ఒరే కడల్ (2007)… ఒక అనుభవం : మళయాళ చిత్ర సమీక్ష

ఈ మధ్యకాలంలో, ‘నాక్కొంచెం మతిపోగొట్టిన సినిమా ఇదే’ అని నిర్ధ్వందంగా అనుకున్నాను. ఎవరూ సినిమాగా తియ్యడానికి సాహసించలేని కథ. కష్టమైన కథను వీలైనంత సులువుగా, అర్థమయ్యేలా, చెప్పగలిగిన కథనం. అబ్బురపరిచే నటన. అప్పుడప్పుడూ ఉలిక్కిపడి, “అరె ఏంచెప్పాడు” అనుకునే సంభాషణలు.వెంటాడే (haunting) పాటలు/నేపధ్యసంగీతం. ఇవన్నీ సమకూర్చింది ఎవరైనా ఆరితేరిన దర్శకుడైతే “సర్లే కష్టపడ్డాడు”, అనుకోవచ్చు. కానీ, దర్శకుడు శ్యాంప్రసాద్ కు ఇది నాలుగో సినిమా అంతే! అందుకే,అభినందించడంతోబాటూ అబ్బురపడాల్సొస్తోంది.

‘ఒరే కడల్’ గురించి కొంత విశ్లేషణని ఇక్కడ పంచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాను.

పూర్తివ్యాసం కొరకు ‘నవతరంగం’లో చూడండి.

****

నవతరంగంలో ఒక వ్యాసానికి వ్యాఖ్యానిస్తూ, ‘గడ్డిపూలు’ సుజాతగారు మళయాళ సినిమా “ఒరే కడల్” చూసి నన్ను సమీక్షించమన్నారు. ఇప్పటికే ఈ సినిమా గురించి వినివున్నా, బలంగా చూడాలనే కోరిక కలగక ప్రయత్నించలేదు. కానీ, సుజాతగారి కోరిక విన్నతరువాత, పనిగట్టుకుని, ఒక మిత్రుడిచేత కేరళ నుంచీ DVD తెప్పించుకుని మరీ చూసాను.

తీరాచూసిన తరువాత, ఈ మధ్యకాలంలో, ‘నాక్కొంచెం మతిపోగొట్టిన సినిమా ఇదే’ అని నిర్ధ్వందంగా అనుకున్నాను. ఎవరూ సినిమాగా తియ్యడానికి సాహసించలేని కథ. కష్టమైన కథను వీలైనంత సులువుగా, అర్థమయ్యేలా, చెప్పగలిగిన కథనం. అబ్బురపరిచే నటన. అప్పుడప్పుడూ ఉలిక్కిపడి, “అరె ఏంచెప్పాడు” అనుకునే సంభాషణలు.వెంటాడే (haunting) పాటలు/నేపధ్యసంగీతం. ఇవన్నీ సమకూర్చింది ఎవరైనా ఆరితేరిన దర్శకుడైతే “సర్లే కష్టపడ్డాడు”, అనుకోవచ్చు. కానీ, దర్శకుడు శ్యాంప్రసాద్ కు ఇది నాలుగో సినిమా అంతే! అందుకే,అభినందించడంతోబాటూ అబ్బురపడాల్సొస్తోంది.

ఈ సందర్భంగా ఈ సినిమా చూడమని పురమాయించిన ‘గడ్డిపూలు’ సుజాత గారికి కృతజ్ఞతలు తెలుపుతూ, ‘ఒరే కడల్’ గురించి కొంత విశ్లేషణని ఇక్కడ పంచుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాను.

సునీల్ గంగోపాధ్యాయ బెంగాలీలో రాసిన “హిరాక్ దీప్తి” అనే నవలకు శ్యాంప్రసాద్ అందించిన చిత్ర రూపమే ఈ సినిమా. ఇప్పటివరకూ ఈ దర్శకుడు తీసిన నాలుగు సినిమాలూ (’అగ్నిసాక్షి’ : లలితాంబికా అంతర్ జ్ఞానం అదే పెరుతో రాసిన నవల, ‘కల్లు కొండొరు పెణ్ణు’:ఎస్.ఎల్.పూరమ్ సదానందన్ నాటకం, ‘బోక్షు The Myth’: గంగాప్రసాద్ విమల్ ‘మృగంతక్’ నవల, ‘అకళే’ కిమూలం The Glass Menagerie by Tennessee Williams) సాహిత్యాన్ని ఆధారం చేసుకుని తియ్యడం గమనించదగ్గ విషయం. ఇదే విషయాన్ని ఇతడితో ఎవరో ప్రస్తావిస్తే “I am not a writer. I prefer to adapt well-known literary works of noted writers for my television and cinema productions, so that the viewers too get a chance to explore the literary works from the perspective of the visual media.It is not at all an easy task to do the movie adaptations of the literary works. Another good thing that this adaptations do is it makes the audience read the original work. I went on to read some books only after watching its movie adaptations ex: Godfather, Message in a Bottle, Bridges of Maddison County etc.” అన్నాడట. “కథలు లేవు” అని చెప్పుకుతిరిగే మన సినీపరిశ్రమ ఇతగాడి నుంచీ నేర్చుకోవలసింది చాలా ఉందనిపిస్తుంది.

అయినా, సాహిత్యాన్ని సినిమాలుగా అనువదించడం చాలా క్లిష్టతతోకూడుకున్న విషయం. అలాంటి ధైర్యం,సాహసం, స్థైర్యం వుండే దర్శకులూ నిర్మాతలూ లేని మన సినీజగత్తులో ఇలా ఆశించడం మనతప్పేనేమో! కానీ, మళయాళ సినిమాలో అగ్రహీరోలైన మమ్ముట్టి, మోహన్ లాల్ ఈ సాహసానికి ఊతమివ్వడమే కాకుండా, అప్పుడప్పుడూ తామే నిర్మాతలుగా మారి చిత్రాలు నిర్మించడం ముదావహం.

సినిమాలలో సాంకేతిక విలువల(form)కన్నా, విషయం (content) మీద నాకెప్పుడూ మక్కువ ఎక్కువ. అందుకే, సినిమాలోని సాంకేతిక విషయాలకన్నా, కథావస్తువు మీద, పాత్రల తీరులమీదా కొంత విశదంగా ఈ వ్యాసంలో చర్చిస్తాను. సంబంధాలను అవసరాలుగా భావించి, బంధాలకూ అనుబంధాలకూ తన జీవితంలో స్థానం ఇవ్వని ఒక existential(అస్థిత్వ వాద) బావజాలం కలిగిన ప్రొఫెసర్ కూ, భర్త ఉద్యోగంపోయి, కష్టాల్లో వున్న ఒక సాధారణ మధ్యతరగతి గృహిణికీ మధ్య ఏర్పడే “అనుబంధం” ఈ కధకు ఆది,మధ్యం మరియూ అంతం. సమాజ నిర్మితమైన నిర్థిష్టమైన విలువలను పక్కనపెట్టి జీవించే మగాడు. సమాజపు విలువల్ని నరనరాల్లో జీర్ణించుకున్న ఒక ఆడదానికీ మధ్య సంబంధం ఏర్పడితే, ఎవరి మూలాలు కదులుతాయి? ఎవరి విలువలు ప్రశ్నించబడతాయి? ఎవరి నమ్మకాలు నిలబడతాయి? ఆ ఇద్దరిలో ఒక పరస్పరమైన మార్పుకు అవకాశం ఉందా? తప్పొప్పుల ప్రసక్తి వస్తుందా? వచ్చినా వాటికి అస్తిత్వం ఉంటుందా? ఈ కథకు ముగింపేమిటి? అనేవి కొన్ని ప్రశ్నలైతే, ఈ సినిమా చూసిన తరువాత, ప్రేక్షకుడి మదిలో మెదిలేవి జవాబు అంతసులువుగా దొరకని మరో లక్షప్రశ్నలైనా ఉంటాయి.

Albert Camus `The outsider’ నవల తరగా సంభాషణతో సినిమా ప్రారంభమవుతుంది. బేల (రమ్యకృష్ణ) అనే స్నేహితురాలితో నాధన్(మమ్ముట్టి) పడుకొని వున్నప్పుడు, తనను పెంచిన ఆంటీ చావుబ్రతుకుల్లో వున్నట్లు ఫోన్ వస్తుంది. అప్పడు జరిగే సంభాషణ చూడండి.

బేల: What’s wrong? (ఏమయ్యింది?)
నాధన్: చెరియమ్మ is sinking (చనిపోయే దశలో ఉంది)
బేల: ఇప్పుడు నువ్వెళ్ళాలా?
నాధన్ : వెళ్ళాలంటావా?
బేల: వద్దులే! చనిపోయే ముందు ఎవరైనా ఇష్టమైనవాళ్ళు కనబడితే, ఇంకా బ్రతకాలనిపిస్తుంది. అది తీవ్రమైనదాహంతో ఉన్నవాళ్ళకు ఉప్పునీరు అందించినట్లనిపిస్తుంది. వెళ్ళకు. Let her have a smooth voyage.

నాధన్ సాలోచనగా “నామనసులో ఉన్నది చెప్పావ్, నిజమే!” అన్నట్లుగా తలవంకిస్తాడు.
ఈ సంభాషణ తరువాత బేల బీరు తాగడం మొదలుపెడితే, నాధన్ తన విస్కీని గ్లాసులో ఒంపుకుంటాడు. కట్ చేస్తే… దీప్తి (మీరా జాస్మిన్) జ్వరంతో వున్న తన కొడుక్కి క్రోసిన్ సిరప్ ఇవ్వడానికి ఖాళీగా వున్న మందుబాటిల్ ఓపన్ చేసి, మందులేకపోయే సరికీ, నిరాశగా మళ్ళీ తడిబట్టను కొడుకు తలపైవేసి ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకుంటుంది.
పైన చెప్పిన ఒక్క సీన్లో దర్శకుడు ఈ సినిమాలోని మూడు ముఖ్యమైన పాత్రల్నీ ఎస్టాబ్లిష్ చేస్తాడు. బంధాలపట్ల ఎటువంటి మానసిక మోహాన్నీ (emotional attachment) చూపించని కథానాయకుడు. తన మనసుని చదివినట్లు, కథానాయకుడి ఆలోచనల్ని ప్రతిధ్వనించే ఒక సహచరి/స్నేహితురాలు. బాధ్యత,ప్రేమతప్ప మరేమీ తెలియని కథానాయకి.

ఉద్యోగప్రయత్నంలో బెంగుళూరుకు వెళ్ళిన దీప్తి భర్తతో తను ఫోన్లో కొడుకు ఆరోగ్యం గురించీ, డబ్బులేకపోవడం గురించీ బెంగపడుతూ చెబుతుండగా, అదే ఫ్లాట్స్ వుంటున్న ప్రొ.నాధన్ వింటాడు. ఆ తరువాత దీప్తి కొడుకుని హాస్పిటల్ కు తీసుకువెళ్ళి కొంత డబ్బు సహాయంకూడా చేస్తాడు. కానీ, ఈ సంఘటన మొత్తంలో ఎక్కడా తను జాలి పడున్నట్లుగానీ, తనుచేస్తున్నది పరోపకారమన్న భావనగానీ నాధన్ చూపించడు. వారిగురించి ఆలోచిస్తున్నాని బేలతో చెబుతూ, ఆ ఆలోచనల వెనుకగల తన అకడమిక్ ఇంట్రెస్ట్ చెబుతాడు. నాధన్ ప్రకారం, మనదేశంలో 200 మిలియన్ నిరుద్యోగులుంటే వారిలో 60% మంది పెళ్ళైనవాళ్ళే, బహుశా అందరి పరిస్థితీ దీప్తి పరిస్థితిలానే ఉండొచ్చు. కానీ, సాధారణంగా ఇలాంటి భార్యలలో కనిపించే నైరాశ్యం దీప్తికళ్ళలో కనిపించకపోవడం తకు ఆసక్తిని కలిగించిందని చెబుతాడు. దానితోపాటూ ఎంతకాలం దీప్తికళ్ళలో ఆ వెలుగుంటుందో! అనే సందేహాన్నికూడా వెలిబుచ్చుతాడు.

“అంటే, నీ ఆసక్తి ఆ అమ్మాయిలోనా?” అన్న ప్రశ్నకు సమాధానం చెబుతూ,”I am not a womanizer to that extend, I need women as a physical need. Not social.Not emotional” అంటూ తన ఉద్దేశాన్ని కుండబద్దలుకొట్టినట్లు చెబుతాడు. “నా ఆలోచన ఆ అమ్మాయి గురించికాదు, వీళ్ళని ఈ పరిస్థితుల్లోకి నెట్టిన సమాజాన్ని గురించి” అంటాడు. ఒక సంఘటననీ, ఒక మానవసమస్యని కథానాయకుడు చూసే objective/academic తీరు మనకు ఈ సీనుతో అర్థమవుతుంది.

దీప్తి భర్త జయ్ కుమార్ (నరేన్) పాత్ర ప్రవేశంతో, దీప్తి జీవితంలోని ‘శారీరక వెలితి’ కూడా తెలిసొస్తుంది. బహుశా సినిమాలోని అత్యంత బలహీనమైనపాత్ర దీప్తి భర్త జయ్. అప్పుడప్పుడూ తన మాటలూ,చేష్టలూ కూడా అర్థమవ్వనంతగా ఈ పాత్ర తీరుతెన్నులుంటాయి. బహుశా, అది కథాపరంగా అవసరంకూడానేమో! రెండోసారి భర్త ప్రోద్బలంతో దీప్తి నాధన్ దగ్గరికి డబ్బుసాయం కోసం వెళ్తుంది. ఈ సీన్లో మీరాజాస్మిన్ నటన చూసి, నేను తెలుగులో,తమిళ్ లో చూసిన ఈ నటికీ ఈ సినిమాలో కనిపించిన నటికీ ఎంత తేడావుందో అనుకున్నాను. ఇబ్బంది, మొహమాటం, సంకోచం, సిగ్గూ,బిడియం అన్నీ కలగలిపిన భావాల సమ్మేళనమైన త నటన చాలా సహజంగా అనిపించింది.

దీప్తి మూడోసారి, తీసుకున్న డబ్బు తిరిగివ్వడానికీ, తన భర్త ఉద్యోగానికి ఏదైనా రెకమండేషన్ చెయ్యగలడేమో అడగడానికీ నాధన్ తలుపు తడుతుంది. నాధన్ తనజీవితంలో ఇప్పటివరకూ ఉన్నఒకేఒక బంధం చెరియమ్మ చావువార్తవిని, ఇప్పుడు పరిపూర్ణ స్వతంతృడయ్యానని “సెలెబ్రేట్” చేసుకుంటున్న సమయంలో దీప్తి నాధన్ ఫ్లాట్ కు వస్తుంది.ఆక్షణంలో నాధన్ దీప్తిని శారీరకంగా కావానుకుంటాడు. దీప్తి సంకోచాన్ని చూసి “నీకు ఇష్టం లేకపోతే వద్దులే. I am sorry. నువ్వెళ్ళిపోవచ్చు” అనే choice కూడాఇస్తాడు. కానీ, దీప్తి ప్రస్తుత అవసరమో,నాధన్ ఇదివరకు చేసిన సహాయానికి కృతజ్ఞతో, అప్పటికే నాధన్ కున్న జ్ఞానానికీ, జాలిగుణానికీ తను ఇస్తున్న గౌరవమో, తన శారీరక అవసరమో లేక ఇవన్నీ కలగలిపిన భావనో దీప్తిని అక్కడినుంచీ కదలకుండా చేస్తాయి. వారిద్ధరిమధ్యా సంబంధం ఏర్పడుతుంది.

ఈ సీన్లు జరుగుతున్నప్పుడు దీప్తి మనసులోని భావాలకు అద్దంపట్టినట్లు వచ్చే నేపధ్యగీతం గురించి రెండు మాటలు చెప్పుకోవాలి. తప్పుచేస్తున్న భావన ఒకవైపు, స్త్రీసహజమైన ప్రేమభావన మరొకకవైపు.పవిత్రత ఒకవైపు, ఆపుకోలేని కోరిక మరొవైపు. దీప్తిలోని ఈ సంక్లిష్టమైన భావాలను చక్కగా అక్షరబద్ధం..స్వరబద్ధం రెండూ చేసిన రచయిత (గిరీష్ పుత్తుషెరి) సంగీతదర్శకులను(ఔసెప్పచ్చన్) అభినందించకుండా ఉండలేము. పూర్తిగాఅర్థంకాని మళయాళం, మొత్తం అర్థాన్ని అనువాదంలో అమర్చలేని సబ్ టైటిళ్ళ నడుమకూడా, నాలో ఆ పాటలోని భావాన్ని నింపగలిగినందుకు నా తరఫున నేనైతే వీళ్ళకి హారతులిచ్చేసాను.

నాధన్ సిఫార్సుతో జయ్ కుమార్ కు ఉద్యోగం వస్తుంది. దీప్తి, నాధన్ మధ్య సంబంధం కొసాగుతుంది. కొంత “పరిచయం” తరువాత, దీప్తి ఈ అనుబంధంనుంచీ తను ఆశిస్తున్న కనీస విలువలు,ఆశంసల (expectations) మధ్యగల అగాధాన్ని గుర్తిస్తుంది. అవరాలకుతప్ప ప్రేమానుబంధాలకు అతీతుడయిన నాధన్ ప్రవర్తన, దీప్తిలో కల్లోలాన్ని రేపుతుంది. తను ‘కేవలం ఒక శారీరక అవసరాన్ని తీర్చే, నచ్చిన అమ్మాయిగామాత్రమే చూడబడటం’ అవమానంగా భావిస్తుంది. అప్పుడుదయించే ప్రశ్నలు “ఇది పాపం కదా?”, “స్నేహం, ప్రేమ లేనిబంధాలు వుంటాయా?” అనేవి. దానికి నాధన్ సమాధానం, “పాపంపుణ్యం అనే విలువలు, సమాజం తన ఉనికిని కాపాడుకోవడానికి పెట్టుకున్నవేతప్ప, వాటికొక అస్థిత్వం లేదు. అవికాలంతోపాటూ మారతాయి”. “స్నేహం ,ప్రేమ లేకుండా, ఆనందం (joy)కోసం సంబంధాలు ఏర్పరుచుకోవచ్చు. అలాంటిదే ఇది” అని చెబుతాడు.

ఈ భావాల తీవ్రని తట్టుకోలేని దీప్తి, “అయితే నా భర్తకు ఉద్యోగమిప్పించింది జాలితొనా లేక…!!” అంటూ నాధన్ అహాన్ని గాయపరడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. కానీ, నాధన్ శాంతంగా “నేను మొదటిసారి నిన్ను ముట్టుకున్నప్పుడు, నువ్వెందుకు అభ్యంతరం చెప్పలేదు? ఇష్టం లేకపోతే నువ్వెళ్ళిపోవచ్చు అన్నప్పుడు నువ్వెందుకు వెళ్ళలేదు? అలాచేస్తే నేను నీకు సహాయం చెయ్యడం మానేస్తాననా! లేక నీ భర్తకు ఉద్యోగం ఇప్పించననా!!” అని ప్రశ్నించేసరీకీ భరించలేకపోతుంది. అయితే,తప్పని తెలిసీ మళ్ళీ ఇప్పుడు ఎందుకువచ్చావని నాధన్ ప్రశ్నిస్తే, దీప్తిదగ్గర సమాధానం వుండదు. ఒకవైపు అపరాధభావం, మరోవైపు అలవికాని ప్రేమని ఎలా వ్యక్తపరచాలో చెప్పలేక ఊగిసలాడే దీప్తిపాత్రకు మీరా జాస్మిన్ ఈ దృశ్యంలో ప్రాణం పోసింది.

అందమైన కల, అదేక్షణంలో ముక్కలైన కలలాంటి అనుభవం తన మనసులో ఒక నీడలా వెంటాడుతుంటే తనలోతనే ఒంటరిగా దీఫ్తిపడేబాధని దర్శకుడు మోంటాజ్ షాట్లలో నేపధ్యగీతసహాయంతో ఆవిష్కరించడం ఇక్కడా చాలా బాగనిపించింది. ఈ మానసిక సంఘర్షణల నేపధ్యంలో దీప్తి, కలవడానికి వచ్చిన నాధన్ తో “ఎప్పటికీ” తనని కలవననిచెప్పి పంపించేస్తుంది. నాధన్ కొంతకాలంపాటూ విదేశాలకి వెళ్ళిపొతాడు. దీప్తి గర్భవతి అవుతుంది. ఈ తరుణంలో దీప్తిలోని మానసిక సంఘర్షణ ద్విగుణీకృతమౌతుంది.

నాధన్ విదేశంనుంచీ తిరిగొచ్చినప్పుడు దీప్తి తన కడుపులోవున్నది తనబడ్డేఅన్న నిజాన్ని చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తుంది. సూటి మాటలేతప్ప, ప్రేమసూచనల్ని అర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నించని నాధన్ ..”భారతదేశంలో ప్రతి నిమిషానికీ 7,200 పిల్లలు పుడతారని. అలాంటిది దీప్తిగర్భం గురించి తాను ప్రత్యేకంగా ఏమని ఆలోచిస్తా”ననిచెప్పి ఆ తరువాత అసంకల్పితంగా “నేనూ మీతో వచ్చేస్తాను” అన్న దీప్తి మాటలని సులువుగాతీసుకుని తనకు తెలియకుండానే నాధన్ దీప్తిని తృణీకరిస్తాడు (reject). అప్పటికే మానసిక సంఘర్షణ అనుభవిస్తున్న దీప్తి, ఈ తృణీకరణతో తీవ్రమైన డిప్రెషన్ కు లోనవుతుంది.

దీప్తికి కూతురు పుడుతుంది. కళ్ళముందే తను చేసిన పాపం/ప్రేమకు గుర్తుగా పుట్టిన బిడ్డ, ఒకవైపు తనుచూసుకోవలసిన సంసారం, మనసులో తీవ్రమైన అపరాధ భావనలమధ్య, దీప్తి పిచ్చిదవుతుంది. ఇదెలా జరిగిందో అర్థం చేసుకునేప్రయత్నంలో, నాధన్ కు బేల, “దీప్తి కడుపులోవున్న శిశివు నీదేనేమో! అది చెప్పడానికి దీప్తి నీదగ్గరకొచ్చినప్పుడు, నువ్వుతృణీకరించడం వలన, తన మనసు ఛిన్నాభిన్నైమై పిచ్చిదయ్యిందేమో!!” అన్న అనుమానాల్ని వ్యక్తపరుస్తుంది.

ఈ అనుమానంలోని నిజాన్ని జీర్ణించుకోలేని నాధన్ డిఫెన్సివ్ లో పడతాడు. ఈ ఆలోచని రిజెక్ట్ చెయ్యడానికి ప్రయత్నిస్తాడు. దీప్తి ఇప్పుడు పిచ్చిదైపోవడంవల్ల అసలు నిజాన్ని తెలుసుకోలేని స్థితిలో పడతాడు.ఈ సీన్లో బేల-నాధన్ లమధ్య జరిగే సంభాషణను దర్శకుడు చిత్రీకరించిన తీరు చూస్తే, ఒకస్థాయిలో నాధన్ తనలోతనే మాట్లాడుతున్నట్లుగా అనిపిస్తుంది. బేల అతడి అంతరాత్మకు ప్రతిరూపంగా అనిపిస్తుంది. ఈ సంఘటన విషయంలో నిజం తెలిసిన దీప్తి పిచ్చిదై ఏమీతెలియని స్థితిలో వుండటంవలన, ఇకమిగిలిన తనే మొత్తం బాధ్యతను తీసుకోకుని అనుభవించాలన్న స్పృహ నాధన్ కు కలుగుతుంది. ఈ దృశ్యంలో మమ్ముట్టి నటన తెరపైచూడాల్సిందే.

జయన్ నాధన్ సహాయంతో దీప్తిని మానసిక చికిత్స కేంద్రంలో చేర్పిస్తాడు. అక్కడ దీప్తికి చికిత్స జరుగుతుంటే, ఇక్కడ నాధన్ మానసికక్షోభని అనుభవిస్తూ, విపరీతమైన త్రాగుడికి అలవాటుపడతాడు. తన అకడమిక్ పనుల్నికూడా మనసుపెట్టి చెయ్యలేకుండాపోతాడు. బహుశా, దీప్తినీ శిశివునీ తృణీకరించిన క్షణంలోనే ‘అప్పటివరకూ బంధాలు లేకుండావున్న నాధన్, ఒక బలమైన సంబంధానికి పునాది వేసాడా!’ అనిపించేంతగా క్షోభననుభవిస్తాడు.

కొంతకాలానికి దీప్తి చికిత్సపూర్తయ్యి ఇంటికి తిరిగొస్తుంది. అప్పటికే ఇల్లుమారటం వలన, నాధన్ వున్న ఫ్లాట్ కి దూరంగా నివసించడం మొదలెడుతుంది. పూజలు పునస్కారాలలో స్వాంతన వెతుక్కుంటుంది. కానీ, ఒకసారి నాధన్ దీప్తిఇంటికివచ్చేసరికీ,చూడగానే తలుపువేసేసినా, మళ్ళీ దీప్తిలో సంఘర్షణ ప్రారంభమవుతుంది. మళ్ళీ ఎక్కడ నాధన్ ప్రేమలో పిచ్చిదవుతుందోఅన్న భయంతో, ఈ సమస్యలకు మూలమైన నాధన్ ను చంపడానికి నిర్ణయించుకుంటుంది. పిల్లలతోసహా నాధన్ ఇంటికి వెళ్తుంది.

ఎందరో స్త్రీలను అనుభవించిన నాధన్ దీప్తికోసం మాత్రం ఎందుకు తపించాడు? తనకారణంగా, తనకోసం పిచ్చిదైన దీప్తిని నాధన్ నిజంగా ప్రేమిస్తాడా? వీరిద్దరూ ఒకటౌతారా..లేక దీప్తి నాధన్ ను చంపేస్తుందా? ఒకవేళ వీరిద్ధరూ కలిస్తే, ఈ కలయికకు వారేర్పరుచుకున్న ప్రాతిపది ఏమిటి? అనేవి ఈ ఆఖరి దృశ్యంలో తెలుస్తాయి. ఇంత క్లిష్టమైన దృశ్యాన్ని రాయటంలోనూ, తియ్యటంలోనూ దర్శకుడు చూపిన ప్రతిభ, నటీనటులు చూపిన నటనా అద్వితీయం.

పాశ్చాత్యపోకడలైన వ్యక్తివాదం, అస్థిత్వవాదాలను భారతీయ పరిస్థితుల్లో reinterpret చేసిన సినిమాగా ‘ఒరే కడల్’ నాకు అనిపిస్తుంది. ‘మనిషికి అవసరాలూ,ఆనందాలూ, బాధ్యతలతోపాటూ తనను “పిచ్చిగా” ప్రేమించే వ్యక్తిదొరికినప్పుడు సమాజకట్టుబాట్లతో నిమిత్తం లేకుండా, తన భావజాలంతో సంబంధం లేకుండా ప్రేమ పుడుతుందనే ఒక సత్యం ఈ సినిమాద్వారా చెప్పబూనాడేమో!’ అనిపిస్తుంది.

ఈ సినిమాని చూసి అనుభవిస్తేగానీ, కొన్ని అర్థాలు స్ఫురించవు. నేను ఇంకోపదిపేజీల విశ్లేషణ రాసినాకూడా అసమగ్రంగానే అనిపిస్తుంది. అందుకే, ఈ సినిమాను అందరూ ఖచ్చితంగా చూడాలనిమాత్రమే నేను కోరుకుంటాను.

చివరిగా ఒక్కమాట, ఈ సినిమా చూసిన తరువాత రాబోయే 5-6 సంవత్సరాలలో తెలుగులోమాత్రం ఇలాంటి సినిమాను ఎవరూ తీసే సాహసం చెయ్యరేమో! ఒకవేళ చేసినా మమ్ముట్టి, మీరాజాస్మిన్ చేసిన పాత్రల్ని చెయ్యగలిగే ధైర్యం మన పరిశ్రమలో ఎవరికీ లేదనే అనిపిస్తుంది.

ఈ సినిమాని మోసర్ బేర్ వారు 50 రూపాయకే అందిస్తున్నారు. ఎవరైనా మళయాళం మిత్రులుంటే, కేరళ నుంచీ తెప్పించుకోండి.బెంగుళూరు,చెన్నైలలో లో ఈ సినిమా ఖచ్చితంగా దొరుకుతుంది. హైదరాబాద్ లో వున్నవాళ్ళతో నా దగ్గరున్న DVD పంచుకోవడానికి నేను రెడీ!