వామపక్ష చరిత్ర - ఒక చారిత్రాత్మక అవసరం

స్వాతంత్ర్యం వచ్చేనాటికి మనకున్న చరిత్ర, బ్రిటిష్ వారు తమకోసం రాసుకున్నది. స్వాతంత్ర్యానంతరం మతకల్లోలాలూ,దేశవిభజన, ఇంకా ఏకీకృతంకాని దేశం, పరిపాలన స్థిరమవ్వని పరిస్థితి నేపధ్యంలో "చరిత్ర పునర్నిర్మాణానికి"పూనుకున్న దేశం మనది. అప్పటికి కనీసం ఒకదేశం కూడాకాని భారతదేశానికున్న అత్యంత అవసరమైన కార్యాలు "దేశనిర్మాణం"(national building), ఏకత్వంలో సాధించాల్సిన సుస్థిరత (stability
with unification). ఈ రెండు ముఖ్యాశయాలను సాకారం చేసే చరిత్ర నిర్మాణం ఒక చారిత్రాత్మక అవసరం.

దేవుడి లీలలు, రాజుల-ప్రభువుల ఘనత తప్ప అప్పటివరకూ చరిత్రను చరిత్రగా రాసుకి ఎరుగని జాతి మనది. అందుకే మన దగ్గర కల్పనలుంటయిగానీ కాలమానాల్ని ఖచ్చితంగా లెక్కగట్టే కొలమానాలు కానరావు. అలాంటి పరిస్థితిలో వాటిని ప్రమాణాలుగా తీసుకుని చరిత్ర రాస్తే అది మత చరిత్రగా మిగిలిపోతుందేతప్ప మతాతీత నిజంగా కనిపించదు.అప్పటికే మతం బలహీనపరిచిన దేహంగా మిగులున్న దేశానికి మతచరిత్ర అవసరమా! అనేది ఒక ముఖ్యమైన ప్రశ్న. ముఖ్యంగా హిందూ-ముస్లిం కోణంలోంచీ చరిత్రను పునర్లిఖిస్తే దేశ సమగ్రతకు ముప్పేతప్ప ఏకత్వసాధన మృగ్యమైపోతుంది.

ఈ మీమాంశ నేపధ్యంలో, అప్పటికే రష్యా ఆర్థిక-సామాజిక విధానాలతో ప్రభావితమైన నాయకత్వం చరిత్రను కూడా ఒక విన్నూత్న (మతరహిత) రీతిలో చూసే మార్క్సిస్టు ధృక్కోణం సరైనదనే నిర్ణయానికొచ్చింది.ఈ ధృక్కోణానికీ, ఈ చరిత్రకారులకీ రాజకీయ మార్క్సిజంతో సంబంధం లేదు. ఇదొక అకడమిక్ ధృక్కోణం.

భారతీయ సాంప్రదాయ చరిత్రను తీసుకుంటే అది మతాన్ని మూలాధారం చేసుకుని సమాజనిర్మాణాన్ని, ఆర్ధిక వ్యవస్థనూ, చట్టాన్నీ,సంస్కృతినీ నిర్వచిస్తుంది. కానీ దానికి విపరీతంగా "Marxists believe that economic and social conditions determine religious beliefs, legal systems and cultural frameworks." అంటే పూర్తిగా ఉల్టా అన్నమాట. ఆర్ధిక-సామాజిక స్థితిగతులు మిగతా అన్నింటినీ నిర్ధారిస్తాయి అనే కోణంలో చరిత్రను చూస్తే, మతం యొక్క ప్రాబల్యం neutralize అయ్యి, దేశం మరో మతసంక్షోభంలో పడకూడదనే ఉద్దేశంతో ఈ ఆలోచన్మా దోరణిని ప్రాతిపదికగా చేసుకుని చరిత్ర నిర్మాణం మొదలయ్యింది.

ఆశయాల సంగతి పక్కనపెట్టినా, చరిత్రను కేవలం పరిపాలకుల క్రమంలో చెప్పడంగా వస్తున్న పరంపరను పక్కనబెట్టి, రాజుల పరిపాలనను ప్రజా సంక్షేమం,ఆర్ధిక స్వావలంబన, సామాజిక సుస్థిరత వంటి అంశాల దిశగా బేరీజుచెయ్యడం ఈ చరిత్రకారుల నుంచే ప్రారంభమయ్యింది. రాజు ఎంత గొప్ప సౌదర్యపోషకుడు,జ్ఞాని లేక దుర్మార్గుడు అనే విషయాలకన్నా తను ప్రజకు,దేశానికీ చేసిన "సేవల" దృష్ట్యా చరిత్రలో ఎలా ముఖ్యుడయ్యాడు అనే ధృక్కోణంలో చరిత్రను తిరగరాయడం ప్రారంభించారు. అందుకే మనకు చరిత్రలో అశోకుడు కళింగలో చంపిన జనాల సంఖ్యకన్నా, ఆ తరువాత తాను స్థాపించిన శాంతి ప్రాముఖ్యత సంతరించుకుని "Ashoka The Great" గా అవతారమెత్తుతాడు. అక్బర్ ఎందరు రాజపుత్ర వీరుల్ని చంపి రాజ్యాన్ని విస్తరించాడు అనే దానికన్నా, మతసామరస్యమైన ఒక మొఘల్ సామ్రాజ్యాన్ని స్థాపించి ఎలా "The great" అయ్యాడో వివరణ దొరుకుతుంది.

ఈ చరిత్రలోని selectivity ని తప్పుబట్టే ముందు. అప్పటి పరిస్థితుల్ని, ఆశయాల్ని అర్థం చెసుకోవడం ముఖ్యం. అంతేకాక వారు "దాచేశారు" అని అభియోగం మోపే ముందు ఆ దాచిన దాన్ని వెలికితీస్తే వచ్చే "చారిత్రాత్మక లాభం" ఏమిటో కూడా కొంచెం బేరీజు చేసుకోవాలి. ఒక ఉదాహరణ తీసుకుని కొంత వివరించడానికి ప్రయత్నిస్తాను.

బ్రిటిష్ వారి చరిత్రప్రకారం 1857 తిరుగుబాటు ఒక "సిపాయిల తిరుగుబాటు". వామపక్ష చరిత్రకారుల ప్రకారం అది "ప్రథమ స్వాతంత్ర్య సమరం". కానీ నిజాల్ని ఖచ్చితంగా బేరీజు చేస్తే అది చాలా వరకూ ఒక మతపరమైన తిరుగుబాటు. పంది మాసం- ఆవు మాసం అనే మతనమ్మకాల అవమానంతో మొదలైన ఘటన డిల్లీ హత్యాకాండతో, చివరిశ్వాస విడుస్తున్న మొఘల్ సామ్రాజ్య పతనంతో ముగిసిన ఒక ఘటన. మొట్టమెదటిసారిగా బ్రిటిష్ వారికి వ్యతిరేకంగా ముస్లిం సైనికులు"జిహాద్" జరిపిన పోరాటం. "హైందవధర్మాన్ని" కాపాడుకోవడానికి హిందూ సిపాయిలు ప్రాణాలొడ్డి పోరాడిన పోరాటం. ఈ జిహాదీలు ,దర్మ పరిరక్షులు తమ మతపరమైన నమ్మకాలకోసం కటికి కనబడిన బ్రిటిష్ జనాల్ని
పిల్లలు,మహిళలు,వృద్ధులు అని చూడకుండా ఊచకోత కోసిన పోరాటం.

ఈ పోరాటం జరిగిన నాలుగు నెలల కాలాన్ని పరీక్షిస్తే ఎక్కడా "భారతదేశ"(?) స్వతంత్ర్యం కోసం పోరాడారన్న స్పృహ కలగదు. సిపాయిల పోరాటానికి మతం కారణమైతే, తాంతియాతోపే, ఝాన్సీ లక్ష్మీబాయ్, నానాసాహెబ్ వంటివారికి తమతమ కారణాలున్నాయి. కానీ చరిత్ర కారుల ఆశయం ఒక గౌరవప్రదమైన భారతీయ చరిత్రను సృష్టించడం. భారతదేశ ప్రజల్లో ఒక గాఢమైన నమ్మకాన్ని రేకెత్తించే చరిత్రను లిఖించడం. వాటి దృష్ట్యా కొన్ని నిజాల్ని విస్మరించి చరిత్ర రాయాల్సి వచ్చింది. మన జాతిలో స్వాతంత్ర్యోద్యమ స్ఫూర్తి వందసంవత్సరాలుగా ఉందనే నమ్మకాన్ని కలిగించడానికి రాయాల్సొచ్చింది.

ఆ నిజాల్ని దాచకుంటే చరిత్రలోని ఈ ఘటన ఎలా ఉండేదో చూడండి. పోరాటం సాగించిన భారతీయ సిపాయిల్ని ఊచకోత కోసింది కూడా కంపెనీ సైన్యంలో ఉన్న భారతీయులే. పోరాడిన రాజు/రాణుల్లో ఎప్పుడూ ఏకాభిప్రాయం లేదు. ముఖ్యంగా (చివరి మొఘల్) బహదూర్షా జఫర్ ని తమ నాయకుడుగా ఒప్పుకోవడం చాలా మందికి ఇష్టం లేదు. 60 ఏళ్ళ వయసులో బహదూర్షా జఫర్ ఈ లంపటాన్ని నెత్తికెత్తుకోవడానికి అస్సలు సంసిద్దుడిగా లేడు. ఢిల్లీ చేరిన సిపాయిలు, ముఖ్యంగా బారక్ పూర్, లక్నో,కాన్పూర్ ల నుంచీ వచ్చిన సిపాయిలు ఢిల్లీలో చేసిన అరాచాలు అన్నీఇన్నీ కావు. ముస్లిం-హిందూ సిపాయిలు తమలో తాము కొట్టుకోవడం మొదలెట్టారు. అప్పటివరకూ ప్రశాంతంగా ఉన్న ఢిల్లీ వాసులు నవాబు తమల్ని ఈ సిపాయిల ఆగడాల్నుంచీ రక్షించలేడని గ్రహించి కనీసం బ్రిటిష్ వాళ్ళు వచ్చి ఈ బాధల్నుంచీ విముక్తుల్ని గావిస్తారని కోరుకునేలా పరిస్థితులు తయారయ్యాయి. పూర్తిగా ఈ పోరాటం ఉత్తరమధ్య భారతదేశానికే పరిమితం.

పైవిధంగా "నిజాల్ని" బటపెడితే nation building ఎలా జరుగుతుంది? ఏకత్వం ఎలా వస్తుంది? అప్పటి ఉద్దేశాలకూ,ఆశయాలకూ తగిన చరిత్ర అప్పుడు పుట్టింది. ఇప్పుడు హిందుత్వ అజెండాకు సరిపడే చరిత్ర కావాలికాబట్టి కొన్ని selective ధ్రృక్కోణాలు ఇప్పుడూ వెలువడుతున్నాయి. కాకపోతే ఉద్దేశాలు....ప్రశ్నార్ధకాలు. అంతే తేడా.

ఈ హిందుత్వ చరిత్ర కారులు సందుదొరికితే వామపక్ష చరిత్రకారుల మీద నానా అభాండాలూ వేసేస్తుంటారు. ముఖ్యంగా మార్క్సిస్ట్ చరిత్ర ధృక్పానికీ కమ్యూనిజానికీ,ముఖ్యంగా రాజకీయ కమ్యూనిజానికీ సంబంధం లేదనే విషయం వీరికి తెలీదు. కమ్యూనిస్టు చారిత్రాత్మక ధృక్పధం కూడా ఎన్నో ప్రశ్నల నేపధ్యంలో మార్పులకు లోనయ్యిందనే విషయం వీరికి తెలీదు. ఫ్రాంక్ ఫుర్ట్ స్కూల్, యూరోపియన్ స్ట్రక్చరలిజం, పోస్ట్ స్ట్రక్చరలిజం వంటి ఎన్నో ప్రగతిశీల విధానాల్ని మార్క్సిస్టు ధృక్పధం తనలో ఇముడ్చుకుని ఎదిగింది, ఎదుగుతోంది అనే విషయం కూడా వీరికి తెలీదు.
వీరికి తెలిసిందల్లా ఆరెస్సెస్ ఘనులు రాసిన హిందూ చరిత్ర. తాజ్ మహల్ నిజానికి ఒక హిందూ రాజప్రాసాదం. బాబ్రీ మసీదు స్థలంలో ఒకప్పుడు రాముడి కొడుకు కుశుడు కట్టించిన దేవాలయం ఉండేది. అనే అధారరహిత చరిత్ర, అపాయకరమైన చరిత్ర, భారతీయ సమగ్రతకు గొడ్డలిపెట్టులాంటి చరిత్ర. వారి ఉద్దేశాలు ప్రమాదకరం గనక I prefer leftist history over Hindutva history. వామపక్ష చరిత్రలో లోపాల్ని లక్కిస్తూనే నేను దాన్ని ఆమోదిస్తాను.

*****