(నేను) అసలెందుకు రాయాలి?

ప్రముఖ బ్లాగరి వి.బి.సౌమ్య గారు తన బ్లాగులో ‘ఎందుకు చదవాలి?’ అనే టపా క్రితం నెల రాస్తే, ఈ సారి కొత్తగా ‘తెలుగెందుకు చదవాలి?’ అని బహుచక్కగా టపాలు రాసేసారు. ఈ టపాల స్ఫూర్తితోపాటూ, ఈ మధ్య నేను రాసిన మన పెళ్ళిప్రాతిపదిక తప్పైతే? టపాపై తన అభిప్రాయం రాస్తూ ‘అర్వింద్’ అనే మిత్రుడు, నీ టపాల ఆవేశంచూస్తే "సమాజంపై కోపాన్ని, విపరీతమైన ద్వేషాన్నీ నింపుకున్నట్టు అనిపిస్తోంది" అని అన్నాడు. అప్పుడొచ్చిన ఆలోచనే, "అసలెందుకు రాయాలి?" అన్న సందేహం. ఈ టపాలో నా సందేహాన్ని పంచుకోవడంతో పాటూ, నేనెందుకు ఇలా రాస్తానోకూడా తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తాను.



చరిత్రను తీసుకుంటే, రాతలల యొక్క ప్రాచీన ఆధారాలు గుహల చిత్రాలలో (cave paintings) గుర్తిస్తారు. వాటిల్లో చాలావరకూ వేట, ఉత్సవాలు,రోజువారీ దినచర్యల చిత్రాలు బొమ్మల రూపాలలోనూ, కొన్ని సంజ్ఞలరూపంలోనూ భద్రపరిచినట్లు అనిపిస్తాయి. అంటే, జీవితంలోని కొన్ని ముఖ్యమైన,గుర్తుపెట్టుకోదగిన చర్యల్ని ఇలా లిపిబద్ధంకానీ, చిత్రబద్ధంకానీ చెయ్యడం సహజమానవ లక్షణంలా అనిపిస్తుంది. ఇదే ప్రాచినప్రవృత్తి (primordial instinct) లిపి పుట్టుకకూ, మనం రాయడానికీ, సాహిత్య సృజనకూ కారణభూతమైఉండవచ్చు.



మనుషులు తాము నేర్చుకున్న అనుభవాల్నీ, జ్ఞాపకాల్నీ, జ్ఞానాన్నీ అక్షరబద్ధం చేస్తారు. దాని ఆశయం గుర్తుంచుకోవడం కావచ్చు, లేదా ఇతరులకు తెలియజెప్పడం కావచ్చు లేక కేవలం మనసు,మెదడులోని భావాల్నీ ఆలోచనల్నీ రాయడం ద్వారా వ్యక్తపరచి, కొంత మానసిక వత్తిడి నుంచీ ముక్తిపొందడమూ కావచ్చు. ముఖ్యంగా సాహిత్య సృజన, మనిషి తనకు తెలిసిన, ఉత్తమం అనిపించిన విషయాల్ని చెప్పడానికి ఉపయొగిస్తాడని భావిస్తారు. అందుకే, "best that is been thought and said is available in literature" అంటారు. బహుశా మనం బ్లాగులు కూడా ఇందుకోసమే రాస్తామేమో కదా!



రెండునెలల క్రితం నేను ఈ బ్లాగు రాయడం మొదలెట్టకముందు, దాదాపు 15 సంవత్సరలుగా తెలుగులో రాయడం మానేసాను. 10 వతరగతి తరువాత (1992) ఇప్పటి వరకూ,కనీసం ఒక ఉత్తరమైనా తెలుగులో రాసిన పాపాన పోలేదు. అప్పుడప్పుడూ ఉద్యోగరీత్యా కొన్ని విషయాల్ని ఆంగ్లం నుండీ తెలుగులోకి తర్జుమా చేసినా, అది కేవలం భాధ్యతగా చేసినవే తప్ప మనసుపెట్టి చేసిన జ్ఞాపకం అస్సలు లేదు. కానీ నా ‘I think in తెలుగు’ టపాలో వివరించినట్లు, నా ఆలోచనలూ, భావాలూ మాత్రం చాలావరకూ తెలుగులోనే జరిగేవి. అవి బయట మాత్రం హిందీ, ఆంగ్లంలో రూపాంతరం చెంది నిత్యజీవనంలో ఉపయోగపడేవి. కాబట్టి తెలుగులో రాయడం అనే ప్రక్రియ నా జీవితంలో పూర్తిగా మరుగుపడిపోయిందని చెప్పుకోవచ్చు.



బ్లాగులో టపాలు రాయడం మొదలుపెట్టిన తరువాత, అప్పటికే నవతరంగంలో నేను సినిమాలు గురించి రాయడం మొదలుపెట్టి ఉండటం చేత, వాటినే ఇక్కడా పెట్టడం జరిగింది. కానీ, ‘ఎలాగూ సినిమాల గురించి నవతరంలో రాస్తున్నానుకదా, నాకు నిజంగా స్పందించాలనిపించిన సామాజిక,ఆర్థిక,రాజకీయ మరియూ వ్యక్తిగత విషయాలను ఎందుకు బ్లాగులో రాయకూడదూ’ అన్న ఆలోచనవచ్చి వాటిని రాయడం మొదలెట్టాను. అలా క్రమక్రమంగా టపాలు పెరిగాయి. బహుశా గత 15 సంవత్సరాల నా ఆలోచనల్నీ, భావాలనీ అక్షరరూపం ఇవ్వాలన్న తపన, ఈ ఉదృతానికి ఒక కారణం కావచ్చు. ఇంతకాలంలో నేను తెలుసుకున్నవీ, అనుభవించినవీ, నేర్చుకున్నవీ, అభిప్రాయాలు ఏర్పరుచుకున్నవీ చెబుతుంటే, వాటికి వచ్చిన స్పందనని చూసి, నా పిచ్చి సొంతరాతల్ని అన్వయించుకుని అభినందించేవాళ్ళూ, విమర్శించేవాళ్ళూ ఇంత మంది ఉండటం ఆనందాన్ని కలిగించింది.



టపాల ఉదృతం ఎక్కువయ్యేకొద్దీ నా ఆలోచనలలో, నా వ్యక్తిత్వం ఛాయలు బలంగా కనబడడం మొదలయ్యాయి. వాటితోపాటూ టపాలకొచ్చే విమర్శలలో నిరసనలుకూడా. ఇంతకీ నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, మనం మనస్ఫూర్తిగా నమ్మిందో లేక వ్యతిరేకించేదో లేకపోతే రాయడం వృధా, అని నా నమ్మకం. What is the point in writing, if we have nothing to believe in or nothing to rebel against? అందుకే నా టపాలలో చాలావరకూ, నేను బలంగా నమ్మినవీ లేక తీవ్రంగా వ్యతిరేకించే విషయాల్ని రాస్తాను. కాకపోతే ఆ భావనలు నా జీవితంలో వచ్చిన నేపధ్యాన్ని దృష్టిలో ఉంచుకుని, కొంత తార్కికంగా విశ్లేషించడానికి ప్రయత్నిస్తాను. దీన్ని చదివిన కొందరు ఎందుకు అంత వ్యతిరేకం? ఎవరిమీద నీ కోపం? అంటే, "నామీద నాకే" అని చెప్పగలనేకానీ, వీరిమీద అని ఖచ్చితంగా సూచించలేను. ఎందుకంటే I rebel against issue, ideas, concepts, social norms, individual hypocrisies వాటిని స్థూలరూపంలో చూడాలంటే కష్టమే, నిర్థిష్టంగా వివరించాలంటే అసాధ్యమే.



ఈ మధ్యనా మిత్రుడు కొన్ని విమర్శల్ని చదివి "ఈ బ్లాగర్లు టైంపాస్ చెస్తున్నార్రా! నువ్వెందుకు ఇంత కష్టపడి ఈ టపాల్ని రాయడం" అన్నాడు. దానికి నేను చెప్పిన సమాధానం ఒక్కటే, "నేను కష్టపడి కాదు, ఇష్టపడి రాస్తున్నాను. నేను రాస్తున్న విషయాల్ని టైంపాస్ కైనా చదివేవాళ్ళు దొరకడం అదృష్టమే" అన్నాను. I really believe in what I said to my friend. రాసేవాడెవరూ దీన్నిచదివి అందరూ గుర్తించాలి అన్న ఉద్దేశంతో రాయరు, కానీ గుర్తింపు వస్తే అది వ్యతిరేకార్ధకమైనా ఆనందంగానే ఉంటుంది. అందుకే తీరిగ్గా పొగడ్తలతో పాటూ విమర్శలకూ సమాధానం ఇవ్వడానికి ఇష్టపడతాను.



నన్ను వ్యతిరేకించేవారు కూడా అంత పొడవైన ప్రశ్నలూ, విమర్శలూ సమయం వెచ్చించి చేసేది, నేను మనస్ఫూర్తిగా నమ్మిన మూల సిద్ధాంతం కోసమే అని బలంగా అనిపిస్తుంది. They believe in different values and rebel against what I say. అందుకే మనమందరం ఒకే పడవలో ప్రయాణిస్తున్నాం అనిపిస్తుంది. కాకపోతే నిజజీవితంలో మనం వాదోపవాదాల్లో చేసినట్లే, ఇక్కడా సామ,దాన,భేద, దండోపాయాల్ని ఉపయోగించి వాదనల్ని ఎదుర్కోవడానికి ప్రయత్నించినపుడు మాత్రం కాస్త ఇబ్బందిగా ఉంటుంది.



నేను బలంగా నమ్మినవీ, తీవ్రంగా వ్యతిరేకించే విషయాలే చాలావరకూ ఈ బ్లాగులో కనబడతాయి. వాటిని అంగీకరించేవారికి స్వాగతం. చదివి అందిపుచ్చుకుని, అభినందించేవారికి సుస్వాగతం. అందిపుచ్చుకుని, ఆలోచించేవారికి మహాస్వాగతం. ఖండించి, విమర్శించేవారికి అద్వితీయ స్వాగతం.

-------------------------------