Saturday, May 24, 2008

నా కాలేజీ కథ -Part 6







కలహాలూ - కన్నీళ్ళూ

కాలం గడిచేకొద్దీ ఇంగ్లీషుకు భయపడి కాలేజినుండీ పారిపోయే ఆలోచనకు పాతరపెట్టేశాం. మా సీనియరన్నట్టు ‘తెలుగొచ్చినోడికి ఇంగ్లీషు పెద్ద కష్టం కాదు’ అనిపించింది. యాభైమూడు అక్షరాలున్న తెలుగొచ్చినోడికి ఇరవైఆరు అక్షరాలే ఉన్న ఆంగ్లం ఒక లెఖలోకి రాకూడదు మరి. అక్షరమాల సంఖ్య పరంగా కాకపోయినా, చుట్టుపక్కల మాట్లాడే వాళ్ళు, మనం మాట్లాడితే తప్పుపట్టని వాళ్ళూ ఉన్నంతకాలం ఇదోపెద్ద కష్టం కాదనుకుంటా. ఈ ,స్నేహాలూ, ప్రేమకాని ప్రేమలూ ఇలాసాగుతుండగానే, మన జీవితాన్ని మరింత రంగులమయంజెయ్యటానికి మరిన్ని అనుభవాలు కాచుక్కూర్చున్నాయ్. అవే కొన్ని కలహాలూ మరిన్ని కన్నీళ్ళు.


ప్రతి సెమిస్టరూ మా క్లాసువాళ్ళం టూర్ కు వెళ్ళే వాళ్ళం. అంటే అదేదో నాలుగైదు రోజులనుకునేరు, కేవలం పొద్దున బయల్దేరి రాత్రికి హాస్టల్ చేరుకునేట్టన్నమాట. దీన్నే ‘ఎక్స్ కర్షన్’ అంటారని మనకప్పుడే తెలిసిందిలెండి. ఎంతైనా మైసూరు పర్యాటక క్షేత్రంగనక 200 కి.మీ. చుట్టుకొలతలో మా ఎనిమిది సెమిస్టర్లకు సరిపడా, విహార పదార్థాలు కలిగిఉండేది. ఇక ఆల్రేడీ మా సీనియర్లు వెళ్ళొచ్చి సెమిస్టర్ల వారీగా ప్రాంతాలనుకూడా నిర్ణయించి పెట్టేశారు కాబట్టి, మనం చేసేదల్లా సింపుల్గా ఫాలో అవ్వడమే. ఇలా మొదటి సెమిస్టర్ విహారం లో శివసముద్రం,సోమనాధ పురం మరియూ తలకాడు అనే కావేరీ నదీ ప్రవాహక ప్రాంతానికి బయల్దేరదీశారు. ఈ మూడు స్థలాలూ మన తెలుగు సినిమాలద్వారా మనకు సుపరిచితమని అక్కడికెళ్ళాకగానీ తెలియలేదు మనకి. సోమనాధపురం గుడి ‘దళపతి’ సినిమాలో "సుందరి నీవేనేనంట...జన్మకే తోడైనేనుంటా" అని కొప్పుకట్టుకుని రజనీకాంత్, శోభన కోసం పాటపాడేది ఈ గుళ్ళోనే. ఇక శివసముద్రం వాటర్ ఫాల్ గురించిచెపాలంటే మన కె.రాఘవేంద్రుడి ‘పెళ్ళిసందడి’ సిన్మాలో "సౌందర్యలహరి...స్వప్న సుందరీ...నువ్వే నా ఊపిరీ" అనే పాటలో దీప్తీభట్నాగర్ బొడ్డుతోపాటూ అప్పుడప్పుడూ (ఒకవేళ మన అబ్బాయిలు చూసుంటే) కనిపించే జలపాతమే ఇది. ఇక తలకాడు అనే స్థలం కూడా ‘శ్రీ మంజునాధ’ సినిమాలో బహుచక్కగా చూపించిన ఘనత మన బొడ్డుచూపుడు రాఘవేంద్రుడిదే అనుకుంటా.


కలహం 1: ఇక అసలు కథకొస్తే, ఈ విహారం వేళకి అంబిలి (నాకు మాత్రం ‘వెన్నెల’) ప్రేమకాని ప్రేమలో మునిగి తేలుతున్న అమర పేమికుడి అవతారంగా మనం భాసిల్లుతున్న తరుణం ఇది. ఇదే ప్రయత్నంలో ఉన్న మా క్లాస్ మేట్ జగన్నాథ్ కూడా తన ‘మిషన్ అంబిలికి’ ఈ విహారాన్నే ముహూర్తంగా పెట్టినట్టు నాకు వేగులద్వారా వినికిడై, నా జాగ్రత్తలో నేనున్నా. టూర్లో నా దృష్టంతా అంబిలి పక్క సీటు పట్టడంలో ఉంటే, నేనెప్పుడు లేస్తానా అని గుంటకాడి నక్కలాగా జగన్నాధుడి ఆకలిచూపులు. భలేమజా వచ్చిందిలెండి. మా ఈ ప్రణయ కాపలాలమధ్య ఒక విచిత్రం జరిగింది. మొదటి స్టాపు సోమనాధపురం కాగానే, అంతవరకూ నా పక్కనకూర్చున్న అంబిలికోసం మనం దర్జాగా సీట్లో కూర్చునిఉంటే, అంబిలి స్థానే ‘అయిషా’ వచ్చి నాపక్కన చతికిలబడింది. నేను ఈ పరిస్తితి చక్కదిద్దేలోపే జగన్నాధుడు అంబిలి పక్కన చేరి నావైపు ఒక విషపునవ్వు విసిరేశాడు. "హమ్మ భడవా" అని మనసులోనే వాడ్ని దీవించి తరువాతి అవకాశం కోసం తీరిగ్గా ఎదురుచూడ సాగా. ఇంతలో నా తాయిలాన్ని లాగేసుకున్న ఆయిషా, ఈ విషయమే ఎరగన్నట్టూ నేను తనకోసమే అక్కడ దిగబడినట్టూ తనగురించీ, తన కుటుంబాన్ని గురించీ, మా కిద్దరికీ ఉన్న అనుబంధం (అపార్థం చెసుకోకండి మహాశయులారా, తనూ నేనూ నవోదయా విద్యాలయంవారమని) గురించీ అడక్కుండానే ఏకరువుపెట్టేసింది. మన స్నేహాలూ, ప్రేమల లిస్టింగులో అమ్మాయి తురకతన్నాన్ని దృష్టిలో ఉంచుకుని తనను ‘స్నేహం’ లిస్టులో చేర్చాంగనక, మనకొచ్చిన ఢోకాఏమీలేదని సగం దృష్టి తనవైపూ ఇంకోసగం అంబిలీ-జగన్నధీయం వైపు పెట్టి ఇంకోస్టాపు వరకూ మాటలతో నెట్టేశాం. తీరా శివసముద్రం చేరుకొనేసరికీ, ఆయిషా ‘నువ్వేకావాలి’ టైప్ లో, నన్ను వదిల్తే ఒట్టు. తనను చెయ్యిపట్టుకుని వాటర్ ఫాల్ చేర్చడం, పడిపోకుండా పట్టుకోవడం, తను తడిచిన తర్వాత టవలందించడం, తన టల్తోనే నా తల తుడుచుకోవడం లాంటి ఊడిగాన్ని మహదర్జాగా,పురమాయించి మరీ చేయించుకుంది. ఈ కథలన్నీ చూసి అంబిలి ఏమనుకుంటుందో అన్న దడ ఒకవైపైతే, జగనాధ్ గాడు చేస్తున్న గడబిడ మరోవైపు చేరి నా మెదడును వెట్ గ్రైండర్ చేసేసాయంటే నమ్మితీరాలి. ఇక ఇలాకాన్జెప్పేసేసి, వెంఠనే పారిపోయి బస్సెక్కి, అంబిలి అందాకా కూర్చున్న సీట్ లో అందరికన్నా ముందు కొలువుతీరా. వచ్చీరాగానే చిరునవ్వుతో నా పక్క అంబిలి కోర్చోని, "హౌ వాజ్ ద ఫాల్?" అనగానే నా మెదడు ఫౌల్ గేమ్ ఆడేసింది. కాకపోతే, బస్సెక్కుతూ ఆయిషా నన్నుచూసిన చూపుకేగనక పవరుంటే "అక్కడే భస్మమయ్యేవాడినా" అనిపించింది.


ఇక ‘తలకాడు’ కొచ్చేసరికీ, నా తలకు బహుమతి ప్రకటించిన తీరులో నన్నుచూసి "గోరా చెహరా..కాలా దిల్" అని ఓ హిందీ పాట విసిరింది ఆయిషా. మనది పెద్ద ‘గోరా చెహరా’ కాకపోయినా, తన ఉద్దేశం నా ‘కాలా దిల్’ మీదనే అని నా మితృడు హరీశ్ చెప్పేవరకూ నేను చేసిన తప్పర్థం కాలేదు. తురక బాపతుకాబట్టి స్నేహం లిస్టులో నేను పెట్టేసుకున్నా, ఆ అమ్మాయి నన్ను ప్రేమించిందేమో అని మా వాడి డౌటు. "ప్రేమిస్తే పెళ్ళిచేస్కోవాలి" అనే, నా మధ్యతరగతి మట్టిబుర్రకి ఇలాంటి ‘కేవలం ప్రేమలు’ అర్థమవ్వటానికి దాదాపు మరోసంవత్సరం పట్టింది. కానీ ఈ ప్రహసనం పుణ్యమా అని ఆయిషాతో నా కలహం మొదలైంది. ఇక చూస్కో నా రాజా...తను చాన్స్ దొరికితే నన్ను ఇరుకున పెట్టడానికి చేసిన ప్రయత్నాల్తో నా తల అప్పుడప్పుడూ బొప్పికట్టించేసినంత పనిచేసేది. ఈ సంఘటన తరువాతే తను ‘రేఖ’ ఏకైక స్నేహితురాలై, మనుషులకు దూరమైందని మా హరీశ్ గాడు ఇప్పటికీ అంటాడు. ఇందులో ఎంత నిజముందో నాకు పూర్తిగా తెలీదుగానీ, నా మొదటి కలహం మాత్రం ఇలా మొదలైంది.



ఇలాంటి అనుభవాలతో మన తెలియనితనం కోంత తగ్గుతూ కొంత తెంపరితనం నాలో వచ్చిందని రెండో సెమిస్టర్ కి వచ్చేసరికీ, నాకునేను అనేసుకున్నా. కాకపోతే మన బతుక్కి కాస్త తెలివికూడా వస్తే తెగచించెయ్యవచ్చని ఆశగా ఉండేది. నాకోరికకి ఫలితంగా నా తెలివైనతనానికి దోహదం చేసిన ఆలోచనలూ,అభిప్రాయాలూ మరో కలహం నుండీ పుట్టాయంటే విచిత్రంగా ఉంటుంది. అది నాకూ ఇంకో అమ్మాయికీ మధ్య కాదండోయ్, ఒక అమ్మాయికీ మరో అమ్మాయికీ మధ్య కలహం నుండీ పుట్టింది. ‘రేఖ’ కూ ‘గౌరి’ కీ మధ్య మొదటి సంవత్సరంలో మొదలైన ఈ కలహం చివరి సంవత్సరంలో కూడా తీరలేదు.


కలహం 2: సరిసమానమైన అందం తెలివితేటలూ కలిగిన ఈ ఇద్దరమ్మాయిలూ స్నేహితులైతే బహుశా బ్రహ్మాండం బద్దలైఉండేదేమో గానీ, వీరి అభిప్రాయ భేధాలు మాత్రం నాబోటి క్లాస్ వారికి ప్రమోదాన్నీ, కొంత జ్ఞానాన్నీ పంచాయని మాత్రం ఖచ్చితంగా చెప్పొచ్చు. స్వతహాగా అతి స్వార్థపరురాలైన (self centred) ఐన రేఖ కూ, ఆ గుణమే ఎరుగని గౌరికీ మధ్య శతృత్వం సహజమే అనుకోవచ్చు. కాకపోతే, యూనివర్సిటీవాడు గోల్డ్ మెడల్ కూడా క్లాసుకు ఒకటే పెట్టడం ఈ విభేధానికి అగ్ని కి ఆంజ్యం తోడుచేసిందని చెప్పొచ్చు. open market పుణ్యమా అని ప్రపంచీకరణ అప్పుడప్పుడే భారతదేశం లో ఓనమాలు దిద్దుకుంటుంటే, బెంగుళూరుకు చెందిని రేఖ మాత్రం అప్పటికే "ముమ్మూర్తులా ఈ భావాలకు నిలువుటద్దంలా తయారయ్యింది" అనిపిస్తుంది. మనుషుల్ని డిస్పోజబుల్ వస్తువులుగా, అందాన్ని ఒక valuable commodity గా తను ఉపయోగించిన విధానం, జీవనశైలీ చూస్తే అప్పట్లో నాకు అప్పుడప్పుడూ గుండె ఆగేదేమో. ఇప్పుడు తలుచుకుంటే మాత్రం "she was way ahead of our times" అనిపిస్తుంది.

ఇక ‘గౌరి’ విషయానికి వస్తే, వాళ్ళ నాన్నగారు డాక్టర్ విశ్వనాధ్ ఇదే కాలేజిలో ‘ఫోనెటిక్స్ అండ్ లింగ్విస్టిక్స్’ ప్రొఫెసర్ గా చేసి రిటైర్ అయ్యారు. ఈయన ఆసియా ఖండంలోనే ఒక ప్రముఖభాషా శాస్త్రవేత్తగా ఖ్యాతిగడించిన ఘనాపాటి ఇతను. ఇంత గొప్పవ్యక్తి కూతురు తెలివైనదైతే పెద్ద ఆశ్చర్యపడాల్సిన పనిలేదుకానీ, ఈ అమ్మాయిమాత్రం సుగుణాల పుట్ట, దాదాపు ఒక దేవత. ‘కాదు’,‘లేదు’,‘తెలీదు’ లాంటి పదాలస్సలు జీవితంలోనే వాడని గమ్మత్తైన వ్యక్తి. ఈ రెండు భిన్నధృవాలుండటం వల్లనే బహుశా మా క్లాసుకొక బ్యాలన్సు వచ్చిందని నా నమ్మకం.

పద్యాలు చదివి వాటికి ప్రతిపదార్థం, తాత్పర్యం భట్టీయం వేయించే మన తెలుగు సాహితీ పోకడలకు దూరంగా "ఆంగ్ల సాహిత్యంలో కవితలనూ,కథలనూ,నవలలనూ,నాటకాలనూ చదివి, ఆరాతీసి, ప్రశ్నించి మనదంటూ ఒక అర్థంతీసి అనుభవించాలి" అని మా జేమ్స్ బాండ్ చెపాడు. పై విషయం కన్ఫూజన్ గా మీకు అనిపిస్తే అప్పటి నా పరిస్థితి మీకు అర్థమైనట్టే. మనం ఈ దారిలో కొంత ప్రయత్నించినా, అపార్థాలే గానీ అర్థాలు స్ఫురించిన జ్ఞాపకం మొదటి సంవత్సరం లో అసలు లేదనుకుంటా. ఉదాహరణకి, షేక్స్పియర్ గారి ‘హేమ్లెట్’ నాటకంలో "టుబీ ఆర్ నాట్ టుబీ" అన్నా ఫేమస్ డైలాగు విని, "వీడికిదేం ఖర్మ మన ఎన్టీయార్ ‘రాజ మకుటం’ చూస్తే సమాధానం తెలిసేదిగా" అనుకున్నా. ఆ తరువాత తెలిసింది మన దగ్గరున్న దాదాపు చాలా జానపద కథలకు పితృసమానుడు (అబ్బ) ఈ షేక్ సాహెబ్ పీర్ గారే (షేక్స్పియర్ ని అలా ముద్దుగా పిలుచుకుంటాం) అని. అసలు ‘రాజ మకుటం’ సినిమా మాత్రుక ఈ హేమ్లెట్టే అని తరువాత మనకు జ్ఞానోదయమైంది లెండి. ఇటువంటి అజ్ఞాన తిమిరాంధకారం లో దర్జాగా సమయం వెళ్ళదీస్తున్న తరుణంలో, ఈ ఇద్దరు తరుణులూ పోటీపడి కవితలకీ, కథలకీ, నవలలకీ, నాటకాలకీ క్లాసులో చెప్పే భాష్యాలు, కాస్త మన బుర్రల్లో బల్బులు వెలిగించాయనడం ఎంతమాత్రం అతిశయోక్తి కాదు.


‘రేఖ’ తన (ఆల్రేడీ చదివిన) పాండిత్యం తో రచయిత భాషకు అర్థం చెబితే, ‘గౌరి’ రచయిత భావాల్ని అప్పటి సమాజంలోని పరిస్తితులను ఉదహరిస్తూ బహిర్గతం చేసేది. రేఖ రచయిత ఉద్దేశ్యాన్ని చెప్తే, గౌరి రచయిత పరిచయం చేసిన మానవీయ విలువలనూ, ప్రస్తుత కాలంలో వాటియొక్క ఔన్నాత్యాన్ని తెలియజెప్పేది. ఇలా ఈ ఇద్దరు ఆడసింహాలూ సాహిత్యాన్ని చీల్చిఛండాడితే, వాటినుండీ రాలిన ముత్యాల్ని ఒక చోట కూర్చి మనతెలివితేటల మూటల్ని నింపేవాడిని, బహుశా చాలావరకూ మా క్లాస్ వాళ్ళు ఈ పనిచేసే పరీక్షలు గట్టెక్కారని నా గట్టి నమ్మకం. అఫ్ కోర్స్ మనం మాత్రం సగర్వంగా ఈ బాపతే. ఇలా మొదట్లొ సంగ్రహించినా, రాన్రానూ సొంతంగా గ్రహించే తెలివి ఈ ప్రక్రియద్వారానే ప్రారంభమైందని నా విశ్వాసం. ఈ ప్రగతిలో మా జేమ్స్ బాండ్ పాత్రకూడా ఉందండోయ్! "ఆంగ్ల సాహిత్యం మన సమాజపు విలువలూ, సంస్కృతికి దూరంగా జన్మించింది కాబట్టి, ఒక వేళ మనం చదివి ‘అర్థం చేసుకున్నా’, పూర్తి స్థాయిలో ‘అనుభవించడం’ కష్టం. అందుకే, ఆంగ్ల సాహిత్యపు సొబగులను అర్థచేసుకుని, సొంత భాషా సాహిత్యంలో అనుభవాన్ని వెతకండి" అని ఇతను చెప్పిన మాటల ఆధారంగానే మనకు చలం, చిట్టిబాబు, బుచ్చిబాబు, తిలక్, చివుకుల పురుషోత్తం,మధురాంతకం మొదలగు రచయితల సాహిత్యంతో పరిచయ భాగ్యం కలిగింది. ఇలా ఇంగ్లీషు సాహిత్యం పుణ్యమా అని తెలుగు సాహిత్య పరిచయప్రాప్తి కల్గడం విధి లిఖితం కాక మరేమి చిత్రమో! ఇలా మరొక కలహం మనకు (ఉన్న తెలివి పోకున్నా) కొంత కొత్త తెలివిని రప్పించింది.



కలహం 3: "ఏరా కనపడ్డం లేదు!" అంటే, "నేనేమైనా చాముండీ హిల్సా ఎప్పుడూ కనపడ్డానికి?" (మైసూర్ లో ఎక్కడినుంచీ చూసినా చాముండీ హిల్స్ కనపడుతుంది లెండి) అని హాస్యపూరిత ఎకసెక్కాలాడే మంచిమిత్రుడు హరీశ్ తో కూడా మనకు కలహమొకసారి దాపురించింది. రెండవ సెమిస్టెర్ టుర్ కి నిలబడి ప్రయాణంలో డ్యాంస్ చెయ్యటానికి వీలులేకుండా తను చిన్న వెహికల్ బుక్ చేసేసరికీ(తనప్పుడు ఈ విషయాలు చూసుకునే క్లాస్ లీడర్ లెండి), మన నోటి దూలతీరా ఏదో వాగేశామ్. ఈ దెబ్బకి గురుడు దాదాపు ఒక సంవత్సరం నాతో మాట్లాడలేదు. ఆ తరువాత, ఇప్పటికీ మేము తుమ్మ జిగురు రేంజి దోస్తులం. అదో పిచ్చి సమయం అంతే!



కలహం 4: ఇక మరో కథ మా కుర్గీ(కూర్గ్ అనే ప్రాంతం అమ్మాయి) ‘మాల’ ది. రెండొ సెమిస్టర్ లో మన మనసు కాస్త ఈ ఎర్రగా బుర్రగా ఉన్న అమ్మయిమీదకు పోయిందిలెండి. "హమ్మో! భడవా" అని ఆశ్చర్యపోకండి, ముందే చెప్పాం గదా "మనం చలం టైపులో చాలా సార్లు ప్రేమించామని!". ఇలా ఈ అమ్మాయిని ప్రసన్నం చేసుకునే దిశగా ఈవెనింగ్ వాక్ లు చాలా నెరిపాం. తీరా ఒకరోజు ఆ అమ్మాయి దీనంగా మొహం పెట్టి, I am a girl mahesh, try to understand" , "ఇక నీతో వాక్ లు కట్టు" అంది. దానికి మనం దర్జాగా, "తల్లీ నువ్వు అమ్మాయివి కాబట్టే ఇంతగా పడిగాపులు, ఆపసోపాలూ పడుతున్నా, లేకపోతే ఇన్నికష్టాలు నాకెందుకూ" అన్నా. అంతే, నేనేదో మహాపాపం చేసినట్టుగా చూసి కొన్నాళ్ళు నాతో "కటీఫ్" చెసేసింది. ఆఖరు సంవత్సరంలో ఒకసారి నా దగ్గరకొచ్చి, " you are far better than many pretentious men" అని ఓ పెద్ద కాంప్లిమెంట్ కూడా ఇచ్చింది. నిజమే, మనం వెధవతనం లో కూడా చాలా సిన్సియరు మరి.



కన్నీళ్ళు: నా సాహిత్య ప్రగతిలో, నా జీవన ప్రయాణంలో తన సహకారాన్నందించిన ‘గౌరి’, అంబులెన్స్ లో ఫైనల్ సంవత్సరం పరీక్షలు రాయడానికి వచ్చిన క్షణం, జీవితంలో ఏప్పుడోగానీ తడవని నా కళ్ళు ఒక్కసారిగా నా ప్రమేయం లేకుండా వర్షించాయి. "కడుపులో విడదీయరాని ట్యూమరట, ఎప్పుడో ఒకప్పుడు ‘పోతుందని’ తనకి ఎప్పుడో తెలుసట" అని నాకు తెలిసిన క్షణం లో నిజంగా నరమంటే ఏమిటో నా మనసుకు తెలిసింది. మూడు మార్కుల తేడాతో రేఖ కు యూనివర్సిటీ వారిచ్చే బంగారు పథకం దక్కినా, మా జీవితాల్ని బంగారం చేసిన దేవత మాత్రం గౌరినే. ఒక సంవత్సరం తరువాత గౌరి చనిపోయింది. "She was a worthy apponent I ever had" అని రేఖ అందని విన్నాను. కానీ మా క్లాసులోని నాలాంటి చాలామందికి, "She was THE best humanbeing, we had ever known". జీవితంలో తన ఆనందాల్ని తప్ప బాధను పంచని ఒక దేవత నా కళ్ళకు కన్నీళ్ళిచ్చి ఈ ప్రపంచానికి వీడ్కోలు చెప్పింది. "She is still part of me, that she will always be."

ఇలా కొన్ని కలహాలూ, ప్రేమ విరహాలూ, ఒక ఆత్మ బంధువు వీడ్కోలుతో నా కాలేజి జీవితం కొనసాగుతూ ఉంది.

(‘నవవసంతం’ అనే 7 వ భాగం త్వరలో)
-------------------------------------------------

Friday, May 16, 2008

నా కాలేజీ కథ - Part 5




"సినిమా తందనాలు"




ఇలా జీవితం సాగుతుండగానే, కాలేజి లో film club ఒకటి ఉందని తెలిసి సంబరపడి హుటాహుటిన సభ్యుడినైపొయా. అప్పటిదాకా రిలీజైన ప్రతి తెలుగు సినిమాని అప్రతిహతంగా బాగున్నా బాగులేకున్నాచూడటం అలవాటుగా ఉన్న నాకు అసలు సినిమాపై ఒక నిర్ధిష్టమైన అభిరుచి అప్పట్లో ఏడ్చినట్లుగా నాకు గుర్తులేదు. ఒక వారం తర్వాత ఏదో బెంగాళీ చిత్రరాజాన్ని క్లబ్ వారు ప్రదర్సిస్తున్నారహొ… అంటూ ఒక నోటిసు వెలువడటం జరిగింది. ఒక్కసారిగా నేనుకట్టిన 200 రూపాయలు కళ్ళముందు కదిలి భగ్గు మంది. దక్షిణ భారతీయులు చదివే కాలేజి కాబట్టి తెలుగుతోబాటు ఏ తమిళమో,కన్నడమో మహా ఐతే మలయాళం సినిమాలు దయతలుస్తాయనుకున్న నాకు బెంగాలి సినిమా ఒక షాకేమరి !




ఈ తంతు ,కథాకమామిషు ఏంటో తెలుసుకుందామని మా ఊరి సీనియరుని ఆశ్రయించా. ఆమహాశయుడు `ఒరే పిచ్చినాగన్నా! film club అంటే సినిమాలు చూసి తందనాలు ఆడటం కాదునాన్నా(ఇక్కడ club కి కూడా ద్వందం తీసాడు మా సీనియరు), సినిమాలు చూసి ఆస్వాదించటం,ఆనందించటం,అభినందించటం అంటూ నా అజ్ఞానాన్ని దూరం చేసాడు. ఏది ఏమైనా నేను కట్టిన పైసలు బూడిదలొ పోసిన పన్నీరు కావడం ఇష్టం లేక అయిష్టంగానే సినిమాని భరించటానికి నిర్ణయించేసుకున్న తరుణంలో... ఇంకో ఔత్సాహిక స్నేహితుడు మరింత సమాచారాన్నిమోసుకొచ్చాడు. ఇదేదో గొప్ప దర్శకుడు దర్శకత్వం నెరపిన మహత్తర చిత్రమని, ఈ సినిమా చూడకపోతే జన్మలకు సార్థకత ఉండదని వినికిడని, ఈ సినిమా కేసెట్టు ప్రత్యేకముగా కలకత్తా నుండి దిగుమతి చేయబడిందని దాని పేరు ‘చారులత’ అని దానిభావం.రోట్లో తలపెట్టి రోకటి పోటుకు వెరిచే రకం మనం కాదని బాహాటంగా కాకున్నా మనసులొ అనేసుకుని సినిమా చూడ్డానికి నేనూ తెగించేసాను.




సినిమా మొదలవక ముందే క్లబ్బు కోఆర్డినేటరు (ఇంకెవరు మా జేమ్స్ బాండ్, ప్రొఫెసర్ రఘునాథ్) లేచి కొన్నిపరిచయ వ్యాఖ్యలు చెయ్యడం మొదలెట్టాడు, సినిమా ముందువేసే న్యూస్ రీలు లాగా ఇదీ భరించక తప్పదని నాకు అర్థమైపోయింది. ఈ సినిమా ని "సత్యజిత్ రే అనే వ్యక్తి దర్శకత్వం వహించార"ని తను చెబుతూ ఒలికించిన గౌరవం చూస్తే, ఒక్క క్షణం "ఆ ‘రే’ ఎవరో మామధ్య కూర్చుని ఉన్నాడేమో అందుకె ఇన్ని రాగాలు పొతున్నాడు ఈ వెధవాయి" అనిపించింది.




సినిమా మొదలైంది, సన్నగా ఎక్కడొ దూరంగా నాకు తెలిసిన సంగీత ధ్వని తెరమీద ఉన్న చీకటి లోంచి titles మధ్యన వినిపించింది. ఆ క్షణం లో, నా జీవితంలో ఎప్పటి నుండో చూడాలనుకున్న సినిమా ఇదేనేమో అనిపించింది. ఎందుకలా అనిపించిందో ఇప్పటివరకు సమాధానం దొరకని ప్రశ్నల్లొ ఒకటి. మనకు బెంగాళీ భాష రాదు, సబ్ -టైటిళ్ళు చదివేంత ఆంగ్లం అసలు రాదు ఐనా సినిమా అర్థమైపోసాగింది. అంతవరకూ కొన్ని తమిళ సినిమాలు చూసే అలవాటు మన్ది చిత్తూరు అవటంవలన స్వతహాగా వచ్చిన విషయమైనప్పటికీ, ఈ అసలు పరిచయమే లేని భాష పట్టుబడక పోయినా, భావాలుమాత్రం మనసుకు తెలిసిపోయాయి. "అదేంచిత్రమో! సినిమా అంటే అలాగే ఉండాలేమో!"




ఇలా మనం తీరిగ్గా ఆలోచిస్తుండగానే, ‘చారు’ తెరమీదకి వచ్చింది. మధుబాల(పాత తరం హిందీ నటి) తరువాత నా కంటికి ఇంతవరకు ఏ కథానాయిక ఆనలేదనేచెప్పాలి కాని ఈ గుండ్రటి బెంగాలి వదనం ఒక్క సారిగా నన్ను ప్రేమలొ పడేసినట్టుఅనిపించింది. మాధబి(వి) ముఖర్జీ తన పేరని తరువాత తెలిసింది, కాని ఆ మోము లోని నిఘూఢ విషాదం చూసి ఒక్క ఉదుటున, "తెరచించుకు వెళ్ళి ఓదార్చుదాం" అనిపించింది. ఆ నటి ఒక్క చూపులొ చూపించిన భావప్రకటన సినిమా మొత్తానికి మూలవస్తువని తరువాత తెలియ వచ్చింది. బహుశా దీనినే గొప్ప నటన మరియు దర్శకత్వ ప్రతిభ అంటారేమో. నాయిక ఒంటరితనం, జీవితం మీది జిజ్ఞాస, ప్రేమ,ఉత్సుకత దానితొపాటు తన ఉనికినే గుర్తించని భర్త భూపతి (శైలెన్ ముఖర్జీ) నిరాసక్తతని ఒక్క ‘opera glassess’ దృశ్యం లొ చూపించిన విధానం చూసి, "సినిమా అంటే ఇదేరా!" అనిపించిందంటె నమ్మాలి.




ఇలా సత్యజిత్ రే తో మొదలై, హృత్విక్ ఘటక్, అడూర్ గోపాలకృష్ణ, మృణాల్ సేన్, గిరీశ్ కాసరవెళ్ళి, జీవీ అయ్యర్, గురుదత్, బిమల్ రాయ్, శ్యామ్ బెనెగల్, గోవింద్ నిహలానీ వంటి మహామహుల సినిమాలని మా జేమ్స్ బాండ్ పట్టుబట్టి చూపించేసి, నా అజ్ఞానాన్ని దివిటిపెట్టి మరీ నిరూపించేసాడు. సినిమా అంటే, నాలుగు ఫైట్లు, ఆరు పాటలు (అందులో ఒకదాంట్లో ఏ జయమాలినో,జ్యోతిలచ్చిమో,అనూరాధో అధమం సిల్కుస్మితో ఉండాలిమరి), కాస్త చెల్లెలు లేక అమ్మ సెన్టిమెన్టు(ఏ క్యాన్సరో, రేపో ఐతే మరీ బాగు), ఒక పనికిమాలిన విలనూ,ఒక తప్పిపోయిన కుటుంబం(కలవడానికి ఒక పాటగూడా మహబాగా అవసరం ఇక్కడ) , కక్షలూ,కార్పణ్యాలూ, పగలూ ప్రతీకారాలూ,కారాలూ మిరియాలూ,మోటు సరసాలూ,వీరబాదుడులూ ఇలా మన తెలుగు సినీ పాండిత్యాన్ని నరనరాలూ జీర్ణించుకున్న ఈ ‘ఎర్రబస్సు మహేష్’ కు ఈ కొత్త తరహా సినిమాలు, ఎన్టీయోడి సినిమాలో ఏఎన్నారు స్టెప్పులోస్తే ఎంత చిత్రంగా ఉంటుందో అంతే చిత్రంగా అనిపించింది. కానీ ఒక్కటి మాత్రం చెప్పుకోవాలి ఈ సినిమాలలో మనకర్థంకాని విషయం, మనిషికి అవసరమైన అనుభవం కొంత ఉందనిపించింది. చూడగా చూడగా ఆర్టు సినిమా అంటే "సాగదీసి చెవులు మూయడం కాదు, నిజాల్ని, జీవిత అనుభవాల్నీ,మనసుకు నచ్చే కథల్నీ తెరకెక్కించడం" అని తెలుసుకునేట్టు చేశాయి. అప్పటివరకూ అప్పుడప్పుడూ దూరదర్శన్ లో ఆదివారం మధ్యాహ్నాల్లో ఆర్టు సినిమాలు చూసి ఝడుసుకునే నాకు ఒక కొత్త ప్రపంచం తెలిసినట్టైంది.



అలాగని మా మిత్రబృందమంతా మన లాంటి ‘అతిమార్పుగాళ్ళ’నుకుంటే మాత్రం పప్పులో కాలేసినట్టే. ఇంగ్లీషు సినిమా లో ఒకటీఅరా ముద్దులు, అక్కడక్కడా టాప్ లెస్ సీన్లున్నా "కేవలం ఒకట్టిన్నర గంట సినిమాకి ఇరవైరూపాయలు తగలెయ్యడం దండగనీ మూడు గంటల తెలుగుసినిమాయే నయం అని" కాలేజంతా వాదించిన రమేష్ నుంచీ, "చిరంజీవి సినిమా కాకపోతే, అదసలు సినిమాయే కాదు" అనే మా రూమీ విజయనరసింహుళ్ళూ ఉన్నారు. ఇక మా ఫిల్మ్ క్లబ్బుని చీల్చి చండాడని వాళ్ళు చాలా తక్కువే అని చెప్పాలి. "ఎంతసేపూ ఈ పచ్చడిమెతుకులేనా? అప్పుడప్పుడు మసాలా కావాలి" అని, మీరా నాయర్ తీసిన ‘కామసూత్ర’ సినిమాని పట్టుబట్టి (కో-ఆర్డినేటరు లేని సమయంలో) చూపించిన హరీశ్ ను ఎట్లా మర్చిఫొగలను. పైగా "ఈ సినిమా ఆడవాళ్ళు తప్పక చూడాలని", ఒక ఫెమినిస్ట్ భాష్యాన్ని అర్థవంతంగా క్రోడీకరించి లెక్చరుదంచిన ఈతడి సాహసానికి "ఔరా!" అనుకున్నరోజు నాకు బాగాగుర్తు. ఆ తరువాత కాలంలో మనమూ ఈ క్లబ్బుకి సెకరెట్రీగా చేసి సినిమా రుణం తీర్చుకున్నామనుకోండీ అది వేరేవిషయం.



ఇలా ఫిల్మ్ క్లబ్బు అర్థవంతమైన సినిమాలు చూపిస్తే, మైసూర్లో ఉండటం మూలంగా అప్పట్లో వచ్చిన ఆంగ్లసినిమాలన్ననింటినీ మనం క్రమం తప్పకుండా విరగదీశామని మన ప్రత్యేక మనవి. ఇంతాకాక మన మిడిమిడి హిందీ సినీ పరిజ్ఞానం కూడా, కాలేజి పుణ్యమా అని విరగకాసిందని చెప్పాలి. ఇదో చిత్రమైన కథ లెండి. మనం దూరదర్శనాన్ని ఎంత ‘దుర్దర్శనం’ అనుకున్నా, కేబుల్ టీవీ లేని మా హాస్టల్ జీవితాలలో అదే మాకు కామధేనువూ, కల్పవృక్షం కూడా అయ్యి సినీమాయని పండించింది. ఆ సమయంలో వారానికి మూడు హిందీ సినిమాలు శుక్ర,శని,ఆది వారాల్లో దూరదర్శన్ ప్రసారం చేసేది. అసలే ఉన్న ఒక్క టీవీ ముందూ చూసేందుకు అందరూ గుమిగూడితే మనకు బాల్కనీరేంజి వీక్షణం లభించదని గ్రహించిన నేనూ మా హరీశూ, మన మెట్టబుద్దుపయోగించి మద్యాహ్నాల్లోనే పరుపు తీసుకెళ్ళి, ఎర్రబస్సులో టవలేసి సీటుపట్టిన స్టైల్లో హాస్టల్ టీవీ స్థలాన్ని ఆక్రమించుకుని దర్జాగా రాజభోగం వెలగబెడుతూ సినిమాని ఆస్వాదించేవాళ్ళం. ఇప్పుడు లెఖగడితే మేము వెలగబెట్టిన సినిమాల సంఖ్య దాదాపు ఐదువందల పైమాటే. నమ్మశక్యంగా లేదుకదూ? ఒక లెక్కేసుకోండి మరి! నాలుగు సంవత్సరాలలో ఉన్న 192 వారాలలో ప్రతివారం మూడు సినిమాలు. ఈ లెక్కన మనం దయతలచని హిందీ సినిమా లేదని నాకు మహగట్టి నమ్మకం. ఇక్కడ దూరదర్శన్ జిందాబాద్! అనేసుకోవచ్చు.


ఇలా జరిగిన మన సినీ తందనాలలో మునిగితేలుతూ అప్పటివరకూ తెలుగు సినిమా వరకూ పరిమితమైన నా తెలివి భారతీయ సినిమా, హిందీ సినిమా, ఇంగ్లీష్ సినిమా, ఆర్టు సినిమా ఇలా కలుపుకుని పెంచేశాం. ఈ తందనాలుకాస్తా, "జీవితంలో ఒక్కసినిమా అయినా తియ్యల"నే బలమైన కోరికని కల్గించి పారెశాయ్. ఆ కల ఇప్పటికీ ప్రతిరోజూ కంటున్నదే.

(కలహాలూ - కన్నీళ్ళూ అనే 6వ భాగం త్వరలో)

నా కాలేజీ కథ - Part 4.2

"ఈవెనింగ్ వాక్ లో స్నేహాలూ, ప్రేమలూ"

స్నేహాలూ, ప్రేమల గురించి మనం ఏర్పరుచుకున్న గొప్ప అపోహలు తొలగే సరికీ, మనసు కాస్త నెమ్మదించినా,వయసుకి మాత్రం ఇవేవీ అంతగా నచ్చినట్టు గా కనిపించలేదు. అదే తరుణంలో ప్రభుదేవా నటించిన"కాదలన్" అనే సినిమా (తెలుగులో ప్రేమికుడు) రిలీజైంది. కొత్తగా పుడుతున్న పరిచయాలూ,స్నేహాలూ, "మనమంతా ఒకటి" అన్న కామ్రాడరీ ఇవ్వన్నీ కలిపి, మా క్లాసుమొత్తాన్నీ ఒక జట్టు గా ఈ సినిమా చూడ్డానికి బయల్దేరదీశాయి. టికెట్టు కోసం లైన్లో నిలుచుకుని ఇలా ప్రతి సినిమా కలసికట్టుగా చూడాలని నిర్ణయాలు తీసేశాం,ప్రమాణాలు చేసేశాం. నేనే కోరుకున్నానో, తనే ప్రయత్నించిందో తెలియదు కానీ, అంబిలి మాత్రం నా పక్కన సీట్లోకి చేరింది. ఇక సినిమా లో నగ్మా ఉన్న చోటంతా అంబిలి కనపడి, నన్ను నేను ప్రభుదేవా అనేసుకుని, మళ్ళీ ఏవేవో పిచ్చి కలలూ,ఊహలూ. "ఇల్లాగైతే మనం దేవదాసే కావాల్సొస్తుంద"ని మన ఆత్మారాముణ్ణి హాజరుపరచి, మనసులొనే చర్చ మొదలెట్టాం. మనకన్నా వీడు కాస్త లాజిక్కుల పుట్ట గనక, ఓ విరుగుడులేని తర్కం వెలగబెట్టాడు. "అసలు ఆంధ్రాలో ప్రేమించి ఉంటే ఏంచేసే వాడివి? ఆ అమ్మాయిని దూరం నుంచీ చూసే వాడివి, ముసిముసిగా నవ్వేవాడివి, ఆ అమ్మాయికీ నచ్చితే తనూ నవ్వేది. అప్పుడప్పుడూ విరిగిపోయిన పెన్ను గురించో, సినిమాలో చిరంజీవేసిన స్టెప్పు గురించో మాట్లాడి ఆనందించే వాడివి. మహా ఐతే చాటుగా ఎవరూ చూడని సినిమా కి వెళ్ళే వాడివి. అంతకుమించిన విషయాలు ఇంకేవీ జరిగేవీ కాదు, అయ్యేవీ కావు. మరి ఇవ్వన్ని, ఇంతకంటే ఎక్కువ బాహాటం గా స్నేహం పేరుతో స్వేచ్చగా జరుగుతుంటే, ప్రేమా, పిచ్చీ అవసరమా?" అని. ఇదేదో వినడానికి చాలా బాగుందనిపించి పిచ్చి ఆలోచనల్ని కట్టిపెట్టి, కేవలం ఆ అమ్మాయి తోడుని అనుభవించి, ఆనందించా.





ఇకపై మనసులో ఏ కల్మషాలూ లేనివాడనై, రెట్టించిన ఉత్సాహంతో అంబిలి తో నా ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ ప్రస్థానాన్ని ముందుకు సాగించా. ఇలా రోజులు గడుస్తుండగా, మళ్ళీ ఒక సారి, నేను అంబిలి ని పిలిస్తే వసుమతి దయతలచింది. రావడం రావడం సీరియస్ గా మొఖం పెట్టుకుని, "నేన్నీతో అర్జంటుగా మాట్టాడాలి" అంది. దానికేం భాగ్యం "రేపు క్లాసులో మాట్లాడేసుకుందాం!" అన్నా. దీనికి తను "నో దిసీజ్ అర్జంట్ అండ్ దిసీజ్ అబౌట్ అంబిలి", అనగానే నేను కొంత కీడుని శంకించి తనతో మారు మాట్టాడకుండా బయల్దేరదీసా. తను నాతో చర్చించిన సారాంశం ఏమిటంటే, ఇలా "నేను ప్రతిరోజూ చేస్తున్న దండయాత్ర, అంబిలి పవిత్రమైన ఇమేజికోటని కూలుస్తోంది" అని. ఒక్క క్షణం నా చుట్టూ చూసా, దాదాపు యాభై అరవై జంటలు రోడ్డుమీద ‘వాక్’ చేస్తుంటే మరో ముప్పైదాకా స్టోన్ బెంచీలమీద స్నేహాన్నీ,ప్రేమనీ వెలగబెడుతున్నారు. "మరి వీరందరిలో లేనితప్పు నాలో ఏమిటా?" అనుకున్నా. ఇదేమాట తనతోనూ అన్నా. దీనికి నీకు తెలియదు "హాస్టలంతా మీగురించే చర్చలు" అంది. "మీ హాస్టల్ అమ్మాయిలందరికీ మరేం పనులు లేవా, మా గురించి మాత్రమే మాట్టాడు కోవడానికీ?" అని తీవ్రంగా ప్రశ్నించేసా. తమ చదువులూ, తమ జీవితాలూ, తమ బాయ్ ఫ్రెండ్సూ ఇలా ప్రతి పిల్లకీ కావలసినన్ని విషయాలు ఆలోచించుకొనేవి ఉంటే, వాటన్నింటిని గాలికొదిలి మాజీవితాల్ని ఉద్దరించడాని కి వీళ్ళ హాస్టలమ్మాయిలందరూ కంకణం కట్టుకోవడం, నా చిన్న ఆలోచనలున్న మెట్ట బుర్రకైతే ఒక పట్టాన అర్థంకాలేదు. ఈ విషయాన్నే తనతో చెప్పి చెప్పిచూశా. ఎంతకీ వినదే! ఇలాక్కాదని వెళ్ళిఅంబిలిని పిలవమని గదమాయించా. నాతో వాదించే ఓపిక నశించింది కాబోలు, వెళ్ళి అంబిలిని పిల్చుకు వచ్చింది.





రావడం రావడం అంబిలి, నాతో చక్కా వాక్ కు బయల్దేరింది. అసలే ఆవేశం లో ఉన్న నేను అక్కడే నిలబడి అడిగెయ్యలనుకున్నా, కావాల్సింది దొరికిన మారాం చేసే పిల్లాడికిమల్లే శాంతించి తన వెంట బయల్దేరా. కొంటసేపు మాటల్లేకుండా నడిచిన తరువాత నేనే ఉండ బట్టలేక, "వై ఈజ్ వసుమతి టాకింగ్ లైక్ దిస్?" అన్నా, దీనికి తను "డుయు రియల్లీ వాంట్ టు డిస్కస్ దిస్?" అంది. ఒక్క సారి ఖంగుతిన్నా, ఈ రోజు ఈ విషయమేమిటో తేల్చేద్దామని. "వైనాట్" అన్నా. సరే ఐతే విషయం చెబుతాను విను అని, వసుమతి ఎవరో సీనియర్లు మా గురించి మాట్లాడుకుంటుంటే విన్నదనీ, తనకు బాధకలిగి ఈ విషయం తనతో కూడా చెప్పిందని, నాతోకూడా చెప్పి నా తప్పుని తెలియజెప్పే బాధ్యత తీసుకుని ఇలా వచ్చి మాట్టాడిందని, చెప్పుకొచ్చింది. "ఐతే దీనికి నువ్వేమంటావ్" అన్నాఒక వంతు అనుమానంతో, ఆ అమ్మాయి నన్ను ఒక్క క్షణం చూసి, "నేను ఏమైనా అనేదానినైతే ఖచ్చితం అనేదానిని, అనడానికి ఏమీ లేదు గనకనే నీతో వాకింగ్ కి వచ్చా" నంది. తన భావాల్నీ, ఆలొచనా సరళినీ, తన ‘డొంట్ కేర్’ విధానానీ ఈ ఒక్క వాక్యం లో తను చెప్పిన తీరుచూసి, జీవతం లో ఒక అమూల్యమైన పాఠం నేర్చుకున్నట్టుగా అనిపించింది. దీనితో పాటూ వసుమతి ప్రవర్తించిన తీరు వలన మనుషుల్లో కొందరు ఇలా ఎందుకు ప్రవర్తిస్తారో తెలిసినట్టైంది. వసుమతి లాంటివారు మన సమాజంలో కొందరు అందరికీ సుపరిచితులే. వీరు సమాజపు విలువలని భుజాలకెత్తుకుని మోస్తూఉంటారు, ఎవరైనా వారి విలువలని కాదని దారి తప్పినట్టనిపిస్తే, సమాజమనే బూచిని చూపించి, దేవదూతల్లాగా రక్షించే ప్రయత్నం చేస్తారు. వీరికి అదో వృత్తి, సమాజం లోని విలువలకు అనవసరంగా ప్రాతినిధ్యం వహించి, యువతను కాపాడేస్తూ ఉంటారు. వీరి అవసరం ఎవరికీలేదని వీరెప్పటికీ గ్రహించరు.





ఇలా నా ప్రేమకాని ప్రేమ, స్నేహం గా మారి కాలేజీ ఈవెనింగ్ వాక్ లలో తడిసి ముద్దైంది. తరువాతి రోజుల్లో కొన్ని మనస్పర్థలు కలిగినా, ఈ ఒక్క క్షణం లో తనపై కలిగిన అపారమైన గౌరవం ముందు, అవన్నీ బలాదూర్. ఇలా అంబిలితో నా మొదటి సంవత్సరపు ఆకర్షణ, ప్రేమా స్నేహం గా మారి, నన్ను మనిషిగా కొన్ని మెట్లెక్కించిందని మాత్రం ఖచ్చితంగా చెప్పలేనుగానీ. అమ్మాయి దూరం గా చూసి నవ్వితేనే ప్రేమ అనుకునే మూర్ఖత్వం నుంచీ, తాకితేనే స్వర్గం అనుకునే చపలత్వం నుంచీ మాత్రం కొంత ఎదిగానని చెప్పొచ్చు. ఇలా నా ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ ల కల గుర్తుంఛుకునే స్నేహం గా మారినా, "‘స్టోన్ బెంచిల’ కోరిక అలాగే మిగిలిపోయింద"నుకొంటూ, కాలేజి జీవితాన్ని అనుభవింఛసాగాను.



(కాలేజిలో భారతీయ సినిమాతో నా పరిచయం "సినిమా తందనాలు" అనే తరువాయి భాగం లో)



Thursday, May 15, 2008

నా కాలేజీ కథ - Part 4.1


"ఈ వెనింగ్ వాక్ లో స్నేహాలూ, ప్రేమలూ"




అటు పాతబడ్డ ర్యాగింగ్, ఇటు కొత్తగా పిచ్చెక్కిస్తున్న క్లాసుల మధ్యన మా జూనియర్ల జీవితాలు కాస్త దారిలో పడుతున్నాయ్. క్లాసుల వేగం పెరిగాయి,దాంతో మరింతమంది అధ్యాపకుల పరిచయం కలిగింది. కానీ ఏఒక్కరూ మా ‘జేమ్స్ బాండ్’ కి సరితూగే రకాలు మాత్రం కాదు. తన బరితెగింపుకు సాటిగలవారెవ్వరు లేరనుకుంటా! ఇక మిగిలిన వాళ్ళ లో, ఒకప్పటి అందగత్తె ‘ప్రేమా రాఘవన్’, డ్రామా లెసన్స్ తీసుకుంటే, రిటైర్ మెంట్ కి ఆరునెలల్లో ఉన్నా లిప్స్టిక్ మాత్రం అరంగుళం అంటించే ‘లక్ష్మి ఆర్య’ రీడింగ్ కాంప్రిహెన్షన్ చెప్పేది. బలశాలి ‘వరోనికా ముత్తణ్ణ’ ఫిక్షన్చ చెబితే, బక్కపలచటి కొత్త కుర్రాడు భాస్కర్ హిస్టరీ చెప్పేవాడు. ఇలా ఎవరికి వారు మమ్మల్ని సాదిస్తుంటే, మా ‘మిస్టర్ రఘునాథ్’ పొయట్రీ తో ప్రత్యేకంగా బెదరగొట్టేవాడు.


ర్యాగింగ్ ముగిసింది. మొదటి "ఫ్రెషర్స్ పార్టీ" పిలుపు మా సెకండ్ ఇయర్ సీనియర్ల దగ్గరనుండీ వచ్చింది. పెళ్ళైపోగానె అంతవరకూ శతృత్వం నెరపిన ఆడమగ పెళ్ళివారు, కలిసి ఒక్కసారిగా విందుభోంచేసినట్టు. నిన్నటి వరకూ కత్తులు దూసిన సీనియర్లు హఠాత్తుగా మిత్రులై పోయారు. చిత్రమేమిటంటే, ఎవరెంత ఎక్కువ ర్యాగింగ్ చేశారో వారంత గట్టి స్నేహితులైపోయారు. అప్పుడే తెలిసింది నాకు, "బావిలో పడితే ఈదాలి,లేకపోతే పోతావ్" అని చెప్పి నేనింకా కాలేజిలో ఉండటానికి ఒక కారణాన్నిచ్చిన సీనియర్ యముడి పేరు ‘దీపేష్’ అని. స్వతహాగా మళయాళీ ఐనా తెలుగు,కన్నడ,తమిళ భాషల్లో చెప్పుకోదగ్గ పాండిత్యముందతనికి. ఒక రకంగా చెప్పలంటే దక్షిణ భారతపండితుడన్నమాట. తను రాసుకున్న మా సెమిస్టర్ నోట్స్ అంతా, రమేష్ కీ నాకూ సమానంగా పంచి కలిసి చదువుకోండని ఉత్సాహపరిచాడు.


మొదటి ఫ్రెషర్స్ పార్టీ. అసలదేంటో తెలీదు. అందులో ఎంచేస్తారో తెలీదు. ఎలాగోలా చెప్పినచోటైన కాలేజి క్యాంటిన్ కి, కాలేజి లో చేరేముందు మా అమ్మ ముచ్చటపడి కుట్టించిన కొత్త లాగూ,చొక్కా తొడుక్కుని మిగతా వారితో కలిసి జట్టుగా బయల్దేరాం. మా కోలాహలం చూసి హాస్టలులోని మిగతా సీనియర్లు, ముసిముసి నవ్వులతో "ఎంజాయ్" అని ముచ్చటించారు. ఈ ముసిముసి నవ్వుల మతలబేమిటొ, పార్టీ మొదలయ్యాకగానీ అర్థంకాలేదు. అదోక విన్నూత్నమైన అనుభవమనే చెప్పాలి. కోంత మన ప్రాతివత్యానికి భంగం కలిగించినా ఆనందంగానే అనిపించింది. సీనియర్లు మాతో చాలా కార్యక్రమాలు చేయించినా, ఇప్పటికీ తలుచుకుంటే మనసు ఝల్లుమనే ఆట గురింఛి మాత్రం చెప్పక తప్పదు. ఆ ఆట పేరు "పేపర్ డాన్స్", ఇందులో జంటలు మ్యూజిక్ కి అనుగుణంగా ‘బాల్ డ్యాంస్’ చేస్తూ సంగీతం ఆగిన ప్రతిసారీ పేపర్ ని ఒక మడతపెడుతూ...ఆట కొనసాగించాలి. ఏ జంట ఆడుగు పేపర్ బయట పడితే వారు "ఔట్" అన్నమాట. సీనియరమ్మాయిలు, జూనియరబ్బాయిలతో ఈ డ్యాంస్ చెయ్యాలి అలాగే సీనియర్ అబ్బాయిలు జూనియరమ్మాయిలతో. నన్ను మంజుళ అనే కన్నడమమ్మాయి "వీడు నాకే" అంది, తప్పదా అన్నట్టు పేపరెక్కా. అంత దగ్గరగా నేను జీవితం లో ఏఅమ్మాయినీ చూసెరుగను. తన నడుం మీద నాచేతులు, నా భుజంమీ ద తనవి (బాల్ డ్యాంస్ అంటే ఇదేమరి), ఇక మొదలైంది మ్యూజిక్. నాకు మాత్రం ఏమీ వినపడలేదు, కేవలం మొదటి వంతు మాది గనక, మమ్మల్ని చూస్తూ కూర్చున్న మా క్లాస్ అమ్మాయిలు ముఖ్యంగా "దుర్మార్గుల్లారా" అన్నట్టు ఉన్న ‘అంబిలి’ చూపులు ల పైనే నా ధ్యాసంతా. ఎందుకో ఆ అమ్మాయిన మన పవిత్రత చూపి, ఇంప్రెస్ చెయ్యాలనిపించింది. రెండో రౌండ్ లోనే ఓడిపోయా. మా క్లాసు ‘హరీష్’ గాడు మాత్రం సీనియర్ అమ్మాయిని భుజాలపైకెత్తుకుని మరీ గెలిచిపారేశాడు. ఇక అమ్మాయిల వంతొచ్చింది, నా చూపులన్నీ అంబిలి పైనే. ‘రామకృష్ణ’ అనే తెలుగబ్బాయి తనకు జోడీ. ఆ అబ్బాయి రాటుదేలిన రకం గనక ఈ డ్యాంసుని ఇరగదీస్తే, అంబిలి కూడా తనకు పూర్తి సహకారాన్నిచ్చి ప్రథమస్తానాన్ని గ్రహించారు. అప్పుడు నా కడుపులో మండిన జ్వాల ఇప్పటికీ పొగలొస్తుందని చెప్పొచ్చు. ఈ డ్యాంస్ విషయంలో మనం వేసిన పతివ్రతావేషాన్ని తలుచుకొని, "తరువాత వచ్చే ఫ్రెషర్స్ పార్టీలలో మాత్రం ఈ మూర్ఖం జరగదు" అని నిర్ణయించేశా. ఆ తరువాత జరిగిన వాట్లో ఒక ప్రధమస్థానాన్ని మనంకూడా పట్టేసాం. అప్పుడు నాకు జ్ఞానొదయమైందని చెప్పుకోవచ్చు. "ధైర్యంగా చెడిపోయే అవకాశాలు ఇన్నిఉండగా, చేతగాని బేవార్సు పాతివ్రత్యమెం"దుకని. "ఇక చూస్కో ప్రపంచమా పెద్ద ప్రేమికుడు బయల్దేరాడ"ని, ఓ విజ్ఞప్తి పడేసి మరుసటి రోజునుండీ, కొత్తమార్గం పట్టేశాం.


మరుసటి రోజు, క్లాసైపోయిన అరగంటకే కొత్త బిచ్చగాడి టైపులో అమ్మయిల హాస్టలుకెళ్ళి అంబిలి కోసం కబురంపా. ఆశ గా ఎ దురుచూస్తుండగానే, అంబిలి స్థానే తన రూమ్ మేటు ‘వసుమతి’ ప్రత్యక్ష్మమయ్యింది(తనదీ మా క్లాసే). "వాట్ మగేష్ (తమిళ మిత్రులు నా పేరును ఇలాగే చీల్చిచండాడతారు), ఎనీథింగ్ అర్జంట్? అంబిలీ ఈజ్ ఫ్రెషనింగ్ అప్" అంది. అసలే మన కొత్త ప్రేమ ముహూర్తం మట్టిలో కొట్టుకుపోయిందన్న బాధలో నేనుంటే, ఈ పిల్ల అరవగోలేమిటని చికాకేసింది. అయినా నవ్వు పులుముకుని, "నథింగ్, జస్ట్ వాంటెడ్ టూ సీహర్" అన్నా. అప్పటికే, అంబిలి చేతిలో పుస్తకాలు పట్టుకుని "వాట్ మహేష్?" అంటూ బయటకొచ్చింది. వసుమతి ముందు ఏంచెప్పాలో తెలీక, ఓ వెర్రినవ్వు నవ్వి మిన్నుకుండిపోయా. ఇంతలో తనే "వుయ్ ఆర్ గోయింగ్ టు లైబ్రరీ, వైడోట్ యూ కమ్ విత్ అజ్" అని స్వాగతించింది. "గుడ్డికన్నా మెల్లమేలురా కన్నా!" అనుకుని ఆ ఇద్దరమ్మాయిల వెంటా అంగరక్షకుడీవలే గ్రంథాల్యానికి బయల్దేరా. ఆ రోజు నా ప్రహసనం అలా ముగిసేసరికీ, ఈ సారి కొంచం ముదుచూపుతో పధకం వేసా. క్లాసులోనే డైరెక్టుగా, ఈ రోజు సాయంత్రం నిన్ను కలవడానికి మనమొస్తామని అంబిలితొ చెప్పేసా. దానికాపిల్ల అమాయకంగా "ఎందుకూ ?" అంది. "మాట్లాడాలి" అన్నా. "ఇప్పుడే మాట్లాడొచ్చుగా!" అంది. "ఇప్పుడు వీలుకాదు, అప్పుడే సరైన సమయమ"ని సర్దిచెప్పా. ఇంత తతంగం జరుగుతున్న సేపూ వసుమతి తన దారిన తానెళ్ళక ద్వారం దగ్గర నిలబడే ఉంది. ఈ పిల్లేదో మన మొదటిప్రేమకు ఎసరెట్టెట్టుందనుకుని ఒక్క క్షణం అనుకుని, మళ్ళీ మన ప్రేమ మీద మనకు బహుమెండైన నమ్మకముందనుకుని మరోక్షణం లో త్రోసిపారేశాం. అయినప్పటికీ, బయటకెళ్ళిన తరువాత వసుమతి వద్దన్నట్టూ, అంబిలి వెళ్తానన్నాట్టూ మహ గొప్ప ఊహలుమాత్రం మనసులో వచ్చేసాయ్.


ఆ సాయంత్రం రానే వచ్చింది. ఈ సారి అంబిలి ఒంటరిగా కూడా వచ్చింది. కబుర్లేవో చెప్పుకున్నాం, ఆంధ్రా ఆవకాయ నుంచీ, కేరళ టెంకాయ వరకూ. ఎంత గోప్ప మాటలు మాట్లాడుకున్నాం అనుకున్నా. అంతసేఫూ బాగఆనేఉ న్నా, రూముకెళ్ళగానే ఎంత ప్రయత్నించినా, "తిరిగి గుర్తుకు రమ్మన్నా రావే! అవి సొల్లు కబుర్లో లేక ప్రేమలో ఇలాగే మాట్లాడు కుంటారో" మనకు తెలియదు గనక, రెండొదే రైట్ అనుకుని ఆరాత్రి ప్రశాంతంగా కునుకు తీశాం. అలా ఓ నాలుగు రోజులు ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ భాగ్యం అంబిలి తో ప్రాప్తించింది. ఐదో రోజు, నే తన హాస్టల్ కు వెళ్ళే సరికీ, తను బయతీకెళ్ళిందన్న చావుకబురు చల్లగా తెలిసింది. "బహుశా, లైబ్రరీ అనుకుంటా" అన్జెప్పి రోడ్డెక్కే సరికీ, ఎదురుగా మా క్లాస్ వెధవ ‘జగన్నధ్’ తో అంబిలి తన నడక సాగిస్తుంటే, ఈ ఒక్క భాషా చక్కగారాని (మరాఠీ తండ్రి, తెలుగు తల్లి,పుట్టింది కర్ణాటక లోని బీదర్ లో. కాబట్టి అన్ని భాషలలోనూ ఈ తడికి ప్రవేశమైతే ఉందిగానీ, ప్రావిణ్యం మాత్రం నిండుసున్నా) వీడు వేసిన వాడికే అర్థంకాని జోకుకి, పగలబడి నవ్వుతూ కనిపించింది. ఆ క్షణంలో నా హృదయం ముక్కలైన శబ్దం నాక్కూడా వినిపించినట్టయింది. తీరాచూస్తే, పక్కనే ఉన్న హాస్టలు గదినుంచీ రాత్రి తాగిన బీరుసీసాలు పారేస్తూ మా సీనియరోకడు కనిపించాడు."అంటే పగిలింది మన తాలూకు కాదన్న మాట" అనుకుని, కాస్త తీవ్రంగా అంబిలివైపు చూసే ప్రయత్నం చేసా. అంతలో తనే, "కమ్ మహేష్ జాయినజ్" అంది. ఆ ముక్కకి జగన్నాథ్ ముహంలో కదిలిన భావాలు, ఒక్క క్షణం ముందు నా ముఖంలో కదిలినవే అనిపించింది. అప్పుడర్థమైంది ఈ మట్టిబుర్రకు, మాట్లాడి చనువు చూపింఛినంత మాత్రానా ప్రేమ కానక్కరలేదని. అమ్మాయిలతో ‘కేవలం స్నేహం’ కూడా చెయ్యొచ్చని.


(నా సౌలభ్యం కోసం ఈ అంకాన్ని రెండుగా విభజించడమైనది, రెండవ అంకం 4.2 త్వరలో)


Wednesday, May 14, 2008

నా కాలేజీ కథ- Part 3

"కాలేజీ లో క్లాసులు"
ర్యాగింగ్ ఇలా జరుగుతున్న తరుణం లోనే మాకు క్లాసులు కూడా మొదలయ్యాయి. ఆరోజు శుక్రవారం, నేను కాలేజిలో చేరిన రెండవరోజు. సీనియర్లు తమ ర్యాగింగ్ తంతులో భాగంగా మా తలలకు దట్టంగా నూనె రాసి,హవాయి చెప్పులు తొడిగించి ,క్లాసుకు తీసుకెళ్ళ వలసిన పుస్తకాల్ని ఓ ప్లాస్టిక్ సంచిలో నింపి చేతిలో పెట్టి లైన్లో హాస్టల్ నుండీ కాలేజి బిల్డింకు సాగనంపారు.

హాస్టలు నుండీ కాలేజి భవనం దాదాపు ఒక కిలోమీటరుంటుంది. 150 ఎకరాల క్యాంపస్ ఇది. ‘మైసూర్ యూనివర్సిటీ - మానసగంగోత్రి’ కి ఆనుకునే, మా రీజనల్ కాలేజ్ ఆఫ్ ఎడ్యుకేషన్, ఇప్పుడు అదికాస్తా రీజనల్ ఇంస్టిట్యూట్ అయ్యిందిలెండి. అక్కడికి వచ్చిన వెంఠనే మనకు నచ్చిన పేరు, ‘మానస గంగోత్రి’. ఎవడు పెట్టాడొ గానీ "యమహో!" అనుకున్నా. అసలా ఆలోచనను చూడండిక్కడ, ‘గంగోత్రి’ అనేది గంగానది జన్మస్థానం అంటే ఈ యూనివర్సిటీ ‘మానసగంగ’ ఉద్భవించే చోటట. చదువు యొక్క సార్థకత తెలిసినోడు ఈ పేరుపెట్టి ఉంటాడనుకున్నా. ఇక కాలేజ్ క్యాంపస్ అంటారా! సూపరో, సూపరు. ఓ చుట్టు తిరగాలంటే కనీసం గంటైనా పడుతుంది. ఇక ఎక్కడ చూసినా చెట్లు,గడ్డి మధ్యలో ఒక పేద్ద ఫుడ్బాల్ /క్రికెట్ గ్రౌండు. దాని చుట్టూ ‘స్టొన్ బెంచస్’ (వీటి మహత్యాన్ని తరువాత చెప్పుకుందాం) అనబడే సిమెంటు దిమ్మెలు. కాలేజిలో జాయినైంది జూలై లో అవటం మూలంగా అప్పుడే పడుతున్న వర్షాలు, పకృతికి అద్దుతున్న రంగులకి అదొక భూతల స్వర్గలా అనిపించింది.



మా జూనియర్ల లైను కాలేజి బిల్డింగ్ చేరగానే సింబాలిక్ గా రెండు పాయలుగా చీలిన నదల్లే విడిపోయాయి. ఒకటి బిఏ ఎడ్ మరోటి బిఎస్సీ ఎడ్. అప్పుడు గమనించా మా బిఏ ఎడ్ లైన్లో ఉన్న అబ్బయిల సంఖ్య కేవలం 8 మాత్రమే. వారిలొ బాషా(ఫ్రమ్ కడప), రమేష్ లతో అల్ల్రెడి పరిచయం ఉందిగాబట్టి మిగతా కొత్త ముఖాలను కాస్త తీక్షణంగా గమనించడం జరిగింది. ఆ కొత్తముఖా లలో ఒక వింత ముహం కూడా ఉంది. కళ్ళు కొంచెం చిన్నగా ముక్కుకొంచం లోతుగా ఆచ్చు చైనా వాళ్ళకి మల్లే. "ఏ అస్సమో,మిజోరాం బాపతో" అనుకున్నా. కానీ తరువాత తెలిసింది తన పేరు ‘నంగ్యాల్’ అని, తను ఒక టిబెట్ కాందిశీకుడని. మైసూర్ దగ్గరి బెళకుప్పె అనే స్థలంలో ఒక పెద్ద టిబెటన్ కాలనీ ఉందట అక్కడినుండి ప్రతి సంవత్సరం ఇద్దరు ముగ్గురు ఈ కాలేజీలో చదవటానికి వస్తారట. ఇలా లైనుగా ఒకరినొకరు డౌటుగా చూసుకొంటూ సీనియర్లు చెప్పిన ఈ అవమానకర వేషధారణ తో క్లాసు కి చేరాం.


క్లాసులో అడుగు పెట్టగానే నా గుండె ఒక్క సారిగా ఆగినట్టంది. మ్యాచింగ్ లేని చుడీదార్లతో, నూనె కారే ముఖాలతో, హవాయి చెప్పులతో అంతకన్నా మించి, రెండు జడలకీ ఎద్దుకొమ్ముకు రంగేసినట్టు, ఎర్ర రిబ్బన్లు కట్టుకుని 13 మంది అమ్మాయిలు, మా క్లాసును ఆక్రమించుకుని కనపడ్డారు. ఇది అమ్మయిల ర్యాగింగు లో భాగంగా అర్థమయ్యింది. వీళ్ళకన్నా మనమే బెటరనుకుని కాస్త ఊరట కలిగింది. క్లాసు ఒక వేపున్న బెంచీలను పూర్తిగా ఈ ఆడ మళాయాళం ఆక్రమింఛుకొని ఉండగా, మిగిలిన సగాన్ని మాకే అంటూ ఆక్రమించేశాం.



క్లాసు సమయం అయ్యేసరికీ తలుపు బార్లా తెరుచుకుని కాంతిపుంజంలా ప్రకాశిస్తూ, "రఘునాథ్...ప్రొఫెసర్ రఘునాథ్" ప్రవేశించాడు. వచ్చీరాగానే, "డియర్ యంగ్ ఫ్రెండ్స్, ఎస్టర్ డే వుయ్ హాడ్ ఎన్ ఇంట్రడక్షన్ టుద సెమెస్టెర్, నౌ వుయ్ షల్ హావ్ ఇంట్రడక్షన్ టు అవర్ ఓన్ సెల్ఫ్స్" అని క్లాసంతా కలియదిరిగి చూశాడు. ఏదో నచ్చలేదన్నట్టు మొహం మాడ్చి, ఇలా అమ్మయిలూ, అబ్బాయిలూ వేరువేరు లైన్లలో కూర్చోవడం ఈ ఇంగ్లీషు డిపార్టుమెంటు ధర్మానికి విరుధ్ధమనీ, కలిసి కూర్చోవాలనీ తెలియజెప్పాడు. "హవ్వ! వీడి అసాధ్యంగూలా! వీడు చదువు జెప్పటానికొచ్చాడా? మా పాతివ్రత్యం ‘పబ్లిగ్గా’ చెడగొట్టడానికి వచ్చాడా?" అని మనసులో అనేసుకుని, నా సీట్లోంచి మాత్రం నేను కదలలేదు. ఈ విషయం వినగానే క్లాసులో కలకలం మొదలై,రాజకీయ నాయకుల తీరున సీట్ల మార్పిడి జరిగిపోయాయి. ఈ హడావిడి ముగిసేసరికీ నేను అటో అమ్మాయీ,ఇటో అమ్మాయీ మధ్య మా పెద్ద తిరపతి ఎంకన్న లెవెల్లో తేలా. "వీడి ధర్మమేదో, మన మానాల మీదకి తెచ్చింది" అని గర్హించా, తప్పనిసరి పరిస్థితుల్లో సర్దుకుపోయా. అప్పుడనిపించింది, "ఎంచక్కా మన ఆంధ్రాలో ఐతే, అమ్మాయిల్ని దూరం నుంచీ చూసి ఆనందింఛవచ్చు, ఈలలేసి గోలపెట్టొచ్చు, కామెంట్లు చేసి ఆస్వాదించవచ్చు. ఎంత మర్యాదగా ఉంటుంది! ఇక్కడ చూడండి దౌర్భాగ్యం, పక్కన కూర్చుని స్నేహం చెయాలట, చీ! చీ!! ఇదేం ధర్మం" అనేసుకుని ఊరుకున్నా.

ఇక పరిచయ కార్యక్రమాలు మొదలయ్యాయి. మొదటగా ‘రేఖ’ అనే అమ్మాయి లేచి ‘అచ్చతేట’ ఇంగ్లీషులో, తను బెంగుళూరు పిల్లనని, ఆంగ్ల సాహిత్యమంటె తను చెవీ,ముక్కూ,నోరూ ఇంకా ఏవేవో కోసేసుకుంతుందని, ఉపోద్ఘాతం దంచేసి, తనకి వచ్చిన,నచ్చిన కవులూ రచయితల పేర్లు దీర్ఘంగా ఏకరువు పెట్టేసింది. ఆంగ్లమేంఖర్మ, సరిగా తెలుగు కవుల గురించి కూడా తెలియని నాకు, పరిచయం బహుశా ఇలా వెలగబెట్టాలని తెలిసే సరికీ గుండెలవిసిపోయాయి. నా చేతులు అదిరి, నుదుటిమీద చెమట బిందువులు సరదాగా ప్రత్యక్షమయ్యాయి. సాంతం ‘రేఖ’ పరిచయాన్ని ఆలకించిన మా జేమ్స్ బాండ్ (అదే నండీ! మా ప్రొఫెసర్) ఇలాక్కాదు, కేవలం మీపేరు,వచ్చిన ఉరు, ఇక్కడ చేరేముందు చదివిన చదువు చెబితే చాలన్నాడు. "హమ్మయ్య, బతుకుజీవుడా!" అనుకుంటూ నావంతు కోసం, చెప్పల్సినవి మననం చేసుకుంటూ వేచిచూశా. హరీశ్, రమేష్, బాషా(మళ్ళీ ‘ఫ్రమ్ కడప’ తో సహా), నిషా , అయిషా, షరీన్, మాచమ్మ.... జ్యోతి....ఉమ...ఇలా అందరి పరిచయాలూ అవుతూ, నా వంతు వచ్చింది. నేను అదరాబదరా లేచి గొంతు విప్పి చెప్పేసా. నేను చెప్పింది నాకైతే వినపడలేదిగానీ, అందరూ ఆలకించినట్టుగా తలలూపి ఆమోదాన్ని తెలిపినట్టనిపించింది.

ఈ తంతు ముగిసేసరికి నా ఇరుపక్కలున్న అమ్మాయిల పేర్లు నాకు తెలిసిపోయాయ్. ఎడమవైపున ‘అంబిలీ ఉన్నికృష్ణన్’ చెన్నై పక్కన ఏదో ఊరట, కుడిపక్క ‘ఆయిషా’ కేరళ నుండీ దిగుమతైనదట. "‘అంబిలి’ పేరవడమేంటి మన అంబలి కూడులా?" అనుకుంటూ, తన వంక క్రీగంట చూసేసరికీ గుర్తొచ్చేసింది. నిన్నటి క్లాసులొ "అవును కదా" అన్నట్టూ పదిసార్లు చూసి, నా పాతివ్రత్యాన్ని శంకించిన కన్యకామణి ఈవిడే. ఈ నూనెకారే జిడ్డు మొహంతో కూడా బాగానే ఉన్నట్టనిపించింది. కానీ, "పేరుమాత్రం అంబలి, గంజీ అంటూ హేమిటో" అని రుద్రవీణ సినిమా లో శోభన తనపేరు ‘పెంటమ్మ’ అనిచెబితే, మధనపడ్డ చిరంజీవికి మల్లే చింతించా. ఇక ‘ఆయిషా’ పేరు మన మతానిది కాదు కాబట్టి "తురకమేమో ?" అనుకున్నా, వేషధారణ మరీ వారికి తగ్గ ఘాటీ గా లేకపోవడం తో కొంత ఆలోచింఛాల్సి వచ్చింది. కానీ, వెరైటీగా నెత్తిన జుట్టు కనపడకుండా, మనూర్లో పచ్చి బాలింతలు కట్టుకున్నట్టు ఓ నల్లటి గుడ్డ చూసి ఇదోరకం తురకమనుకుని సరిపెట్టుకున్నా. ఇలా ఈ స్వగతం నుంచీ బయటకువచ్చి, జేమ్స్ బాండ్ చెప్పే విషయం వైపు ధ్యాస మరల్చా.



"లుక్ మైడియర్ యంగ్ ఫ్రెండ్స్" అంటూ తను మొదలెట్టెసరికీ, నాకు కాస్త చిరాకేసింది. "ఫ్రెండ్స్" అంటాడేమిటి? స్టూడెంట్స్ ని పట్టుకొని" అని. "సరేలే ఇదికూడా డిపార్టుమెంటు దర్మాలలో ఒకటైఉంటుందని" తలచి, "సర్దుకుందాం" అనుకుంటుండగానే, ఇంకో బాంబు నా నెత్తిన వేశాడు. ఈ జేమ్స్ బాడ్ పేరు ‘ప్రొఫెసర్ రఘునాధ్’ కాబట్టి మేము ఈతగాడిని "ప్రొఫెసర్" లేక "మిస్టర్ రఘునాథ్" అని పిలవొచ్చట. "సార్" అని పిలిచి మాటిమాటికీ ఇబ్బంది పెట్టొద్దని దీని సారము. ఎంత ఆరాచకం చూడండీ! "గురువుని పేరు పెట్టి పిలుస్తారా ఎవరైనా? మా రాజ్యం లో నైతే, ఏమారు పేరో, అదీ చాటుగా పెట్టుకుని అగౌరవపరుచుకుంటామే గానీ ఇలా బరితెగించడం జరగదు" అని చింతించా. ఏదిఏమైనా ఈఅ న్యాయాల్ని కనీసం ఒక సంవత్సరమైనా భరించక తప్పని పరిస్థితిలో ఉన్నాను కాబట్టి క్షమించి ఊరుకున్నానుగానీ, లేకపోతే ఈ పాటికి వీరంగం చేసి, మన తెలుగు విలువలని కాపాడే వాడినే!



క్లాసులో కుదురుగా నులుచోక అటూఇటూ కలియదిరుగుతూ మా జేమ్స్ బాండ్ మామీద ఓ ప్రశ్న సందించాడు. "హౌమెనీ ఆఫ్ యూ థింక్ ఇంగ్లీష్ ఈజ్ ఎ ‘గ్రేట్’ లాంగ్వేజ్?" అని ‘గ్రేట్’ అని పదాన్ని నొక్కి మరీ పలికాడు. మనదగ్గర దీనికి భేషైన సమాధానముందని తలచి ఠకాలున అలవాటు ప్రకారం చెయ్యెత్తేశాం. అంతలో క్లాసుగది తలుపులు భళ్ళున తెరుచుకుని జీన్స్ ప్యాంట్ లో ఒక దేవత ప్రత్యక్షమై "ఎస్ క్యూజ్ మీ" అంది. "అయితే నన్నురక్షించడానికి వచ్చిన దేవత కాదన్నమాట" అని ఎత్తినచెయ్యి దించకుండా అనుకున్నా. ఇంతలో మా ప్రొఫెసర్ "ఓ ‘గౌరి’ కమాన్, యువార్ లేట్ ఫర్ ద వెరీ ఫస్ట్ క్లాస్" అని బాగా తెలిసినవాడల్లే కూర్చో మన్నట్టు డెస్కుకేసి చూపాడు. ఆ జీన్స్ దేవత తఠాలున నా ఎదురుగా ఉన్న డెస్క్ లో కూచుని తన జడని వెనక్కి విసిరేసరికీ, అదికాస్తా మన ముఖాన్ని ముద్దెట్టుకుని ఇబ్బందిపెట్టింది. "సారి" అంటూ తను వెక్కితిరిగి అంటే, "ఫరవాలేదని" అభయహస్తం చూఫుతూ మనం తెలుగులోనే అనేశాం. దానికి అర్థం కానట్టూ చూస్తూ, ఓ చిరునవ్వు విసిరింది. అ ప్పుడుగానీ, సమాధానాం చెప్పడానికి ఎత్తిన ఓ చేయి నింగిని చూఫిస్తూ, మరోటి అభయహస్తమిస్తూ ఉన్న మన విశ్వరూపం గుర్తుకురాలేదు. "అవమానంగా ఫీలవుదామా?" అని చుట్టూచూస్తే, క్లాసులో సగం చేతులు ఆల్రెడీ చూరుని చూపిస్తున్నాయి. అయితే మన గౌరవానికొచ్చిన ఢోకా ఏమీ లేదని తలిచి సమాధానం ఇవ్వటానికి తయారుగా కూర్చున్నా.

ఇక మా ప్రొఫెసర్ అడిగిన ప్రశ్నపై చర్చ జరిగింది. క్లాసులో ఇద్దరు (రేఖ, గౌరి) మినహా అందరం అంగ్లభాష చాలా గొప్పదని, అది ప్రపంచ భాష అని, మనదేశం లో కూడా పైచదువులు చదవాలన్నా, ఉద్యోఅవకాశాలు రావాలన్నా ఈ భాష అవసరమని చిత్తగించారు. మనవంతుగా, ఇంగ్లీషు మాట్లాడే తల్లిదండ్రులకు మాస్కూలులో జరిగే గౌరవాన్ని గుర్తుచేసుకుని, "ఇంగ్లీషు మాట్లాడితే గౌరవిస్తారు" అని నాకు వచ్చిన ఇంగ్లీషులో "స్పీకింగ్ ఇంగ్లీష్ గెట్స్ రెస్పెక్ట్" అనే విలువైన అభిప్రాయాన్ని చెప్పేసా. నా అభిప్రాయాన్ని విని కొందరు సాలోచనగా తలవంకిస్తే , మరికొందరు అంగీకార సూచకంగా తల ఆడించారు. మా జేమ్స్ బాడ్ మాత్రం సన్నగా నవ్వుతూ "చిక్కావులే చేతిలో" అన్నట్టు చూపువిసిరాడు. ఎమైతేనేం క్లాసులో దాదాపు అందరూ ఆంగ్లమొక గొప్ప భాష అనే అంగీకారానికి వచ్చి నిర్ణయింఛేశాం.

ఈ నిర్ణయం విన్న తరువాత, "ఇప్పుడు మీవంతు" అని రేఖ, గౌరీల్ని అడిగాడు మా ప్రొఫెసర్. వాళ్ళిద్దరూ కూడబలుక్కున్నట్టు, "ఇంగ్లీష్ ఈజ్ ఎన్ ఇంపార్టెంట్ లాంగ్వేజ్, నాట్ ఏ గ్రేట్ లాంగ్వేజ్" అన్నారు. ఇది విని నా మనసులో నేను, "దొరికారు దొంగలు, ప్రాముఖ్యానికీ,గొప్పతనానికీ అవినాభావ సంబంధం ఉందని వీళ్ళకి తెలిసినట్టు లేదని" చాటుగా చంకలు గుద్దుకున్నా. కానీ విచిత్రంగా మా జేమ్స్ బాండ్ మాత్రం "శెహబాష్ !" అన్నట్టు వారి మొహాల్ని చూసి, మమ్మల్నందరినీ వెదవసన్నాసుల కింద జమకట్టేసాడు. దీనికి కొనసాగింపుగా తను ‘ఆంగ్లేయులు మన దేశాన్ని200 సంవత్సరాలు పాలించడమనే "చారిత్రాత్మక తప్పిదం" (Historical blunder) వలన మనం ఇంగ్లీషు లో మాట్లాడి దానికి గొప్పతనం ఆపాదిస్తున్నామేగానీ, ఒక వేళ ఏ ఫ్రెంఛివాళ్ళొ, డఛ్చి వారో ఆక్రమింఛుకొనివుంటే మనం ఆ భాషని గొప్పగా భావించేవాళ్ళమని తన పాండిత్యాన్ని ప్రదర్శించాడు. ఈ ప్రకారం గా తను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, మన తెలుగు,కన్నడ,తమిళ, మళయాళ భాషలు కూడా ఆంగ్లం తో సమానమైన భాషలని,కేవలం ఉపయోగరీత్యా ఆంగ్లానికి ప్రపంచస్థాయిలో ఉపయోగించదగ్గ అవకాశం ఉండటం వలన దాన్ని ముఖ్యమైన భాష గా భావించడం లో తప్పులేదుగానీ గొప్పతనం ఆపాదించటం మాత్రం ఎంతమాత్రం తగదని గితవు పలికాడు. ఒక తెలుగువాడి గా ఆంగ్లం మనతోటి సమానమన్న ఇతడి మాటలకి సంతోషించినా, పూర్తి పాఠం మనకి అంతగా రుచించలేదనే చెప్పాలి. "అంగ్లం గొప్ప కాకపోవటమేమిటి? వీడి బొంద కాకపోతేనూ!" పైగా ఇంగ్లీషు భాషా ప్రొఫెసరైయ్యుండీ ఇలా దాని గొప్పనే శంకిస్తున్న ఈతడిని, "ఇంత స్థాయికి ఎలా ఎదగనిచ్చారా?" అన్న అనుమానం కూడా నా తెలివైన బుర్రలో వచ్చింది. ఆఖరుకు ఈ సెమిస్టరులో అంగ్ల సాహిత్యంతో పరిచయానికి సన్నిద్ధులుగా ఉండమని చెప్పి, అసలు క్లాసులు సోమవారం నుండి ప్రారంభమవుతాయనీ, ఇక మేము ఈ రోజుకు విశ్రమించవచ్చని చెప్పి తను నిష్క్రమించాడు.


హాస్టలుకు వెడితే సీనియర్ల బెడద తప్పదు గనక క్లాసులో జిడ్డోడుతున్న ఒకరి ముఖారవిందాలు ఒకరం చూసుకుంటూ కూలబడ్డాం. ఒక్క క్షణం క్లాసులో నిశ్శబ్దమే తాండవించింది. ఇంతలో ‘గౌరి’ లేచి "వై డొంట్ వుయ్ హావ్ ఎన్ ఇన్ ఫార్మల్ ఇన్ట్రడక్షన్" అన్నది. దానికి ‘రేఖ’ "యా యా స్యూర్" అంటె మిగతా వారం మాత్రం గంగిరెద్దుల్లా తలఊపాం. తరువాత కొంచం సాధారణ స్థాయి న్సేహపూరిత పరిచయాలు అందరూ చెప్పటం మొదలెట్టారు. అబ్బాయిలలొ శ్రీనివాన్ అనే అతను ఇంగ్లీషులో కొంచం తడబడితే, ‘రేఖ’ తనని (పురుగులా) చూసిన చూపు నాకింకా గుర్తు. అదే తడబాటుకు ‘గౌరి’ మాత్రం, "డోంట్ వర్రీ యు కెన్ స్పీక్ ఇన్ హిందీ ఇఫ్ యు వాంట్, ఆర్ స్పీక్ ఇన్ యువర్ మదర్ టంగ్. వుయ్ విల్ ట్రైటు అండర్శ్టాడ్" అన్నది. ఈ ముక్కతో ఈ జీన్సుదేవతపైన నాకు విపరీతమైన గౌరవం వచ్చేసింది. ఇక వంతువంతుగా దాదాపు అందరూ ‘స్టార్ ప్లస్’ వారి హిందీ చానల్ లా హిందీ లో తమ పరిచయాలు దబాయించేశారు. అప్పుడర్థమైంది మనకి, ఏ కొంతమంది సిటీ పిల్లలు మినహా మిగతావారు నాబోటి ఊరోళ్ళేనని. ఈ జ్ఞానోదయంతో వచ్చిన ఉత్సాహంతో మనం రెచ్చిపోయాం. పరిచయాల లోనే ‘అంబిలి’ తన గురించిచెబుతుంటే ఉండబట్టలేక," తన పేరుకి "అర్థమేనిటని?" అడిగేశా. దానికి ఆ పిల్ల కొంచం సిగ్గుపడి నా వంక విచిత్రంగా చూసి, ఇది ఒక మళయాళ పదమని దానర్థం "వెన్నెల" అని చెప్పింది. ఈ మాట వినగానే నా మదిలో కోటి వెన్నెలలు కురిసిన ఫీలింగ్. హమ్మయ్య ఇంత అందానికి అంబలి లాగా, అంబిలి పేరేమిటని మధన పడిన నా మనసు కుదుట పడింది. ఇక అబ్బాయిలలో విచిత్రంగా ఉన్నాడు కాబట్టి టిబెటన్ కుర్రాడు ‘నంగ్యాల్’ నచ్చితే, మరో బెంగుళురు కుర్రాడు ‘హరీశ్’ నవోదయ విద్యాలయం నుంచీ వచ్చాడు (మనమూ ఆబాపతే) కాబట్టి నచ్చాడు. ఇక ముఖ్యంగా అమ్మాయిలలొ‘ మాల’ అనే కూర్గి (కర్నాటకలో కూర్గ్ అనె ప్రాంతం వారు) అమ్మాయి తో పాటూ, తెలుగమ్మాయి ‘హరిత’ కూడా నచ్చింది. ఇలా స్నేహం చెయ్యదగ్గవాళ్ళూ, ప్రేమించదగ్గవాళ్ళు అంటూ ఓ పేర్ల లిస్టుని మనసులో ఫైనల్ చేసి ఆరోజు కానిచ్చి, హాస్టలుకు బయల్దేరాం...అదీ లైన్లో.





("ఈవెనింగ్ వాక్ లు , స్నేహాలూ, ప్రేమలు" అన్న చతుర్థ (4) భాగం త్వరలో)

Tuesday, May 13, 2008

నా కాలేజీ కథ - Part 2

"ర్యాగింగ్ లో రాగాలు"
ఆ సీనియర్ చెప్పిన మాటలతో గుండెల్లో కొంత ధైర్య వచ్చినా, దాని మోతాదు ఇంగ్లీషు సాగరాన్ని ఈదటానికి సరిపోతోంది గాని ఈ ర్యాగింగ్ భూతాన్ని నా గుండెలోంచి వెళ్ళగొట్టడానికి చాలట్లేదు. సరే విషయాన్ని పక్కదారి పట్టించైనా కాస్త కుదుట పడదామని, "ఈ సీనియరు పేరేంటి? రమేష్!" అన్నా, పక్కనే నడుస్తున్న రమేష్ ని ఉద్దేసించి. "ర్యాగింగ్ టైమ్ లో సీనియర్లు తమ పేర్లు చెప్పరు బాబూ, ఇక నేను చెబితే నా పీకమీదకొస్తుంది " అని మళ్ళీ ర్యాగింగుని గుర్తుచేసాడు. "హమ్మో పేర్లు కూడా తెలీకుండా ముసుగుదొంగల్లాగా వీళ్ళు ర్యాగింగ్ పేరుతో ఘోరాలు చేస్తారన్నమాట అని" అనుకోగానే దడమొదలై అర్జంటుగా ఆక్సిజన్ కావాల్సొచ్చి ఆరుబయట కెళ్ళొద్దామనుకున్నా. "ముహూర్తం ఎలాగూ రాత్రికే కదా, కాస్త అలా బయటకెళ్ళొద్దామా?" అని రమేష్ ని ఉత్సాహపర్చే ప్రయత్నం లో ఉండగానే, "నేన్రాను బాబూ, సామాన్లు సర్దుకోవాలి" అన్జెప్పి తుర్రుమనాడు.





ఈ కాస్త అడ్వెంచరూ మనమే వెలగబెడదామని బయలుదేరా! క్యాంపస్ లోనే తిరిగితే సీనియర్ల ఆగ్రహానికి గురికావలసి వస్తుందన్న భయంతో, తిన్నగా కాలేజి గేటుదాటి బయట ప్రపంచం వైపు ఉత్సాహంగా అడుగులేసాను. సిటీ బస్సు దిగిన చోటు, అక్కడినుండీ కాలేజికి వచ్చిన రూటూ తప్ప అన్యమెరుగని మనకి, ఆదారే మళ్ళీ ‘వెలసిన పూదారై’ స్వాగతించింది. బస్టాపుకు చేరగానే నాకంట ‘నందిని హాలు’ అన్న బోర్డు కనపడింది. "ఈ హాలేమిటని?" నన్నునేను ప్రశ్నించుకునేలోపే నాకోసమే గీసినట్టు, పాల సీసా ఓ వైపు,పాల ప్యాకెట్టు ఒకవైపు కనపడ్డాయి. అచ్చుతప్పై ‘పాలు’, ‘హాలై’ నాయేమో అని సందేహం వచ్చిందిగానీ, తరువాత్తరువాత "కన్నడం లో ఇంతే" అని తెలిసింది. అంటే మన ‘ప’ కారాన్ని వీరు ‘హ’ కారంగా మార్చి, మాదీ ఒక ప్రత్యెకభాష అని తెలియజెప్పుతారన్నమాట. ఇక ఊరి పేర్లు రాయడంలో కూడా వీరివన్నీ అతిశయోక్తులూ,ఆశ్చర్యార్థకాలే. ‘బెంగుళూరు’ ను ‘బెంగుళూరో’ (!?!) అని పెద్ద అనుమానమొచ్చేలా రాశేస్తారు. ఇలా చేసి తమ ప్రత్యెకతని చాటడంతో పాటూ, తెలుగు వారిని గందరగోళానికి గురిచేస్తున్నారని నా ఆరోపణ.





దుకాణం పెట్టి, బోర్డు కట్టి, మనలాంటి గొప్ప కస్టమర్ ల కోసం ఎదురుచూస్తున్నవాడల్లే అనిపించి, వాడిమీద దయతల్చటానికి నిశ్చయించా. దుకాణం చేరగానే ‘స్పెషల్ బాదామీ హాలు దొరయుత్తదే’ అని మరో చిరుబోర్డు దర్శనమిచ్చింది. సర్లేవీడి ఆనందాన్ని మనమెందుకు కాదనాలని, బోర్డు చూపించి వంద కాగితాన్ని రెపరెపలాడించా. వంద చూడాగానే నా స్తోమత చూసి సంతోషిస్తాడనుకుంటే, వాడుకాస్తా "చిల్లర బేకు" అని చిల్లర అరుపులు అరిచాడు. భాష మనకు అర్థమవకపోయినా భావం మమూలుగా మన దుకాణాలదగ్గరా ఎడ్చేదే గనక, తల ఊపి పదిరూపాయల నోటు సమర్పించుకున్నా. వేడివేడిగా వాడు కంటైనర్ లోంచి బాదంపాలు గ్లాసులో పోసిస్తే, దాన్ని ఆస్వాదిస్తూ, " ఈరోజు బాదంవల్ల వచ్చేశక్తి మనకు ర్యాగింగ్ ని తట్టుకోవడానికి కావాల"నుకుని నాకునేనే ఆలోచన చేసినందుకు "శభాష్" చెప్పేసుకుని, వాడిచ్చిన చిల్లర జేబులో వేసుకుని మళ్ళీ రోడ్డెక్కా. ఆపాటికే చీకటి పడుతోంది. "ఈ చీకట్లో ఎ పురుగూ పుట్రో లేక ర్యాగింగ్ పిచ్చిఉన్న సీనియర్కో దొరికితే ఇంకేమైనా ఉందా!" అనుకుంటూ హాస్టల్ దారి పట్టాను.





హాస్టలు గేటు వరకూ నాతోనే ఉన్న అదృష్టదేవత, తనూ పాలు తాగోస్తానని వెళ్ళిపోయిందేమో, ఎదురుగా ప్రత్యక్షమయ్యాడో మళయాళీ సీనియరు. "వేర్ డిడ్ యు గో మ్యాన్" అని నాకేసి గుడ్లుమిటకరించి చూసేసరికి, బిక్కచచ్చి సగమైపోయా. "జస్ట్ వాకింగ్ సార్" అని వినమ్రతతో భుజాలు ఒదగదీసి మరీ గౌరవంగా వంగి చెప్పేశా. ఈ నా వినయశీలతకు ముచ్చటపడక ఈ రాక్షసుడు,పెద్ద నోరేస్కుని "హేయ్! లుక్ అట్ దిస్ బగ్గర్ మాన్, నాట్ ఈవెన్ ఎ డేఓల్డ్, అండ్ హీఈజ్ గోయింగ్ ఫర్ ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ మచ్చీ!!" అని ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ ను ఒత్తిపలుకుతూ టముకేసేసాడు. ఈ దెబ్బతో చుట్టు పక్కలున్న సీనియర్లేకాక, తమతమ రూముల్లో పనిలోఉన్నవారుకూడా పనిగట్టుకుని నా పనిబట్టడానికి హాజరైపోయారు. నేనుచేసిన పాపమేమిటో తెలియక, ఇంత కోపాన్నెలా కలిగింఛానో అర్థంకాక వారి తీక్షణమైన చూపులకు అప్పటికే పదో సారో,వందో సారో భస్మమై బ్రతికాను. భస్మమైనా,ఆబూడిదని కూడా కాఫీలో కలుపుకొని తాగేసి నన్ను శిక్షిస్తామన్నట్టు అందరికళ్ళూ సాక్ష్యం పలుకుతున్నాయ్. ఇంతలో వార్డన్ వస్తున్నాడని కబురై, "అభీ చోడ్ దోరే, రాత్కో దేఖేంగే ఇస్ కో" అని హిందీ లో ఒక అంగీకారాని వచ్చినవారై అక్కడినుండీ కదిలారు.





రూంకి ఎలా వచ్చిపడ్డానో నాకే తెలీదు. ఈ ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ ఏమిటో, అది వినగానే నేనేదో ఘోరం చేసినట్టు నాపై ఈ మూకుమ్మడి కత్తిగట్టడమేమిటో ఏదీ అర్థం కాక, బెడ్ మీద కూలబడ్డా. నాకోసమే ఎదురుచూస్తున్నట్టుగా నా ‘రూమీ’ హడావిడిగా వచ్చి "ఎక్కడ పూడ్సినారు మీరు, నేను రూమంతా ఎతికేస్తిని" అన్నాడు, అదేదో కాలేజంతా వెతికొచ్చినట్టు." ఏదో కాస్త చల్లగాలి కోసం వాక్ వెళ్ళొచ్చా"నని చెప్పి తరువాత సీనియర్లతో జరిగిన తంతుగురించికూడా చెప్పుకొచ్చా. ‘అయ్యో మహేశా (కన్నడమోళ్ళు నాపేరునిలాగే వాయించేస్తారు) !, రీజనల్ కాలేజిలో సాయంత్రాలు ‘వాక్’ పోయేది చల్లగాలి కోసం కాదప్పా, ‘పిల్ల’ గాలి కోసం" అని చెప్పి. అమ్మాయిల ‘గంగా హాస్టలు’ సాయంత్రం 7.30 కి మూసేస్తారని అందుకే అబ్బయిలూ, అమ్మయిలూ 5.30 నుండీ 7.30 వరకూ క్యాంపస్ లో నడుచుకుంటూ తమ ప్రేమ కలాపాలు ఓ 2 గంటల సేపు సాగిస్తారనీ దానినే ఇక్కడ ‘ఈవెనింగ్ వాక్’ అంటారనీ జ్ఞానబోధ చేసాడు. "అయ్యో! ఎరక్కపోయి అన్నానూ ఇరుక్కు పోయానూ" అనిపాడేసుకుని కాస్త చింతించినా, రాబోయేకాలంలో మనకు పట్టబోయే అదృష్టాన్ని తలుచుకుని వొళ్ళు పులకరించిందంటే నమ్మాలి. ఆ పులకరింపు పైన మళ్ళీ సీనియర్లు నీళ్ళు జల్లకముందే భోజనాలు కానిచేద్దామని మెస్ కేసి దారి తీసాం, నేనూ నా రూమీ.





ఆఖరికి ర్యాగింగ్ పెళ్ళిరాత్రి రానే వచ్చింది దానికి తగ్గ పిలుపులూ వచ్చాయ్. సామూహిక వివాల టైపులో వధువుల్ని నిలబెట్టినట్టు జూనియర్లందరినీ మొదట వరుసగా నిలబెట్టి, ఎవరికి కావల్సిన కన్యల్ని వారు వరింఛినట్టు ‘సెలెక్ట్’ చేసుకుని తమ తమ రూములకు లగేసుకెళ్ళారు. నాతోపాటు మరో నలుగుర్ని మళయాళీ సీనియరూ, నాకు ఇంగ్లీషు సలహా ఇచ్చిన సీనియరూ కలిసి పాణీగ్రహణం కావించి రూముకు తీసుకెళ్ళారు. రూంనెంబరు ముప్పైఐదు, లో మాచేత సినిమా నటుల యాక్టింగుల నుంచీ, సిల్కుస్మిత డాన్సింగుల వరకూ అన్నీ చేయించేశారు.ర్యాగింగంటే ఇంతేనా అనిపించింది. అసలే మనం సిగ్గు విడిచిన బాపతు కనక (అప్పటికే ఏడేళ్ళ హాస్టలు జీవితం మరి) పెద్ద ఇబ్బంది లేకుండా వాళ్ళడిగిన వన్నీ చేసేశాం. ర్యాగింగ్ లో కిటుకేంటంటే, అడిగింది అడిగినట్టు చేసేస్తే బోరుకొట్టి మనల్ని వదిలేస్తారు, మనం నసిగామా సీనియర్లకు బలైనట్టే లెఖ్ఖ.





ఇక నాతో ఏం చెయ్యాలో తెలియక, ఓ బకెట్టు నీళ్ళు తెప్పించి దాంట్లో నిలబెట్టి పాట పాడ మన్నారు. పాడకపోతే కరెంటు పెడతామని బెదిరింపుకూడానూ. "నా పాట వినడం వీళ్ళ ఖర్మంగానీ పాడటానికి మనకేంటి" అని మనసులో అనేసుకుని ప్రతిఘటనలో విజయశాంతిని గుర్తు చేసుకుని, " ఈ ధుర్యోధన దుశ్సాసన , దుర్వినీతలోకంలో..." అని ఓ సిచ్యువేషన్ సాంగ్ వదిలా. ఈ నా విప్లవానికి ఖంగారుపడిపోయి "ఆపరా బాబు ఆపు...చుప్ బే" అని గౌరవించి నా నోరు నొక్కడమైనది. ఈ తంతంతా ఎప్పటిలాగే సైలెంటుగా చూస్తున్న ‘యముడు’, "కాస్త మంచిగుండే పాటల్రావ్రా నీకు? మెలోడీ టైప్" అని సిబాకా గీత్ మాలలో ఫర్మాయిష్ లాగా అడిగాడు. సరే మనమూ వివిధభారతే ననుకుని, పాటని లంకించుకున్నాం. "మనసా తుళ్ళిపడకే...అతిగా ఆశ పడకే" అని రాగం పాడగానే, "అంతా ఆడాళ్ళ పాటలేనారా...మగాళ్ళ పాటలు రావా మనకీ" అని నా ప్రవాహానికి అడ్డుకట్ట వేశేసాడు. ఇక విడికి మన టాలెంట్ చూపించి తీరాలన్న కసితో మన బాలుగాడి "ఏ దివిలొ విరిసిన పారిజాతమో", అని కళ్ళుమూసుకుని సాంతం(ఎవ్వడూ ఆపకుండా) పాడేసి కళ్ళు తెరిచా. అప్పటి వరకూ రాక్షసుల్లా కనపడ్డ సీనియర్లు, నన్నే పెద్ద భూతాన్ని చూసినట్టు చూస్తూ కనిపించారు.





ఇంతలో మళ్ళీ మా ‘యముడు’ కల్పించుకుని, "హిందీ గానా ఆతై?" అని చానల్ మార్చాడు. "వీడికింకా దమ్ముంద"నుకుని అప్పుడే వచ్చిన సల్మాన్ ఖాన్ సినిమాలోని "హరీ దుపట్టే వాలీ, సీధిసాధీ భోలిభాలీ జానమ్ రుక్ జానా" అని వయ్యారాలు పోకముందే, "ఈ జింక్ లకా గానా కాదురా భయ్, రఫీ కిశోర్ పాత పాటల"న్నాడు. "అప్పటిదాకా వాళ్ళపేర్లు వినడమే గానీ, మనకు పెద్ద పరిచయంలేదు వీళ్ళతో" అని చెప్పడం రాక, "రావు" అని ఒక్క మాటతో సరిపెట్టుకున్నా. "ఐతే ఒక పన్చెయ్" అని తటాలున పక్కనే ఉన్న టేప్ రికార్డర్, ఓ రెండు కేసిట్లు ఇచ్చి, "ఏదో ఒక పాట నేర్చుకొని, పొద్దున 5 గంటలకి నన్నొచ్చి నిద్రలేపు " అని పంపేశాడు. బతుకు జీవుడా అని ఆ రూంబయట పడి, నా రూంచేరుకున్నా.





టేప్ రికార్డర్ ని ప్లగ్గులో పెట్టి తెచ్చిన కేసెట్లని చూశా. ఒకటి హెచ్.ఎం.వీ. వారి ‘రఫీ కే అనుమోల్ రతన్’, మరోటి కిశోర్ కే దర్ధ్ భరే నగ్మే’. నా ప్రస్తుత దర్ధ్ ముందు కిశోర్ దర్ధేంటో తెలుసుకుందామని అదే మెదట మొదలెట్టా. "హే... యేజో మొహబ్బత్ హై, యె ఉన్ కాహై కామ్. మహబూబ్ కాజో బస్ లేతేహువె నామ్ మర్ జాయే మిట్ జాయే హోజాయే బద్నామ్..." అని ‘కటీ పతంగ్’ పాట వినవచ్చింది. అప్పటివరకూ "అమ్మా అని అరచినా ..ఆలకించవేమయ్యా" పాటలో ఘంటశాల పలికించిన ఆర్ద్రత ఇంకే గొంతూ పలికించలేదని నమ్మిన నాకు, ఇదొక డిస్కవరీ అని చెప్పాలి. అరగంటలో పాట నేర్చేసుకున్నా, ఐదు గంటలు ఎప్పుడవుతుందా అని ఎదురుచూసా. రాత్రంతా కిశోర్ పాటలు వింటూనే ఉన్నా. ఐదవగానే యముడి తలుపు తట్టేసి పాట గుమ్మం దగ్గరే వినిపించేశా. అంతే పాటంతావిని ‘ధ్యాంక్యూ’ అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.





ఈ నా సాహసం మరుసటిరోజు హాస్టల్ వార్తల్లో, మొదటి పేజి న్యూసై కూర్చుంది. ఆ రోజునుండీ ర్యాగింగ్ జరిగిన నెలవరకూ ఏదో ఒక సీనియర్ రూంలో, వాళ్ళు ర్యాగింగ్ చేసిఅలసి పోతే రిలాక్సేషన్ కోసం నా గొంతు మ్రోగేది. ఈ ర్యాగింగ్ నాకు కిశోర్ ని, రఫీ ని,తలత్ ని,హేమంత్ ని పరిచయంచేసి నా జీవితానికొక ‘హిందీ అర్థాన్నిచ్చింది’. ఇలా ర్యాగింగ్ లో నా రాగాలు హాస్టలు గదుల్ని తాకాయి. కాలేజిలో మోగాయి.





(మూడవ భాగం "కాలేజీ లో క్లాసులు" త్వరలో)

నా కాలేజీ కథ - Part 1

"ఇంగ్లీషు గోల"
మైసూరు రీజనల్ కాలేజిలో సీటొచ్చిందని లెటరు రాంగానే, తెగ సంబరపడిపోయా. మా నాన్నకైతే ఇలా జరుగుతుందని అసలు నమ్మకం లేదనుకుంటా, ఎందుకైనా మంచిదని మదనపల్లి, బీ.టీ. కాలేజిలో ముందు జాగ్రత్తగా చెర్చిపారేశారు. ఇదే తరువాయని, ఫోలోమని మదనపల్లి కాలేజికెళ్ళి ఇచ్చిన సర్టిఫికెట్లు,కట్టిన ఫీజూ లాగేసుకుని మైసూరు చెక్కేశా. కాలేజి ఫీజులూ,హాస్టలు వసతీ,నా అవసరాలకి తగ్గ సరంజామా అంతా మా నాన్న చూసేసి, "ఇంకేరా, నన్ను బయలుదేరమంటావా" అని అనేసరికీ కళ్ళలో నీళ్ళుమాత్రం తిరగలేదుగానీ, గుండెల్లో కొంచం బాధమాత్రం వేసింది. ఎంతైనా అప్పటికే ఏడేళ్ళ హాస్టలు జీవితం నవోదయా విద్యాలయం లో వెలగబెట్టి ఉండటం మూలంగా, ఈ నాలుగు సంవత్సరాలు మనకో లెఖ్ఖ కాదుగానీ, ఎదో కొత్త ప్రపంచం, తెలియని మనుషులు,రాని భాష అని కాస్త మనసులో గుబులేసి అలా అయుండవచ్చు. ఏదిఏమైనా, నన్ను ఓ కాలేజివాడ్ని చేసి మా నాన్న అలా ఇంటికి బయల్దేరారు.


మన సంగతీ, పరపతీ ఆల్రెడీ కాలేజీకి పాకేశాయి కాబోలు, రూము నంబరు 1 మనకు సమర్పించుకుని, "ఇది మీదే" అన్నాడు హాస్టలు క్లర్కు. "హాస్టలు పేరు ‘కృష్ణా హాస్టలు’ మనది రూంనంబరు ఒకటి, ఇదేదో రాబోయే కాలానికి శుభశూచకం కాదుకదా" అని లోలోపల సంతోషం వెలగబెట్టి, రూం లో సామాన్లు తగలబెట్టా. అప్పటిదాకా ఆకలిగా నన్నే గమనిస్తున్న సీనియర్లను నేను గమనించలేదుగానీ, మా రూంమేటు చూసి "పాపం" అన్నట్టు నా వైపు జాలిగా చూపు విసిరాడు. పరుపు సర్దుతున్న నేను గుమ్మంలో అయిన అలికిడికి తిరిగి చూస్తే, నలుగురు ఆజానుబాహులు మన పరిచయప్రాప్తినాశిస్తూ నిల్చోని ఉన్నారు. ఇదేదో మనకి స్వాగతం తాలూకు ఏర్పాటు అయిఉంటుందనిపించి, "హలో !" అనేశా. "లుక్ అట్ దిస్ ఫెలో మ్యాన్...బ్లడీ f@#$ % r , డోంట్ ఈవెన్ నో హౌటు రెస్పెక్ట్ సీనియర్స్ మ్యాన్" అని మాటి మాటికీ "మ్యావ్" అని శబ్దం చేస్తూ ఓ అరవ సీనియరు నామీద విరుచుకు పడ్డాడు. మిగతావాళ్ళు వాడి మాటలతో ఏకీభవిస్తున్నట్టు గంగిరెద్దుల్లా తలలూడిపోయేట్టు ఆడించేస్తున్నారు. "నేను వాడికిచేసిన అపకారమేమిటో, నావల్ల జరిగిన అపచారమేమిటో" ఏకరువు పెట్టండని, నేను తెలుగులో దబాయించేశా. ఆ గుంపులో ‘తప్పిపోయానా!’ అన్నట్టు చూస్తున్న ఒకడు నాదగ్గరకొచ్చి,"యూ డోంట్ నో ఇంగ్లీష్" అన్నాడు. హమ్మయ్య కోంచం అర్థమయ్యే కూత కూశాడనుకుని, మన ఇంగ్లీష్ పాండిత్యానికి పరీక్షపెట్టాం. "యస్ ఐ నో ఇంగ్లీస్" అని నేననేసరికి, వాడికి ఏంతెగులు పుట్టిందో ఏమో, త్రీ లాంగ్వేజ్ ఫార్ములా వాడే కనిపెట్టినట్టు "హిందీ జాన్తేహో?" అని తన హిందీ భాషా ప్రయోగాన్ని నామీద చేశాడు. "నేను హర్యానా లో రెండు సంవత్సరాలు ఉండొచ్చానని ఆ అర్భకుడికి తెలియదుగనక మన పాండిత్యాన్ని శంకిస్తున్నాడుగానీ, మనం గానీ హిందీ మాటాడితే సూపరని ఈడికి తెలియదు" అని మనసులో అనేసుకుని, "హా జాన్తాహు" అన్నా. "ఠీక్ హై, షామ్కో కమరా నంబర్ పైంతాలీస్ మే ఆనా, తుమ్ దోనో" అని మా రూంమేట్ కేసి సైగచేసి గుంపును తరలించుకు వెళ్ళిపోయాడు.


"హారి భగవంతుడా ! వీడుగానీ నేను ఇంటినుంచీ తెచ్చిన మురుకులూ, చెగోడిలూ,కారం పెట్టిన వేరుశెనగ పప్పూ,ఆవకాయా అడగడుకదా?" అనే భయంకరమైన ఆలోచనవచ్చిన నా గుండె, అవన్నీ ఉన్న ట్రంకుపెట్టెలోకెళ్ళి చేరింది. "ఈ బందిపోటుగాళ్ళందరూ ఒక్క చెయ్యేసినా, కనీసం నెల రోజులు తినోచ్చనుకున్న సామానంతా ఒక్క గుటకలో అయిపోతుందే" అనుకుంటూ, అప్పటికే బిక్కచచ్చిన మా రూంమేటు దగ్గరికెళ్ళా. తన పేరు ‘విజయ నరసింహ’ అని, ఊరు ‘కోలార్’ అని తనకు వచ్చీరాని తెలుగు లో చెప్పుకోచ్చాడు ఈ కన్నడం అబ్బాయి. ఆంధ్రాకి బోర్డర్ కావటమూ,తను మెగాస్టార్ చిరంజీవికి వీరాభిమానవటం మూలంగా తనకు తెలుగు అర్థమవుతుంది, తనదైన యాసలో మాట్లాడనూగలడు. కోంచం చెవులకు కఠినంగా ఉన్నా, అప్పుడుమాత్రం తన పలుకులు అమృతాలే అయ్యాయి. "సాయంత్ర ఏ రూముకి రమ్మన్రి?" అని తనడిగేసరి, "ఔను ఏరూం?" అని నేను కూడా అనుకున్నా. అసలే హిందీలో మనకు సరిగ్గా వచ్చిన అంకెలు ఇరవై వరకే, కాబట్టి సీనియర్ చెప్పిన సంఖ్య అంతకు మించినదైఉండాలని ‘ధియరీ ఆఫ్ ప్రాబబిలిటీ’ లెఖగట్టి మళ్ళీ నెమరువేసుకున్నా. ‘పైంతీస్’ అని పదం జ్ఞాపకమోచ్చినా దానియొక్క సంఖ్యా చిహ్నాలు కళ్ళకు కనపడ కుండా ఉన్నాయ్. "సరేలే కాస్త మెదడుకి మేత వేద్దా"మని ఆలోచించా. "తీస్ అంటె ముప్ఫై, ‘పైన్’ అంటే ఏంటబ్బా" అని గట్టిగా ఆలోచిస్తుండగా మా నరసింహుడి కది ‘పైవ్’ లా వినపడి "ఫైవ్..ఫైవ్" అన్నాడు ఏదో కనిపెట్టిన ఆర్కెమెడీస్ "యురేకా యురేకా" అన్నట్టు. సరేలే వీడి సరదా మనమెందుకు పాడుచెయ్యలని దయదలిచి వాడి ఆనందం కోసం ఆ సీనియరు చెప్పింది రూంనెంబరు ముఫైఐదు గా తీర్మానించేశా. "అసలెందుకు పిలిచాడనే" పురుగు నా మెదడు తోలుస్తున్నా, "అంత ప్రమాదమైతే ఈ నరసింహుడు చెప్పకపోడా" అని కాస్త గుండెని ట్రంకులోంచి మళ్ళీ నా శరీరం లోకి ప్రవేశపరిచా.


"నిన్నె కూడా నాకు బాగా లేటయ్యే" అని మా రూంమేట్ నిస్పృహగా ముఖం కిటికీ వేపు తిప్పుకుని కన్నడం కలిపిన తెలుగులో అంటే, "ఫేస్ కొంచం టర్నింగ్ ఇచ్చి విషయం చెప్పమని" చిరంజీవి స్టైల్లో అడిగా. "అదే సీనియర్లంతా ర్యాగింగ్ చేస్తారప్పా, రాత్రికి" అని చావు కబురు చల్లాగా చెప్పాడు. ఈ ర్యాగింగ్ గురించి ఇప్పటికే విన్న నేను, నాదగ్గరున్న తిండిపదార్థాలు లంచం గా ఇచ్చేసి తప్పించుకునే అవకాశం ఉందేమోనని ఆలోచించడం మెదలెట్టా. " ఈ రోజే క్లాసులకి మొదటి రోజు, టైమ్ టెబిల్గూడా ఇస్తురు" అని మావాడు చెప్పిన మాటతో అదేక్యాంపస్ లో ఉన్న కాలెజీ బ్లాక్ కు బయల్దేరాం. "నువ్వూ "బియస్సీయెడ్డేనా", అని మళ్ళీ నా మిత్రుడు అడిగేసరికీ,దార్లో పోతున్న అమ్మాయిల వంక చూస్తున్న నాకు తెలివొచ్చి "హా...కాదు నేను బీఏయెడ్డు" అని చెప్పా, "ఐతే నీ ఆపక్క" అని మార్గదర్శకత్వంచేసి తనదారిన చక్కా పోయాడు.


తను చూపించిన దిశగా అడుగులెస్తున్న నాకు ‘English Department ’ అనే బోర్డు స్వాగతం పలికింది. నేవెతుకుతున్నది ‘బీఎ ఎడ్’ తరగతి గదా! అని చుట్టూ కలియతిరిగా, నేను కావాలన్న బోర్డుమాత్రం కనపడలేదు. నన్ను మోసం చేసి, మా నాన్నడబ్బులు ఈ కాలెజి వాళ్ళు దండుకోలేదుగదా అనే ఆలోచన నా మెదడుచేసినా, "చస్, ఎప్పుడూ ఎదవాలోచనే ఇది భారత ప్రభుత్వం వారి కాలేజి రా" అని నా ఆత్మారాముడు, మెదడు చెవి మెలెట్టి పాఠం చెప్పాడు. ఇంతలో కొన్ని తెలుగు గొంతుకలు వినవచ్చాయి. "ఇదే రా డిపార్టుమెంటు" అంటూ ఒకడు నన్ను చూసీచూడనట్టు రయ్ మని పరుగెడుతుంటే, మేమూ ఉన్నామన్నట్టు దారికడ్డంగా నిలబడిపోయా. ఒక్క క్షణం ఆగి నన్నుచూసి సీనియరన్న అపోహతో "గుడ్ మార్నిగ్...గుడాఫ్టర్ నూన్ సార్" అనేశాడు. నాకు నవ్వాగలేదుగానీ, బరితెగించి నవ్వేస్తే మన పరిస్తితి మరీ భేజారైపోతుందని, "సారీ బ్రదర్ నేనూ బీఏ ఏడ్ వెతుకుతున్నా" నని మర్యాదగా చెప్పా. ఆ పరుగెత్తినోడి పేరు ‘రమేష్ బాబు’, వాడితో ఉన్నోడి పేరు ‘మొహమ్మద్ బాషా’ ఫ్రమ్ కడప (తను ఊరిపేరు తో సహా అలాగే చెబుతాడు, ఎప్పుడడిగినా) గా పరిచయాలు కానిచ్చేసుకుని డిపార్ట్మెంట్ లోకి ఆడుగు పెట్టాం. వారి ద్వారానే తెలిసిందినాకు ‘బీ ఏ ఎడ్’ డిగ్రీలో ఇక్కడ ఇంగ్లీషు సాహిత్యం (English Literature) మేజరు అని. ఒక్కసారిగా గుండెల్లో కోటి రైళ్ళూ, మా పల్లె బస్సూ(అది కోటి రైళ్ళతో సమానం లెండి) ఇంకా ఏంటేంటో పరుగెత్తేసాయి.


ఇంగ్లీషు మీడియం లో ఎనిమిదో తరగతి నుంచీ చదువు చట్టుబండలు చేసినా, మన ఆంధ్రా గురువుల పుణ్యమా అని ఒక్క వాక్యం ఇంగ్లీషులో ఎప్పుడైనా మాట్లాడి ఉంటే ఒట్టు. ఈ సబ్జక్టు లో (మనకి ఇంగ్లీషు కూడా సబ్జెక్టే మరి) పాసైతే చాలు భగవంతుడా అని పదో తరగతి వరకూ అనుకున్నా, శెలవుల సాయంత్రాలలో మా అన్నయ్య తీసుకెళ్ళే ఇంగ్లీషు సినిమాల దయవల్ల ఈ దొరల భాష అర్థమాయ్యీ కానట్టు కాస్త, అర్థమయ్యే స్థితికి ఇంటర్ కాలానికి వచ్చేసాం. కానీ, ఇంటర్ లో హిస్టరీ,జాగ్రఫీ,ఎకనామిక్స్ ని సాధించి దాదాపు డిస్టింక్షను సంపాదించిన నాకు, ఇంగ్లీషు సాహిత్యం లో మేజరనేసరికీ ఇలాంటి మధురానుభూతి కలగడం సహజమే కదా మరి. "అర్రే ! పదా పదా, ఆఫీసులో టైంటేబుల్ ఇచ్చాండ్రు" అని భాషా కడప యాసలో కూకలేసి లాక్కెళ్ళి టైంటేబులిప్పించాడు. దాంతో పాటూ, ఇంకో అరగంటలో ‘ఇంట్రడక్టరీ’ క్లాసొకటుందని కూడా సమాచారం వచ్చేసింది. అప్పటికే కాబోయే మాక్లాసు వాళ్ళు దాదాపు అందరూ అక్కడ గుమిగూడడం మొదలెట్టారు.


అన్యమనస్కంగా చేతిలోని టైం టెబిల్ మీద దృష్టిసారించిన నాకు, పగలే తారాలోకం కనిపించింది. "రీడింగ్", "పొయెట్రీ", "డ్రామా" అంటూ, నాటకం ప్రతిపై ప్రామ్టింగుకు పెట్టుకునే గుర్తుల్లాగా ఈ సబ్జెక్టుల పేర్లు కనపడ్డాయి. ఇవేమిటో, వీటిల్లో ఏమిచేస్తారో కనీసం ఊహకుకూడా అందలేదు. "పొయట్రీ అంటే పద్యాలు పాడిస్తారేమో, డ్రామా అంటే దాట్లో డ్రామాలాడిస్తారేమో" అని ఏవేవో పిచ్చి పిచ్చి ఆలొచనలు నా పిచ్చి బుర్రలో మెదలసాగాయి. "నిండా మినిగినోడికి చలెందులని" గుంపుతోపాటూ క్లాసులో అడుగుపెట్టి, ఎందుకైనా మంచిదని చివరి బెంచిలో కూర్చున్నా. అసలే టెన్షన్ తో చస్తున్న నా పక్కన ఓ అమ్మాయి వచ్చి కూర్చుంది. "ఇదేమి తెగింపు ఈ ఆడాళ్ళకి? వీళ్ళకి సపరేటు లైన్లో బెంచీలు వెయ్యరా" అని హైరానా పడిపోయి ఒక్కక్షణం ఈ టెన్షన్ తో ఆ టెన్షన్ మర్చిపోయా. ఇంతలో భళ్ళున తలుపు తెరుచుకొని, అప్పుడేపడిన వాన జల్లుల్ని కోటుపైనుండీ తప్పిస్తూ అడుగు పెట్టాడు ఒక శాల్తీ. "గుడ్ మార్నింఘ్ ఎవ్రీబడీ, ఐ యామ్ రఘునాథ్, ప్రొఫెసర్ రఘునాథ్" అని జేమ్స్ బాండ్ స్థాయిలో తన పరిచయం వెళ్ళబుచ్చాడు. ఆ తరువాత తను గంట పర్యంతం చెప్పిన ఒక్క ముక్క ఇంగ్లీషూ నాకు అర్థం కాలేదు. తన హావ భావాల వల్ల తెలిసిందేమిటయ్యా అంటే, తను ఇక్కడ పెద్దపోటుగాడని, రాబోయే కాలంలో అన్నీ తనే అయ్యి మా చదువులు ఉద్దరింఛి మమ్మల్ని చరితార్థుల్ని చేస్తాడని. మిగతా క్లాసువారందరూ, ముఖాలు కిలోమీటరు ప్రసరించే సర్కసుడేరా ఫ్లాష్ లైట్ళలాగా పెట్టుకుని, తలలు గాలికి ఆడే తైలం చెట్లలాగా ఊపేస్తుంటే, నేనుమాత్రం తక్కువా అని ఒక అంగుళం ఎక్కువే ఆడించాను తల. ఈ గంట పాటు జరిగిన భాగోతంలో, నా పక్కన కూర్చున్న అమ్మాయి కనీసం పదిసార్లు నా ముఖం వైపు "అవునుకదా !" అన్నట్టు చూసింది. అసలే పతివ్రతాముండావాడ్నైన నేను, "నాకు నువ్వేమైనా వరసా?" అన్నట్టు ఓ చూఫువిసిరి ఊరుకున్నా. తనకర్థమైనట్టుగా లేదు కామోసు, క్లాసు అయిపోయిన తరువాత కూడా అలాంటి చూపొకటి విసిరి చక్కా పోయింది. "సర్లే రేపు ఇంకోలా చూసి, నా అభిప్రాయాన్ని తెలియజెబుతానని" నేను మనసులొ అనేసుకుని హాస్టలు దారి పట్టా.


భాషా,రమేష్ కూడా నాతో జత కలిసారు. అప్పటిదాకా అణగదోక్కిన నా ఆరాటం అప్పుడు కట్టలు తెంచుకుంది. ఏడవలేదుకానీ, దాదాపు ఏడుపు ముఖంతో నా "ఆంగ్లరానితన్నాన్ని" ఇప్పుడే కలిసిన ఇద్దరు మిత్రులకి చెప్పుకొచ్చా. బాషా నేనార్చేవాడీనీ, తీర్చేవాడినీ కానని తప్పుకున్నా, రమేష్ మాత్రం "నాకు తెలిసిన సీనియరున్నాడు, మాట్ళాడదాం పద"మన్నాడు. తను నన్ను చక్కా వెంటబెట్టుకుని హాస్టాలు లో గదినెంబరు ముప్పై ఐదు ముందు నిల్చోబెట్టాడు. అయ్యో పులినోట్లో తలపెడుతున్నానే అనుకుంటూ పొద్ధున అధికారం చెలాయించిన సీనియరు ముఖారవిందం తలుచుకుని బోనులో కి అడుగు పెట్టా. "క్యా బే" అని ఒక ఘాండ్రింఫువిని గుండెలవిసిపోయాయి. "అన్నా వీడు మా క్లాస్ మేటు, ఇంగ్లీషు రాదని కోర్స్ వదిలి పోతానంటున్నాడు" అని, నా చిట్టా క్లుప్తంగా ఈ యముడి ముందు చదివాడు రమేష్. "కొరత వేస్తాడో, నన్ను చీల్చి కాకులకీ గద్దలకీ వేస్తాడో, లేక ఏకంగా సలసల కాగే నూనెలో వేయిస్తాడొ" ఆని ఎదురుచూసా ఒక్క క్షణం. "జాయినయ్యేముందు తెలీదారా నీకు?" అన్నాడు యముడు. "తెలియదు" అన్నట్టు తలాడించా. "బాయిలా దూకకముందుండాల్రాభయ్ తెలివి, ఇప్పుడేంజేస్తవ్? మళ్ళీ ఊరెల్తవా?" అనడిగాడు, అప్పటిదాకా ఏ నిర్ణయమూ తీసుకోలేదుగనక అవును-కాదు రెండూ కలిసొచ్చేట్టు, ఇండియా మార్కు తల ఊపుడు ఊపేశా. "పోయి ఏంబీకుతవ్ రా? అన్ని కాలేజ్ అడ్మిషన్లూ ఖతమైపోయుంటాయ్", అందుకే మైసూర్ల ఓ సంమస్రం మజా చెయ్, అప్పటికీ చేతగాదంటే అప్పుడు చెక్కెయ్" అన్నాడు. ఆ క్షణం మా నాన్న గుర్తొచ్చాడు ఎందుకో. మళ్ళీ యముడే చెప్పుకొచ్చాడు, "బాయిల పడకుండా ఉండాల్రా భయ్, పడింతర్వాత ఈదడాన్కి ట్రైచెయ్యాలె లేదనుకో మునిగి పోతావ్" అంటూ తన అమూల్యమైన సలహాను చెప్పి, "తోల్కబోరా వీడ్ని" అని రమేష్ కి చెప్పాడు.


గది బయటకి వస్తుండగా మళ్ళీ, "తెలుగన్నా సక్కగా వస్తదిరా నీకు?" అన్నాడు. మొదటి సారిగా నా గొంతు పెగిలింది, "ఆ...చాలా బాగా వచ్చు" అని. "ఐతే మళ్ళీ ఆలోచిస్తావేంరా, తెలుగొచ్చినోడికి ఇంగ్లీష్ కష్టమారా? ఇట్టె వఛ్ఛెస్తుందిరా భయ్" అని స్వగతంలో అనుకున్నట్టుగా చెప్పాడు. కొంత ధైర్యమొచ్చింది. ఇంగ్లీషు సాగరం ఈది చూద్దాం లేకపోతే ఒక సంవత్సరం మైసూర్ మజా చేద్దాం అని నిర్ణయించేసుకుని, రూంనెంబరు 1 వైపు అడుగులేసా.





(చాలా వరకూ నిజం, కోంతవరకూ కల్పన జోడించిన నా కాలేజ్ కథ మొదటి భాగం ఇది)

Monday, May 12, 2008

ఆలోచనలు Vs/& భావాలు


ఈ రెండు రోజుల్లో కథల గురించి, వాటిని రాయడం గురించి కొంత చర్చ జరిగింది. నేను కూడా కథ రాయటం లోని మానసిక శ్రమని, తెలియనితనాన్నీ కొంత అనుభవించాను (మొదటి కథ ని కూడా ‘డెలివరీ’ చేశేసా). నా మిత్రుడి ప్రోద్బలంతో ఈ సాహసం చేసినా, కథకుడికి కావలసిన భావవ్యక్తీకరణ బహుశా నాకు లేవని, కేవలం వ్యాసకర్తగా మాత్రమే ఉండగలనని సదా నమ్మినవాడ్నినేను. ఈ నా నమ్మకం నాకు కలిగిన తంతు గురించి కాస్త ఆలోచించా,దాన్ని ఇక్కడ పంచుకుందామని రాస్తున్నా.

"సమస్య గురించి చింతించడం కన్నా,ఆలోచించడం మిన్న" అని చిన్నప్పుడు ఎక్కడో చదివా. దీని అర్థమేమంటే, సమస్య గురించి చింతిస్తూ అంతర్ముఖుడై బాధపడటం కన్నా, సమస్య తీరే తీరును ‘లాజికల్ డిడక్షన్’ పద్ధతిలో ఆలోచించి దాన్నుండీ బయటపడటం. ఈ సలహా ప్రభావం నాపై చాలా ఉండేది. టీనేజి వయసుకొచ్చేసరికి ఆ వయసు సమస్యలకి (ఈ వయసులో సమస్యలేముంటాయి? అనేవారు యవ్వనాన్ని అనుభవించలేదని అర్థం) ఇలా ఆలోచించి సమాధానం రాబట్టి, (వేరే దారి లేక) సముదాయించేసుకునే వాడిని. ఈ ఆలోచనలు ఎలా ఉండేవంటే, " ఆ అమ్మాయి బాగుంది, ప్రేమించాలి" అన్న భావన కలిగిన వెంఠనే నా ‘లాజిక్’ పనిచేసేది. " ఆ...బాగుంటే మాత్రం ఏమిటి, మాట్లాడటం ఎలాగూ కుదరదు కదా! ఒకవేళ మాట్లాడినా, పెన్ అడగడంతప్ప అంతకుమించి మాట్లాడే అవకాశం రాదుకదా! ఒకవేళ మాట్లాడినా మన దగ్గర ఇంప్రెస్ చెయ్యదగ్గ గొప్ప విషయాలు ఏమున్నాయ్! ఉన్నా తను ప్రేమిస్తుందా! ఇవన్నీ జరిగే విషయాలు కావు గనక, చాప్టర్ మూసెయ్" అని ‘దాన వీర శూర కర్ణ’ సినిమాలొ ధుర్యోధనుడి డయలాగుల్లా మెదడులో మోగేవి. అంటే, భావాల్ని ఆలోచనలతో సముదాయించి జోకొ్ట్టేవన్న మాట. ఈ జోకొట్టడం కాస్తా వయసుతో పాటూ పెరిగి, కొంత భాషని కూడా దాంట్లో కలుపుకొని రాటుదేలిపోయాయి.

ఈ క్రమంగా నా జీవితంలోని ప్రతి వెధవ విషయాన్నీ అనుభవించక, ఆలోచించి దాని అంతుచూడడం అలవాటుగా ఏర్పడిపోయింది. అందుకే నేను అనుభవాల్ని పంచుకోవాలన్నా, నా ఆలోచనలే అక్షర రూపం దాలుస్తాయిగానీ భావాలు దొర్లిపడవు. అంటే నేను మరీ బండరాతినో, ఫీలింగులేని పిపీలకాన్నో అనికాదు. కేవలం భావవ్యక్తీకరణ విషయం లో సరైన భాష లేని వికలాంగుడిని మాత్రమే. ఉదాహరణకు ఒక వేళ ప్రేమిస్తే ఎందుకు ప్రేమించానో చెప్పగలనుగానీ, ప్రేమని వ్యక్తపరచాలంటే మాత్రం కోంచం కష్టమన్నమాట.
నా లాంటి భావవ్యక్తీకరణా వైకల్యం చాలా మందిలో ఉండొచ్చేమో!

ముఖ్యంగా చెప్పదల్చుకున్నది ఏంటంటే, కవితలూ కథలు రాశేవారు బహుశా తమ ‘విషయాలని’ మనసులోంచి తీస్తే నాలాంటి (వ్యాసాలు,సమీక్షలు రాశే) వారు మెదడులోంచి తీస్తారు అని. ఇక్కడ ఏది గొప్ప అని ఎవరైనా అడిగితే, మనసే అని చెబుతాను. ఎందుకటే, ఆలోచనని తెలియజెప్పడం కన్నా, హృదయాన్ని ఆవిష్కరించడానికి భావాలు తెలియజెప్పే భాషతో పాటు అనుభవించే మనసూ కావాలి. అది మనకు కొంచం తక్కువన్నమాట.

ఏదిఏమైనా ఈ రెండురకాల రచనలూ హాయిగా కో-ఎగ్జిస్ట్ అవ్వచ్చన్నమాట. కానీ ఒక్కటి మాత్రం ముఖ్యం, ఈ రెండు విధాలూ మనిషికి అల్టిమేట్ గా ఆనందాన్నిస్తేనే సార్థకం. లేకుంటే వ్యర్థం.

Sunday, May 11, 2008

సిరి ‘కట్నలీల’ - ఓ కొత్త కథకుడి కథ

దినం: శుక్రవారం
సమయం: 10.30

"చా, ఈ మగాళ్ళంతా ఇంతే!" ఆఫీసుకు వచ్చీరాగానే తన సీట్లో కూర్చుంటూ అంది ‘సిరి’.
"ఏం, మళ్ళీ ఇంకో పెళ్ళిచూపులా?" తెలిసిన కథే, అన్నట్టు చూస్తూ అడిగింది ‘లత’.
"అవునే, సాఫ్టువేర్ గాడట, పది లకారాలు కావాలట. పైగా, త్వరలో ‘అమెరికాకెళ్ళి డాలర్లు సంపాదిస్తే మీ కూతురే గదా సుఖపడుతుందీ’, అని వాడి తల్లి సన్నాయి నొక్కులుకూడానూ, పిచ్చిపట్టిందనుకో." అంది మధ్యతరగతి మామూలు తెలుగు అమ్మాయిల ప్రతినిధి సిరి.

"ఆ మాత్రమైనా ఇవ్వకపోతే మొగుళ్ళెలా దోరుకుతారండీ, ఈ ఖరీదైన కాలంలో", అంటూ పక్క క్యూబికల్ 'శ్రీనివాస్' తాబేలల్లే తలబయటెట్టి తన అమూల్యమైన అభిప్రాయాన్ని వెలిబుచ్చాడు. ఆసలే చిరాకుగా ఉన్న సిరి కి ఈ మాటతో చిర్రెత్తుకొచ్చింది. "మీకు మా మాటలు వినడం కన్నా, వేరే పనిలేదాండీ?" అని వస్తున్న కోపాన్ని ఆపుకుంటూ, మర్యాద వోలకబోసింది సిరి. "వినకూడదనుకున్నానండీ కానీ నా చెవులూరుకోలేదు, ఏంచెస్తాం". అంటూ అర్జెంటుగా పశ్చాత్తాపం ప్రకటించేశాడు. ఇక అనడానికీ పడడానికీ ఏమీలేక లత, సిరి ఒకర్నోకరు చూసుకుని, అసంకల్పితంగాన నవ్వేశారు. ఈ సారి తెల్లబోవడం శ్రీనివాస్ వంతయ్యింది.

సిరి నాన్న కలెక్టరాఫీసులో గుమస్తాగా చేసి రెటైర్ అయ్యారు. ఉద్ద్యోగం చేసిన రోజుల్లో గొప్ప హోదా వెలగబెట్టక పోయినా బహు పొదుపుగా జీవితం గడిపి, ఒక చిన్న ఇంటితో పాటు కూతురు పెళ్ళికని కొంత సొమ్ము వెనకేసుకున్నారు. ఆడపిల్లకు పెళ్ళి మాత్రం చేస్తే చాలని నమ్మిన వ్యక్తిగనక, సిరిని పెద్దచదువులు వెలగబెట్టనీయక గ్రాడ్యుయేట్ అనిపించేశారు. ఇంగ్లీషు మీడియం స్కూల్లో చదవడం వల్ల వచ్చిన ఇంగ్లీషు, తను చేసిన "బీకాం" ను అడ్డం ఫెట్టుకుని ఒక స్వచ్చందసంస్థ లో ఆరునెల్ల క్రితమే "టీం అసిస్టెంట్" గా ఉద్యోగం సంపాదించి, నాన్న పెన్షన్ తో పాటు తన సంపాదనతో సంసారానికి కోంత వేడ్నీళ్ళకు చన్నీళ్ళు కలుపుతోంది . ఈ ఉద్యోగం కూడా పెళ్ళి చేసేవరకే అని సిరి నాన్న ఉద్యోగం వచ్చిన రోజే తేల్చి చెప్పడమూ అయిపోయింది.

"వచ్చినప్పటి నుండీ ఇదే గోల వీడితో", శ్రీనివాస్ ని ఉద్దేశించి అంటూ తన పనిలో పడింది సిరి. "మంచబ్బాయేలేవే" అంది టైపిస్ట్ లత, అనునయిస్తూ. "ఆ... మంచే కానీ కాస్త జోల్లుకూడా " అంది కాస్త సాలోచనగా సిరి. "అంత కాదు లేవే, మర్యాదగానే ఉంటాడుగా, బొంబాయిలో చదివొచ్చాడు కాబట్టి కొంచం ఆంధ్రా కల్చర్ తెలీదు అంతే" అంటూ సమాధానమిచ్చింది, టైప్ చెయ్యాల్సిన కాగితాల వంక చూస్తూ, లత.

అన్యమనస్కంగా పనిచేసి లంచ్ టైం వచ్చేసరికీ, ఇందుకోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్టుగా టిఫన్లు పట్టుకుని లంచ్ రూం కి పరుగెట్టారు సిరి, లత. తీరా చూస్తే అక్కడ శ్రీనివాస్ తప్ప ఇంకెవ్వరు లేరు. శ్రీనివాస్ నాన్న మిలట్రీ అ‘ట’ అందుకని ఈ కుర్రాడు కాలికి చక్రాలు కట్టుకుని భారతదేశం అంతా తిరిగి చదువుకు పట్టం కట్టాడ‘ట’. సోషియాలజీయో, సోషల్ వర్క్ లోనో బొంబాయిలో పీజీ చేసి, ఉద్యోగం కోసం ఇక్కడ తేలాడ‘ట’. ఇలా సిరికి తన గురించి లత చెప్పిన "ట" ల సమాచారం తప్ప ఇంకేమీలేదు. వచ్చిన మూడు నెలలలో, ఆఫీసు పనులు దాదాపు భుజానేసుకుని మొయ్యటం వల్ల బాసుకు కూడా ప్రీతి పాత్రుడైపోయాడు. ఇక సిరి విషయంలో తను తీసుకునే "ప్రత్యేక శ్రద్ద", సిరికి కొంచెం ఇబ్బంది కలిగించినా, ఎప్పుడూ హద్దులు దాటలేదు కాబట్టి పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. పొద్దున జరిగిన తంతుకి ఇప్పుడు మళ్ళీ దాదాపు ఒంటరిగా దొరికిపోవడం కాస్త ఎబ్బెట్టుగా ఉంది సిరి కి.

"రండి మేడమ్స్", అంటూ ఆహ్వానం పలుకుతూ, ఆఫీస్ వాళ్ళందరూ బాస్ లేని అవకాశాన్ని వినియోగించుకుని వీకెండ్ ని శుక్రవారం మధ్యాహ్నం నుంచే సెలబ్రేట్ చేసుకోవడానికి ఇళ్ళకు చెక్కేసారని నింపాదిగా చెప్పుకొచ్చాడు. "ఐతే మనంకూడా భోంచేసి బయల్దేరుదామే, మా పిల్లలూ స్కూలునుండీ వచ్చేసుంటారు" అంటూ టిఫిన్ ఓపన్ చేసింది లత. శ్రీనివాస్ ఒంటరివాడుకాబట్టి హోటల్ నుండి పార్శిల్ తెచ్చుకుంటాడు, బహుశా పార్శిల్ తేవడానికి వెళ్ళిన ప్యూన్ కోసం ఎదురుచూస్తున్నట్టుంది.ఎదురుగా ఏమీ లేదు. ఇక టిఫిన్ ఓపన్ చేస్తే తనతో పంచుకో్వలసి వస్తుందని, చల్లగా కూర్చుంది సిరి.

"ఏంటండి సిరిగారూ ! ఇంకా పొద్దునున్న మూడ్ లోనే ఉన్నారా, టిఫిన్ మూత తియ్యట్లేదు" అంటూ శ్రీనివాస్ పలకరించాడు. అసలే తనను ఎలా అవాయిడ్ చెయ్యాలా అని ఆలోచిస్తుంటే, తను ఇలా అనగానే ఒక్కసారిగా పిచ్చ కోఫమొచ్చింది సిరికి. "మీ మగాళ్ళకేం తెలుస్తాయండీ మా బాధలు?" అంటూ తఠాలున అనేసింది. "ఐతే తెలియజెప్పండి, నేనెప్పుడూ తయారే" అంటూ కౌంటరేశాడు ‘శీను’. ‘ఈ రోజు వీడికి మూడింది’ అని మనసులో అనుకుని చెప్పటం మొదలెట్టింది సిరి. "సమాజం లో స్వేచ్చ మీది,ఆడదాని పై అధికారం మీది, ఇంట్లో పెత్తనం మీది,ప్రపంచంలోని సుఖాలన్నీ మీవి, ఐనా మగాడికి కట్నం పెరుతో ఆడదిచ్చే డబ్బు మాత్రం కావాలి, ఎందుకండీ మా ఆడవాళ్ళు మీమగాళ్ళకు డబ్బులిచ్చి మరీ దాస్యం చెయ్యాలి?" అంది. "నిజమే! ఇలాజరగటం తప్పే. కానీ ఇందులో మగవాడు చేసిన తప్పేమిటండీ?" అని అమాయకంగా అడిగాడు.

‘తప్పా, తప్పంతా మగాళ్ళదే !’
‘ఆ తప్పే ఏంటని అడుగుతున్నా?’
‘కట్నం అడగడమే తప్పు!’
‘ఆ విషయం చట్టమే చెబుతోంది, కానీ ఇందులో మగాడి తప్పేంటి?’
‘కట్నం కావాలనటం.’
‘మరి మీరివ్వటానికి రెడీ కదా అదితప్పుకాదా?
‘మేమిస్తే మీరు తీసేసుకుంటారా?’
‘ఇవ్వడానికి మెజారిటీ తయారుగా ఉంటే, మీకు మాత్రం ప్రత్యేకంగా కన్సెషన్ ఇవ్వాలా?’ అసలు మీసమస్య కట్నం అడగటమా, లేక మరీ పది లక్షలు ఆడగటమా?’ అని శీను అనేసరికి సిరికి నోట మాట రాలేదు.

"చూడండి సిరిగారు ! కట్నం అన్నది మీసమస్య అయితే, నేను ఇవ్వను అని భీష్మించుకు కూర్చోగలిగే హక్కు మీకుంది. అసలు కట్నం తీసుకోకుండా పెళ్ళికి తయారైన వాడ్ని చేసుకోవచ్చు. కానీ మీ ఉక్రోషం వాడు ఇంత కట్నం ఎందుకు ఆడిగాడూ అని. ఒక వేళ వచ్చినవాడు మీ బడ్జట్ లోగనక ఉండి ఉంటే,ఈ పాటికి పెళ్ళికి రెడీ అయ్యేవారు. ఇంత మాత్రానికి మొత్తం మగజాతిపైన కత్తిగట్టడం ఎంతవరకూ సమంజసం?" అని మర్యాదగా అడిగాడు శీను. "ఐతే పెళ్ళి కాకుండా ఉండిపొమ్మంటారా?" అని ఎత్తి పొడిచింది. "అది నా ఉద్దేశం ఏంతమాత్రం కాదు. సమస్యని సరిగా గుర్తించి, తరువాత మగాడ్ని భాధ్యుడిని చెయ్యమంటున్నాను అంతే" అని సర్దిచెప్పబోయాడు. " మీ ప్రకారం సమస్యని సృష్టించింది మా ఆడవాళ్ళంటారా?" అని రెట్టించింది. "సమస్య ఎవరు పుట్టించారో నాకు తెలియదు.కానీ సమస్యని పెంచి పోషించడం లో మాత్రం ఆడవాళ్ళు కూడా సమాన పాత్ర పొషించారని మాత్రమే నా ఉద్దేశం". ఈ మాటతో తదేకంగా టిఫిన్ లోకి చూస్తున్న లత ఉలిక్కిపడి, "అంటే" అని హుంకరించింది.

శీను సర్దుకుని చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు, "అసలు కట్నం ఇవ్వము అని ఆడాళ్ళంతా ఒక్క సారిగా అనుకుంటే,వార్ని ఆపడం ఏ మగాడి తరం? అసలే జెండర్ రేషియో తగ్గిన భారతంలో కట్నం అడిగితే అమ్మాయి దొరకదు అని తెలిస్తే కట్నం అడిగే ధైర్యం ఏ మగాడు చెయ్యగలడు? నిజం చెప్పాలంటే, మగాడు ఖచ్చితంగా కాళ్ళబేరానికి వస్తాడు. ఎందుకంటే, ఆడది లేకుండా మగాడు అసలుండలేడు కాబట్టి. "

"అంటే మమ్మల్ని ఇప్పుడు ఉధ్యమాలు చెయ్యమంటారా?" అని ముక్త కంఠం తో ఇద్దరు మహిళామణులూ ఒక్కసారిగా గొంతుచించుకున్నారు. "ఉద్యమాలు చెయ్యక్కరలేదు, కనీసం మగాళ్ళను మాత్రం భాధ్యుల్ని చెయ్యకండి, ఇంకా చెప్పాలంటే, ఈ విషయం లో మగాళ్ళు మీకు చేసే సహాయాన్ని మర్చిపోకండి" అన్నాడు. "మగాళ్ళు మాకు చేసే సహాయమా? అదేంటి!" అన్నారు ఇద్దరూ. "మీ పెళ్ళిళ్ళు చెయ్యడానికి చెప్పులరిగేలా తిరిగేది ఎవరు? ఉంటే మీ నాన్న, లేదంటే మీ అన్న వీళ్ళు మగాళ్ళని మీరు మర్చిపోతున్నారే!?!" అని సున్నితంగా ఎత్తిచూపాడు శీను. "అది వాళ్ళ బాధ్యత" అంది లత, ఏదో హఠాత్తుగా గుర్తొచ్చినట్టు. "మరి మీ ఆడాళ్ళ బాధ్యత, మగాళ్ళకి మీ ఫోటొయిచ్చి మీకొ మొగుణ్ణి వెదకమని పంపడమా?" అని కాస్త ఘాటూగా సమాధానమిచ్చాడు శీను. "లేకపోతే మొగుణ్ణి వెదకడానికి మమ్మల్ని బయలుదేరమంటారా?" అంది సిరి అసహనంగా . "వెళ్లడం లో ఎంతమాత్రం తప్పు లేదు. కానీ అలా వెళ్ళే అవసరం కూడా మీకు లేదని, అవకాశాలు మీ దగ్గర ఎప్పుడూ ఉన్నాయని కూడా గమనింఛలేని స్థితిలో మీరున్నారు.అది ఇక్కడ ట్రాజెడీ". "కాస్త డీటైల్గా చెప్తారా", అంది లత ఉత్సుకతో.

"మీరు రోడ్లో వెళ్తున్నప్పుడు, పెళ్ళిళ్ళలో,బస్సులలో ఎక్కడ పడితే అక్కడ, మగాళ్ళు మీ ప్రేమకై ఎదురుచూస్తూ కనపడ లేదా? సరే వీళ్ళు మీ ప్రేమకు అర్హులుకాని పోకిరివాళ్ళనుకుందాం. కనీసం మీ కాలేజిలో, వర్క్ ప్లేస్ లో మీకు అర్హుడైనవాడూ,మీఫ్రెమకై ఎదురు చూసినవాడూ ఒక్కడంటే ఒక్కడులేడా? వీరిలో ఒక్కర్ని కూడా కట్నం లేకుండా పెళ్ళి వరకూ తీసుకురాలేక పోయారా? మిమ్మల్ని ప్రేమించమనట్లేదు, మీ ఆశయం పెళ్ళి కాబట్టి దానిగురించే చెబుతున్నాను. మీరు ‘మంచి అమ్మాయి’ అయ్యే ఫ్రయత్నం లో, జీవితాన్ని కన్వీనియంట్ గా గడిపేసి ఇప్పుడు మీ స్థితికి మగాళ్లు కారణమనడం సమంజసమంటారా?" అని సిరిని చూస్తూ ముగించాడు శీను.

సిరి ముఖం లో నెత్తురుచుక్క లేదు. తన అంతరాలలో దాగిఉన్న భూతాన్ని, శీను తన కళ్ళముందే నిలిపినట్టుగా ఉంది. తను అడిగిన ప్రశ్నలకి సమాధానం ఎక్కడ వెదకాలో తెలియక, అసలున్నాయో లేవో తెలియక, తన మూర్ఖత్వాన్ని కప్పిపుచ్చుకో లేక కాసేపు మౌనం వహించింది. ఇంతలో లత ఇద్దరివైపూ తిరిగి, "ఇవన్నీ చెప్పటానికి బాగుంటాయ్, నువ్వు కట్నం లేకుండా పెళ్ళి చేసుకుంటావా?. అంది. దీనికి సమాధానంగా శీను, "నేనెప్పుడూ రెడీనే"అ న్నాడు సిరిని చూస్తూ.

దినం: సోమవారం
సమయం: 10.30

ఆఫీస్ లోకి నవ్వుతూ వచ్చింది సిరి. హాయ్!గుడ్ మార్నింగ్ అని శీనుకు లతకు చెప్పి తన సీట్లో కూర్చుంది. వేర్వేరు వైపుకు తిరిగి కూర్చున్న శీను, సిరి ల ముఖాల్లో ని నవ్వు దాదాపు ఒక్కలాగే ఉంది.

P.S : నన్ను పోరి, నాచేత ఈ పాపం చేయించిన అరవింద్ కు కసితో నా కథ అంకితం
---------------------------------------------------------------------------------------

నా మొదటి కథ, మొదలెట్టా !!!


జీవితం లో నేను రాస్తున్న మొదటి కథ ఇది. వ్యాసంగం అప్పుడప్పుడూ వెలగబెడుతున్నా, కథలు రాశే ధైర్యాన్ని ఎప్పుడూ తెచ్చుకోలేదు. ఎందుకంటారా? వ్యాసం లో ఐతే మనం చెప్పాలనుకుంది చెప్పేసి, తూచ్! అనేసుకోవచ్చు. కానీ కథల్లో అలాకాదు. పాత్రలను సృష్టించాలి, వాటికి ప్రాణప్రతిష్ట చెయ్యాలి,ఆలోచనల్ని నింపాలి కథను నడిపించాలి. అంతా చేసిన తరువాత ఒక్కోసారి సృష్టించిన పాత్రలు "నువ్వు మమ్మల్ని నడపడమేమిటి?"అని, తమ కథ తామే నడిపించేసి, కథకుణ్ణి ఇబ్బంది పెట్టేస్తాయి. ఇంత లావుశ్రమ మనకెందుకులే అని నేను సర్దుకు పోతున్నా, అరవింద్ అనే నా మిత్రుడు తేరగా ఇంటర్ నెట్ దొరకబుచ్చుకుని (సాప్ట్ వేర్ ఉద్యోగం వెలగబెడుతున్నాడు లెండి!) గూగుల్ టాక్ లో నన్ను కథ రాశెయ్యమని తెగ పోరేస్తున్నాడు. ఆన్లైన్ లో గ్రీన్ లైటు కనపడితే, వీడేనేమో అని ఒక్కటే దడ.

ఈ ‘దడ’బిడ తప్పించుకుందామని, కథ రాశేద్దాంలే! అనుకున్నా. కానీ ఈ మధ్య నేను చదివిన బ్లాగుల్ళొని కథలు గుర్తొచ్చి, మరింతగా గుండె ఠారెత్తింది. ఏమి కథలు, ఏమి విషయం,ఏమి శైలి. నా సామిరంగా ! పత్రికలూ,పబ్లిషింగూ వదిలి, గుడెలుతీసిన కథా పోటుగాళ్ళూ,పోటుగత్తెలూ దండుగా తెలుగు బ్లాగులమీద దండెత్తినట్టుగా ఉంది కత. ఈ మహాయుద్ధం లో వంటకత్తెట్టుకుని "నేనూ సైనికుడినే, కథా కదనరంగానికి వారసుడినే!" అనడం ఎట్టా? అని నాలోనేను ఆత్మారాముడితో డిస్కషన్ లో ఉంటే, అదే మిత్రుడు, మరో సలహా పారేశాడు. అదేమిటయ్యా అంటే, "నీ అభిప్రాయాలనే కథా పాత్రలుగా మార్చి, కథ రాశెయ్యీ" అని. కానీ, ఇలా రాస్తే అది ఒక చర్చా పత్రమవుతుందే గాని, కథ అవుతుందా? అనేది ఇప్పటికీ అర్థం కాని విషయం. ఇంతా ఆలోచించే బదులు, రాయడం మెదలెడితే విషయం తేలిపోతుందిగదా... అనిపించి ఇప్పుడే మొదలెట్టా.

"ఇంత ఉపోద్ఘాతం రాయకముందే ఎందుకు? రాసిన తర్వాత కథని టపా వెయ్యక!" అని మీరనుకొవచ్చు. కానీ ఇదంతా అడ్వాన్స్ గా ఎందుకు చెబుతున్నానంటే, సిగరెట్ మానాలనే వాడు పదిమందికి చెప్పి మానాలంటారు పెద్దలు. దీనివలన, ఒకవేళ ఈ మానవుడు మళ్ళీ కర్మగాలి సిగరెట్ అంటిస్తే,ఎత్తిపొడవడానికి చుట్టూ ఉన్నావాళ్ళు ఉపయోగపడి, వాడి మాన్పుకు తోడ్పడుతారని. అదే విధంగా నేను కథ రాసి, దైర్యం చాలకనో లేక తప్పింఛుకోవాలనో మరో రెండురోజుల్లో పోస్ట్ చెయ్యకపోతే, మీరు ఎత్తిపోడవడానికీ,గుర్తుచెయ్యడానికీ ఉంటారని నా ఆశ. సాహసం శేయరా డింభకా! కథ దక్కుతుందని నాకునేనే చెప్పేసుకుని దూకేస్తున్నా!

Saturday, May 10, 2008

లండన్ లో తెలుగు ప్రేమోన్మాదం !

ఓ జ్యోతిర్మయి, ఆ...లిస్టులో చేరిపోయింది. ప్రేమించుకున్నారట, ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి మనసు మార్చుకుందని చంపేసాడుట. ఎంతదారుణం !!!

విజయవాడ, కరీంనగర్ ఇప్పుడు లండన్, ప్రదేశాలలో మార్పే తప్ప ‘తెలుగు ప్రేమ’ వికారాల్లో ఏమీ మార్పులేదు. అసలీ సంస్కృతి ఎక్కడినిండీ వచ్చిందని చాలా చర్చలు జరుగుతున్నాయ్. కొందరు సినిమాల మీద దుమ్మెత్తి పోస్తే, ఫెమినిస్టులు పేరుకుపోయిన "పితృస్వామిక భావజాలాన్ని" కారణమంటున్నారు. వామపక్షాలు ఈ నేరాన్ని "కంస్యూమరిజం" మీదకునెడితే, బీజేపీ దీన్నే "పెరుగుతున్న పాశ్చాత్యసంస్కృతికి చిహ్న"మని తీర్పుచెబుతున్నారు. అసలు సమస్యకు మూలం ఎక్కడో వీరికి అసలు తెలియకపోయైనా ఉండాలి, లేదా వీరు చెబుతున్న అన్నికారణాలూ నిజమైనా అయ్యుండాలి. ఈ చర్చలన్నింటిలో నేను గమనించింది ఒక్కటే, ఎక్కడా ‘ఆ వయసు’ వారిని చర్చల్లో భాగస్వాముల్ని చేయకపోవడం. అసలు ఈ సమస్యకు కారకాల్ని అనుభవిస్తున్న యువతనడిగి తెలుసుకునే ప్రయత్నాలు ఎక్కడాచేసినట్టు కనపడకపోవడం.

ఒక తెలుగు ఛానల్లో పనిచేస్తున్న మిత్రుడిని తో ఈ మాటే అడిగితే తను చెప్పిన సమాధానం, "ఆన్ కేమరా మాట్లాడ్డాలంటే, వీరికి తల్లిదండ్రుల భయం, ఇక ఈ విషయం గురించి సృష్టంగా అభిప్రాయాలు వీరు చెప్పలేకుండా ఉన్నారు" అని. నిజమే, కానీ ఒకసారి తను చెప్పిన వాక్యాన్ని నెమరువేసుకుంటే అందులో అసలు సమస్య తెలుస్తోందనిపించింది. ఈ వయసు వారికి ప్రేమపై ఉండేవి అభిప్రాయాలు కాదు ‘నమ్మకాలు’. ఇక తల్లిదండ్రులపై ఉండేవి భయాలుకాదు, "మా పిల్లలు చాలా అమాయకులు, ఇలాంటి విషయాలు వీరికి తెలియదు" అని నమ్మే తల్లిదండ్రుల అమాయకత్వాన్ని(మూర్ఖత్వాన్ని) కాపాడాలన్న తపన. అందుకే ఈ ‘నమ్మకాలు’, తల్లిదండ్రులను ‘కంఫర్ట్ జోన్లో’ ఉంచే ప్రయత్నాలు ప్రస్తుత పరిస్తితికి కారణమనిపిస్తుంది.

ఈ ప్రేమపై యువతకున్న నమ్మకాల్ని కొంచెం పరిశీలిద్దాం.
1. ప్రేమ జీవితంలో ఒక్కసారే కలుగుతుంది (కాబట్టి దొరికిన అమ్మాయిని హింసించైనా ప్రేమని పొందాలి)
2. ప్రేమంటే ఒకరికొకరు సొంతమవడం ( తను "సొంతం" అయ్యింది కాబట్టి, నా ఇష్ట ప్రకారం నడవాలేగానీ తనకి ఇష్టాఇష్టాలు ఉండకూడదు)
3.ప్రేమకు ప్రాణమివ్వాలి ( లేదంటే ‘ప్రాణం తియ్యాలి’ )

ఎంత పనికిమాలిన `ప్రేమాదర్శాలని' మనం (సమాజం) ప్రాపగేట్ చేసి, యువతకు నమ్మకాల్ని చేసామోచూడండి. దాన్ని అపార్థం చేసుకున్న యువతదే తప్పు అని కొందరివాదన. పై ఆదర్శాలకు అర్థాలుంటే, అపార్థాలౌతాయిగానీ అసలు అర్థమే లేని ఈ పిచ్చి సూత్రాలకి మినహాయింపుకావాలా?

జీవితంలో ప్రేమ ఒక్కసారే కలగటమేమిటి, నాన్సెన్స్! నాకు మట్టుకూ ‘చలం’ లా చాలాసార్లే కలిగింది. ఇప్పుడు దొరికిన అమ్మాయి చేజారితే ఇంకొకరు అంత ఈజీ దొరకని కరువేగానీ, ఈ అవకాశం ఉంటే యువత అంత డెస్పరేట్ అవ్వరని నా నమ్మకం. మనుషుల ప్రాణాలకన్నా, మనం కల్పించుకున్న విలువలు కొన్ని తగ్గినా ఫరవాలేదంటాను, మీరేమంటారు?

ఇక ప్రేమలో ఒకరికొకరు ‘సొంతం’ అవడం. పుట్టించిన తల్లిదండ్రులకూ మనం సొంతంకాదు, మనకు పుట్టిన బిడ్డలు మనకు సొంతంకాదు కానీ, ప్రేమలో అమ్మాయి మాత్రం మన "ప్రాపర్టీయే". ఈ ముక్కచెప్పిన వాడి సొంత భూమి హైదరాబాద్ లో ఉంటే, కబ్జాచేసెయ్యాలి.

ప్రేమకు ప్రాణాలివ్వాలి (లేదా తియ్యాలి). ఈ వాక్యం చెప్పినోడు ఖచ్చితంగా శాడిస్టే. ప్రేమ జీవితంలో ఆనందాన్ని పంచాలేగానీ, జీవితాన్నే అంతం చెయ్యాడం ఎంత తెలివితక్కువతనం! పిచ్చివాడు కాకపోతే, ఎవరీ సిధాంతాన్ని ప్రతిపాదిస్తాడు?

ఇక తల్లిదండ్రుల మూర్ఖత్వపు హిపోక్రసీని ఎండగట్టడానికి...త్వరలో ఒక వేరే టపా పెడతాను.

Friday, May 9, 2008

మనకన్నా ఈ మళయాళపోళ్ళు బెటర్ !!!


ఈ మళయాళపోళ్ళు మనకన్నా బెటర్రా! అని మా స్నేహితుడొకడు కాలేజి రోజుల్లో ఎప్పుడూ అంటుండే వాడు. దీనికి, ఏం నీ గర్ల్ ఫ్రెండ్ మలయాళీ అనా? అంటూ మా ఎత్తిపొడుపులు సాధారణంగా జరిగేతంతు. మేము ఏడిపించడం వల్ల ఉక్రోషం తోనో, లేక మాకు నిజంగా జ్ఞానబోధ చెయ్యడానికో,తను సమర్ధించుకుంటూ కొన్ని లాజిక్కులు చెప్పేవాడు. నేను కాలేజిలో,యూనివర్సిటీ లో ఆపైన ఉద్యోగపరంగా చాలా భాషల వారితో,ప్రాంతాల వారితో కలిసిఉండటం జరిగింది. అందులో చాలామంది మలయాళీలు కూడా ఉన్నారు. ఇన్నాళ్ళ అనుభవంలో, నా మిత్రుడు చెప్పిన మాటల్లో నిజముందనిపించేది. తెలుగు వాడిగా, వీరి ‘ప్రతేకత’ను స్వీకరించడానికి కాస్త మనస్కరించకపోయినా, కాలాంతరంలో వీరి ‘భిన్నత్వాన్ని’ అభిమానించాను. అందరు మలయాళీలూ ఇలాగే ఉంటారు, అందరు తెలుగు వారూ అలాగే ఉంటాం అనిచెప్పడం ఇక్కడ ఉద్దేశం కానే కాదు. కేవలం నా మిత్రుడి లాజిక్కుకు కొంత నా అనుభవాన్ని జోడించి మీతో పంచుకుంటున్నాను అంతే.


మలయాళీ లలో నాకు కనిపించిన గొప్ప విషయం, తమ పనిలో ఎవరైనా తప్పుచూపిస్తే దాన్ని అంగీకరిస్తారే తప్ప,వ్యక్తిగతంగా తీసుకుని కక్షగట్టకపోవడం. చిత్రంగా ఉంది కదూ? ఒక్కసారి మన తెలుగు జీవితాలు చూస్తే, మనవాళ్లు పనిప్రదేశం (work place) లో అయిష్టత,అప్పుడప్పుడూ శతృత్వం ఎర్పరుచుకున్న వ్యక్తులు చాలావరకూ మన పనిలో తప్పుల్ని ఎత్తిచూపిన వారైఉంటారు, కాస్త గమనించండి ! తెలుగు వారు స్వభావరీత్యా పనిని ‘పర్సనల్ అజెండా’గా చేస్తామేగానీ, పనిని పనిగా చేసే ‘డిటాచ్ మెంట్’ లేదు. అందుకే, ఎవరైనా మన పనిలో తప్పులు చూపితే, వారు "మనతప్పులు" వెదకుతున్నారన్న అపోహతో కత్తికట్టేస్తాం, కరవాలాలు దూసేస్తాం.


ఇక రెండవది, మొదటిదానికి చాలా దగ్గరైన లక్షణం. వీరు తమ వ్యతిరేకతను, అంగీకారాత్మకంగా తెల్పడం (disagree agreeably). దీన్నిగూర్చి కాస్త వివరంగా చెప్పకతప్పదు. సాధారణంగా మన అభిప్రాయాలతో ఎవరైనా విభేదిస్తే, దాదాపు వాగ్వివాదమో లేక చిన్నసైజు యుద్ధమో చేసి, మాట నెగ్గించుకునే ప్రయత్నంచేస్తాం. కానీ మలయాళీని ఎక్కడైనా ఇలా చేయగా చూసారా? వీళ్ళు నానా యాగీ చెయ్యరు. కేవలం తను మీతో అంగీకరించడం లేదని తెలియచెబుతాడే గానీ,మీతో విభేధించడు. అంగీకరించక పోవడానికీ, విభేధించడానికీ చాలా తేడాఉందండోయ్ ! ఇంకా వివరణ లేకుండా ఈ విషయం అర్థమైందనుకుంటా!


మూడవది, చాలా ముఖ్యమైనది, వీరి సామాజిక వ్యవహారాల్లో వర్గాలూ,కులాల ప్రసక్తి దాదాపు రాకపోవడం. ఈ విషయమెత్తితే మన తెలుగువాళ్ళు చాలా సెన్సిటివ్ గా ఫీలవుతారని తెలుసు. అందుకే ఎంత ‘అంగీకారాత్మకంగా’ వీలైతే అంత అంగీకారాత్మకంగా వివరించడానికి ప్రయత్నిస్తాను.


ప్రవాసాంధ్రుల తీరు నాకు తెలియదుగానీ, ఆంధ్ర దేశంలో ఎక్కడికెళ్ళినా డైరెక్ట్ గానో, నర్మగర్భంగానో చలం గారు చెప్పినట్లు, "మీరేమట్లు" అన్న ప్రశ్న రానేవస్తుంది. అలాక్కాకున్నా, "మనోడే" అన్న బాండింగ్ జరిగిన తరువాతే మనస్త్ఫూర్తిగా వ్యవహారాలు నడుస్తాయి. ఇక రాజకియాలు మొదలు, సినిమాలు,వ్యాపారం, చదువులూ అన్నింటిలోనూ ఈ ప్రసక్తిలేకుండా సాగదు. ఈ విషయంలో ‘ఎంతశాతం? ఎక్కడ?’ అన్న విభేదమే తప్ప, ఇదసలు మన వ్యవహారశైలి కాదు... అని మనమెవ్వరం గుండెల మీద చెయ్యేసుకుని చెప్పలేం. కానీ, మలయాళీల సాంగత్యం చాలావరకూ, ఇతరులు ‘మలయాళి’ అన్న ఒక్క ప్రాతిపదిక పై మాత్రమే ఆధారపడి ఉంటుంది. నాయర్లు,పిళ్ళైలు,నంబూదరీలు అని వీరిలో కులాలున్నా, వీరి సాంస్కృతిక మరియు రాజకీయ జీవనంలో ఈ సామాజిక పార్శ్వం యొక్క ప్రాధాన్యత అంతగా లేదు కాబట్టి ఇలాజరిగి ఉండవచ్చు. అందుకే, బహుశా ఈ రాష్టం లో వామపక్షాలు నిరాటంకంగా పాలిస్తున్నాయి. మనం మాత్రం ఈ పరస్పర ఉత్ప్రేరకాల మద్యన, కులాల పద్మవ్యూహంలో గింగిరాలు తిరుగుతూనే ఉంటాం.


నాలుగవదీ, నేర్చుకోవలసినదీ వీరిలో భాష పట్ల, సంస్కృతిపట్ల గల నిబద్దత. మన ఆంధ్రావాళ్ళతో పాటు, పర రాష్టాలలొ మరియూ దేశాలలో ఇంకెవరైనా ఎక్కువ జనాభా ఉన్నారూ అంటే అది మలయాళీలే. కానీ వీరు తమ భాష, సంస్కృతి పట్ల చూపే ప్రేమానురాగాలు చూస్తే అప్పుడప్పుడూ ఆశ్చర్యమేస్తుంది. బయట ఉన్న వాళ్ళే కారండోయ్! కేరళ లో ఉన్న వాళ్ళలో కూడా ఈ లక్షణం బహుబాగా కనిపిస్తుంది.


మలయాళం లో మాట్లాడటం, సాహిత్యం లో ప్రవేశముండటం ఒక అవసరంగా, గౌరవంగా వీరు భావిస్తారు. కానీ మనం, తెలుగు రాకపోతే అంత గొప్ప. ఎంత ఆంగ్లమిళిత భాష మాట్లాడితే అంత గౌరవం. ఇక సాహిత్యంమాటంటారా? చెబితే నవ్విపోదురుగాక. మనకు బాల సాహిత్యం అసలు ప్రాచుర్యంలో లేదు. మార్కులెక్కువొస్తాయని చనిపోయిన సంస్కృతాన్ని ఉద్దరిస్తామేగానీ, మాతృభాష వైపు తలపెట్టి కూడా పడుకోము. మలయాళ సాహిత్యంలో ముఖ్యంగా చెప్పుకోదగ్గది, వారి ‘బాల సాహిత్యం’. వర్ణమాల మొదలు పిల్లల దైనందిక అవసరాలనూ,ఆదర్శాలనూ సరళ రీతిలో తెలియజెప్పే బాలసాహిత్యం వీరి సొత్తు. క్రిందతరగతుల్లో నన్నయ, తిక్కన టైపు పద్యాలను ఊదరగొట్టి పిల్లల్ని భయపెట్టక, వారి వయసుకు తగ్గట్టు మొదట వ్యావహారికం లో భాషను నేర్పుతారు. ఆ తరువాత పద్యసాహిత్యం వైపుకు దృష్టిని మరలుస్తారు. అందుకేనేమో, ఈ మలయాళీలు భాష అంటే ఆమడదూరం పరుగెట్టక అందిపుచ్చుకుని ఆనందిస్తారు,ఆస్వాదిస్తారు.


ఇక సంస్కృతి గురించి మాట్లాడుకుందాం. సాధారణ కట్టూబొట్టూ మొదలు లలితకళల వరకూ వీరికి ఒక "బ్రాండ్" ఉందని చెప్పవచ్చు. మన తెలుగువాడు పంచకట్టుతో ఎప్పుడైనా, కనీసం ఉగాది నాడైనా వీదెక్కగలడా? మలయాళీ మాత్రం తన "ముండ్" (పంచె) కట్టుకుని, యూనివెర్సిటీ క్లాసు అటెండ్ కాగలడు,అవుతారు కూడా. ఇక మహిళలు ధరించే "సెట్టి ముండ్"(బంగారు రంగు అంచుకలిగిన తెల్లటి నేతచీర) లో వీరినిచూస్తే, జీవీ.ఆయ్యర్ తీసిన ‘ఆది శంకరాచార్య’ సినిమాలో శంకరాచార్యుడి తల్లి పాత్రధారిణి మాత్రమే నాకు గుర్తుకువస్తుంది. ఒక గౌరవ ప్రదమైన అందం ఈ కట్టులో ఉందని చెప్పోచ్చు. ప్రస్తుతం తెలుగు కట్టూబొట్టూ అంటారా? ఉందిగానీ, అంతా కలగాపులగం.


కేరళలో ‘మోహినీ ఆట్టం’ నేర్వని ఆడపిల్లలు చాలా అరుదు. కథాకళిని గూర్చి తెలియనివారు అసలు కనిపించరు. ఇలా వీరు కళల్ని ‘దూరం గా’ ఆరాధించక, జీవితాలలో భాగం చేసుకున్నట్టు అనిపిస్తుంది. బహుశా కళలు ఇలాగే అభివృద్ధి చెందుతాయేమో ! ఇక్కడ మన తెలుగోడి సంస్కృతీ ప్రేమగురించి విపులంగా చర్చించి అభాసుపాలవదల్చుకోలేదు. కానీ ఒక్క మాట మాత్రం చెప్పాలి, శంకరాభరణం స్ఫూర్తిగా సంగీతాన్ని, సాగరసంగమం సాక్షిగా నాట్యాన్నీ నేర్చుకున్న తరం ఇప్పుడు పెద్దవాళ్ళైపోయారుగానీ, వాళ్ళ పిల్లలకు ఇవి నేర్పి పెద్దరికాన్ని మాత్రం నిలుపులోవడం లేదు. ఇక కళల పట్ల గౌరవమంటారా, అది ‘రవీంద్రభారతి’ మెట్లు దిగగానే హుష్! కాకి. మలయాళీ లు తమ కళాప్రేమని అటు రంగస్థలానికీ, ఇటు సినిమా రంగానికీ విస్తరించి, ఉత్తమ నాటకాలూ, కనీసం జీవితానికి దగ్గరగా ఉన్న సినిమాలనూ అందిస్తున్నారు.


ఐదవది, ఆఖరుది మలయాళీ అమ్మాయిల గురించి. ఒకప్పుడు ఇది ప్రమీలా రాజ్యం (ప్రమీలార్జునీయం సినిమా చూడండి) అవడం చేతనో లేక స్వతహాగా మాతృస్వామ్య సమాజం అవటం మూలంగానో తెలియదుగానీ ! ఈ అమ్మాయిలలో ఒక రకమైన ‘కాన్ఫిడెంస్’ కనపడుతుంది. అదీ ముఖ్యంగా అబ్బాయిలతో మెలిగేటప్పుడు. స్నేహం చెయ్యడానికి వీరు వెనుకాడరు, అలాగని చాలా ఈజీ గా ప్రేమించేస్తారని అనుకోకండి. స్నేహాన్ని ప్రేమగానూ, ప్రేమని స్నేహం గానూ ‘పాస్’ చేసే ద్వంద్వ ప్రవృత్తి వీరిలో అస్సలు కనిపించదని చెప్పాలి. స్నేహం లోనో ప్రేమలొనో అబ్బాయిలు మితిమీరినప్పుడు, "నో" అని ఖచ్చితంగా చెప్పగల మనో దైర్యాన్ని కూడా వీరుకలిగి ఉంటారు. ఇక మన తెలుగు అమ్మాయిలు చాలా వరకూ సహజసిద్ధమైన (సమాజనిర్మిత conditioning వలన) సిగ్గుబిడియాలతో ‘మంచి అమ్మాయిలుగా’ కాగలరేకానీ, తమదైన భావజాలం ఉండి, భావవ్యక్తీకరణా పద్దతులు కలిగిన వక్తిత్వం గల అమ్మాయిలుగా కాలేక పోతున్నారేమో అని నా భావన.


ఇలా మనం మలయాళీ ల దగ్గర నెర్చుకునే విషయాలు కొన్ని ఉన్నాయని నాకు అనిపించింది. నా ఉద్దేశ్యం లో ఇలాంటి సాంస్కృతిక తేడాలను తెలుసుకుని మంచిని గ్రహిస్తే, ఒక నూతన ఒరవడికి నాంది అవుతుందని నా నమ్మకం. నా స్నేహితుడు చెప్పిన ఇంకో మాటతో ఈ వ్యాసం ముగిస్తాను. "ఫూడల్ భావజాలం లేని తెలుగోడు, కమ్యూనిష్టుకాని మలయాళీ లేడు" అని.




Thursday, May 8, 2008

చల్లటి వేసవి











Wednesday, May 7, 2008

చిన్న సినిమా...కొక్కొరోకో!

మంచి సినిమాలు రావాలి.తెలుగు సినిమా బతకాలి.చిన్న సినిమాల్ని ఆదరించాలి, కొక్కొరోకో!!! అంటూ పరిశ్రమ కోడై కూసింది. మరి సినిమాలు తియ్యండ్రా బాబూ! అంటే, కూయడంతో మా పనైపోయింది తీయడం ఎవరివంతో మీరేచెప్పాలని, ప్రేక్షకుడివైపు వేలెత్తి చూపింది. ఇక మా కూయడమైందని అటకెక్కి, పెద్దసినిమా గుడ్డెట్టడం లో బిజీ అయిపోయింది.

పెద్ద సినిమా అంటే, ఒక పేరున్న హీరో డేట్లివ్వాలి,పదిమంది విలన్లు రావాలి,కనీసం పాతిక సుమోలు పేలాలి,బొంబాయి భామలు దిగాలి, ఇరగదీసే సెట్టో లేక ఏడుసముద్రాలు దాటో పాటలు పాడాలి అంతే, చాలా వీజీ ! అదే చిన్న సినిమా అయితే, అవసరంగా మంచి కథ కావాలి, ఉన్నబడ్జట్టులో ఎలా చేస్తే బాగుంటుందో ఆలోచించాలి, పాటల్లో... మాటల్లో... పదును కాకపోయినా అదునైనాఉండాలి. ఎంత కష్టం. ఎంత కష్టం. అంటే, చిన్న సినిమా అంత వీజీ కాదన్నమాట !!. మంచిసినిమా అసలు వీజీ కాదన్నమాట!!!

పెద్ద హీరో డేట్స్ చాలు సినిమా చుట్టెయ్యడానికి, వ్యాపారం పట్టెయ్యడానికి. పనిలేని టీవీ చానళ్ళూ,పనికివచ్చే విజయ యాత్రలూ ఎలాగూ ఉండనే ఉన్నాయ్, సినిమాను ముఫైరోజులు ఓ వెయ్యి ధియేటర్లలో నడపడానికి. ఇంత మాత్రానికే సబ్జెక్ట్ ఎందుకు బడ్జెట్ తప్ప? ముఫైరోజుల తరువాత, 50 రోజుల దిశగా! 100 రోజుల దిశగా!! అని ఊదరగొట్టెయ్యొచ్చు, అందరినీ పాతరపెట్టెయ్యొచ్చు.

బిజినెస్సంటారా ! సినిమా తీసేముందే అమ్మేసిన నిర్మాత ‘హ్యాపీ’. కొన్న బయ్యరు, ఎగ్జిబిటరుకిచ్చేసి ‘ఖుషీ’. ఎగ్జిబిటరు, 50 రోజులకు సరిపడా ఖర్చుల్ని రెండు వారాల్లో "బ్లాక్"చేసేసి ‘జల్సా’ . మరి నష్టం ఎవరికీ? తేలుకుట్టిన దొంగల్లే ప్రేక్షకుడికి (నీకూ,నాకూ అన్నమాట). కొత్తసినిమా, పెద్దసినిమా అని ఉత్సాహపడేది వీడే, ఎదురు చూసేది వీడే, ఊరేగేదీ వీడే...ఉట్టికెక్కేది వీడే. అంతా అయింతర్వాత మింగలేక కక్కలేక అనుభవించేది కూడా వీడే.

ఇక చిన్న సినిమా అంటారా? అదెప్పుడొస్తుందో తెలీదు. వచ్చినా, ఏ ఊరిచివరి ‘ఉమామహల్లో’నో లేక సంత పక్క సాగర్ టాకీస్ లోనో వచ్చి, మనం వెళ్ళడానికి ఇబ్బందిని తెచ్చిపెడుతుందే తప్ప, వెళ్ళాలనే కోరిక కలుగనీదు. ఒకవేళ చూసిన వాళ్ళు "బాగుందట, చూడరాదూ!" అంటే, అ... రేపో ఎల్లుండో కేబుల్లోనో,టీవీ లోనో మరీ ఐతే సీడీ లోనో దొరక్కపోదా, చూడకపోమా అని తేల్చేస్తాం. నిర్మాత బతుకు బస్టాండ్ చేసేస్తాం.

అసలీ నిర్మాతగాడు, సినిమా తియ్యాలనుకోవడమే పతనానికి పునాది.బడ్జెట్ లేదు కాబట్టి సబ్జెక్ట్ బలపడాలని కోరుకోవడమే వీడికి సమాధి. అనుకున్న సమయానికి రిలీజుకాక, కావాల్సిన ధియేటర్ దొరక్క, "మాఘమాసం" టైపు టైటిలు పెట్టి గాలివానల నడుమ ఉన్న ఇతగాడిని, నడిసముద్రంలో పడేస్తాం. వాడు ఈ కసితో, మాఘమాసం బదులు ఈ సారి, ముమైత్ ఖాన్ తో ‘మధురరాత్రులు’ తీసి మనమీదికి వదుల్తాడు.

అందుకే బ్రదరూ(సిస్టర్లు కూడానండోయ్)! మంచి సినిమా చిన్నదైనా, అది సంత పక్కన ‘సాగర్’ లో ఉన్నా టిక్కెట్టుకొని ప్రోత్సహిద్దాం. పెద్ద సినిమా ‘పరుగు’ఎత్తి పాలుతాగిస్తా మన్నా నిలకడగా నిలబడదాం.

ఈ నా వ్యాసం మొదటగా www.navatarangam.com లో ప్రచురించబడింది