ర్యాండమ్ ఆలోచనలు

రాయడం(బ్లాగడం) తగ్గింది: ఏమిటీ..ఈ మధ్య రాయడం తగ్గించారూ? అని అడిగారొక బ్లాగ్మిత్రులు. ఆ ప్రశ్నతోపాటూ, possible answers కూడా ఆరా తీసారు. ఉద్యోగంలో వ్యస్థతా! ఆర్థిక మాంద్యం ఎఫెక్టా!! వ్యాఖ్యాతల బాధలు పడలేకా లేక రాయడానికి ఏమీ మిగల్లేదా !! అని. ఈ నెలలో అతితక్కువ రాసే సమయం దొరికింది. ఉద్యోగంలో డిసెంబర్-జనవరి నెలల్లో పనిదినాలు చాలా తక్కువ ఉండటం వలన, ఉన్న కొద్దిరోజుల్లోనే నెలకు సరిపడా పని తగలడంతో..పనేపని. ఇక శెలవులంటారా! హైదరాబాద్ వచ్చాక శెలవుల్లో చెయ్యాల్సిన పనులూ,కలవాల్సిన మిత్రులూ, చూడాల్సిన సినిమాలూ,చదవాల్సిన పుస్తకాలూ చాలాచాలా తయారయ్యాయి. అందుకని బ్లాగడానికి సమయం తగ్గింది. ఇక mandatory భోపాల్ ప్రయాణాలు సరేసరి.

ఆర్థికమాంద్యానికీ నా ఉద్యోగానికీ పెద్ద లంకె లేదుకాబట్టి ఆ టెన్షన్ ప్రస్తుతానికి లేనట్టే. వ్యాఖ్యాతల బాధలు (అవి బాధలనుకుంటే) పడలేకుంటే,నేను బ్లాగడం ఎప్పుడో అపెయ్యాల్సింది.కాకపోతే నా చర్మం మందం కాకపోయినా, హృదయం విశాలం కాబట్టి అవెప్పుడూ సమస్యగా అనుకోలేదు. బ్లాగు రాసుకునేది ఎవర్నో ఉద్దరించడానికి కాక నాకోసం కాబట్టి, బ్లాగడం కొనసాగించడం పెద్ద విషయమూ కాదు. ఇక రాయడానికి ఏమీ మిగలని రోజున జీవించడం మానేస్తానంతే! If you have no story to tell, that only means you have no meaning left in life అనిపిస్తుంది. ప్రస్తుతం హైదరాబాద్ లో కథలు చెప్పడానికి బ్లాగుతోపాటూ మరిన్ని అవకాశాలు దొరకడం మరో కారణం అనుకుంటా బ్లాగులో రాయడం తగ్గించడానికి. ఔత్సాహిక సినిమా జనాలతో కథా చర్చలూ, సాహితీవేత్తలతో సాహిత్య విమర్శనాలూ, పాత మిత్రులతో nostalgic trips, future plans...హమ్మో! బోలెడు విషయాలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి. ఇన్ని అనుభవాల్నీ రాయాలి...ఇంకా రాయాలి.


బ్లాగులు -బాధలు: "The first key to writing is... to write, not to think!" అంటాడు Finding Forrester అనే ఆంగ్ల చిత్రంలో Sean canary పాత్ర. బ్లాగుల ఫిలాసఫీకూడా అదే. రాయాలంటే...just రాసెయ్యడమే! బ్లాగులున్నదే అందుకోసం కదా! ఆలోచనలు చెప్పడానికి. అభిప్రాయాలు పంచుకోవడానికి.అనుభవాల సారాల్ని, జీవితంలో నేర్చుకున్న పాఠాల్నీ అక్షరాలలో పొదిగి పదిల పర్చుకోవడానికీ, పదిమందితో పంచుకోవడానికే బ్లాగుంది. అలా కాకుండా తెలుగు బ్లాగుల్లో లేక సొసైటీ ఇన్ జనరల్ లో పేరుకుపోయిందనుకున్న భావదాస్యాన్ని,ఆభిజాత్యాన్నీ,సాధికారస్వరాల్నీ తెల్ల ఖడ్గంతో ఖండించడానికి బయల్దేరితే, చచ్చేంతవరకూ చావాల్సిందే. commenting, debating, poking around ఉద్దేశంతో బ్లాగడం మొదలెడితే end result అసహనం. బ్లాగులు రాసేది మనశ్శాంతి కోసం. Destructive ఆశయంతో బ్లాగడం మొదలెడితే, మనశ్శాంతి కోల్పోయి constructive things కోసం వదిలిపెట్టకాతప్పదు.


చచ్చేచావు: కొందరు ఛస్తేగానీ వారి గొప్పతనం గుర్తింపబడదు. కొందరు ఛస్తామని చెప్పుకుంటేనో లేక ఇంకొకర్ని చంపితేనోగానీ వారి అస్థిత్వానికొక విలువరాదు. మొత్తానికి ఈ చావుల్తో పెద్ద చిక్కొచ్చిపడింది! చావుతోగానీ దేవదాసు ప్రేమకథ అమరం కాలేదు. చంపితేగానీ కొందరు ఉన్మాదుల ప్రేమకథలు టీవీ తెరకెక్కి ప్రజల మనసుల్లో స్థానం సంపాదించలేదు. ఒక ప్రేమకథ త్యాగం పేరుతో చేతకానితన్నాన్ని నూరిపోస్తే, మరో రకం ప్రేమలు, ప్రేమంటేనే గుండెలు జారిపోయేలా చేసాయి. ఏదిఏమైనా రెండూ చావు కథలే. మన చావుకొచ్చిన కథలే!



దొరకని పుస్తకాలు: పట్టువదలని పుస్తకమార్కుడిలాగా మళ్ళీ విజయవాడ లెనిన్ సెంటర్లో పాత పుస్తకాల షాపుపైకి కత్తి పట్టుకుని బయల్దేరాను. దాదాపు నాలుగు సంవత్సరాలుగా చివుకుల పురుషోత్తం 'మహావేద', డాక్టర్ ముదిగొండ శివప్రసాద్ 'శ్రావణి',స్పార్టకస్ 'ఖాకీ బతుకులు' నవలల్ని వీలైనన్ని చోట్ల వెతుకుతూనే ఉన్నాను. నవయుగా,ప్రజాశక్తి,దిశ,ఎమెస్కో,విశాలాంధ్రా చివరకు ఒడిస్సీ,క్రాస్ రోడ్స్ వంటి దుకాణాలుకూడా వదల్లేదు. కానీ ఏం లాభం ఎక్కడా..ఎక్కడా దొరకలేదు. ఆశగా హైదరాబాద్ పుస్తక ప్రదర్శనలో తెగతిరిగినా ఈ పుస్తకాల్ని అందుకోలేకపోయాను. ఇప్పుడు మళ్ళీ విజయవాడ. రిజల్టు సేమ్ టు సేమ్. దొరకలేదు. ఎవరిగగ్గరైనా ఉంటే...