నా కాలేజీ జీవితం - Part 7.2

‘నవవసంతం’ లో నిర్వేదం

ఇలా నా ప్రేమ జీవితం సాగుతుండగా, ఫిబ్రవరి నాటికి మా కాలేజీకి ఒక ఇంటర్నేషనల్ ఎక్స్ ఛేంజ్ కార్యక్రమంలో భాగంగా, ‘మాల్దీవ్స్’ దేశం నుండీ ఇరవైమంది విద్యార్థులు వచ్చారు. వీరిలొ 17 మంది అబ్బాయిలూ, 3 అమ్మాయిలూ ఉన్నారు. అమ్మాయిలకు (అమ్మాయిల) ‘గంగా హాస్టల్’ విడిదైతే, అబ్బాయిలకు మాత్రం సాధారణంగా కాలేజికి వచ్చే గెస్టులకు నిర్దేశించబడిన‘నర్మదా హాస్టల్’ బస అయ్యింది. రావడం రావడం మా కాలేజిలో వీరొక పెద్ద కలకలం రేపారనే చెప్పొచ్చు. దాదాపు 90% మధ్యతరగతి చెందిన మా కాలేజి అబ్బాయిల నెలసరి పాకెట్ మనీ వెయ్యిరూపాయలకు మించదు. అలాంటిది ఈ కొత్త వాళ్ళ ఆర్ధికస్థితీ(వారి ఒక ‘దీనార్’ మన మూడూ రూపాయలతో సమానమట.ఈ విధంగా లెక్కేసినా వెయ్యికీ, మూడువేలకీ చాలా దూరముంది మరి) , వారి విచ్చలవిడి ఖర్చుతో కూడిన జీవనశైలీ కొంత కంటగింపు కలిగించింది. వీళ్ళందరూ మిడిల్ ఈస్ట్ కు చెందిన ముస్లిం సంతతివారు కావడంతో, కొంత మన భారతీయ రంగుకన్నా తేటగా, తెల్లగా ఉంటారు. ఇదికూడా ఈ ఇన్సెక్యూరిటీకి కారణం అయ్యింది. అంతేకాక "కొత్తొక వింత" సామెత మనకి ఉండనే ఉందిగనక, కాలేజిలో ఉన్న కొంతమంది ‘డిసైరబుల్’ అమ్మాయిలు, వీరితో స్నేహం చెయ్యడానికి ఆసక్తి చూపేసరికీ, వీరు మా కాలేజి అబ్బాయిల గుండెల్లో టెంట్ వేసిమరీ నిద్రపోసాగారు.

అప్పటీదాకా గేమ్సేవీ ఆడని రంజని కూడా మార్చి నెల నాటికి షెటిల్ బ్యాట్మింటన్ ఆడే నెపంతో, ‘తాహా వాహబ్’ (ఈ మాల్దీవ్స్ వాళ్ళపేర్లు ఇలాగే ఎడ్చాయిమరి) అనే వాడితో స్నేహం చేసేసింది. అంటే సాయంత్రం మేము గడిపే రెండు గంటలలో (5.30-7.30) ఇప్పుడు మన భాగం ఒక గంటకో, నలభైఐదు నిమిషాలకో కుదింఛబడి కోతకు గురైందన్నమాట. ఈ సమయం కోతతో పాటూ, వారిద్దరూ గేమ్ మధ్య రెస్టుతీసుకోవడానికి పక్కన కూర్చుని చెప్పుకునే ఊసులతో అప్పుడప్పుడూ నా గుండె కూడా కోతకు గురయ్యేది. ఒక రోజు ధైర్యం చేసి "ఇదేమిటని" రంజని ని నిలదీశా. "నామీద నమ్మకం లేదా" అంది. "నువ్వూ వచ్చి మాతో గేమ్ ఆడచ్చుగా" అంది. "స్నేహాన్ని కూడా అర్థంచేసుకోలేవా" అంది. "మరీ ఇంత చిన్నగా ఆలోఛిస్తావెందుకూ? మరీ పల్లెటూరి బాపతులా బిహేవ్ చేస్తున్నావ్" అని నెపం కూడావేసింది. నిజంగా పల్లెబాపతు కాకపోయినా నా ‘చిన్నూరు’ బాపతు ఆలోచనలు, మెట్రో కల్చర్ పిల్ల రంజని కి పల్లెవాటం గా అనిపించడంలో తప్పులేదని భావించి, సిన్సియరుగా నన్నునేను సంస్కరించుకొని ‘పెద్దగా ఆలోచించడానికి’ ప్రయత్నించాను. కానీ మనసు మాట వినదే! ఇలా దినదినాభివృద్ది చెందిన వారి స్నేహనికి షటిల్ ఆడటం చేతగాని నేను మూగసాక్షిగా మిగిలాను. సెమిస్టర్ పరీక్షలు ముగిశాయి, వేసవి శలవులు మొదలయ్యాయి. రంజనిని రైలెక్కించడానికి ప్రేమగా స్టేషన్ వెళితే అక్కడా ‘తాహా’ ఎదురుపడ్డాడు. బహుశా శెలవుల విరహం పరిస్తితుల్ని చక్కదిద్దుతుందనిపించి నేనూ ఇంటికి బయల్దేరాను.

డిసెంబర్ శెలవులలో వారానికొకటి చొప్పున నాలుగు లెటర్లు రాసిన రంజని (తన ఇంట్లోతెలిస్తె సమస్యలొస్తాయని నేను తనకు లెటర్ రాయడాన్ని నిషేధించింది) ఈ రెండునెలల్లో కేవలం ఒక్క లెటరే రాసింది. అదీ శెలవుల ఆఖరులో, తను కాలేజికి ఒక వారం రోజులు లేటుగా వస్తున్నట్టు సమాచారం ఇస్తూ. ఎక్కడో మదిలో తీగతెగిన శబ్ధం వినిపించినా, నా ప్రేమికుడి మనసు ఆ శబ్ధాన్ని అంతగా పట్టించుకోలేదు. "ప్రేమంటే నమ్మకం" అన్న గొప్ప ఫిలాసఫీని విని,నమ్మి,జీర్ణించికున్న మనసుగా మనదీ! తను చెప్పినట్టుగానే నేనుకూడా వారం రోజులు ఆలస్యంగా ఓ సాయంత్రం వేళ కాలేజిలో అడుగుపెట్టా. కీడుని శంకించే మనసుకు, ప్రపంచమంతా తనకు వ్యతిరేకంగా గూడుపుఠాణీ నడుపుతున్నట్టనిపిస్తుందట. అలాగే నేను కాలేజి కి చేరిన మరిక్షణం నుంచీ, నా కెదురుపడిన ప్రతి ఒక్కరి కళ్ళూ నాకేదో చెప్పాలని ప్రయత్నిస్తున్నట్టుగా అనిపించింది. రూముకి చేరి లగేజి సర్ధుతుండగానే, మా హరీశూ, రమేషూ, మా రూమ్మేట్ నరసింహా ఇబ్బందిగా ముఖంపెట్టి నా ముందు నిల్చున్నారు. "ఏమైంది" అన్నా, "రంజని, తాహా తో విచ్చలవిడిగా పదిరోజులుగా తిరుగుతోంది" అని చెప్పారు. ఆ మాటవిన్న ఆ క్షణంలో నా మనసు వికలమైనా, మన ప్రేమ గట్టిదని నమ్మి, "నేను చూసుకొంటాను,పొండి" అని చెప్పి హుటాహుటిన గంగా హాస్టల్ బయలుదేరా. అప్పటీకే సాయంత్రం 7.30 కావస్తోంది, హాస్టల్ మూసే సమయం దగ్గర పడుతోంది. రంజని కోసం కబురంపితే, "బయటకు వెళ్ళింది"అని సమాచారం వచ్చింది. అప్పుడే తను హాస్టల్ వైపు ‘తాహా’ తో కలిసివస్తూ కనిపించింది. కోపం, ఉక్రోషం తన్నుకొచ్చాయి. కానీ ఇప్పుడువాటికి సమయం కాదని తలచి, "రేపు పొద్దున హాస్టాల్ గేట్ తెరవగానే కలుద్దాం" అన్నా. మరీ అంత అర్లీగా కుదరదు 8 గంటలకి కలుద్దామంది. మరుసటి ఉదయంకోసం నిద్రలేకుండా ఆరాత్రి గడిపా. బహుశా పొద్దున ఏ 4 గంటలకో నిద్రపట్టిందనుకుంటా, మా రూమీ నరసింహా నన్ను తట్టిలేపుతుండగా మెలకువొచ్చింది. మామూలుగా మార్నింగ్ వాక్ కు వెళ్ళి ఏడున్నరకొచ్చే మా నరసింహ ఇంతత్వరగా వచ్చి నన్నెందుకు లేపుతున్నాడా అనుకున్నా. "ఏంటి ప్రాబ్లమ్" అనగానే, తను పరుగెట్టివచ్చిన అలుపుని దిగమింగుకుని "రంజని, తాహా ఉన్న నర్మదా హాస్టల్ కు పోవడం ఇప్పుడే చూశా" అన్నాడు. ఒక్క క్షణం నా మెదడు పనిచెయ్యలేదు. "ఎంతసేపైంది" అని అడిగా 10 నిమిషాలపైనైందని చెప్పాడు. హడావిడిగాలేచి తయారయ్యి మరో 10 నిమిషాలలో నర్మదా హాస్టల్ ముందు నిలిచా.

దాదాపు అరగంటగా లొపల ఏమిజరుగుతోందో గ్రహించలేని మూర్ఖత్వ కాదు నాది, కానీ లోపలికి వెళ్ళి నిజాన్ని ఎదుర్కొనే ధైర్యం లేక హాస్టలు బయటే ఉండిపోయా. కడుపులో ఏదో తెలీని భాధ, గుండెల్లో కాల్చిన ఇనుపకడ్డీ మెత్తగా దిగుతున్న ఫీలింగ్. మరో పావు గంటకి రంజని బయటకు వచ్చింది. ఎదురుగా నేను. అంతే, ఒక్క సారి గిరిక్కున తన హాస్టల్ వైపు తిరిగి పరుగులాంటి నడకతో వెళ్ళిపోసాగింది. తన వెనుక నేను, హాస్టాల్ గేట్ దగ్గర తన చెయ్యి బలంగా పట్టుకుని ఆపాను. "Leave me Mahesh, you are hurting me" అంది. "Why did you hurt me first? why are you doing this to me?" అని మాత్రం అనగలిగాను. ఒక్కసారి నా కళ్ళలోకి కళ్ళు పెట్టి చూసింది. కాటు వేయబోయే ముందు కోడె నాగు చూపల్లే తన చూపు. తరువాత మెల్లగా అంది..."He makes me feel like a complete woman" అని. అప్రయత్నంగా నా చెయ్యిలేచింది. తన చెంప ఛెళ్ళు మంది. నా దెబ్బకు ఉక్రోషం నిండిన స్వరంతో మళ్ళీ మాట్లాడింది. "How long did you expect me to be contented with your necking and petting Mahesh? I always wanted more and you were never up to it" అంది. ఈ సారి కావాలనే కొట్టాను తన మరోచెంపమీద, మరింత బలంగా. తను తన చెంపని ఒక చేత్తో పట్టుకుని నన్ను చూసిన చూపు, ఇప్పటికీ నన్ను వెంటాడుతూ ఉంటుంది. "నా కోరికల్ని ‘పవిత్ర ప్రేమ’ పేరుతో అణగదొక్కిన నిన్ను, మనిషిగా ఎంతగా దిగజార్చానో చూడు!" అన్నట్టుగా రంజని చూపు. విచలితుడ్నయ్యాను, చేష్టలుడిగి నిల్చున్నాను, భావరహితుడిగా, ఎంత శాతం చచ్చానో తెలియని మనిషిగా హాస్టల్ చేరాను.

ఎవరో గంగా హాస్టల్ వార్డన్ కు ఈ విషయం కంప్లైంట్ చేశారట. మరుసటి రోజుకి ఒక వార్డన్ల కమిటీ ఈ కేస్ ను పరీక్షించి నన్ను శిక్షించడానికి సిద్దమై నాకు పిలుపు అందింది. ఐతే హాస్టల్ నుండీ రెస్టిగేట్ చేస్తారనీ, వీలైతే కాలేజి నుండీ కొనాళ్ళు సస్పెండ్ చేస్తారనీ రూల్స్ తెలిసిన కొందరు చెప్పుకున్నారు. "రంజని కి మారే హక్కు ఉంది గానీ, నాకు తనని కొట్టే అధికారం లేదని" అప్పటికే నమ్మిన నేను, ఏ శిక్షకైనా తయారుగా ఉన్నాను. నిజమే కదా! నా విలువల ప్రకారం చూసినా "తను చేసింది పాపమైతే, నేను చేసింది నేరం. పాపానికి క్షమ,ప్రాయశ్చిత్తం అనే అవకాశాలు ఉనాయి. కానీ నేరానికి శిక్ష తప్పదు." నా బలహీనతకూ, రాక్షసత్వానికీ సిగ్గుపడుతూ వార్డెన్ల కమిటీ రూం కి హాజరయ్యాను. అప్పటీకే మా హాస్టల్ వార్డన్ ‘గోపాల్’ మరియూ గంగా హాస్టల్ వార్డన్ ‘గీతా నాయర్’ ఉన్నారక్కడ. ఇంకా వైస్ ప్రింసిపాల్ ‘దొరై స్వామి’ కోసం వారు వెదురు చూస్తుండగానే, మా ప్రొఫెసర్ రఘునాథ్ రయ్యిమంటూ గదిలో దూరాడు. వచ్చీరాంగానే "how can you proceed aginst my student without even informing me" అని ఒంటికాలుపై ఇద్దరు వార్డన్లపైనా రెచ్చిపోయాడు. ఇది హాస్టల్ మ్యాటర్ అనీ, అందుకే తనను పిలవలేదనీ వాళ్ళు నచ్చజప్పడానికి ప్రయత్నిస్తే, "don't try to fool me. Then why is vice-principal coming to attend this proceedings" అని లాజిక్కుతో అదరగొట్టేశాడు. ఇక చేసేదిలేక తనకూ ఒక చైర్ ఇచ్చి కూచోమన్నారు. ఇంతలో దొరైస్వామి రావడం లేటౌతుందనే వార్త వచ్చింది. ఐతే మనం ప్రొసీడవ్వచ్చని గీతా నాయర్ అంటే, ఇంతలొ మా రఘునాథ్ తన మాటల్ని కట్ చేస్తూ "you have an accused. Where is the victim?" అన్నాడు. "No she is not here. Infact She has not complained. some one else at the hostel has see it and cmplained the matter to me" అని గీతా నాయర్ అంది. దానికి మా జేమ్స్ బాండ్ విజయ గర్వంతో "So, you mean to say you actually don't have a case aginst my student !?!" అని ఒకరేంజి సర్కాస్టిక్ రిమార్కొకటి పడేశాడు. దీనితో ఖంగుతిన్న వార్డన్లు రంజని కోసం కబురంపారు. తను రాగానే, నన్ను బయట ఉండమని చెప్పి తనతో మొదట మాట్లాడటం మొదలెట్టారు. బయటికి రాగానే గౌరి, హరీశ్ లు గుమ్మం దగ్గర కనిపించారు.అప్పుడర్థమైంది నాకు, మా గురుడు సమయానికి ఎలా ప్రత్యక్షమయ్యాడో. దాదాపు 10 నిమిషాల తరువాత రంజని తలదించుకుని బయటికి వచ్చింది. మా రఘునాథ్ "నా పనైపోయింది" అన్నట్టుగా బయటకు వచ్చి నాతో "Now you can go back to your hostel Mahesh" ఆన్నాడు. తరువాత నా భుజంమీద చెయ్యి వేసి, "If you have informed me this earlier, things wouldn't have come this far" అంటూ, " Dont feel bad. You have done a mistake and that girl is guilty of a blunder. Just forget everything and get back to your life" అటూ కదిలి వెళ్ళిపోయాడు. తను చెప్పింది సగమే అర్థమైనా, లోపలేంజరిగిందో ఇప్పటికీ నాకు తెలీయని విషయంగానే మిగిలిపోయింది. కాకపోతే ప్రేమలొ ఓడిపొయాననే భాధకన్నా,తనని చెంపదెబ్బ కొట్టి మనిషిగా విరిగిపోయాననే దుగ్ధ నన్ను నిర్వికారుడిగా మిగిల్చిందనిపించింది. మరుసటిరోజు ఆదివారం కాబట్టి లంచ్ కు తన ఇంటికి రావలసిందిగా గౌరి, నన్నూ హరీశ్ నూ ఆహ్వానింఛి బయల్దేరింది. హరీశ్ " सब भूल्जा बॆ!" అంటూ నన్ను హాస్టల్ కు పట్టుకెళ్ళాడు.

మరుసటిరోజు మధ్యాహ్నం గౌరి వాళ్ళింటికి వెళ్ళాం. అంతవరకూ ఈ విషయం గురించి ఏమీ మాట్లాడని గౌరి, "ఇప్పుడిలా ఎన్నాళ్ళుండాలనుకుంటున్నావ్?" అంది నా సర్వం పోగుట్టుకున్న వాలకం చూస్తూ. "నాకేం బాగానే ఉన్నా"నని బుకాయించడానికి నేను ప్రయత్నించేలోపే నా కళ్ళలో నీళ్ళు. ఎప్పుడూవచ్చాయో, ఎలా వచ్చాయో, అలా ఎంతసేపు ఏడ్చానో తెలీదు. బహుశా గత రెండురోజుల భావరహిత జీవితానికి గడ్డకట్టుకుని గుండెల్లో దాగుండిపోయాయేమో. గౌరి ఇలా అభిమానంగా అడిగేసరికీ ఒక్కసారిగా కరిగి ప్రవహించేసాయి. "మహేశ్ గె ఊటా కుడి" అని నాకు భోజనం పెట్టమని గౌరి వాళ్ళమ్మ కన్నడం లో పురమాయించడం లీలగా వినిపించి అప్పటివరకూ సోఫాలో పడిఉన్న నేను లేచాను. నా పక్కన హరీశ్ ఇంకా కూచునే ఉన్నాడు. "పాప ఇన్నూ నిద్రే మాడ్తా ఇదానే, ఆమేలె కుడోనా" ("పాపం నిద్రపోనీ, తరువాత తింటాడ్లే") అని గౌరి అనటం వినిపించింది. టైం చూస్తే దాదాపు నాలుగు కావస్తోంది. అంటే దాదాపు రెండు గంటలు ఏడ్చి నిద్రపోయానన్నమాట. ఇప్పుడు కొంత మనసు తేలికగా అనిపించింది. గౌరి వాళ్లమ్మ వడ్డింఛిన వన్నీ మారుమాట్లాడకుండా తినేశాను. బహుశా రెండురోజులుగా ఏమితిన్నానో, అసలు తిన్నానో లేదో జ్ఞాపకం అస్సలులేదు. అందుకే మంచి ఆకలిగా కూడా అనిపింఛింది. ఇక అక్కడి నుండీ బయల్దేరుతుంటే గౌరి తన పుస్తకాల కలెక్షన్ లోంచీ Betrand Rassels "Marriage and Morals" ఇచ్చి చదవమంది.

సాధారణంగా ఇటువంటి ప్రేమ వైఫల్యాల తరువాత మగాడికి కొన్నే దార్లు కనపడతాయి. మొదటిది మోసం చేసిన అమ్మాయి మీద కక్షగట్టి ఏదోఒకటి చెయ్యడం. రెండు, సెల్ఫ్ పిటీ తో దేవదాసు దారి పట్టి "కుడి ఎడమైతే పొరపాటు లేదనుకోవడం". ఇక మూడవది, "అమ్మాయిలంతా ఇంతే" అని ఇక ప్రేమకే అర్హతలేకుండా తయారవ్వడం. కానీ ఇవేవీ కాని దారిని ఆ పుస్తకం ఇవ్వడం ద్వారా గౌరి నాకు చూఫింది. అదే, పుస్తకాలలో, సాహిత్యం లో, వేదాంతంలో తరచి చూసి, నేనిప్పుడున్న స్థితికి కారణం కనుక్కుని ఈ పరిస్థితినుండీ బయటపడటం. తనిచ్చిన పుస్తకంలో రస్సెల్స్ ఒక చోట అంటాడు "Sex is a matter between two grown-up individuals and of no interest to society till a child is involved" అని. ఈ ఒక్క మాటతో, రంజని విషయంలో నేనుచేసిన తప్పు తెలిసొచ్చింది. నా సమాజం- కుటుంబం ద్వారా,సినిమాల ద్వారా నా కందించిన ‘సెకండ్ హ్యాండ్ ఎంగిలి విలువల్ని’, ‘నా విలువలు’గా భ్రమించి, రంజని అవసరాలతో,ఆకాంక్షలతొ నిమ్మిత్తం లేకుండా, ఏక పక్షంగా మా ప్రేమను పవిత్రంగా ఉంచడం, నా మూర్ఖత్వం కాక మరేమిటి? చలం ‘మైదానం’ లోని అనిర్వచనీయమైన, అవధులులేని, అన్ కండిషల్ ప్రేమ ఉనికిని తెలుసుకుని కూడా ఆచరించే దమ్ముచాలని నాబోటి పిరికివాడికిది తగిన శాస్తికాదా? "యవ్వనం ఒక ప్రాచీనశక్తి, ఈ శరీరం దానికి ఊడిగం చెయ్యక తప్పదు" అని బుచ్చిబాబు ‘చివరకు మిగిలేది’ లో తెలియజెప్పినా, యవ్వనానికి దాస్యం చెయ్యక ఎంగిలి విలువల్ని ఆదర్శాలుగా భ్రమించి, నా యవ్వనానికీ ద్రోహం చేసిన ద్రోహినికానా? ఇక "Values are not absolute, they are just relative. Some times they are mutually exclusive , some times praportionatley opposite to each other and mostly highly individualistic." అని చెప్పిన జిడ్డు కృష్ణమూర్తి తత్వాన్ని గుర్తెరిగినా, నాకీ అను(పరా)భవం తప్పేదేమో, నా ప్రేమ నాకు దక్కేదేమో! గర్భనిరోధకాలున్న(కాన్ట్రాసెప్టివ్స్) ఈ నవీన కాలంలో, నేను కాపాడిన విలువలకి అర్థముందా? ఇలాంటి దశలో రంజని ఎంఛుకున్న విలువలు తప్పవుతాయా?

ఇలా నా నవవసంతం నిర్వేదంగా మారి నైరాశ్యాన్ని మిగిల్చినా, వైరాగ్యాన్ని కలిగించినా. సాహిత్యం, వేదాంతం దారి చూపి నా స్నేహితురాలు, సగం చచ్చిన నన్ను నా తప్పులు తెలిపి, నా విలువల బేరీజు చేసుకుని ఒక కొత్త రూపం దాల్చే అవకాశమిచ్చింది. హరీశ్ లాంటి మిత్రులూ గౌరి లాంటి ఆత్మబంధువు సహాయంతో, ఈ జీవితానుభవంలోని సారాన్ని మాత్రం గ్రహించి, ఈ అనుభవం యొక్క చేదుని మాత్రం మనసుకంటనివ్వలేదు. తరువాత కొన్నాళ్ళకు తాహా వెళ్లిపోయాడు. నేను అక్కడ ఉన్న రెండు సంవత్సరాలలొ రంజని తో ఎప్పుడూ మాట్లాడలేదు. ఫేర్వెల్ రోజున తను నా దగ్గరకొచ్చి చిన్నగా "సారీ" అనగలిగింది. నేను మాత్రం "ధ్యాంక్యూ ఫర్ ఎవ్రీథింగ్" అని ఊరుకున్నా.

------------------------------------------------