ఒంటరి బందిఖానా

కొలతల్లో కొలవడానికి
సందర్భాల్లో ఇమడ్చడానికి
అర్థాల్లో కుదించడానికి
మనసు నిర్ధిష్టతను కోరింది

నిజమే...
నిర్ధిష్టమైన నిర్వచనాలుంటే కానీ
అహానికి తృప్తి రాదు
తనని తాను బంధించి
ఈ విశ్వసృష్టిలోని
ఒక మరుగుజ్జు భాగంలో కుదించి
అదే తన అస్థిత్వమని
మురిసిపోతుంది
ఆ నిర్ధిష్ట నిర్వచనాల
ఇరుకు గదుల మధ్య
గుర్తింపు కోసం
వ్యక్తిత్వం కోసం
అభిమానం కోసం
ప్రేమ కోసం
కల్పన కోసం
పరితపిస్తుంది

కానీ...
ఏ లోకం నుంచీ
ఈ ఆశలు సాకారమవ్వాలో
ఆదే ప్రపంచం
ఈ గోడల మధ్య
స్వీయ కల్పనల
అనంతకోటి బంధిఖానాల
నడుమ మిగిలింది

ఒక్క ఊహ...
విశ్వం మొత్తాన్నీ
అక్కునచేర్చుకునే
విశ్వజనీయమైన ప్రేమ సొంతమైతే!
అహం బందిఖానాని
కూల్చుకుని
నిర్భంధపు సంకెళ్ళు తెంచుకుంటే!

Solitary Confinement

The mind looks to confine
to measure
to contextualize
to give meaning
to itself

for the ego
can exist only
in finite possibilities
needing to enclose itself
in a part of the universe
walled off
from the rest of creation
and from within that prison
to show itself off
yearning to be recognized,
to be individualized
to be admired
and from within that prison
to be loved !
imagining
that everything around itself
has confined itself too
imprisoned itself too
sensing the universe
surrounded by
imagined bits of similar prisons

Imagine

a love you could embrace
the whole universe with

if only you came out of
the solitary confinement
your ego has imprisoned you in

(శేఖర్ కపూర్ కవితకు స్వేఛ్ఛానువాదం)

****