కథెప్పుడు మారేను?

కథ ఎప్పుడూ ఇలాగే మొదలౌతుంది...

తలవంచుకుని అబ్బాయి

తలదించుకున్నఅమ్మాయితో

కళ్ళుకళ్ళు కలుపుతాడు

ముసిముసినవ్వులు

ఆకర్షణలూ,కోరికలూ

వయసు ప్రతాపమో, సినిమా ప్రభావమో

ప్రేమలౌతాయి

అప్పుడే...

సమాజం ఒళ్ళు విరుచుకుంటుంది

కులాలూ,గోత్రాలూ

మతాలూ,వర్గాలూ

సామాజిక గౌరవాలూ అంటూ

బేధాల లెక్కలు బేరీజుచేస్తారు

ప్రేమికుల్ని విడదీసి

వారి ఎడబాటుని, విరహాన్ని,

పెట్టుకోని ముద్దుల్ని,కలువలేని కౌగిలింతల్ని

గర్వంగా పద్దురాసి పాతిపెడతారు

ప్రేమికులు ఎదిరిస్తారు

పోరాడి పారిపోతారు

పారిపోయి పెళ్ళాడతారు

బెదురు కుందేళ్ళ సంసారం

ఆనందసాగర మధనం

కొన్నాళ్ళే...ఆ తరువాత

జాడతీసి జోడీని విడదీస్తారు

తెగనరికి న్యాయాన్ని నిలబెడతారు.

సాహసించి పోరాడారు.

పోరాడి హతులుగా మిగిలారు

ఇంతేనా కథ?

కథ ముగింపు మార్చాలి

ఈ కథని కలలో అయినా ఒకసారి తల క్రిందులు చెయ్యాలి!

*హర్యాణాలో ఒక ప్రేమ జంటను ఒకే గోత్రనామం కలిగివుండి, సాంప్రదాయానికి విరుద్ధంగా పెళ్ళి చేసుకున్నారని మొత్తం గ్రామవాసులందరూ కలిసి చంపేశారు. చంపామని గర్వంగా మీడియా ముందు చెప్పుకుంటున్నారు. తల్లిదండ్రులుకూడా కసాయిలతో చేతులు కలిపారు. పోలీసులు చేతులు ముడుచుకుని కూర్చునే ఉన్నారు. రాజకీయ నాయకులు కులపంచాయతీల వ్యతిరేకంగా ఒక ముక్కకూడా మాట్లాడటం లేదు. ఈ ఆటవికన్యాయానికి పాశవికంగా బలైన ప్రేమ జంటకు నివాళి ఈ కవిత.

*****