ఎల్లోరాలో ఏకాంత సేవ

మళ్ళీ ఇంతకాలానికి దుమ్ముదులిపి, బుచ్చిబాబు కథలు చదవడం మొదలెట్టాను. మొట్టమొదటి సారి ‘చివరకు మిగిలేది’ చదివిన తరువాత, కూసింత మూర్చబోయి, హఠాత్తుగా ఎదిగిపోయి, నవీన వ్యక్తిత్వాన్ని సంతరించుకుని, జీవితాన్ని మరింతగా ప్రేమించడం మొదలెట్టాను. ఆ పఠనం మొదలు, చిట్టిబాబుని నా అభిమాన రచయితగా నిర్ణయించేసుకుని ‘బుచ్చిబాబు కథలు’ అదే అవేశంలో సాధించేశాను. మాఊర్లో పుస్తకాలు అద్దెకిచ్చే షాపువాడి దగ్గర ఆఖర్న చూసిన ఈ పుస్తకం, ఈ మధ్య మళ్ళీ విజయవాడ లెనిన్ సెంటర్లో పాతపుస్తకాల దుకాణంలో చూసేసరికీ పాతమిత్రుడ్ని కలుసుకున్నంత ఆనందం. ఆ తరువాత ఇన్నాళ్ళకు మళ్ళీ..మళ్ళీ మొదటి కథ "ఎల్లోరాలో ఏకాంత సేవ" చదివాను.

రాసిందెప్పుడో, ముద్రణ ఎక్కడో,ప్రచురణ ఎప్పుడో తెలియని కథ. అయినా, నిన్నమొన్న రాసినట్లే ఉంది. బుచ్చిబాబు పక్కన కూర్చుని చదివి వినిపించినట్లే ఉంది. సినిమా ప్రొజక్టర్లో ఈ కథను నా కళ్ళముందు నిలిపినట్లే ఉంది. వైధవ్యంలో చెల్లెలి భర్త ఆకర్షణను త్రుంచుకుని, అణగారిన తన యవ్వనాన్ని బేరీజుచేసుకుంటూ బ్రతుకువెళ్ళదీసే జ్ఞానసుందరి నాకు తెలుసు. భర్త అనే వస్తువు మీద సర్వహక్కులూ కలిగి, అనుభూతుల్ని కాకుండా కేవలం బాధ్యతల్ని పంచుకునే నాగరాజ్యలక్ష్మిని నేనెరుగుదును. భాధ్యతలూ- భావుకతలూ, ఆకర్షణలూ-అడ్డుగోడల మధ్య ఊగిసలాడుతూ ఏదో ఒక ఏకాంతానికి (ఏల్లోరాలో ఏకాంతానికి) పారిపోవాలనుకునే మధుసూదనం నాలో కొంత ఉన్నాడు.బహుశా ప్రతి మగాడిలోనూ కొంత ఉంటాడు. అందుకే ఈ కథ నన్ను ఇంతగా ఆకట్టుకుందో తెలీదుగానీ, ఖచ్చితంగా తన ముద్రను మాత్రం నాలో చిత్రించింది.

ఆ కథలోని కొన్ని ముత్యాల్లాంటి వాక్యాల్ని మీకోసం ఇక్కడ పొందు పరుస్తున్నాను.

"స్త్రీని ఆటవస్తువుగా,ఆస్తిలో ఒకభాగంగా, బానిసగా వాడుకుంటున్నారు ఈ మొగాళ్ళంతా అంటారుగానీ, వీళ్ళెవరికీ అసలువిషయం తెలీదు. స్త్రీయే పురషుణ్ణి పెద్దహాల్లో మధ్య బల్ల మీద పూలతొట్టి లాగా చూసుకుంటుందని ఎవరూ పైకనరేం? ఆ తొట్టిలో రోజూ కొత్తకొత్త పూలుపెట్టి వాసన చూసుకుంటూ,--- హాల్లో చోటులేక బల్ల జరినిపినప్పుడు, ఆపూలతొట్టిని దూరంగా దొడ్లొ పడెయ్యటం జరుగుతూ ఉంటుంది. ఎప్పుడైనా కోపమొస్తే దాన్ని నేలకేసి కొట్టడం- అది ముక్కలడం. డబ్బున్న స్త్రీ కొత్త తొట్టిని కొనుక్కుంటుంది."

ఎంత విచిత్రమైన కోణం! మొగుడూ-పెళ్ళాల మధ్య కేవలం అనుభవించి ఎప్పుడూ ఎవరూ చెప్పుకోని కోణం. ఇప్పుడొక ప్రకృతి వర్ణన చూడండి.

"చెట్ల వెనుకనుంచి సంధ్య వెలుగులో అతశయోక్తిగా పరిభ్రమిస్తూవున్న పొడుగాటి నీడలు, పల్చబడి, రాళ్ళరంగుల్ని వెలిగించి, ఆకృతుల్ని మార్చి దిగజారుతున్నాయి. ఆకులమధ్య కిరణాలు వనదేవత కుట్టుపనిలో సూదులలా వెనక్కీ ముందుకీ కదులుతున్నాయి. గాలి తగ్గింతరువాత అగ్నిదేవుడు వేసిన గాలిపటం కిందపడిపోతున్నట్లు, నీడలు వెనక్కి వెనక్కి వెడుతున్నాయి."

ఎంత అందమైన పదచిత్రణ. కుంచెపట్టుకుని మన ఎదురురుగానే ఒక మాస్టర్ ఆర్టిస్ట్ గీసినట్లు లేదూ! ఆ తరువాత బుచ్చిబాబు తన పాత్ర ప్రకృతి సాగించే వైరం చెబుతాడు వినండి.

"ఇక్కడెవరూ లేరు. తనొక్కత్తే- ప్రకృతిలో ఒక భాగం. ప్రకృతి కదలదు. తనగుండెలు బాధతో కొట్టుకుంటూవుంటే, ప్రకృతి చెవులు నిక్కబొడిచి చోద్యంగా వింటుంది."

"శరీరం చూసిందాన్ని మనస్సు చెబుతున్నట్లుగా వర్ణించడం నాకు రాదు."

"ఈ అందం మళ్ళా మనకి దొరకదు. పూలపరిమళం క్షణికం, బాల్యం క్షణికం, కీర్తి క్షణికం - అన్నీ క్షణికాలే - అంతమాత్రం చేత వాటిని మనం వొదులుకోలేము. క్షణికం గనకనే, వాటిని కాంక్షిస్తాముకూడా."

"మాట్లాడకండి. చూడండి. భూమిలోంచీ వింత ధ్వనులు మీ వెన్నుగుండా శరీరంలోకి తరంగాలుగా ప్రవేశిస్తాయి, వినండి. - అదే విశ్వగానం అంటే - అదిగో ఆ రాతి మీ చెవి అన్చండి.యుగయుగాల క్రితం తిరుగాడి చనిపోయిన జీవుల అంతిమ బాధ, మృత్యుఘోష, పగిలిన హృదయాల చప్పుడు - అదొక నాదం."

"తనలో ఔదార్యం,కారుణ్యం - ఏవేవో ఉన్నాయి. వాటిని ఉపయోగించే అవకాశాలు లేక, ఇంద్రియాలు ఎండి, ఎత్తు నుండీ పారుతూ వొంపుదగ్గరదాకా ప్రహించి నిలిచిపోయిన పెద్ద జలప్రవాహంలా తనలో అల్లాఉండిపోయాయి."

"ఏదో జరగబోతోంది - తాను సిద్ధంగా ఉందా? నరాలు, రక్తం వొక్కసారి చెలరేగినట్లు, శరీరం తృష్ణతో బిగిసి, విడి, బిగిసి, సర్ధుకుని,సిద్ధమని, స్థిమితపడి, ఉదయించని సూర్యుని వైపు చేతులు జోడించిన ఋషి ప్రశాంతత తనలో కమ్ముకుంది."

"అమ్మో- శరీరానికి ఎంతశక్తి. ఎంత వొత్తిడి, ఎంత బలం - యుగయుగాలుగా భూగర్భంలో అణగారినశక్తులు వొక్కసారిగా భూకంపంద్వారా ప్రేలి బైటపడ్డంత శక్తి, సముద్రగర్భాన్ని కలచివేసి నెట్టి, బైట వొడ్డున ముద్ధకింద ఎండించి పడేసినంత వొత్తిడి, మహత్తర శిఖరాన్ని కూల్చి అధోలోకంలో లాకుపోయినంతటి బలం..."

"శరీరం పట్ల మనకు గౌరవం పోయింది. శివలింగ పూజలోని ప్రాధాన్యతని పూర్వులు పొగిడినా, ఈనాడు శరీశక్తి పట్ల ఆదరణ లేదు. ప్రతిభాశాలులైన ఒకరిద్ధరు శిల్పులు రాయిద్వారా యీ సూత్రం చాటుతున్నారు.ఆధునిక శిల్పానికి మొహం ఉండదు - స్ఫుటమైన ఆకారంలో ముఖ్యమైన కోణాలుంటాయి. అట్లా ప్రదర్శిస్తే, కళ్ళు తెరచి శరీరం చూస్తారని. కాని చూడ్డంలేదు. ఎగ్జిబిషన్లో పెడుతున్నారు. శిధిలాలకింద జమగట్టి, పురావస్తుశాఖవారికి వప్పగించేస్తారు. మరొకి శరీరం చూడలేనివారు, తమ శరీరాలు చూసుకోలేరు."

"మామూలువాళ్ళకి నీతీ మంచీ వుండాలి - కాని ఏఒకరిద్ధరో అసాధారణ వ్యక్తులుంటారు. ప్రతి సంఘంలోనూ వారికి స్వేచ్చ ఉండాలి. ఉంటేనే ఏదోఒక ఘనకార్యం చెయ్యగలుగుతారు. సంస్కృతీ, నాగరికతా వారివల్లనే వృధ్ధిచెందుతాయి."

ఈ కథ ఒక అద్భుతం. చదకపోతే జీవితంలో కొంత కోల్పోయినట్లే!

ఈ సంకలనంలో మరో ఆరు కథలున్నాయి. చదవాలి. మళ్ళీమళ్ళీ చదవాలి. జీర్ణించుకోవాలి. అప్పుడు చెబుతాను వాటి గురించి.

*****