శివతాండవం

స్వరజతులే లేని చోట
అడుగులు వెతుకుతు
అసంభవ నృత్యం
ఒక ప్రళయ తాండవం

రేఖల రూపులు కోల్పోకుండా
సామరస్యం శ్రుతికొచ్చేనా?
ఆద్యంతాల
స్మృతి ఉంటే
శివతత్వం తెలిసొచ్చేనా?

ఆ ప్రళయ రుద్ర నృత్యంలో
నన్ను నేను కోల్పోవాలి
ప్రయత్నించక
అడ్డుచెప్పక
ఆలోచించక
అసహాయుడైన బాలుడిలా
మాతృస్తన్యపు
ప్రవాహంమధ్యన
మునిగి
నిర్భయుడిగా మిగలాలి

అప్పుడే...
నిశ్శబ్ధంగా
చల్లగా
ఊపిరి
శివుడి ఊపిరి
అల్లుకుంటుంది
అల్లుకుని
భావమాలిన్యాన్ని హరిస్తుంది
ఆతరువాత నిశ్శబ్ధం
ఆ నృత్యాన్ని మించిన నాట్యం లేదు
అయినా స్థబ్ధత
కేవలం
అప్పుడే పుట్టిన పాపడు
అబ్బురపడి వేసే చిరుకేక
మాత్రం వినిపిస్తుంది

ఆ తరువాత...
ఈ అనంత విశ్వపు
నిట్టూర్పులో
ఆఖరి శ్వాసని
త్యజించడం
ఆ శ్వాస
నా నుంచీ విడిపడ్డాక
తాండవంతో ప్రమేయం లేకుండా
శ్వాసతో సంబంధం లేకుండా
అనుభూతితో అవసరం లేకుండా
జ్ఞానంతో నిమిత్తం లేకుండా
నేను లేనట్టే
నా శరీరమూ లేదు

Dance with Shiva

the impossible dance
of chaos
finding the steps
to follow a pattern
where there is none
seeking harmony
without letting go
of linearity ?
being with shiva
with out
sensing timelessness?
allowing myself
to be
swept into
the chaos
of the dance
not resisting
not thinking
not trying
like a helpless child
in the wave of
a raging storm
of it's mother's milk
drowning
but not afraid
ad then the breathing
the breath of Shiva
silent
like a cool balm
washing away all the senses
and then silence
beyond the dancing
there is not dance
but stillness
just a gentle cry
from the baby's last
sense of wonder
then ...
the letting go
of the last breath
that mingles
with an everlasting
universal sigh
as the breath leaves me
and my body ceases to exist
as do i
lost beyond the dance
beyond the breath
beyond perception
beyond wisdom
for no reason

(శేఖర్ కపూర్ ఆంగ్ల కవితకు ఇది స్వేఛ్చానువాదం)

*****