రెస్టారెంటోఫోబియా...!

కొత్త అనుభవం. కొత్త ప్రదేశం. కొత్త మనుషులూ, కొత్త వాతావరణం మనలో ఎప్పుడూ కొంత ఖంగారుని సృష్టిస్తాయి. అది సహజంకూడా. అదీ ముఖ్యంగా ఆ కొత్తదనానికి తెలియనితనం జోడిస్తే ! అధికారమున్నాకూడా మనం సాధికారకంగా నిర్ణయాలు తీసుకోలేం. మన సహజ ప్రవర్తనని చూపించలేము. దాన్నే ఒక్కోసారి మొహమాటం అనుకుంటే, మరో సారి బిడియం అనేసి తృప్తిపడతాము. కానీ, అప్పుడప్పుడూ అది ఈ సాధారణ హద్దుల్నిదాటి మానసిక శాస్త్రంలో చెప్పే కాంప్లెక్స్ గానో లేక ఒక ఫోబియాగా తయారవుతుంది.


ఆంధ్రప్రదేశ్ లో సాధారణగా ఉండే టిఫిన్, భోజనం హోటళ్ళను మాత్రమే చూసిన నేను, డిగ్రీ చదివే రోజుల్లో స్నేహితులతో మొట్టమొదటిసారిగా ఒక పెద్ద 'రెస్టారెంట్'కు వెళ్ళాను. అక్కడ మెన్యూ చూసిన మొదటి క్షణంలో పట్టుకుంది నాకొక కాంప్లెక్స్...దాన్నే ఫోబియా అనుకుంటే అదొక కలగాపులగం ఫోబియా. ఒకటికాదు రెండుకాదు ఏకంగా మూడు ఫోబియాల కలయిక. Kainolophobia or Kainophobia- Fear of anything new, novelty. Kakorrhaphiophobia- Fear of failure or defeat and Katagelophobia- Fear of ridicule.


నిజానికి ఆ మెన్యూలో చాలా పేర్లు నాకు అస్సలు అర్థం కాలేదు. అర్థమయినా, ఆర్డరు ఎలా ఇవ్వాలో తెలీలేదు. కొత్తదనంవల్ల వచ్చిన ఖంగారు ఒకటైతే, ఎక్కడ తప్పుచేస్తానో అన్న భయం మరోవైపు. ఈ రెండిటికీ మూలకారణం, నాతో వచ్చిన స్నేహితులు "ఊరోడ్రా!" అనుకుంటారనే దిగులు. మామూలుగా మాఊర్లో భోజనం చెబితే అన్నీవచ్చెస్తాయి. మహాఅయితే చపాతీ చెప్పేవాళ్ళం. వాటితోపాటూ పప్పో కూరో వాటంతట అవే వచ్చేస్తాయి. కానీ ఇక్కడ ‘రోటీ’ సపరేటుగా ‘దాల్’ సపరేటుగా ఆర్డరివ్వాలి. ‘పన్నీర్’ అనేది తియ్యటి సోడాలాంటి పానీయంగా నాకు తెలుసేగానీ, అదొక తిండిపదార్థం పేరని తెలీదు. ఇక మలాయికోఫ్తా, కాశ్మీరీ పలావ్, బటర్ చికెన్ లాంటివి కొత్త పేర్లైతే , ఇప్పటికీ పేరుకూడా తెలీని చైనీస్ వంటకాలు బోలెడు.


ఈ తంతుజరిగిన కొన్నాళ్ళకు మా Educational psychology లెక్చరర్ తన జీవితంలో జరిగిన ఒక సంఘటన గురించి చెప్పారు.


మా లెక్చరర్ పోస్ట్ గ్రాడ్యుయేషన్ చేస్తున్నప్పుడు విదేశీ యూనివర్సిటీకి చెందిన ప్రొఫెసర్ ఒకాయన మైసూర్ కొచ్చాడట. అప్పటికే రీసెర్చ్ కోసం విదేశాలకు వెళ్ళాలనుకున్న మా లెక్చరర్, ఆయన్ను కలవడానికి అపాయింట్మెంట్ తీసుకున్నాడు. ఎక్కడ వెళ్ళడానికి లేటైపోతాడేమో అనే ఆలోచనతో మా లెక్చరర్, అనుకున్న సమయానికన్నా గంట ముందే ఆ ప్రొఫెసరున్న ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ కి చేరుకున్నాడు. తీరా అక్కడికి చేరగానే, వారి అసిస్టెంట్ "అయ్యా మీరు గంట ముందొచ్చేసారు, కొంత సమయం వేచిచూడాలి" అని మర్యాదగా చెప్పేసాడు. ఆ గంటసమయంలో ఏంచెయ్యాలో తెలీక కాసేపు లాబీలో కూర్చుని,సమయం గడవక కొంత ధైర్యం చేసి పక్కనే ఉన్న రెస్టారెంట్లోకి వెళ్ళి కూర్చున్నాడు.


కూర్చోగానే, చేతిలో మెన్యూ ,పెదవులపై చిరునవ్వూ పెట్టుకుని సర్వర్ ప్రత్యక్షం. ఆ మెన్యూ చూసి మా లెక్చరర్ ఢగైపోయాడు. ఇకతప్పదన్నట్లుగా చదవడానికి ప్రయత్నిస్తే అన్నీ..గ్రీకూ లాటిన్లే. చిట్టచివరకు దోసె,కాఫీ కొంచెం తెలిసిన పదార్థాలలాగా అనిపిస్తే వాటినే ఆర్డరిచ్చు ఊరుకున్నాడు.ఆ చిరునవ్వుల సర్వరు పక్కకితప్పుకోగానే మా లెక్చరర్ దృష్టి పక్క టేబుల్లలో కూర్చుని టిఫిన్ ఆరగిస్తున్న వ్యక్తిలపై పడ్డాయి.ఒక్కసారిగా ఆయనగుండేల్లో కత్తులూఫొర్కులూ పరుగెత్తాయి...అర్థమయ్యిందనుకుంటాను! ఆ పక్క టేబుల్లో దోసెల్ని కత్తులూ ఫోర్కులతో చీల్చిచండాడుతూ కొందరు కనిపించారు. తను వందరుపాయలు త్యాగం చెయ్యడానికి సిద్దమైన దోసె తన టేబిల్ పైకి చేరింది.


అసలే ఎప్పుడూ జీవితంలో వెళ్ళని ఫైవ్ స్టార్ హోటలు , దోసెల్ని అలవోగ్గా చేతుల్తోతప్ప కత్తులూ కటార్లతో తినెరగని జీవితం... ఇప్పడు చూస్తే "ఎరక్కపోయి చెప్పాను ఇరుక్కుపోయాను" అనిపాడుకునే పరిస్థితి. ఎదురుగా ఇష్టమైన దోసున్నా మనసారా తినలేని పరిస్థితి. ఈ డోలామానమైన పరిస్థితిలో మా లెక్చరర్ చేతులు నలుపుకుంటూ దాదాపు 10 నిమిషాలు దీనంగా ఎదురుచూస్తూ, కత్తులూ పోర్కుల కాంబినేషల్నతో ప్రయోగాలు చేస్తూ గడిపేసాడు. ఇంతలో, పక్క టేబుల్లో అప్పటివరకూ ఈ తంతుచూస్తున్న ఒక పెద్దాయన తన టిఫిన్ ముగించిన వెళ్తూవెళ్తూ మా లెక్చరర్ భుజంపై చెయ్యివేసి "my boy! you have paid for it" అనిజెప్పేసి వెళ్ళిపోయాడట.


అంతే! ఆ ఒక్క క్షణంలో మనసుమూల ఒక వెయ్యిక్యాండిల్ బల్బువెలిగేసింది. అప్పటిదాకా ఆడుకుంటున్న ఫోర్కూ కత్తులను పక్కనపడేసి, ఆ సర్వర్ను మించిన నవ్వు తన ముఖం మీద ప్రతిఫలిస్తుండగా విజయవంతంగా చెత్తో దీసె లాగించేసాడు.


ఈ సంఘటన చెప్పిన మరిక్షణంలో నాకున్న ఫోబియాలన్నీకూడా పటాపంచలయ్యాయి. "నిజమే! నా డబ్బులు పెట్టి నేను తింటున్నప్పుడు, నా ఇష్టమొచ్చినట్లు తినే అధికారం నాకుంది కదా" అనిపించింది. అంతెందుకు, అంత డబ్బుపెట్టి ఆర్డరిస్తున్నప్పుడు ఆ పదార్థాలేమిటో అవి వేటితో తయారు చేస్తారో అవి మనకు ఎలా కావాలో సాధికారికంగా అడిగి తెలుసుకుని మరీ చెప్పే హక్కు మనకుందికదా అనిపించింది. అప్పటి నుంచీ ఇప్పటివరకూ ఆ కాంప్లెక్సులూ,ఫోబియాలూ నా దరికికూడా చేరలేదు.


ఈ సంఘటనను చెప్పి నా ఆత్మన్యూనతను పోగొట్టిన మా సైకాలజీ లెక్చరర్ షిండే గారిని ఇప్పటికీ పెద్ద హోటల్ కెళ్ళిన ప్రతిసారీ, కొత్త ప్రదేశానికి వెళ్ళిన ప్రతిసారీ తలుచుకుంటాను.

*****