చిరంజీవి Vs బాలకృష్ణ : ఒక ప్రేమ సంవాదం

బాలకృష్ణ తన ఫ్యాన్స్ తో చిరంజీవి గొప్పనటుడని చెప్పి ఒప్పించగలడా? అదేపని చిరంజీవిమాత్రం చెయ్యగలడా?
చఛ్చినా చెయ్యలేరు. కారణం, వారివారి ఆలోచనాధోరణులూ, పనిచేసే చిత్రాలు, నటించే విధానాలు, మేనరిజాలు, ప్రేక్షకులకు వారిపట్లుండే ఆశలూ, ఆశయాలూ వేరు..చాలా వేరు. బాలకృష్ణ అభిమానిని హఠాత్తుగా చిరంజీవిని ప్రేమించి, అభిమానించి సినిమాహాల్లో ఈలలేసి గోలచెయ్యమని చెప్పగలమా..ఇలా చెయ్యడానికి ఎవరికీ దమ్ములు చాలవు. ఎందుకంటే, అదంతే. ఆ విలువలూ, అభిమానం, ఉన్మాదం కాంప్రమైజ్ కొచ్చేవి కావు. చిన్నప్పటినుంచీ వాళ్ళునమ్మిన తారను, ఆరాధ్య నటుడ్ని త్యజించడం సులభంకాదు. దాదాపు అసాధ్యం కూడా!


అలాంటిది, తాము జీవితాంతం నమ్మి బ్రతికిన విలువల్ని త్యజించి, తమ ఇష్టానికి వ్యతిరేకంగా, ప్రేమించిన జంటని తల్లిదండ్రులు ఎందుకు ఆశీర్వదించాలి? నిరసించి తాటతియ్యకుండా ఎందుకు వదిలెయ్యాలి? మన సినిమాలూ, సాహిత్యం అన్నీ పెద్దలు ప్రేమలకు వ్యతిరేకమని చూపించి, వారిని కర్కోటకులుగా చూపినవే. చర్యల ప్రకారం వారు చేసేవి దుర్మార్గాలుగా అనిపించినా, "అవి వారికి తమ విలువలపట్ల వున్న నిబద్దతగా ఎందుకు చూడకూడదు?" అనేది నా ప్రశ్న. నమ్మిన సిద్ధాంతాలనూ, విలువలనూ,అభిప్రాయాలనూ, 'పిల్లలకు ఏది మంచో తమకు బాగా తెలుసు' అనే నమ్మకాన్నీ ఒక్కసారిగా విడనాడి విశాలహృదయంతో తల్లిదండ్రులు పిల్లల ప్రేమను ఎందుకు అంగీరించి ఆశీర్వదించాలి. అందుకే ప్రేమను వ్యతిరేకించే తల్లిదండ్రులంటే నాకు అమితమైన గౌరవం.


ఇక ప్రేమికుల సంగతి చూద్దాం.షర్టుకొనడానికీ, షూస్ కొనడానికీ, పరీక్షఫీజు కట్టడానికీ, మెస్ బిల్లు కట్టడానికీ తల్లిదండ్రులనుంచీ పర్మిషన్ తీసుకుంటారేగానీ, ప్రేమల వరకూ వచ్చేసరికీ వారిష్టం వారిది. ఒకరినొకరు ఇష్ట'పడిపోతారు', ఆరాధించేసుకుంటారు, అభిమానించి కలిసి జీవించేయ్యాలనే నిర్ణయాలకొచ్చేస్తారు. అప్పటిదాకా గుర్తురాని తల్లిదండ్రులు, "పెళ్ళి" అనే మాట వినబడగానే గుర్తుకొచ్చేస్తారు. "మా అమ్మానాన్నాల్ని అడిగి ఒప్పించవా శేఖర్!!!" అని బేలగా ఆ అమ్మాయి. "మన ఇరువురి తల్లిదండ్రుల అంగీకారంతోనే సగర్వంగా అందరి సమక్షంలో నీ మెడలో తాళికడతాను ప్రియా" అని సాహసంగా అబ్బాయీ చెప్పుకుని. బాలకృష్ణ అబిమానులకు చిరంజీవి గొప్పనటుడని చెప్పడానికి ప్రయత్నించే తరహాలో తల్లిదండ్రులకు తమ ప్రేమ గొప్పతనాన్ని చెప్పడానికి బయల్దేరుతారు.


ఆ తరువాత జరిగేది కొన్ని వందల సినిమాలలో చూసిన రొటీన్ తంతే. ఆవేశపడే తండ్రి, గుండెలు పగిలేలా ఏడ్చేతల్లి, అవకాశమిస్తే చంపైనా ఈ ప్రేమను అమరం చేస్తాననే (ఉంటే) అన్న, (లేకపోతే) బాబాయిలూ మామయ్యలూ. ఇలా అందరూ పేజీలకొద్దీ తాము పిల్లలకోసం చేసిన త్యాగాలూ,వంశప్రతిష్టలూ, కులగౌరవాలూ, వారికోసం కన్నకలల్నీ ఏకరువుపెట్టి, తమ నిబద్ధతని అధికారికంగా చాటుకుంటారు. ఒకవైపు అమ్మాయి హౌస్ అరెస్ట్, కమ్యూనికేషన్ కట్. మరో వైపు అబ్బాయి విరహాలు. వాడి ప్రేమబాధని మందుతోనో లేక లేచిపొయ్యే ఆలోచనలతో రెచ్చగొట్టి, ప్రేమావేశాన్ని శాంతింపజెసే స్నేహబృందాలు. ప్రేమకు వత్తాసుపలికే బలం లేని బామ్మలో, తాతయ్యలో ఎంచక్కాతయారయ్యి మంచి ట్రాజిక్ కామెడీ వెలగబెడుతూ ఉంటారు. అదేనండీ! ప్రేమికులకు ట్రాజెడీ మనకూ, చుట్టుపక్కలవారికీ మాత్రం కామెడీ.


నిజంగా, ఈ చిరంజీవి అభిమానులకు బాలకృష్ణ సినిమాను ఆదరించమనే తంతు అవసరమంటారా? పిల్లలు తమ ప్రేమల విషయం చెప్పి, తల్లిదండ్రులను ఒప్పించడం ముఖ్యమంటారా? నాకు మాత్రం ఇందులో అనవసరంగా సినిమా నిడివి పెంచి, జీవితాలలో డ్రమాటిక్ ఎఫెక్టి తీసురావడానికితప్ప ఈ తంతెప్పుడూ అసంబద్ధంగానే అనిపిస్తుంది. Diametrically opposite విలువలున్న తరాలు సహృదయంతో, ఎటువంటి బాధా, కోపం, నిరాశ, లేకుండా కాంప్రమైజ్ కు ఎలా వస్తారు? ఎందుకురావాలి? అలావస్తే, వారుతమ జీవిత విలువల్ని "తూచ్!" అని ఒక్క క్షణంలో త్యజించినట్టేకదా ! అది నిజంగా అవసరమా?


ప్రేమించడానికి అఖ్ఖరలేని పెద్దల పర్మిషన్/ఆశీర్వాదం పెళ్ళికెందుకు కావాలి? అంటే, ఈ ప్రేమించే తరానికి ఎప్పుడూ తమ విలువలపట్ల నమ్మకమూ, నిబద్ధతా లేవన్నమాటే! ప్రేమించే ఆవేశమేతప్ప, జంటగా కలిసి బతకాలని సొంతంగా నిర్ణయం తీసుకునే సాధికారత లేదన్నమాట. ఇలాంటి వాళ్ళకు నిజంగా ప్రేమ అవసరమా? అటు తమ పైత్యాలకు పర్మిషనడిగి పెద్దలను అడకత్తెరలో పోకల్నిచెయ్యడం, ఇటు తమ జీవితాల్ని కొంతకాలం నరకప్రాయం చెసుకోవడం వల్ల వీరు సాధించేదేమిటో నాకు అర్థం కాదు.


ఇదేమాట ఒక ప్రేమికుడిని అడిగితే, "ప్రేమంట ఇద్దరు వ్యక్తులు ఇష్టపడటం, పెళ్ళంటే రెండుకుటుంబాల కలయిక కదా! అందుకే, మొదటిదాంట్లో తల్లిదండ్రులు అవసరం లేదు, రెండోదానికి వాళ్ళందరూ కావాలి" అని వేదాంతం ఒలకబొసాడు. "అహా! అలాగా!! అయితే, తల్లిదండ్రులకు తెలీకుండా నీకిష్టమైన అమ్మాయిని కేవలం ప్రేమించు. ఆ తరువాత మీ కుటుంబంకోసం, వారు చూపించిన అమ్మాయిని పెళ్ళిచేసుకో. రెండూ బ్యాలన్సైపోతాయి" అని చెబితే మౌత్ లో సౌండ్ రాలేదు.ఎందుకురా ఈ నాటకాలంటే, "కుటుంబం సపోర్ట్ లేకపోతే పెళ్ళి తరువాత నానాకష్టాలూ పడాల్సివస్తుంది మిత్రమా" అంటూ అసలు నిజాలు బయటపెట్టాడు. బాగోగులు చూడ్డానికీ, కడుపులకీ, పురుళ్ళకీ, ఫంక్షన్లకీ, పిల్లల పెంపకానికీ ఇతరత్రా అవసరాలకి ఫ్యామిలీ సపోర్ట్ కావాలి. బరితెగించి ఇష్టమొచ్చినట్లు పెళ్ళిచెసుకుంటే ఈ సుఖాలన్నీ కాదనుకున్నట్లే అని దేవరహస్యం ఏకరువయ్యింది.


"మరి తల్లిదండ్రులపై ప్రేమ సంగతో!" అంటే, "తల్లిదండ్రులు మనపై అధికారం ఉందని ఎలా అనుకుంటారొ, మనకూ వారిపట్ల బాధ్యత మాత్రమే ఉందనుకుంటే సరిపోతుంది. ఎంతైనా పెళ్ళైన తరువాత మనం మనస్ఫూర్తిగా ప్రేమించాల్సింది పెళ్ళాన్నేకదా!" అని నాకే జ్ఞానోదయం కల్పించాడు. ఆలోచించడానికి కొంత ఇబ్బందిగా ఉంటుందిగానీ, బహుశా నిజంకూడా ఇదేనేమో! అంటే, తల్లిదండ్రుల ఆశీర్వాదం పేరుతో ఈ ప్రేమికులకి కావలసింది అవసరాలకు ఫ్యామిలీ అందించే సపోర్టేతప్ప, మరోటి కాదు. అందుకే, ప్రేమిస్తున్నప్పుడు అవసరం లేని తల్లిదండ్రులు పెళ్ళికి అర్జంటుగా కావలసివస్తారు.


ఫ్యామిలీ నెట్వర్క్ లో లభించే సెక్యూరిటీ కోసం, స్వతంత్రించి ప్రేమించినా ఆ నిబద్ధతని గాలికొదిలి, పెళ్ళికోసం మాత్రం పర్మిషనడిగే ప్రేమికులకన్నా, ప్రేమల్ని మనస్ఫూర్తిగా తమ విలువల్ని అనుసరించి నిరసించే పెద్దలపక్షమే నేనూ. అయితేగియితే, ప్రేమికులు ప్రేమతొపాటూ పెళ్ళీ ఇష్టానుసారం చేసుకోవాలేగానీ, చిరంజీవి అభిమానిని బాలకృష్ణ ఫోటోను పూజించమని చెప్పినట్లు, ఒప్పుకోరని తెలిసినా, పెద్దల అంగిక్లారం, ఆశీర్వాదంకోసం దేబరించడం ఎందుకూ!!!! ఇరుపక్షాలవారూ క్షోభపడటం ఎందుకూ...కేవలం ఆ తరువాత ఉత్పన్నమయ్యే "అవసరాల" కోసమేనా! ధైర్యం లేని ప్రేమలు, భవిష్యత్తు సుఖాలకోసం నమ్మకాల్ని త్యజించే ప్రేమలంటే ఇవే. వీళ్ళేనా మన ప్రేమికులు? వీరివా పవిత్ర ప్రేమలు?

*****