వాదాల గురించి నా వాదాలు...అక్కడక్కడా !

“వేటుఅదే వేట అదే నాటికథే అంతా” అన్నట్లు భ్రూణహత్యలు, హానర్ కిల్లింగులూ, వివక్ష, లైంగిక వేధింపులు, కట్నం సమస్య, సామాజిక వంచన అన్నీ ఇప్పటికీ పచ్చినిజాలే. మగజాతి collective జాత్యాహంకారానికి ఎవరమూ exception కాము. దాని తీవ్రత మన పెంపకం, సామాజిక నేపధ్యం మీద ఆధారపడి ఉంటాయేగానీ, అంశలు మాత్రం మన DNA లో నిక్షిప్తం అయిపోయాయి. ఆ DNA mutation జరిగి సమూలమైన మార్పురావడానికి ఎన్ని తరాలు పడుతుందో తెలీదు. కాబట్టి వ్యక్తిగత ధృక్కోణం నుంచీ ఒక లోతైన సామాజిక కోణాన్ని జడ్జిచేసేముందు big picture కొంత తెలుసుకోవడం ఎంతైనా అవసరం.

సమాజంలోని power structure లో సమతౌల్యం సాధించే క్రమంలో దోపిడి గురైన వర్గం “నిరసన”తోనే తమ పోరాటాన్ని ప్రారంభిస్తుంది. దళితుల పోరాటం అగ్రవర్ణాల దౌష్ట్యాన్ని ఎండగట్టకపోతే ప్రారంభం అవదు. స్త్రీలు పురుషాధిక్యపోకడల్ని నిలదియ్యకపోతే అది ఆరంభం కాదు. ఈ నిరసన క్రమంలో విబేధం, ప్రతిహింస,ఎదురుదాడి తప్పవు. సామరస్యానికి ఆధిపత్యపోరులో స్థానంలేదు. ముఖ్యంగా సమానత్వం కోరుకునేవాళ్ళను ఆధిపత్యస్థానంలో ఉన్నవాళ్ళు ఎప్పుడూ “ప్రమాదకారి”గానే గుర్తించి “అంతం” చెయ్యాలని చూస్తారు. ఈ సైద్ధాంతిక, భౌతిక, మానసిక పోరాటంలో నిరసన “తీవ్రంగా” ఉన్నంతమాత్రానా అది ఆణగారిన వర్గాలు చేస్తున్న అన్యాయం అనలేము. సామాజికశాస్త్రప్రకారం చూస్తే బహుశా అనకూడదు కూడా. ఆ తీవ్రతే లేకపోతే “మార్పు” జరగదు. విప్లవం అస్సలు రాదు. స్త్రీలు మార్పుతో సరిపెట్టుకునే మూడ్లో లేరు. వారికి విప్లవం కావాలి.

సమానత్వంకై పోరాటమంటే, ఆధిపత్య భావజాలంతో యుద్ధమంటే, అది బాహాబాహీ మల్లయుద్దం కాదు. బజార్నపడి కొట్టుకోవడం అస్సలు కాదు. ఇక్కడ శతృవులు, ప్రత్యర్థులూ లేరు. సాంప్రదాయాలూ, సిద్ధాంతాలూ, భావాలూ, అభిప్రాయాలూ, భావజాలాలూ, హెజిమొనీ ఇవే ఉంటాయి. వాటి వైరుధ్యం మధ్యనే పోరాటం. ఇప్పటిదాకా రాజ్యమేలిన భావజాలం ఒక వర్గాన్ని తృణీకరించి వంచితుల్ని చేస్తే, ఆ వర్గం తమ నిరసనని ప్రత్యామ్న్యాయ భావజాలంగా మార్చి,పోరాడి, ఆతీవ్రతతో మార్పుని సాధిస్తారు. ఈ పోరాటంలోకూడా ఆడామగా లేరు. పురుషాధిక్యభావజాలం – సమానత్వపు కాంక్ష మాత్రమే ఉంటాయి. మహిళల్లో పురుషాధిక్యభావజాలం ఉన్నవాళ్ళు సాధ్యం. అలాగే మగవాళ్ళలో సమానత్వాన్ని కాంక్షించేవాళ్ళూ ఉంటారు. కాబట్టి ఇక్కడ మగాడు ఆడది అనేవి చర్చనీయాంశాలు కాదు. ఆధిపత్యం – సమానత్వం అనేవి సమస్యలు-సమాధానాలు.

వ్యవస్థలు ఎప్పుడూ మారుతూనే ఉంటాయి. మాతృస్వామ్యంగా మొదలైన సమాజం ప్రస్తుతం పితృస్వామ్యమై పురుషాధిక్యంగా మారింది. మళ్ళీ మాతృస్వామ్యం రాకపోయినా, సమానత్వం ఆశయంగా పోరాటం సాగుతోంది. ఈ పరిణామక్రమంలో చట్టం, న్యాయం, కుటుంబం, వ్యవస్థా అన్నీ మారాల్సిందే. అది ఆటవిక సమాజమని మీరనుకుంటున్నారు…సమసమాజమని కొందరు నమ్ముతున్నారు. రెండిట్లో ఏదనేది అది జరిగితేకానీ తెలీదు. ఒకవేళ ఆ మార్పు జరిగినా దాన్ని “ఆటవికం” అనేవాళ్ళు కొందరు “నాగరికం” అనేవాళ్ళు మరికొందరు ఎప్పటికీ ఉంటారు. కానీ మార్పు మాత్రం అనివార్యం.

స్త్రీ,దళిత,ప్రాంతీయ వాదాలలో అన్యాయం జరిగిందనే “అపోహ” లేదు. అన్యాయం చెయ్యబడ్డామనే స్పృహ ఉంది. దానికి empirical evidance ఉంది.

ఈ ఉద్యమాలలో ద్వేషంకన్నా, సమానత్వకాంక్ష ఉంది. కానీ ఆ సమానత్వం వస్తే ఎక్కడ ఆధిపత్యం చేజారిపోతుందో అనే పురుష,అగ్రకుల,వలసవాద కుట్రలు ఈ ఉద్యమాల్ని ద్వేషపూరితం చేస్తున్నాయి. మార్పుని ఆధిపత్యం అంత సులభంగా అంగీకరించదు. అందుకే ఈ violence. దానికి counter violence ఆ మార్పుకోసం జరిగే పోరాటంలో భాగమే.

సామాజిక ఉద్యమాలు mathematical calculations కావు. అవి మానవసంబంధాలంత సంక్లిష్టం.

అగ్రకులాల్లో ఎందరో దళితసమస్యపై పోరాడుతున్నంతమాత్రానా, పురుషుల్లో కొందరు స్త్రీవాదులు ఉన్నంతమాత్రానా పురుషస్వామ్యమనే భావజాలం, కులవివక్ష అనే వికృత సామాజిక రూపం fundamentalగా మారవు. ఆ భావజాలాన్ని ప్రతిఘటించే ప్రతిసారీ, స్టార్ మార్క్ పెట్టి “conditions apply” అనే గమనిక వేస్తూ చర్చించాలి అంటే కుదరదు.

దళితులూ, స్త్రీవాదులూ తమ పోరాటాలతో ద్వేషభావాన్ని నింపుతున్నాయనే అపోహ అవగాహనలేని ఆభిజాత్యం మాత్రమే. Fight for existence and human rights can never propagate hatred.

నిజంగా దళితులు తమ పోరాట క్రమంలో ద్వేషాన్ని నూరిపోసుంటే, హింసనే ఆయుధంగా మలుచుకొనుంటే ఈ పాటికి భారతదేశం గృహయుద్దంలో ఉండేది. స్త్రీవాదులు ఆ పనిచేసుంటే, ప్రతి ఇల్లూ ఒక అగ్నిగుండమయ్యుండేది.

****