తెలుగుకు పొయ్యేగాలం !

"ఒకసారి పల్లెల్లొకిబోయి సూడండి సామీ బాస దర్జాగా బతికిపోతావుండాది. సచ్చింది సస్తావుండేదీ “ఇది సరైన భాష” అని చెప్పిచచ్చిన భాష. అది ఉన్న్యా పోయినా ఒగటే.పనికొచ్చే బాసంటే ఉద్యోగానికి అచ్చొచ్చిన బాసేకాదు. బతుకుల్ని బతికించే బాసగూడా. మాఊర్లో ఇంగా అదే మాట్లాడతావుండాము. తెలుగు. గాకపోతే కొందరు మనుసుల్లాంటి మనుసులు “అహే నీది బాసేకాదు. రాయాలంటే ఇలాగే ‘వ్రాయాల’. యాకరణం శుద్దంగా ఇట్టే పలకాల” అని నాశనం సేసి హైరానా పట్టిత్తనారుగానీ మాబాసకేమొచ్చింది పోగాలం? వడ్డారమైన మీబాసలకే వస్తాది పొయ్యేగాలం."
- కత్తి మహేష్ కుమార్

బ్లాగులు భావవ్యక్తీకరణకు అని నేను అన్నప్పుడల్లా "భాష ఉపయోగం కేవలం భావవ్యక్తీకరణకు మాత్రమే కాదు" అని రేరాజు పోస్టేసిమరీ నా వెనుక పరుగెట్టేవారు. నాబాధ నాదిరా మగడా అంటే, భాషే అన్నిటికీ సుప్రీం. తెలుగు భాషలో ఆలోచిద్ధాం అనే మెలికేసి వాయించెయ్యడం రేరాజు సహజమైన తరహా. ఈ చర్చల మధ్యలో ఎప్పుడో డిగ్రీలో చదివిన "functions of language" అప్పుడప్పుడూ గుర్తొచ్చేది. ఈ రోజు పొద్దులో భైరవభట్ల కామేశ్వర్రావు గారి "An Apology of a Telugu fa(lu)natic" చదవగానే ఆ చదువు కాస్త పంచుకుందామనే ఆవేశం వచ్చింది. అందుకే ఈ టపా.

Buhler అనే మానసిక -భాషా శాస్త్రవేత్త ప్రతిపాదించిన థియరీ ఆఫ్ లాంగ్వేజ్ ప్రకారం భాషకు మూడు ఉపయోగాలున్నాయి. ఒకటి expressive function- (భయాలూ,బాధలూ,కోపాలూ,ఆనందాలూ,అవసరాలూ చెప్పుకునే కార్యం) భావవ్యక్తీకరణ కార్యం. రెండోది signaling function - సౌజ్ఞలు (మాటలతో అవసరం లేకుండానే చేతలతో,ముఖకవళికలతో, శబ్ధాలతో) చేసేపని. మూడోదిగా descriptive function - వివరణాత్మక కార్యం. కాలక్రమంలో ఇంకో ముఖ్యమైనపని భాష చేస్తుందని గ్రహించి Popper అనే ఆయన నాలుగోదిగా argumentative function -వాదోపవాదాల పనిని జోడించారు. కానీ ఇక్కడ మతలబేమిటంటే "animal and human languages have much in common at the levels of expression and signaling but the descriptive level is distinctively human" అని తేలుస్తారు. ఇక వాదోపవాదాలు మనుషులుతప్ప మరొకరు చేసేపని కాదనేది జగమెరిగిన సత్యం.

మనుషుల్లో భాషయొక్క వివరణాత్మకమైన ఉపయోగాన్ని వివరిస్తూ "The descriptive function is characteristic of the human species. And it is something new,and something truly revolutionary: human language can convey information about a state of affairs, about a situation that may or may not be present or biologically relevant. It may not even exist." అని సాహితీసృజన భాషా ఉపయోగంగా ఎలా మారిందో వివరిస్తాడు పోప్పర్.

ఒకడుగు ముందుకేసి "descriptive language is almost infinitely flexible and this enables the playful and creative invention of myths and stories (hence),The advent of descriptive language raises the issues of truth and falsity, which leads to the possibility of argument and the use of reasons for or against the truth or adequacy of a description." అంటూ వాదోపవాదాలకు కూడా ఈ వివరణాత్మక ప్రక్రియే మనుషుల్లో కారణం అని సుతిమెత్తగా చెప్పాడు. ఈ వృద్దిచెందిన భాషా ప్రయోగాలే మనిషిని సృజనాత్మకతకూ, భిన్నమైన ఆలోచనలకూ పురిగొలుపుతుంది కాబట్టి ఇవే మనిషిని మనిషిగా మారుస్తాయి అని పట్టంగడతాడు.

ఈ సిద్ధాంతంలో "తెలుగునం" లేదుకాబట్టి లేదా ఇదొ "తెలుగు ఆలోచన" కాదు కాబట్టి, నేను అంగీకరించను అనేవాళ్ళతో నేను వాదించలేనుగానీ, భాష పుట్టినతరువాత భాష ఉపయోగాన్ని విశ్లేషించడానికే తప్ప కొత్తభాషను పుట్టించడానికి ఈ సిద్ధాంతం ప్రతిపాదించలేదు గనక ఈ ధియరీతో నాకు పెద్దగా సమస్యలు లేవు.

ఇప్పుడు మనల్ని పట్టిపీడిస్తున్నదనుకుంటున్న సమస్య తెలుగు భాష మనుగడ. నాకైతే అది సమస్యగా అస్సలు అనిపించడం లేదు. ఎందుకంటే మనిషి...ముఖ్యంగా తెలుగు మనిషి బ్రతికున్నంతవరకూ మొదటి రెండు పనులైన భావవ్యక్తీకరణా, సౌజ్ఞల పనులు భేషుగ్గా జరుగుతూనే ఉంటాయి. మనుగడలేకుండాపోతే సంస్కరించి,స్థిరీకరించామనుకుంటున్న వివరణాత్మక తెలుగు ముగడలేకుండా పోతుంది. ఎందుకంటే, మనోళ్ళు భాషను అర్థంచేసుకునే ఉద్దేశంతో కాకుండా, "శుద్ది" చేసి "సంస్కరించే" నెపంతో వ్యాకరణాన్ని గొంతుక్రిందకి దిగదియ్యాలనుకున్నారు. అప్పుడే మూల ఉపయోగాల్ని కించరిచే మానవప్రత్యేకమైన వివరణాత్మక,వాదోపవాద కార్యాలకు విపరీతమైన ప్రధాన్యత తెలుగు భాషలో ఉదయించింది. బలమైన పునాదిలేకుండా భవంతి ఎలా నిలబడదో, మూలవాసుల భావవ్యక్తీకరణను చిన్నచూపుచూసి సంస్కరితవ్యాకరణం ఆధారంగా వివరణాత్మకతకు ప్రాధాన్యతనిస్తే భాషా నిలబడదు.


మనిషిని జంతువున్నా ఉన్నతుల్ని చేసే వివరణాత్మక కార్యాన్ని జనబాహుళ్యానికి చెందకుండా కేవలం పరిమిత స్థితిగతుల్లో జరిగేలా మనోళ్ళు చాలా జాగ్రత్తలు తీసేసుకున్నారు. ఇందులో స్వార్ధముందో లేక తెలియనితనం ఉందో నాకు తెలీదుగానీ. ఇదే జరిగిందేమో అనేది నా "అపోహ". సంస్కృతాన్ని ప్రమాణంగా తీసుకుని ఎప్పుడైతే మనం మన వ్యాకరణాన్ని సంస్కరించామో అప్పుడే మన భాషకు మంగళహారతి పాడెయ్యటం జరిగింది. ఇక తెలుగులో "ఒరిజినల్ ధాట్" ఎక్కడ్నుంచీ వస్తుంది? మన ఆదికవి నన్నయ్యే అనువాద కవి అయితే మనదైన "తెలుగు సాహిత్యం" ఎక్కడ్నుంచీ పుడుతుంది? ఈ విధంగా తెలుగు ప్రజల భావాల్ని (భాషని) పట్టించుకోకుండా తెలుగు "అభివృద్ధి" చెందిపోయింది. మహాకావ్యాలు పుట్టేశాయి. పద్యకావ్యాలు గంగవెర్రులెత్తాయి. గ్రాంధికాలు తమ బాకాలు ఊదాయి. వ్యావహారికంతో విప్లవం తేవాలనుకున్నా, దానిలోనూ ఆభిజాత్యాలు సహజత్వాన్ని చంపేశాయి. ఇలా "(రా)వ్రాస్తేనే గౌరవప్రదమైన తెలుగు" అని తెలుగోళ్ళనే తెలుక్కి దూరం చేసేశారు. ‘జానుతెనుగు’ అంటూ పల్లెతెలుగును కుదేశారు.

ఈ వ్యవహారాన్నంతా అమలు(perpetuate) చేసే బోధనాపద్దతి గురించి ఎంత తక్కువమాట్లాడుకుంటే అంత మంచిది. ఎంతైనా కడుపుచించుకుంటే కాళ్ళమీద పడుతుందాయె. నాదైన ఆవు వ్యాసం పూర్తిగా రాయించకుండానే, సీసపద్యంలోని సొబగుని ఆస్వాదించమన్న తెలుగుకి దూరంగా ఎంత త్వరగా వీలైతే అంతత్వరగా పారిపోవాలనుకున్న మొదటి విద్యార్థిని నేను కాదు. అలాగని చచ్చిన సంస్కృతాన్ని మార్కులకోసం ఉద్దరించడం చేతకాక, కనీసం "పనికొస్తుందేమో"అన్న ఆశతో హిందీ తీసుకున్న విద్యార్థుల్లో మాత్రం నేనొకడిని. నిత్యజీవితంలోని భావవ్యక్తీకణకు సహాయకారి కావడానికి సహకరించాల్సిన భాషను తమ భిజాత్యంతో ఆకాశంలో కూర్చోబెట్టి, ఇప్పుడు "గగనమైపోతోంది" అని వాపోతే ఎలా? దానికి బాధ్యత ఎవరిది. కారణం ఎవరు.


నావరకైతే గ్రంధాలు నశించినా, పద్యాలు కృశించినా, పుస్తకాలు చెదపట్టినా తెలుగుమాత్రం బ్రతికే ఉంటుంది. మా ఊర్లో, మా అవసరాల్లో, మా అవేశాల్లో, మా అవేదనల్లో, మా ఆనందాల్లో తెలుగు మాత్రం బ్రతికే ఉంటుంది. పొయ్యేగాలం పోవాల్సిన తెలుగుకే వస్తుంది. తెలుగు మాత్రం బ్రతికేవుంటుంది.

****