర్లేన్నో, కథలెన్నో, వ్యవహారాలెన్నో, వెతలెన్నో, వ్యధలెన్నో. అన్నింటికీమించి అనుభవాలూ, జ్ఞాపకాలూ ఎన్నెన్నో.

తను..తన స్నేహితురాలికి తోడొస్తే, నేను మావాడికి తోడెళ్ళాను. "అరుణప్రియ అని నా ఫ్రెండు" అని తన పరిచయం జరిగింది. అప్పటికే తన గర్ల్ ఫ్రెండ్ కళ్ళలోకి కళ్ళుపెట్టేసిన నా మిత్రుడు నన్ను పరిచయం చేసినా, పక్కనేవున్న నాకే వాడు చెప్పింది వినపడలేదు. అలాంటిది తనకు వినపడిందనిమాత్రం నేను ఖచ్చితంగా చెప్పలేను. పెద్దగా ఆసక్తి లేనట్టే "హలో" అని ముభావంగా అంది.ఒక రెండు నిమిషాల తరువాత మా మిత్రులు తమ ఏంకాంతాన్ని వెతుక్కుంటూ "ఇప్పుడేవస్తాం" అని చెప్పి మాకు ఏంకాతాన్నిచ్చి వెళ్ళిపోయారు.

ఏదోఒకటి మాట్లాడాలికాబట్టి "రెండెందుకు" అని నేనే మొదలుపెట్టాను.

ఒక్కక్షణం సందేహంగా మొదలుపెట్టి "ఏమిటి రెండు?" అంది.

"అదే రెండుపేర్లెందుకు? 'అరుణ' 'ప్రియ' అని".

"అదంతే, మా పేరెంట్స్ అలాగే పెట్టారు."

"అంటే అరుణానికి నువ్వు ప్రియమా, అరుణం నీకు ప్రియమా లేక నువ్వే ప్రియమైన అరుణానివా ?"

ఒక్కక్షణం నిశ్శబ్ధం...

"ఏమో ఇప్పటివరకూ ఆలోచించలెదు. ఎవరూ ఇలా అడగలెదుకూడా."

"ఇప్పుడు నేనడిగానుకదా ! ఆలోచిస్తారా?"

"నాకు తెలిసినంతవరకూ, నా నక్షత్రం ప్రకారం నా పేరు 'అ' అక్షరంతో మొదలవ్వాలికాబట్టి 'అరుణ' అని పెట్టారు. మా నాన్నగారికి 'ప్రియ' అనే పేరు ఇష్టం. అందుకని రెంటినీ కలిపి...ఇలా."

"ఓ..బహుశా మీ నాన్నగారికి ఇష్టమైన బంధువులో లేక స్నేహితుల పేరేమో !"

"మా బంధువుల్లో ఆ పేరుగలవాళ్ళెవ్వరూ లేరు. మా నాన్నగారి స్నేహితులు..." అంటూ ఆగి ఒక్క క్షణం ఆలోచించి నావైపు కొంచెం కోపంగా చూసి "అంటే మీ ఉద్దేశం మానాన్నగారి స్నేహితురాలెవరైనా అనా ?" అని నిరసనగా అంది.

అనాలోచితంగా అడిగినా, నేనడిగిన ప్రశ్నలోని అంతర్లీన ఉద్దేశం అదేనేమో ! మన తల్లిదండ్రులకు పెళ్ళికి ముందుగానీ, పెళ్ళి తరువాతగానీ వారిదంటూ ఇక జీవితం వుండగలదని పిల్లలు అనుకోవడం సంస్కారహీనంగా అనిపిస్తుంది.కానీ వారు తల్లిదండ్రులకంటే ముందు వ్యక్తులని. 'వ్యక్తిగతం' వారి హక్కని మర్చిపోతాం.తనకి కోపంరావడం సహజమే అనిపించినా, నేనిలా అడగటం మాత్రం యధాలాపంగా జరిగిందంతే.

ఆ కోపం వర్షించే చూపులో నాకొక పరిచయమున్న కళ్ళు కనిపించాయి. అప్పటివరకూ ఈ సాయంత్రపు అరచీకటిలో తన దేహాన్ని గుర్తించానకానీ రూపాన్ని కాదు. కానీ ఇప్పుడా కళ్ళు...నన్ను ఆకర్షించే కళ్ళు, ప్రేమించేకళ్ళు, కాంక్షించదగిన కళ్ళు, ఎనాళ్ళుగానో తెలిసున్నకళ్ళు. ఆకళ్ళలో అంతటా నా మీద కోపం. త్వరగా సర్ధుకుని "నా ఉద్దేశం అది కాదు" అని చెబుదామనుకున్నాను. కానీ "మరి ఏ ఉద్దేశంతో అన్నారు?" అంటే నాదగ్గర సమాధానం లేదు.

తనే అంది "మీరెప్పుడూ ఇలాగే మాట్లాడుతారా?" అని.

"ఎప్పుడూ ఏమోగానీ, ఇప్పుడిలా జరిగిపోయిందంతే"

తను ఛివాలున లేచింది. వెళ్ళిపోయింది.

౦౦౦

మరుసటిరోజు హాస్టల్లో చేసిన ఉప్మాని తప్పించుకోవడానికి క్యాంటిన్లో పూరీని ఆశ్రయించాను. పూరీ తీసుకుని టేబుల్ పైన పెట్టి కుర్చీలో కూర్చున్నాను. ఎదురుగా "హలో" అంటూ తను. ఉదారంగు కాటన్ టై అండ్ డై సల్వార్ కమీజ్, దుపట్టాని దుప్పటిలాగా కప్పెయ్యకుండా కేవలం మెడను దాస్తూ వెనుకగా వేసుంది.తన మేని ఛాయలో కనీకనిపించకుండా కలిసిపోయిన ఒక సన్నటి బంగారు గొలుసు. ఆకర్షనీయమైన ముఖం. ప్రశ్నించే ముక్కు. ఎదిరించే నుదురు. చక్కటి గీసిన పెదవులు. అల్లరిపిల్లల్ని బలవంతంగా కట్టిపెట్టినట్లున్నా చిత్రమైన జుట్టుముడి. అవే కళ్ళు...'నా' కళ్ళు.

"హలో మీ హాస్టల్లోనూ ఉప్మాయేనా" అంటూ కూర్చోమన్నాను.

ఒక్క క్షణం సందేహంగా ముఖంపెట్టి, మళ్ళీ ఏదో తెలిసినట్లు నవ్వింది.

"లేదు ల్యాబ్ కెళ్తూ మిమ్మల్ని చూసి ఇటొచ్చాను"

"ఓహ్ ! నన్ను కలవడానికొచ్చారా?"

"ఏం రాకూడదా !"

"అలాగని కాదు. నిన్న మీరు కోపం,తో వెళ్ళిపోయేసరికీ మళ్ళీ కలిసే అదృష్తం లేదనుకున్నాను."

"అదృష్టమా !!!"


"నేనలాగే అనుకున్నాను."

మా నాన్నగారు రెండేళ్ళక్రితం చనిపోయారు. వారు నన్నెప్పుడూ 'ప్రియ' అనే పిలిచేవారు. నిన్న మీరు హఠాత్తుగా అలా మాట్లాడే సరికీ చాలా కోపమొచ్చింది. అక్కడే ఏడ్చేస్తానేమో అనిపించింది. అందుకే వెళ్ళిపోయాను.

"ఐయాం రియల్లీ సారీ. నేనేదో ఊహించుకుని కావలనే అడగలేదు."

ఆ తరువాత హాస్టల్ కెళ్ళిన తరువాత ఆలోచిస్తే నాకూ అలాగే అనిపించింది. అలాగే, మీరు సూచించిన "స్నేహితురాలి కోణం" ఒకవేళవున్నా, నాకు ఇబ్బందిగా అనిపించినా,అందులో తప్పేమిటనిపించింది."

"ఇబ్బంది అనిపించడం సహజం లెండి. తల్లిదండ్రుల్ని కేవలం వ్యక్తులుగా చూడటం అంత సులభం కాదు. అదీ ఇలాంటి విషయాలలో. పదాలకు అర్థాలున్నట్లే పేర్లకీ నక్షత్రాలు, కుటుంబ ఆకాంక్షలూ, అనుభవాలూ,ఆలోచనలతో కూడిన నేపధ్యాలుంటాయి. ఆ నేపధ్యాన్ని అర్థం చేసుకుంటే ఆ వ్యక్తి పరిచయం మరింత అర్థవంతం అవుతుందనే ఉద్దేశంతో అడిగాను అంతే "

"కానీ ఇలాంటి నేపధ్యం ఉండొచ్చనే ఆలోచనే..." అంది తనలోతానే మాట్లాడుకున్నట్లుగా.

నిన్న కేవలం మన సంభాషణ మొదలుపెట్టడానికి అలా అడిగాను. కానీ మొత్తం మన మాటలన్నీ దానిమీదే జరిగేట్టుగా వున్నాయే !"

అబ్బే అదేంకాదు లెండి. నేనిప్పుడు ల్యాబ్ కెళ్ళాలి. ఇంకోసారి కలిసినప్పుడు ఇంకేదైనాకూడా మాట్లాడొచ్చు"

"ఎప్పుడు?"

"ఎప్పుడైనా"


"ఈ రోజు సాయంత్రం !"

"సరే" అంటూ లేచింది. "బై" అంటూ ల్యాబ్ వైపుగా అడుగులు వేసింది.

పూరీ తినకుండానే నాకు కడుపునిండినట్లనిపించింది.

ooo

ఆ రోజు సాయంత్రం కలిసాం. కూర్చున్నాం. మాట్లాడాం. స్కూలు, కాలేజి, కుటుంబం, స్నేహితులు, రుచులు, అభిరుచులు, అభిలాషలు, ఆశయాలు, ఆలోచనలూ, ఆదర్శాలూ, అన్నీ... అన్నీ...మాట్లాడాం. భోజనానికి సమయం అయ్యిందన్న స్పృహ లేకుండా మాట్లాడాం. మేముతప్ప మిగతా ప్రపంచం లేదన్నట్లు మాట్లాడుకున్నాం. ఈ లోకంతో మాపనైపోయిందన్నట్లుగా, ఈ విశ్వాన్ని గెలిచామన్నట్లు, ఇన్నాళ్ళూ ఎవరితోనూ మాట్లాడనట్లు మాట్లాడుకున్నాం.

మాటలింకా పూర్తికాలేదుకానీ, చేతిలో వాచ్ మాత్రం రాత్రి 11 గంటలు చూపించింది. నేను వాచ్ చూడటం తను గమనించింది.

"చాలా లేటయ్యింది కదా !" అంది అపాలజిటిగ్గా.

"లేదు. చాలా త్వరగా సమయం గడిచిపోయింది"

తన కళ్ళలో మెరుపు. 'నా' కళ్ళలో మెరుపు. నాకళ్ళలోనూ మెరుపే ! సిగ్గుతో ఎరుపెక్కిన తన చెక్కిలి, వేడిగాలులు వెలువరిస్తున్న నా చెంపలు. ఇద్దరికీ ఏదో జరిగిందని అర్థమయ్యింది. కాకపోతే అదేమిటో పూర్తిగా తెలీదు. "ఇదే" అని ఖచ్చితంగా అసలు తెలీదు.

ప్రియని హాస్టల్లో వదిలాను. నా ఆలోచనల్ని మాత్రమే నావెంట తీసుకుని నేనూ హాస్టల్ వైపు కదిలాను. ఆ రాత్రి నాకు నిద్ర లేదు. తనకొచ్చిందని కూడా అనిపించలేదు. తెలవారుతుండగా వచ్చిన కొంత నిద్రనికూడా, ఈ రోజు ఎప్పుడు, ఎక్కడ కలుస్తామో నిర్ణయించుకోలేదనే ఆలోచన భంగం చేసింది.ఇంకా పొద్దున ఐదుగంటలవుతోంది. బయట ఇంకా చీకటిగానేవుంది. వెంఠనే తన హాస్టల్ కు ఫోన్ చేసాను.

"హలో ఎవరు కావాలి?" అని అటువైపునుంచీ ఒక పరిచితమైన గొంతు.

మెల్లగా "ప్రియ" అన్నాను.

అటువైపు నుంచీ ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దం. "హ్మ్ నేనే" అంది ప్రియ. అవును అది ప్రియ గొంతే. అంతే, "వస్తున్నాను" అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసి బయల్దేరాను.

ఐదు నిమిషాల్లో తన ముందున్నాను. రాత్రంతా నిద్రపోని కళ్ళు కలిసాయి. అలసట, బడలిక, నిద్రలేమి అన్నీ..ఇప్పుడు లేవు.

మొదటిసారిగా ఇద్దరం అసంకల్పితంగా చేతిలో చెయ్యేసి నడిచాము. అప్పటివరకూ సన్నగా అనిపించిన రోడ్లు విశాలంగా కనిపించాయి. ఆకులురాలిన చెట్లు చిగురించినట్లనిపించింది.

మేమిద్దరం నడుచుకుంటూ యూనివర్సిటీ లోవున్న లేక్ (lake) చేరేసరికీ ప్రియ కళ్ళలో కన్నీరు. అప్పటివరకూ నా చేతిలోవున్న తనచెయ్యి మరింత బలంగా బిగుసుకుంది.

"హేయ్ ! ఏమయ్యింది?" అని మాత్రం అడగగలిగాను.

ప్రియ నావైపుచూస్తూ, "ఎలా చెప్పాలో తెలియటం లేదు. మా నాన్నగారు పోయిన తరువాత గత రెండు సంవత్సరాలుగా మా వదిన పెట్టిన బాధలన్నీ నిన్న మీతోమాట్లాడుతుండగా మర్చిపోయాను. నాకంటూ కొన్ని ఆలోచనలూ, ఆశలూ,ఆశయాలూ ఉన్నాయనే విషయమే నిన్నటివరకూ మర్చిపోయాను. మీతో వుంటే మళ్ళీ నాకు జీవించినట్లుంది. నాకంటూ ఒక అస్థిత్వం వున్నట్లనిపించింది. నన్ను నేను ప్రేమించుకోగలననే విశ్వాసం వచ్చింది" అంటూ అక్కడేవున్న ఒక పెద్ద బండరాతిపై కూర్చుంది.

ఇంకా తన చెయ్యి నా చేతిలోవుంది. బలంగా ఇంకా బలంగా అది నన్ను పట్టుకునే వుంది.

నా భుజం మీద తన తల. నా చొక్కాపై తన కన్నీళ్ళు. నా చెయ్యి తన చెక్కిళ్ళ తడిని తుడిచాయి. నా చెయ్యివదిలి తన చేయి నా భుజాన్ని సాయమడిగాయి.

మగాడు తన సాహసాన్ని, ఆడది తన కష్టాల్నీ చెప్పుకుంటేగానీ స్నేహం హద్దులుదాటి బంధాలు ఏర్పడవేమో ! ఇప్పుడదే జరిగింది. మా పరిచయంలో తను ఒక నమ్మకాన్ని చూసుకుంటే, నాకు తనపై కలిగిన ఇష్టం నామీద నాకే మరింత నమ్మకాన్ని కలిగించింది.

ఈ నమ్మకాలు కలిసిన సామీప్యంలో అప్పుడే ఉదయిస్తున్న సూర్యుడి సాక్షిగా మేం ఏంచేసామో మాకు తెలుసు. కానీ ఏం జరిగిందో ఇద్దరికీ తెలీదు.

౦౦౦

"మనం తప్పు చేసామా?" అని అరమోడ్చిన కళ్ళతో నా కనుల్లోకి చూసి ప్రియ అడిగింది.

"నాకు మాత్రం అనిర్వచనీయమైన ఆనందానుభూతి కలిగింది" అని నిజాన్ని చెబితే, తను ఆశ్చర్యపడుతుందో ! అబ్బురపడుతుందో!! గర్వంతో నన్ను హత్తుకుంటుందో !!! తెలీదు.

తన నుదిటిపై చెయ్యి వేసి "మన 'చర్యకు' సామాజిక విలుని ఆపాదించగలమేగానీ, అనుభవానికి కాదు. ఈ అనుభవం అలౌకికమైతే ఈ చర్యకు సమాజం చేత ఆపాదించబడే 'విలువ'తో సంబంధం లేదు. నా వరకూ ఇది అసంకల్పితమైన, అనిర్వచనీయమైన, ప్రేమైకమైన, అందమైన అనుభవం. అందుకే మనం ఏం చేసామో తెలుసుగానీ, నిజంగా ఏంజరిగిందో చెప్పగలవా? మనం యాధృచ్చికంగా కలిసిన క్షణమే, ఇలా జరగాలనే నిర్ణయం జరిగిపోయింది. ఇప్పుడు కేవలం ఆ నిర్ణయం అమలయ్యిందంతే. అది 'తప్పు' అని నువ్వు భావిస్తే ఈ చర్యకేతప్ప అనుభవానికి విలువలేకుండా పోతుంది" అన్నాను.

ప్రియ నాకళ్ళలోకి అర్థమైనట్లు చూసింది.

కలయికే గమ్యంగా కొన్ని ప్రేమలు మొదలైతే, మరికొన్ని కలయిక తరువాత వైవిధ్యం నశించి నీరసిస్తాయి. కొన్నిప్రేమలు ఆకర్షణకోల్పోతే, మరికొన్ని కలయిక తరువాత కేవలం ‘బాధ్యతలుగా’ మిగిలిపోతాయి. కానీ... మా ప్రేమకథ అప్పుడే మొదలయ్యింది.

సిరి ‘కట్నలీల’ - ఓ కొత్త కథకుడి కథ

దినం: శుక్రవారం
సమయం: 10.30

"చా, ఈ మగాళ్ళంతా ఇంతే!" ఆఫీసుకు వచ్చీరాగానే తన సీట్లో కూర్చుంటూ అంది ‘సిరి’.
"ఏం, మళ్ళీ ఇంకో పెళ్ళిచూపులా?" తెలిసిన కథే, అన్నట్టు చూస్తూ అడిగింది ‘లత’.
"అవునే, సాఫ్టువేర్ గాడట, పది లకారాలు కావాలట. పైగా, త్వరలో ‘అమెరికాకెళ్ళి డాలర్లు సంపాదిస్తే మీ కూతురే గదా సుఖపడుతుందీ’, అని వాడి తల్లి సన్నాయి నొక్కులుకూడానూ, పిచ్చిపట్టిందనుకో." అంది మధ్యతరగతి మామూలు తెలుగు అమ్మాయిల ప్రతినిధి సిరి.

"ఆ మాత్రమైనా ఇవ్వకపోతే మొగుళ్ళెలా దోరుకుతారండీ, ఈ ఖరీదైన కాలంలో", అంటూ పక్క క్యూబికల్ 'శ్రీనివాస్' తాబేలల్లే తలబయటెట్టి తన అమూల్యమైన అభిప్రాయాన్ని వెలిబుచ్చాడు. ఆసలే చిరాకుగా ఉన్న సిరి కి ఈ మాటతో చిర్రెత్తుకొచ్చింది. "మీకు మా మాటలు వినడం కన్నా, వేరే పనిలేదాండీ?" అని వస్తున్న కోపాన్ని ఆపుకుంటూ, మర్యాద వోలకబోసింది సిరి. "వినకూడదనుకున్నానండీ కానీ నా చెవులూరుకోలేదు, ఏంచెస్తాం". అంటూ అర్జెంటుగా పశ్చాత్తాపం ప్రకటించేశాడు. ఇక అనడానికీ పడడానికీ ఏమీలేక లత, సిరి ఒకర్నోకరు చూసుకుని, అసంకల్పితంగాన నవ్వేశారు. ఈ సారి తెల్లబోవడం శ్రీనివాస్ వంతయ్యింది.

సిరి నాన్న కలెక్టరాఫీసులో గుమస్తాగా చేసి రెటైర్ అయ్యారు. ఉద్ద్యోగం చేసిన రోజుల్లో గొప్ప హోదా వెలగబెట్టక పోయినా బహు పొదుపుగా జీవితం గడిపి, ఒక చిన్న ఇంటితో పాటు కూతురు పెళ్ళికని కొంత సొమ్ము వెనకేసుకున్నారు. ఆడపిల్లకు పెళ్ళి మాత్రం చేస్తే చాలని నమ్మిన వ్యక్తిగనక, సిరిని పెద్దచదువులు వెలగబెట్టనీయక గ్రాడ్యుయేట్ అనిపించేశారు. ఇంగ్లీషు మీడియం స్కూల్లో చదవడం వల్ల వచ్చిన ఇంగ్లీషు, తను చేసిన "బీకాం" ను అడ్డం ఫెట్టుకుని ఒక స్వచ్చందసంస్థ లో ఆరునెల్ల క్రితమే "టీం అసిస్టెంట్" గా ఉద్యోగం సంపాదించి, నాన్న పెన్షన్ తో పాటు తన సంపాదనతో సంసారానికి కోంత వేడ్నీళ్ళకు చన్నీళ్ళు కలుపుతోంది . ఈ ఉద్యోగం కూడా పెళ్ళి చేసేవరకే అని సిరి నాన్న ఉద్యోగం వచ్చిన రోజే తేల్చి చెప్పడమూ అయిపోయింది.

"వచ్చినప్పటి నుండీ ఇదే గోల వీడితో", శ్రీనివాస్ ని ఉద్దేశించి అంటూ తన పనిలో పడింది సిరి. "మంచబ్బాయేలేవే" అంది టైపిస్ట్ లత, అనునయిస్తూ. "ఆ... మంచే కానీ కాస్త జోల్లుకూడా " అంది కాస్త సాలోచనగా సిరి. "అంత కాదు లేవే, మర్యాదగానే ఉంటాడుగా, బొంబాయిలో చదివొచ్చాడు కాబట్టి కొంచం ఆంధ్రా కల్చర్ తెలీదు అంతే" అంటూ సమాధానమిచ్చింది, టైప్ చెయ్యాల్సిన కాగితాల వంక చూస్తూ, లత.

అన్యమనస్కంగా పనిచేసి లంచ్ టైం వచ్చేసరికీ, ఇందుకోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్టుగా టిఫన్లు పట్టుకుని లంచ్ రూం కి పరుగెట్టారు సిరి, లత. తీరా చూస్తే అక్కడ శ్రీనివాస్ తప్ప ఇంకెవ్వరు లేరు. శ్రీనివాస్ నాన్న మిలట్రీ అ‘ట’ అందుకని ఈ కుర్రాడు కాలికి చక్రాలు కట్టుకుని భారతదేశం అంతా తిరిగి చదువుకు పట్టం కట్టాడ‘ట’. సోషియాలజీయో, సోషల్ వర్క్ లోనో బొంబాయిలో పీజీ చేసి, ఉద్యోగం కోసం ఇక్కడ తేలాడ‘ట’. ఇలా సిరికి తన గురించి లత చెప్పిన "ట" ల సమాచారం తప్ప ఇంకేమీలేదు. వచ్చిన మూడు నెలలలో, ఆఫీసు పనులు దాదాపు భుజానేసుకుని మొయ్యటం వల్ల బాసుకు కూడా ప్రీతి పాత్రుడైపోయాడు. ఇక సిరి విషయంలో తను తీసుకునే "ప్రత్యేక శ్రద్ద", సిరికి కొంచెం ఇబ్బంది కలిగించినా, ఎప్పుడూ హద్దులు దాటలేదు కాబట్టి పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. పొద్దున జరిగిన తంతుకి ఇప్పుడు మళ్ళీ దాదాపు ఒంటరిగా దొరికిపోవడం కాస్త ఎబ్బెట్టుగా ఉంది సిరి కి.

"రండి మేడమ్స్", అంటూ ఆహ్వానం పలుకుతూ, ఆఫీస్ వాళ్ళందరూ బాస్ లేని అవకాశాన్ని వినియోగించుకుని వీకెండ్ ని శుక్రవారం మధ్యాహ్నం నుంచే సెలబ్రేట్ చేసుకోవడానికి ఇళ్ళకు చెక్కేసారని నింపాదిగా చెప్పుకొచ్చాడు. "ఐతే మనంకూడా భోంచేసి బయల్దేరుదామే, మా పిల్లలూ స్కూలునుండీ వచ్చేసుంటారు" అంటూ టిఫిన్ ఓపన్ చేసింది లత. శ్రీనివాస్ ఒంటరివాడుకాబట్టి హోటల్ నుండి పార్శిల్ తెచ్చుకుంటాడు, బహుశా పార్శిల్ తేవడానికి వెళ్ళిన ప్యూన్ కోసం ఎదురుచూస్తున్నట్టుంది.ఎదురుగా ఏమీ లేదు. ఇక టిఫిన్ ఓపన్ చేస్తే తనతో పంచుకో్వలసి వస్తుందని, చల్లగా కూర్చుంది సిరి.

"ఏంటండి సిరిగారూ ! ఇంకా పొద్దునున్న మూడ్ లోనే ఉన్నారా, టిఫిన్ మూత తియ్యట్లేదు" అంటూ శ్రీనివాస్ పలకరించాడు. అసలే తనను ఎలా అవాయిడ్ చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తుంటే, తను ఇలా అనగానే ఒక్కసారిగా పిచ్చ కోఫమొచ్చింది సిరికి. "మీ మగాళ్ళకేం తెలుస్తాయండీ మా బాధలు?" అంటూ తఠాలున అనేసింది. "ఐతే తెలియజెప్పండి, నేనెప్పుడూ తయారే" అంటూ కౌంటరేశాడు ‘శీను’. ‘ఈ రోజు వీడికి మూడింది’ అని మనసులో అనుకుని చెప్పటం మొదలెట్టింది సిరి. "సమాజం లో స్వేచ్చ మీది,ఆడదాని పై అధికారం మీది, ఇంట్లో పెత్తనం మీది,ప్రపంచంలోని సుఖాలన్నీ మీవి, ఐనా మగాడికి కట్నం పెరుతో ఆడదిచ్చే డబ్బు మాత్రం కావాలి, ఎందుకండీ మా ఆడవాళ్ళు మీమగాళ్ళకు డబ్బులిచ్చి మరీ దాస్యం చెయ్యాలి?" అంది. "నిజమే! ఇలాజరగటం తప్పే. కానీ ఇందులో మగవాడు చేసిన తప్పేమిటండీ?" అని అమాయకంగా అడిగాడు.

‘తప్పా, తప్పంతా మగాళ్ళదే !’
‘ఆ తప్పే ఏంటని అడుగుతున్నా?’
‘కట్నం అడగడమే తప్పు!’
‘ఆ విషయం చట్టమే చెబుతోంది, కానీ ఇందులో మగాడి తప్పేంటి?’
‘కట్నం కావాలనటం.’
‘మరి మీరివ్వటానికి రెడీ కదా అదితప్పుకాదా?
‘మేమిస్తే మీరు తీసేసుకుంటారా?’
‘ఇవ్వడానికి మెజారిటీ తయారుగా ఉంటే, మీకు మాత్రం ప్రత్యేకంగా కన్సెషన్ ఇవ్వాలా?’ అసలు మీసమస్య కట్నం అడగటమా, లేక మరీ పది లక్షలు ఆడగటమా?’ అని శీను అనేసరికి సిరికి నోట మాట రాలేదు.

"చూడండి సిరిగారు ! కట్నం అన్నది మీసమస్య అయితే, నేను ఇవ్వను అని భీష్మించుకు కూర్చోగలిగే హక్కు మీకుంది. అసలు కట్నం తీసుకోకుండా పెళ్ళికి తయారైన వాడ్ని చేసుకోవచ్చు. కానీ మీ ఉక్రోషం వాడు ఇంత కట్నం ఎందుకు ఆడిగాడూ అని. ఒక వేళ వచ్చినవాడు మీ బడ్జట్ లోగనక ఉండి ఉంటే,ఈ పాటికి పెళ్ళికి రెడీ అయ్యేవారు. ఇంత మాత్రానికి మొత్తం మగజాతిపైన కత్తిగట్టడం ఎంతవరకూ సమంజసం?" అని మర్యాదగా అడిగాడు శీను. "ఐతే పెళ్ళి కాకుండా ఉండిపొమ్మంటారా?" అని ఎత్తి పొడిచింది. "అది నా ఉద్దేశం ఏంతమాత్రం కాదు. సమస్యని సరిగా గుర్తించి, తరువాత మగాడ్ని భాధ్యుడిని చెయ్యమంటున్నాను అంతే" అని సర్దిచెప్పబోయాడు. " మీ ప్రకారం సమస్యని సృష్టించింది మా ఆడవాళ్ళంటారా?" అని రెట్టించింది. "సమస్య ఎవరు పుట్టించారో నాకు తెలియదు.కానీ సమస్యని పెంచి పోషించడం లో మాత్రం ఆడవాళ్ళు కూడా సమాన పాత్ర పొషించారని మాత్రమే నా ఉద్దేశం". ఈ మాటతో తదేకంగా టిఫిన్ లోకి చూస్తున్న లత ఉలిక్కిపడి, "అంటే" అని హుంకరించింది.

శీను సర్దుకుని చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు, "అసలు కట్నం ఇవ్వము అని ఆడాళ్ళంతా ఒక్క సారిగా అనుకుంటే,వార్ని ఆపడం ఏ మగాడి తరం? అసలే జెండర్ రేషియో తగ్గిన భారతంలో కట్నం అడిగితే అమ్మాయి దొరకదు అని తెలిస్తే కట్నం అడిగే ధైర్యం ఏ మగాడు చెయ్యగలడు? నిజం చెప్పాలంటే, మగాడు ఖచ్చితంగా కాళ్ళబేరానికి వస్తాడు. ఎందుకంటే, ఆడది లేకుండా మగాడు అసలుండలేడు కాబట్టి. "

"అంటే మమ్మల్ని ఇప్పుడు ఉధ్యమాలు చెయ్యమంటారా?" అని ముక్త కంఠం తో ఇద్దరు మహిళామణులూ ఒక్కసారిగా గొంతుచించుకున్నారు. "ఉద్యమాలు చెయ్యక్కరలేదు, కనీసం మగాళ్ళను మాత్రం భాధ్యుల్ని చెయ్యకండి, ఇంకా చెప్పాలంటే, ఈ విషయం లో మగాళ్ళు మీకు చేసే సహాయాన్ని మర్చిపోకండి" అన్నాడు. "మగాళ్ళు మాకు చేసే సహాయమా? అదేంటి!" అన్నారు ఇద్దరూ. "మీ పెళ్ళిళ్ళు చెయ్యడానికి చెప్పులరిగేలా తిరిగేది ఎవరు? ఉంటే మీ నాన్న, లేదంటే మీ అన్న వీళ్ళు మగాళ్ళని మీరు మర్చిపోతున్నారే!?!" అని సున్నితంగా ఎత్తిచూపాడు శీను. "అది వాళ్ళ బాధ్యత" అంది లత, ఏదో హఠాత్తుగా గుర్తొచ్చినట్టు. "మరి మీ ఆడాళ్ళ బాధ్యత, మగాళ్ళకి మీ ఫోటొయిచ్చి మీకొ మొగుణ్ణి వెదకమని పంపడమా?" అని కాస్త ఘాటూగా సమాధానమిచ్చాడు శీను. "లేకపోతే మొగుణ్ణి వెదకడానికి మమ్మల్ని బయలుదేరమంటారా?" అంది సిరి అసహనంగా . "వెళ్లడం లో ఎంతమాత్రం తప్పు లేదు. కానీ అలా వెళ్ళే అవసరం కూడా మీకు లేదని, అవకాశాలు మీ దగ్గర ఎప్పుడూ ఉన్నాయని కూడా గమనింఛలేని స్థితిలో మీరున్నారు.అది ఇక్కడ ట్రాజెడీ". "కాస్త డీటైల్గా చెప్తారా", అంది లత ఉత్సుకతో.

"మీరు రోడ్లో వెళ్తున్నప్పుడు, పెళ్ళిళ్ళలో,బస్సులలో ఎక్కడ పడితే అక్కడ, మగాళ్ళు మీ ప్రేమకై ఎదురుచూస్తూ కనపడ లేదా? సరే వీళ్ళు మీ ప్రేమకు అర్హులుకాని పోకిరివాళ్ళనుకుందాం. కనీసం మీ కాలేజిలో, వర్క్ ప్లేస్ లో మీకు అర్హుడైనవాడూ,మీఫ్రెమకై ఎదురు చూసినవాడూ ఒక్కడంటే ఒక్కడులేడా? వీరిలో ఒక్కర్ని కూడా కట్నం లేకుండా పెళ్ళి వరకూ తీసుకురాలేక పోయారా? మిమ్మల్ని ప్రేమించమనట్లేదు, మీ ఆశయం పెళ్ళి కాబట్టి దానిగురించే చెబుతున్నాను. మీరు ‘మంచి అమ్మాయి’ అయ్యే ఫ్రయత్నం లో, జీవితాన్ని కన్వీనియంట్ గా గడిపేసి ఇప్పుడు మీ స్థితికి మగాళ్లు కారణమనడం సమంజసమంటారా?" అని సిరిని చూస్తూ ముగించాడు శీను.

సిరి ముఖం లో నెత్తురుచుక్క లేదు. తన అంతరాలలో దాగిఉన్న భూతాన్ని, శీను తన కళ్ళముందే నిలిపినట్టుగా ఉంది. తను అడిగిన ప్రశ్నలకి సమాధానం ఎక్కడ వెదకాలో తెలియక, అసలున్నాయో లేవో తెలియక, తన మూర్ఖత్వాన్ని కప్పిపుచ్చుకో లేక కాసేపు మౌనం వహించింది. ఇంతలో లత ఇద్దరివైపూ తిరిగి, "ఇవన్నీ చెప్పటానికి బాగుంటాయ్, నువ్వు కట్నం లేకుండా పెళ్ళి చేసుకుంటావా?. అంది. దీనికి సమాధానంగా శీను, "నేనెప్పుడూ రెడీనే"అ న్నాడు సిరిని చూస్తూ.

దినం: సోమవారం
సమయం: 10.30

ఆఫీస్ లోకి నవ్వుతూ వచ్చింది సిరి. హాయ్!గుడ్ మార్నింగ్ అని శీనుకు లతకు చెప్పి తన సీట్లో కూర్చుంది. వేర్వేరు వైపుకు తిరిగి కూర్చున్న శీను, సిరి ల ముఖాల్లో ని నవ్వు దాదాపు ఒక్కలాగే ఉంది.

P.S : నన్ను పోరి, నాచేత ఈ పాపం చేయించిన అరవింద్ కు కసితో నా కథ అంకితం
---------------------------------------------------------------------------------------